ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 950

อาจารย์เหลาป่วยมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มได้

"ซู่เป่ามาได้ไง?" เขาถาม

ถึงจะไม่เจอกันหลายปี แต่ซู่เป่ามีพลังบางอย่างในตัวที่ทำให้อาจารย์เหลารู้สึกใกล้ชิดกับเธอ

ถ้าซู่เป่ารู้ความคิดนี้เข้า คงต้องคิดว่า ความใกล้ชิดนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ เธอเป็นพญายม

ใกล้ชิดกับพญายมคงไม่ดีเท่าไหร่มั้ง?

ซู่เป่ามองเพื่อนแก่ของตัวเองอย่างละเอียด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะป่วยมานานหรือเปล่า ไอเจ็บป่วยพันอยู่ทั่วตัว รอบตัวเต็มไปด้วยความกดอากาศต่ำ

ซู่เป่ายื่นมือออกไปดึงเอาไอเจ็บป่วยออกมาแล้วโยนทิ้งให้ผิงเติ่งหวังกิน

(ผิงเติ่งหวัง ???)

"ไม่ต้องห่วงนะเพื่อนแก่ เดี๋ยวก็ดีขึ้น" ซู่เป่าพูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า "ให้เวลาหนูหน่อย หนูจะรักษาเพื่อนแก่ให้หายเอง"

เธอมีน้ำเยือกเย็น มีน้ำแร่จิตวิญญาณ มีดอกชุบวิญญาณ และก็ยังเหลือดินหยินหยางอยู่อีกนิดหน่อย!

ลองให้ครบทุกอย่างต้องได้ผลแน่

แต่ว่าต้องแอบ ๆ ทำเป็นว่าผสมยา... อืม

อาจารย์เหลาหัวเราะแหะ ๆ เออออกับเธอไป "ได้ ๆ"

เขาคิดว่าซู่เป่าแค่ปลอบใจเขาเท่านั้น

ลูกชายของอาจารย์เหลาที่คอยเข็นรถเข็นให้เขาอยู่ข้างหลังได้ยินแบบนี้ก็ไม่ได้ใส่ใจ

ตอนที่เขาพาพ่อไปต่างประเทศเขายังไม่รู้ว่าซู่เป่าเป็นคนรักษานายหญิงซูให้หาย เรื่องนี้คนตระกูลซูก็ไม่ได้บอกใครเท่าไหร่

เขายิ้มขอบคุณซูอี้เซิน "ขอบคุณหมอซูที่มารับพ่อผมนะครับ"

ซูอี้เซินส่ายหน้า "ไม่เป็นไรครับ อาจารย์ของซู่เป่าป่วยผมยังไม่รู้เลย ตระกูลซูของเราละเลยไปจริง ๆ"

สองคนคุยกันด้วยความเกรงใจ โดยรวมแล้วก็คุยเกี่ยวกับการรักษาอาการป่วยของอาจารย์เหลาช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ซู่เป่ารับหน้าทีแทนเขาเข็นอาจารย์เหลาไปข้างหน้า

"เพื่อนแก่ หิวไหมคะ นั่งเครื่องมานานมากหรือเปล่าคะ?"

อาจารย์เหลาของดูทิวทัศน์ที่คุ้นตา หัวเราะแล้วพูดว่า "จะว่าไปก็หิวเหมือนกันนะ นั่งเครื่องมาราวสิบกว่าชั่วโมง"

ซู่เป่าแอบ ๆ หยิบเค้กเล็ก ๆ ออกมาชิ้นหนึ่ง บอกว่า "หนูให้ คุณยายของหนูเป็นคนทำ!"

อาจารย์เหลารับมาตามสันชาตญาณ เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจเป็นอย่างมาก

ควรจะเป็นเขาให้ของเธอสิ ปรากฎว่าเธอให้เค้กเล็ก ๆ กับเขาแทน

ซู่เป่าเร่งเร้า "รีบกินสิคะ ลุงใหญ่จองโรงแรมไว้ให้แล้ว แต่ว่าเราไปถึงแล้วยังต้องรอกว่าอาหารจะมาเสิร์ฟอีกตั้งนาน"

หิวก็ต้องกินนะคะ ไม่งั้นถ้าทนหิวคงรู้สึกแย่มาก

อาจารย์เหลาแกะเค้กออกมากัดไปคำหนึ่ง ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้กินของหวานมานานแค่ไหนแล้ว

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า นาทีนี้เขารู้สึกว่าร่างกายที่หนักอึ้งเบาลงมาก และยังรู้อารมณ์ดีขึ้นอีกด้วย

ลูกชายของอาจารย์เหลาเหลาเต๋อหมิงรู้สึกโล่งอก ตอนที่รักษาไม่หายแล้วเลยกลับประเทศ พ่อของเขาอารมณ์หดหู่ เขากลัวว่าพ่อจะใจไม่ได้

ไม่คิดว่าพอได้เจอซู่เป่าก็จะสดชื่นขึ้นขนาดนี้

สาวน้อยตระกูลซูคนนี้ เป็นตัวนำพาความสุขจริง ๆ เลย...

พวกเขามาถึงโรงแรมที่ซูอีเฉินจองไว้ให้ ซูอีเฉินเองประชุมเสร็จก็ตามมา

พอมาถึงโรงแรมซู่เป่าก็เหมือนผู้ใหญ่ในรางเด็กคอยเป็นธุระนู่นนี่ จะช่วยเข็นเพื่อนแก่ลงจากรถ

เหลาเต๋อหมิงรีบพูดว่า "ให้ผมเองดีกว่า ตอนลงจากรถมันจะติดตรงนี้นิดนึง เด็กมีแรงไม่พอ... หรอก..."

"แม่จ้าว พ่อ พ่อครับ ทนหน่อยนะพ่อ"

เหลาเต๋อหมิงวิ่งตามให้วุ่นไปหมด เขาเองยังคิดไม่ถึงเลยว่ารถเข็นที่เขาสั่งทำเองจะวิ่งเร็วขนาดนี้

นี่จะเหาะได้อยู่แล้ว!

สายตาของอาจารย์เหลาฉายแววความซุกซนบอกว่า "หนูน้อย เร็วอีก เร็วกว่านี้อีก"

ซู่เป่า "จัดไป"

เพื่อนแก่ไม่ได้ออกกำลังกายมานานแล้ว คนที่ไม่ได้ออกกำลังกายนาน ๆ ไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจก็ล้วนถดถอย

ถึงแม้ว่าตอนนี้เพื่อนแก่จะยังออกกำลังกายไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรเธอมีวิธีทำให้เขาเลือดพุ่งพล่าน น่าจะพูดแบบนี้แหละมั้ง

ซู่เป่ายกมือขึ้นทันใดนั้นผีรับจ้างอย่างผีดวงซวยกับผีดื้อรั้นก็ไหลออกมา

เธอโบกมือ "ทุกคนลุย~"

ผีดวงซวย "?"

ผีดื้อรั้น "?"

ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็นับว่าใจรู้ใจ อย่างน้อยก็เป็นผีของพญายมบาลนี่นา

ผีดวงซวยกับผีดื้อรั้นที่ส่งเสียงโวยวายยกรถเข็นขี้นมา รถเข็นลอยขี้นมาจากพื้นครึ่งมิลลิเมตร มันเหาะได้จริงๆ...

รถเข็นเหาะผ่านโถงทางเดินของโรงแรม เหาะออกไปที่สวนหย่อมเล็ก ๆ ด้านนอกโรงแรม จากนั้นเหาะไปยังสวนสไตล์จีนสมัยใหม่ด้านหลังโรงแรม

อาจารย์เหลารู้สึกเพียงว่ามีลมพัดผ่านหูดังซู่ ๆ เขาที่กำลังตื่นเต้นเร้าใจสุดขีดโดนซู่เป่าแปะยันต์จิตสงบ เขาไม่สนแล้วว่าทำไมรถเข็นถึงวิ่งได้เร็วขนาดนี้

เหลือเพียงลูกชายที่งงเป็นไก่ตาแตกคอยไล่ตามอยู่ข้างหลัง

เหลาเต๋อหมิงไม่คิดไม่ฝันว่ารถเข็นจะวิ่งได้เร็วขนาดนี้ เข้าวิ่งจนขาขึ้นควันแล้วยังตามไม่ทันเลย???

ผิดปรกติ รถเข็นทำงานผิดปกติแน่นอน! !