ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 951

ซู่เป่าพาอาจารย์เหลาบิน อาจารย์เหลาใจเต้นตุบตับ ความรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟเหาะเมื่อตอนเป็นหนุ่ม ทั้งตื่นเต้นและสนุก

ตอนรถเข็นหยุดลง หัวใจของเขายังคงเต้นตุบตับและรู้สึกดีขึ้นมาก

“ขอบใจมากนะเพื่อนตัวน้อย” อาจารย์เหลาตบมือซู่เป่าเบาๆ อย่างมีความสุข

ในขณะนั้นเองเหลาเต๋อหมิงก็ตามมาทัน จากนั้นเอามือค้ำหัวเข่าและหายใจหอบหืด “พวกเธอ ทำไมวิ่งเร็วขนาดนี้...”

ซู่เป่าชี้ไปที่รีโมทที่อยู่ในมือ “แค่กดตรงนี้ก็ได้แล้วค่ะ”

เหลาเต๋อหมิง “อืม...”

ที่แท้รถเข็นเกิดขัดข้อง เปลี่ยนใหม่ ต้องเปลี่ยนใหม่

เหลาเต๋อหมิงรีบติดต่อให้คนมาเปลี่ยนรถเข็นทันที

อาจารย์เหลาขมวดคิ้ว เบะปากแล้วพูดว่า “ไม่ต้องเปลี่ยน ฉันคิดว่ามันดีอยู่แล้ว”

เหลาเต๋อหมิงกลับไม่เห็นด้วย เพราะเมื่อครู่เขาตกใจมาก

รถเข็นวิ่งเร็วขนาดนั้น ต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง

ซู่เป่าอ้าปากค้างและลูบจมูกอย่างเงียบๆ

ซูอี้เซินเห็นท่าทางเธอรู้สึกผิดจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

ผ่านไปไม่นาน รถเข็นคันใหม่ก็ถูกนำเข้ามาพร้อมกับหญิงสาววัยยี่สิบห้าปี

“อาจารย์คะ” เมื่อเธอเห็นอาจารย์เหลาก็ตะโกนเรียกพร้อมกับเดินเข้ามาหา

ที่แท้ก็เป็นลูกศิษย์คนโปรดของอาจารย์เหลาชื่อเย่ชิง เธอได้เป็นจิตรกรลัทธิประทับใจที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับนานาชาติตอนอายุยังน้อย

อาจารย์เหลาก็ไม่ได้เจอเธอมานานมาก เมื่อเห็นเธอก็พูดอย่างปลาบปลื้มใจว่า “เสี่ยวชิงเอ้ย มานี่หน่อย นี่คือศิษย์น้องของเธอ ชื่อซู่เป่า”

แน่นอนว่าเย่ชิงรู้จักซู่เป่า เพราะเมื่อสามปีก่อนอาจารย์รับเด็กหญิงตัวน้อยของตระกูลซูเป็นลูกศิษย์คนสุดท้าย เรื่องนี้เป็นที่ฮือฮากันไปทั่ว

แต่ต่อมาอาจารย์ก็ได้ไปรักษาตัวและไม่ค่อยได้สอนซู่เป่าเท่าไหร่ ดังนั้นในวงการจึงมีน้อยคนที่รู้จักซู่เป่า

เย่ชิงเคยไปพบซูอีเฉินเป็นการส่วนตัว... บอกว่าในฐานะรุ่นพี่ เธอจะเป็นคนสอนซู่เป่าเอง

แต่กลับถูกซูอีเฉินปฏิเสธ

เย่ชิงจดจำเรื่องนี้อยู่ในใจเสมอมา...

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเธอเห็นซู่เป่าจึงพยายามทำสีหน้าอารมณ์ให้ดูอ่อนโยนมากที่สุดและพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นซู่เป่านี่เอง รุ่นพี่ไม่มีโอกาสได้เจอหนูเลย แต่ต่อไปพี่จะสอนหนูเองจ้ะ”

ซู่เป่ารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

แต่คำพูดของเย่ชิงก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดว่ามีอะไรผิดปกติ

อาจารย์เหลาพูดว่า “ซู่เป่า นี่เป็นลูกศิษย์คนแรกของฉัน เป็นคนที่มีพรสวรรค์และความสามารถมาก เป็นศิษย์พี่ใหญ่ของหนู ชื่อเย่ชิง”

สกุลเย่เหรอ ไม่รู้ว่าทำไมซู่เป่าถึงนึกถึงเย่อวี่ซินอย่างอธิบายไม่ได้

เจ้าตัวเล็กพูดอย่างมีมารยาทและไม่สนิทว่า “สวัสดีค่ะป้าเย่”

เย่ชิงหน้าอึ้งทันที เรียกป้าไม่น่าฟังมาก

เด็กคนอื่นๆ ล้วนเรียกเธอพี่สาว

แต่เย่ชิงคิดซะว่าซู่เป่ากลัวคนแปลกหน้าจึงหัวเราะแต่ไม่พูดอะไร เพียงถามว่า “อาจารย์คะ กลับมาครั้งนี้ก็ไม่ไปไหนแล้วใช่ไหมคะ”