ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 952

ซูอีเฉินเพียงชำเลืองมองเย่ชิงแวบหนึ่ง จากนั้นเอื้อยตัวเล็กน้อย เอื้อมมือไปโอบเอวของผู้หญิงร่างเล็กและบอบบางพลางพูดเสียงเบาว่า “มานี่”

เหยาหลิงเยว่กระพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองกังหันเล็กที่อยู่บนทางเดินของห้องอาหารส่วนตัวอย่างอาลัยแวบหนึ่ง

อยากเอาไปให้ซู่เป่าเล่นจัง

ซูอีเฉินมองความคิดของเธอออกจึงพูดอย่างจนใจว่า “โตขนาดนี้แล้ว ยังเล่นเหมือนเด็กไปได้”

เขาออกแรงดึงเหยาหลิงเยว่เข้ามา

เหยาหลิงเยว่เบะปากและพึมพำว่า “หมดคำพูด คุณไม่เข้าใจ”

เมื่อซู่เป่าเห็นลุงใหญ่และป้าสะใภ้ใหญ่ก็รีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปหาพร้อมพูดเสียงหวานว่า “ลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ใหญ่”

เหยาหลิงเยว่รีบผละตัวออกจากซูอีเฉินทันที จากนั้นอุ้มซู่เป่าขึ้นสูงแล้วหมุนตัวไปรอบๆ ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาวรวมตัวกัน

“ซู่เป่า” เธอเอาหน้าแนบกับหน้าของซู่เป่าอย่างรักใคร่เอ็นดู

เมื่อเย่ชิงเห็น ‘สามคนครอบครัว’ ก็รู้สึกไม่พอใจ...

เมื่อสามปีก่อน ซูอีเฉินยังไม่มีผู้หญิงคนไหนข้างกาย

แม้เขาจะมีลูกชายสองคนและมีการคาดเดามากมายจากโลกภายนอก แต่เย่ชิงก็ไม่คิดว่านั่นเป็นปัญหา

แต่ต่อมา จู่ๆ ก็มีคนโง่คนหนึ่งปรากฏตัวข้างกายเขา

ใช่แล้ว เธอเป็นคนโง่

ได้ยินมาว่าซูอีเฉินคอยดูแลเธอมาตลอดและยังสอนเธอหัดพูดด้วยความอดทน

แล้วยังพาเธอออกงานสังสรรค์ แม้ว่าผู้หญิงน่าโง่คนนั้นจะทำเรื่องตลกน่าอายมากมาย แต่ซูอีเฉินก็ยอมรับเธอได้มาโดยตลอด

เย่ชิงรู้สึกว่าคนแบบนี้จะเหมาะสมกับซูอีเฉินได้ยังไง

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเธอเห็นภาพตรงหน้าจึงรู้สึกบาดตาบาดใจอย่างมาก รู้สึกเหมือนตัวเองโดนแย่งแฟนและรู้สึกอิจฉาในใจ

“ความสัมพันธ์ของคุณซูกับคุณเหยา ช่างดีมากจริงๆ ค่ะ” เย่ชิงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและหัวเราะหยอกล้อ

แต่เมื่อไหร่ที่คนหนึ่งๆ มีอคติในใจ เมื่อพูดออกมาจะไม่มีพิรุธเลยจะเป็นไปได้ยังไง

อย่างเช่น ถ้าคนปกติพูดก็จะเรียกเหยาหลิงเยว่ว่าคุณนายซู แต่เธอกลับเรียกว่าคุณเหยา

ซูอีเฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือภรรยาของผม คุณควรเรียกเธอว่าคุณนายซูนะ คราวหลังอย่าเรียกผิดล่ะ”

เย่ชิง “...”

เธอกัดฟันจนฟันแทบแตก จากนั้นยิ้มอย่างเก้อเขิน “โธ่เอ้ย ขอโทษที่ฉันสะเพร่าเองค่ะ”

เธอทำสัญญาณมือเชื้อเชิญพร้อมพูดอย่างดูเหมือนใจกว้าง “คุณซู คุณนายซู เชิญทางนี้ค่ะ”

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณจริงๆ ที่เสียค่าใช้จ่ายในการจัดเลี้ยงต้อนรับอาจารย์ของฉันโดยเฉพาะ...”

เธอพูดคำสุภาพอย่างมีมารยาทด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

อาจารย์เหลาโบกมือ แต่ไม่พูดอะไร

เพียงแต่ในใจรู้สึกหนักอึ้งจึงพูดว่า “ฉันจำได้ว่าวันนี้เธอมีงานนิทรรศการศิลปะไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่ล่ะ ถ้ายุ่งก็รีบกลับไปก่อนเถอะ”

เย่ชิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นพูดอ้ำอึ้งว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันให้เสี่ยวจ้าวอยู่ที่นั่นคอยช่วยดูงานนิทรรศการศิลปะแล้วค่ะ...”

ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกไม่พอใจ เพราะอาจารย์ของเธอต้องการไล่เธอไปต่อหน้าซูอีเฉิน

มันไม่ควรเป็นแบบนี้...

อาจารย์มีลูกศิษย์ตั้งมากมาย แต่เธอเป็นลูกศิษย์คนโปรดมาโดยตลอด เธอไม่รู้ว่าอาจารย์พบความผิดปกติอะไร แต่ลึกๆ ในใจเธอก็รู้สึกว่า...

ถึงแม้อาจารย์จะพบพิรุธอะไร แต่ก็ควรช่วยเธอถึงจะถูก เพราะยังไงเธอก็เป็นนักเรียนคนโปรดของเขา

เมื่อเย่ชิงสงบสติอารมณ์ลงก็พูดด้วยน้ำเสียงงอนเล็กน้อยว่า “อาจารย์ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอท่านเลย ทำไมพอมาถึงก็ไล่ฉันไปเสียล่ะคะ ท่านกลับมาแล้ว จะมีอะไรสำคัญไปกว่าท่านอีกล่ะคะ”

ซู่เป่าอุทานเอ๊ะ “เป็นอย่างงั้นเหรอคะ เมื่อกี้ทำไมไม่เห็นป้าเย่มารับเพื่อนเก่าล่ะคะ”

เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเพื่อนเก่าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงไม่เห็นเธอตั้งแต่แรกล่ะ

ตากลมโตของซู่เป่าเป็นประกายและมองเย่ชิงด้วยความสงสัย

ต้องยอมรับว่าความจริงใจคือท่าไม้ตายที่ดีที่สุด

เย่ชิงหน้าชาและพูดไม่ออกสักคำ...