ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 953

เย่ชิงรู้สึกอับอายมากจึงรีบหาข้ออ้างว่า “ตอนเช้างานนิทรรศการเพิ่งจะเริ่มขึ้นและฉันต้องดูแลงานในทุกด้านๆ ดังนั้นก็เลยไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ทัน...”

ถ้าคนปกติได้ยินแบบนี้แล้วก็จะเข้าใจ อย่างน้อยก็ไว้หน้าเขาสักหน่อย

แต่ซู่เป่ากลับถามจนถึงที่สุดว่า “ไม่ถูกนี่คะ เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดเองว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเพื่อนเก่าไม่ใช่เหรอคะ”

เย่ชิง “...”

เธอถูกทำให้สำลักจนพูดไม่ออกสักคำ

เด็กเวรนี่... ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ซูอีเฉินล่ะก็...

แต่แล้วซู่เป่าก็ถามอีกว่า “ป้าเย่คะ สรุปแล้วมีประโยคไหนที่คุณพูดความจริงไหมคะ”

เย่ชิงรู้สึกจุกแน่นในลำคอทันที แม้แต่หน้าอกก็รู้สึกเจ็บ

เด็กคนนี้ต้องจงใจแน่ๆ จงใจแน่ๆ

เด็กวัยหกขวบกว่าเป็นวัยที่น่ารำคาญที่สุด เพราะเด็กวัยนี้รู้เรื่องรู้ราวบ้างแล้ว แต่กลับแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและโจมตีผู้อื่น

ใช้ประโยชน์จากอายุของตัวเองเพื่อทำให้ผู้อื่นอับอายไปทุกที่

เย่ชิงทำได้เพียงหันไปมองอาจารย์เหลาและพูดอย่างกลัดกลุ้มว่า “อาจารย์ ฉัน...”

อาจารย์เหลาโบกมือโดยไม่รอให้เธอพูดจบ “ไม่เป็นไร เธอไม่มาเพราะยุ่งก็ไม่เป็นไร”

เย่ชิง “...”

เยี่ยมจริงๆ นั่นไม่เท่ากับเห็นด้วยกับคำพูดของซู่เป่าเหรอ ว่าเธอแสแสร้งเหรอ

เย่ชิงรู้สึกกลัดกลุ้มมากทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือซูอีเฉินยังอยู่ในสถานการณ์

ซู่เป่าไม่ได้ซักไซ้ต่ออีก ผีหลายใจมองดูเธอและไม่แน่ใจว่าซู่เป่าจงใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่...

ผีหลายใจกลับเข้าน้ำเต้าวิญญาณไปพร้อมกับข้อสงสัยนี้ แล้วเล่าให้พวกผีๆ ฟังอีกรอบ

ผีขี้ขลาดยิ้มจางๆ “แน่นอนว่าเด็กดีของเราไม่ได้ตั้งใจอยู่แล้ว จะมีใครใสซื่อไปกว่าซู่เป่าของพวกเราล่ะ”

ผีหลายใจแอบพูดแขวะในใจว่าเชื่อผีอย่างแกก็บ้าแล้ว

ผีคลั่งรักยิ้มอย่างใจดี “แต่มันก็ไม่แน่นะ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี”

เอาแต่ไร้เดียงสาและไม่ก้าวหน้าเลย นั่นเรียกว่าโง่เขลา

ผีคลั่งรักเชื่อว่าซู่เป่ามีจิตใจดี แต่ถ้าเด็กหญิงตัวน้อยขี้เหนียวขึ้นมาล่ะก็... อืม ก็คงบอกยากแหละ

“บัวลอยรสงา ก็ดีเหมือนกันนะ” ผีคลั่งรักพูดประโยคนี้ออกมาอย่างน่าฉงน

ผีดวงซวย “บัวลอยอะไร ที่ไหนมีบัวลอยเหรอ”

บรรดาผี “...”

ความซวยนั้นล้วนเกิดจากความโง่เขลาไม่มากก็น้อย

ที่ด้านนอกน้ำเต้าวิญญาณ

อาหารได้เสิร์ฟเต็มโต๊ะอาหารแล้ว ซู่เป่ามีนิสัยตั้งใจทานอาหารตั้งแต่เด็ก พอเริ่มทานข้าวจิตใจก็ไม่วอกแวก

ซูอีเฉินและซูอี้เซินกำลังพูดคุยกับอาจารย์เหลาและเหลาเต๋อหมิงแบบสบายๆ เหยาหลิงเยว่ตั้งใจตักอาหารให้ซู่เป่าและเงี่ยหูฟังพวกเขาคุยกันเป็นครั้งคราว

ส่วนเย่ชิงไม่มีโอกาสพูดแทรกได้เลย ไม่รู้ว่าทุกคนจงใจหรือเปล่า เพราะแม้แต่อาจารย์ก็แทบจะไม่มองเธอเลย