ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 955

เย่ชิงที่เพิ่งได้สติก็เผชิญกับคำตำหนิของทุกคนในทันที

แม้แต่เหลาเต๋อหมิงก็พูดว่าเธอหน้าด้าน

อาจารย์ของเธอก็จ้องมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

คำพูดที่ทำให้เธอเสียใจมากที่สุดไม่ใช่คำพูดเหล่านี้ แต่เป็นคำพูดของซูอีเฉิน...

เย่ชิงรีบอธิบายกับซูอีเฉินทันที “คุณซูคะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ ฉัน ฉันไม่ได้พูดให้ร้ายคุณนายซู...”

เธอต้องการอธิบายบางอย่าง แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องอย่างตื่นเต้นของเหยาหลิงเยว่ ว่า “โยนมันออกไป”

“...”

ทั่วทั้งห้องเงียบสนิท

ซูอีเฉินและซูอี้เซินรู้ว่าเหยาหลิงเยว่ต้องการจะทำอะไร ดังนั้นจึงนิ่งเงียบ

ในทางกลับกันเหลาเต๋อหมิงและอาจารย์เหลาคิดว่าเหยาหลิงเยว่ดื่มเมาแล้ว ดังนั้นจึงนิ่งเงียบ

แต่กลับเห็นเหยาหลิงเยว่ทำท่าถกแขนเสื้อพลางลูบแขนตัวเอง จากนั้นเดินเข้าไปแบกร่างเย่ชิงแล้วโยนออกนอกประตู

ปัง!

หลังจากเหยาหลิงเยว่โยนเย่ชิงออกไปก็ส่งเสียงถุยน้ำลายพร้อมกับปิดประตูและล็อคกลอน

ทุกคนที่อยู่ในห้อง “...”

เหลาเต๋อหมิงตะลึงอ้าปากตาค้าง

คุณนายซูแรงเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ สามารถแบกเย่ชิงทั้งตัวได้เลยเหรอ แต่เธอดูร่างเล็กและบอบบางนะ

ซูอี้เซินคิดในใจว่าวันนี้พี่สะใภ้ออมมือแล้ว เมื่อก่อนใช้สองมือยกขึ้นมาตรงๆ เลย

ซูอีเฉินคิดในใจว่า อืม... ไม่เลว ช่างรู้จักดูสถานการณ์

ซู่เป่าคิดในใจว่าแจ๊บๆ ง่ำๆ... ฮืม การต่อสู้ยุติแล้วเหรอ แจ๊บๆ...

เย่ชิงที่อยู่นอกประตูแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะตกใจมากเกินไปถึงขนาดคงท่าที่ตกลงมาอยู่ห้าวินาทีและไม่สามารถฟื้นคืนสติได้เป็นเวลานาน...

พนักงานบริการที่อยู่รอบๆ และแขกที่เดินผ่านมาต่างมองไปยังเย่ชิงด้วยสายตาแปลกประหลาด

ในเวลานี้เย่ชิงนอนหงายอยู่บนพื้นโดยกางแขนและขาออก กระโปรงสั้นรัดรูปเปิดขึ้นมาเล็กน้อยและเผยให้เห็นกางเกงชั้นในรูปตัวเอ็กซ์ ซึ่งดูไม่เข้ากับการแต่งตัวที่มีภูมิฐานของเธอเลย

“ดูไม่ออกเลย... ภายนอกแต่งตัวดูเรียบร้อยขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าข้างในจะเป็นแบบนี้...”

“แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีอะไร... ผู้ชายหมาๆ แกมองไปถึงไหน ยังต้องการดวงตาอยู่ไหม ไม่กลัวเป็นตากุ้งยิงหรือไง”

“คงไม่ใช่ไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนแขกแล้วถูกโยนออกมาหรอกนะ ผู้หญิงแบบนี้สมควรโดนแล้ว...”

เย่ชิงรู้สึกอับอายและโกรธมากจึงรีบลุกขึ้น ดึงกระโปรงตัวเองให้เรียบร้อยและจัดทรงผมให้ดูดี

เธอถูกโยนออกมาอย่างนั้นเหรอ เธอถูก โยน ออกมา!

เย่ชิงเคยขายหน้าแบบนี้ซะเมื่อไหร่ เธอรีบไปบิดลูกบิดประตูด้วยความโมโหทันที

แต่ปรากฏว่าประตูถูกล็อกจากด้านใน

สายตาของคนรอบข้างที่มองเธอยิ่งดูชอบกล

เย่ชิงโกรธจนเกือบล้มหงายหลัง มือไม้สั่นระริก แล้ววิ่งหนีออกจากที่เกิดเหตุ...

----------------------

เมื่อนายหญิงซูเห็นซู่เป่ากลับมาถึงบ้านก็ลูบท้องเธอ

“กินอิ่มหรือยังจ๊ะ”

ซู่เป่าตบหน้าท้องดังปั่กๆ “อิ่มมากเลยค่ะ คุณยายคะ อยู่นอกบ้านซู่เป่าก็ตั้งใจกินข้าวนะคะ กินเสร็จแล้วก็จิ้มฟันให้ตัวเอง ไม่ขาดตกบกพร่องเลยค่ะ”

นายหญิงซูพยักหน้า จากนั้นมองไปทางเหยาหลิงเยว่ “เธอกินอิ่มแล้วหรือยัง”

เหยาหลิงเยว่เรอออกมา “อิ่ม... อิ่มแล้วค่ะ”

นายหญิงซูกลับขมวดคิ้ว “เธอดื่มเหล้าเหรอ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหล้า...”

เหยาหลิงเยว่รีบปากตัวเองทันที

นายหญิงซู “ต่อไปห้ามดื่มเหล้าอีกนะ ดื่มเหล้าทำร้ายสุขภาพและไม่ดีต่อสุขภาพ”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวสารและเชื่อฟังเหมือนนกกระทา เหลือเพียงแค่ยังไม่หดคอ

ในตระกูลซู ไม่มีใครสามารถหนีพ้นการกดขี่ทางสายเลือดของนายหญิงซูได้

เหยาหลิงเยว่ เผ่นก่อนแล้ว

ซูอีเฉินรู้สึกตลกมากพลางลูบศีรษะของซู่เป่า

และได้ยินเจ้าตัวเล็กกำลังอธิบายกับหญิงชราอย่างจริงจังว่า “คุณยายคะ ป้าสะใภ้ใหญ่ดื่มไม่เมาค่ะ ดื่มเหล้าก็ทำร้ายร่างกายป้าไม่ได้ ป้าสะใภ้ใหญ่มีร่างกายที่ทำด้วยทองและเหล็กที่แข็งแรง ข้างบนกินได้ ข้างล่างถ่ายออกได้ สามารถยกติ่งทองแดงขนาดใหญ่แปดร้อยกิโลกรัมได้ แค่กระทืบเท้าก็ทะลุถึงสิบชั้น...”

ซูอีเฉิน “...”