ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 956

นายหญิงซูพ่นเสียงหัวเราะออกมา “หนูกล้าโม้เยอะกว่านี้ไหมจ๊ะ”

ข้างบนกินได้ ข้างล่างถ่ายออกได้... บรรยายอะไรกัน

อย่างไรก็ตาม เหยาหลิงเยว่ก็พิเศษจริงๆ ตอนนี้เธอไม่เหมือนคนตายที่ยังมีชีวิตเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ใบหน้าของเธอยังแดงระเรื่อเล็กน้อย ไม่ต่างจากคนปกติเลย

กินได้ถ่ายได้นอนหลับ ทุกคนอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน แต่กลับไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไร เหยาหลิงเยว่นับวันยิ่งพูดคล่องขึ้นเรื่อยๆ ความสามารถในการเข้าใจก็เหมือนกับคนทั่วไปแล้ว

“นอกจากคลอดลูกแล้ว น่าจะไม่แตกต่างจากคนปกติ...” นายหญิงซูพูดจากจิตใต้สำนัก

ซูอีเฉินกะแอมทีหนึ่งอย่างไม่ละสายตา “ผมขึ้นข้างบนก่อนนะครับ”

ตอนซูอีเฉินไปถึงชั้นบนและเดินผ่านห้องเหยาหลิงเยว่ก็พบว่าในห้องเงียบสนิท เขาจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“หลิงเยว่” เขาลองตะโกนเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

ซูอีเฉินไม่ได้คิดมาก บางทีเธออาจเข้าห้องน้ำเพราะดื่มเยอะไป

เขาเดินกลับถึงห้องตัวเองแล้วดึงโบว์ไทด์ออก ในขณะที่เขาหมุนตัวกำลังจะปิดประตูก็เห็นเหยาหลิงเยว่ยืนตัวตรงอยู่หลังประตู

ซูอีเฉินตกใจจนมือสั่นเล็กน้อยอย่างมองไม่ออก

“ฮืม มีอะไรเหรอ” เขาถาม

เหยาหลิงเยว่เข้ามาใกล้และกุมศีรษะอย่างเก้งๆ ก้างๆ “โอ้ย เวียนหัว ดื่มเมาแล้ว”

จากนั้นซบในอ้อมอกของซูอีเฉินเสียงปังทันทีที่พูดจบ

ซูอีเฉิน “อะ... อะแฮ่ม”

เยี่ยมมาก เขากะแอมจนเกือบเป็นวัณโรค

“ช้าหน่อย... เบาๆ” เขารีบประคองเหยาหลิงเยว่ทันที

เหยาหลิงเยว่เงยหน้าขึ้น อยากจะทำสีหน้าเขินอาย แต่ไม่รู้ทำยังไงเพราะไม่เคยศึกษามาก่อน สีหน้าจึงดูดุร้าย

“โอ้ยๆ เค้าปวดหัวมากเลย เวียนหัวด้วยแหละ” เธอพูด

ซูอีเฉิน “...”

เขามองเหยาหลิงเยว่อย่างงงงัน

ดังนั้นนี่เธอกำลัง... เลียนแบบคนอื่น... เวียนหัว จงใจหกล้มหลังดื่มเหล้าเพื่ออ่อยคนอื่นเหรอ

ซูอีเฉินนิ่งเงียบอย่างหมดคำพูด “หลิงเยว่”

เหยาหลิงเยว่งัวเงียต่อ “อือฮือ”

ซูอีเฉินหัวเราะเยาะ “คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยนะ”

เหยาหลิงเยว่กระพริบตาปริบๆ เงยหน้ามองซูอีเฉินอย่างไร้เดียงสา

เอ่อ... ล้มเหลวแล้วเหรอ

เธอว่าแล้ว เสี่ยวอู่ นกตัวนั้นสอนไม่เอาไหนเลย

คราวหน้าควรจะไปหาผีหลายใจ หึหึ

เหยาหลิงเยว่ปัดผมที่ปิดหน้าตัวเอง แล้วรวบไว้อีกด้านอย่างลวกๆ จากนั้นถอยห่างจากอ้อมอกของซูอีเฉินอย่างรวดเร็ว

แต่เธอยังไม่ทันได้ยืนนิ่งก็ถูกแขนที่แข็งแรงโอบเอวไว้แน่น

ซูอีเฉินต้องการดึงเธอกลับเข้ามาในอ้อมอกอีกครั้ง แต่กลับพบว่า... เอ่อ คนบางคนไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

“...”

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “หลิงเยว่ ตอนนี้คุณสามารถขยับตัวได้แล้ว ไม่ต้องยืนแข็งทื่อขนาดนี้”

เหยาหลิงเยว่ “โอ้... อ่อๆ”

เธอขยับทันที

“หลิงเยว่... โลภมากอะไร” เขาลดสายตาลงและมองเธออย่างใจจดใจจ่อ

พอเหยาหลิงเยว่เงยหน้าขึ้นก็สบตาที่ล้ำลึกราวกับบ่อน้ำของซูอีเฉินทันที

ซูอีเฉินตัวสูงใหญ่ ไหล่กว้างและหนา ส่วนเหยาหลิงเยว่ตัวเล็กบอบบาง สูงถึงหน้าอกของซูอีเฉินเท่านั้น

เมื่อเงยหน้าขึ้นแบบนี้ก็เผยให้เห็นใบหน้าเล็กที่สวยงามของเธอ ผิวขาวใส แต่มีสีแดงระเรื่อ

“โลภมาก...” เธอชะงักไปชั่วครู่ แล้วถามด้วยความสับสนว่า “พูดได้ไหม”

แขนของซูอีเฉินโอบรัดเอวบางของเธอโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกปากแห้งคอแห้ง และลูกกระเดือกก็กลิ้งขึ้นกลิ้งลง

เขาจ้องมองริมฝีปากแดงของเหยาหลิงเยว่ด้วยสายตาสลัวและพูดเสียงแหบแห้งว่า “อืม คุณพูด ผมรอฟังอยู่”

เหยาหลิงเยว่กลับตกตะลึงไปตั้งนานแล้ว

ใครจะทนไหว

แม้แต่คนตายที่ยังมีชีวิตก็ทนไม่ไหว

เธอมองซูอีเฉินอย่างตกตะลึง เมื่อมองเห็นริมฝีปากของเขาในใจก็รู้สึกหุนหันพันแล่นเล็กน้อยเป็นครั้งแรก

ความกระเหี้ยนกระหือรือนั้นเหมือนกับหนอนที่อยู่ใต้โลงศพตอนที่เธอถูกฝังอยู่ในนั้น

มันมุดดินขึ้นมาเรื่อยๆ พยายามโพล่ออกมาเพื่ออาลวาด...

เหยาหลิงเยว่สับสนและไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการจะทำอะไร เธอมองริมฝีปากของซูอีเฉิน แล้วยกมือขึ้นไปจับโดยไม่รู้ตัว

นุ่มมาก

ทันใดนั้นซูอีเฉินก็จับมือของเธอไว้

จากนั้นกดเธอแนบประตู แล้วซูอีเฉินก็โน้มตัวเข้าหาเธอทันที...