ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 957

ซูอีเฉินโน้มตัวเข้ามาอย่างกะทันหัน

จากนั้นริมฝีปากของเขาก็กดทับที่ริมฝีปากของเหยาหลิงเยว่

ทันใดนั้นลมหายใจของเขาพลันหยุดนิ่ง พยายามข่มความปรารถนาในใจอย่างถึงที่สุด แต่ก็ข่มไม่อยู่ มันทำให้เขาได้คืบจะเอาศอก

แขนข้างที่จับเธอไว้ บังคับให้เธอวางมือลงบนหน้าอกของตัวเอง

เหยาหลิงเยว่ถลึงตาโต

คนที่เธอชอบมากนั้น... พลันเล่นใหญ่ต่อหน้าต่อตา

เหยาหลิงเยว่รู้สึกว่าเลือดทั่วทั้งร่ายกายของตัวเองพุ่งขึ้นสมองทันที สมองที่เดิมทีทำงานปกติก็หยุดทำงานทันทีและจูบนี้ทำให้ CPU ของเธอไหม้1

“หืม...”

ซูอีเฉินปล่อยมือข้างที่จับเธอไว้ ตามด้วยฝ่ามือใหญ่โอบรอบท้ายทอยของเธอ จากนั้นออกแรงดึงเธอเข้ามาชิดกับตัวเอง

ในที่สุดเหยาหลิงเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะหลับตา เมื่อถูกบังคับให้เงยหน้าจึงเขย่งเท้าขึ้นอย่างฝืนไม่ได้

จูบนี้ราวกับไฟลุกโชน ราวกับโยนคบเพลิงลงในทุ่งหญ้าที่สงบนิ่งมานาน จากนั้นเปลวไฟก็ค่อยๆ ลุกลาม

ซูอีเฉินรู้สึกควบคุมไม่ได้ ในใจดูเหมือนจะไม่พอใจเพียงแค่จูบ

เขาออกแรงอุ้มเหยาหลิงเยว่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กุมอำนาจแบบนี้ แล้วพาเหยาหลิงเยว่ไปถึงเตียงอย่างรวดเร็ว

ตึง...

ทั้งสองล้มลงบนเตียง แต่ที่นอนที่มีความยืดหยุ่นดีมากทำให้เหยาหลิงเยว่เด้งขึ้นมา แล้วซูอีเฉินก็ทับตัวลงไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นกดเธอกลับเข้าไปในผ้าห่ม

ทว่าทั้งสองล้มลงตรงขอบเตียงพอดี ซูอีเฉินกำลังจะขยับตัวเพราะสัญชาตญาณบอกว่าตัวเองกำลังจะตกจากเตียง แต่จู่ๆ เหยาหลิงเยว่ก็พลิกตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่าง

ผมดำของซูอีเฉินที่จัดทรงอย่างเรียบร้อยมาโดยตลอด ตอนนี้กลับยุ่งเหยิง จนต้องเพิ่มความยับยั้งชั่งใจอย่างอธิบายไม่ได้

เขาค่อยๆ ยิ้มออกมาพลางมองเหยาหลิงเยว่และพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ยังอยากโลภมากอยู่ไหม”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าอย่างจริงใจ “อยาก”

เมื่อสิ้นเสียงเธอก็ได้ยินเสียงดังตึงตังทันที

กระดุมเสื้อเชิ้ตทั้งหมดของซูอีเฉินหลุดลอยไปชนเข้ากับโต๊ะ พื้น ผนังที่อยู่ข้างๆ ทำให้เกิดเสียงที่เหมือนกับเสียงไข่มุกหล่นลงพื้น

ซูอีเฉินอดตกตะลึงไม่ได้ จากนั้นเขาก็หัวเราะเบาๆ แววตามืดลงอย่างน่าสะพรึงกลัว ราวกับเสือชีตาห์ที่อาจพุ่งออกมาเพื่อจับเหยื่อเมื่อใดก็ได้ในคืนอันมืดมิด

“งั้นก็ได้...”

ซูอีเฉินเอื้อมมือออกไป...

“ลุงใหญ่ แต่น แตน แต๊น”

“พ่อครับ แม่ครับ”

เด็กซนสองคนปรากฏตัวตอนถึงช็อตสำคัญที่สุดพร้อมถือไอศกรีมในมือ...

จากนั้นยืนอึ้งอยู่กับที่

ซูอีเฉินตัวแข็งทื่ออย่างอดไม่ได้และหยุดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันทันที

เหยาหลิงเยว่คิดในใจ ฮืม ไอศกรีมเหรอ...

เธอหันไปมองจากจิตใต้สำนึก

ซู่เป่าสงสัย “ป้าสะใภ้ใหญ่กำลังตีลุงใหญ่อยู่เหรอคะ พวกคุณทำไมทะเลาะกันล่ะคะ”

ซูเหอเวิ่นงุนงง แต่สมองอันอัจฉริยะของเขาก็ทำงานอย่างรวดเร็ว “เท่าที่ฉันสังเกต น่าจะไม่ใช่ทะเลาะกัน... แต่น่าจะ...”

ซูอีเฉินขมวดคิ้วและหมดคำพูดไปชั่วขณะหนึ่ง

ในใจสับสนอย่างมาก อ๋อ นึกออกแล้ว เมื่อสักครู่ตอนเปิดประตูเข้ามาก็ตกใจเหยาหลิงเยว่ที่ยืนตัวตรงอยู่หลังประตู จากนั้นเธอแกล้งเมาและเวียนหัว...

ดังนั้นจึงลืมปิดประตู

ซูอีเฉินรู้สึกสับสนอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ไม่รู้ว่าหดหู่หรือเขินอาย แต่อย่างไรก็ตามเขาก็อยากโยนซูเหอเวิ่นออกไป

ส่วนซู่เป่า... ไม่โยนซู่เป่า แต่ค่อยๆ กล่อมเธอให้ออกไป

ในขณะนั้นเองเหยาหลิงเยว่ก็พยายามอธิบายว่า “ไม่ใช่ทะเลาะ เอ่อ... คือ... คือ...”

ซูเหอเหวินที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ปิดปากซู่เป่าทันที แล้วคว้าเอาซูเหอเวิ่น จากนั้นลากพวกเขาออกไปข้างนอก

ซู่เป่า “เอ๊ะๆ”

ซูเหอเวิ่น “อู๊ๆ”

เหยาหลิงเยว่กระพริบตาปริบๆ