ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 958

จากนั้นสองพี่น้องก็หัวเราะคิกคักและตั้งอกตั้งใจกินไอศกรีม ลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ซูเหอเหวินยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าจริงจัง แววตาซีเรียสเหมือนตอนเขียนข้อสอบและคิดในใจว่า...

จะมีน้องชายหรือน้องสาวไหมนะ คนเดียวหรือสองคน

ถ้าเป็นน้องชายหนึ่งคนก็ชื่อเหอปี้ ถ้ามีสองคนก็ชื่อว่าเหอชวี่กับเหอฉง อืม...

ซีเรียสมากๆ

เขายังมีช้อยส์อีกมากมาย เช่นซูเหอเว่ย... แปลว่ามีอะไรต้องกลัว ซูเหอฉาง... แปลว่าทำไมจะไม่ได้ ซูเหอ...

แล้วถ้าเป็นผู้หญิงล่ะ ซูเหอเหวินคิดไม่ออกในทันที จิตใต้สำนึกลึกๆ ของเขาเหมือนจะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีน้องสาวอีกคน... จะมีเพียงน้องชายที่ทำให้คนปวดหัวและน่ารำคาญ

-----------------------------------

เย่ชิงกลับถึงบ้านอย่างทุลักทุเล เมื่อเห็นตัวเองในกระจกก็นึกถึงตอนที่ตัวเองถูกเหยาหลิงเยว่โยนออกมา

เธอหยิบขวดครีมบำรุงหน้าแล้วโยนใส่กระจกด้วยความโกรธ

“นังสารเลว” เธอตะโกนด่าด้วยความโกรธ อยู่บ้านไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์

“มีอะไรดีนักเหรอ ก็แค่อาศัยว่าตัวเองหน้าตาดี”

“คนโง่ที่แม้แต่พูดก็พูดไม่เป็น คอยสร้างเรื่องตลกไปทุกที่ ฉันจะคอยดูว่าคุณซูจะทนได้นานแค่ไหน...”

เย่ชิงกัดฟันแน่น เธอยังคงเชื่อมั่นว่าเหยาหลิงเยว่ใช้วิธีสกปรกถึงจับซูอีเฉินได้

เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะชอบความสวยงาม เธอยอมรับว่าตัวเองไม่สวยและหุ่นไม่ดีเท่าเหยาหลิงเยว่ ...

แต่เธอฉลาดกว่าและมีสติปัญญาดีกว่าเหยาหลิงเยว่ ประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน มีอิสระทางการเงินและมีบุคลิกลักษณะเฉพาะตัว

มีเพียงเธอเท่านั้นที่เหมาะสมกับซูอีเฉิน มีเพียงเธอเท่านั้นที่เหมาะจะเป็นภรรยาของซูอีเฉิน

เหยาหลิงเยว่น่ะเหรอ สวยแต่รูปจูบไม่หอม จะทำอะไรเป็น นอกจากใช้เงินของซูอีเฉิน

หากแพ้ให้กับผู้หญิงคนใดก็ตามที่มีความรู้ มีมารยาทสักเล็กน้อย เธอก็จะไม่เสียใจขนาดนี้ แต่แพ้ให้กับเหยาหลิงเยว่ ซึ่งเป็นการกระตุ้นความไม่พอใจในใจของเย่ชิงโดยสิ้นเชิง

ในขณะนั้นเองกริ่งประตูบ้านของเย่ชิงก็ดังขึ้น

วันนี้หลังจากที่เธอถูกเหยาหลิงเยว่ไล่ออกมา เธอก็กลับไปที่งานนิทรรศการอีกครั้งเพราะมีเรื่องต้องจัดการ จึงรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจมาทั้งวันและรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตูดัง

“ใครน่ะ” เธอถามพลางมองกริ่งประตูอัจฉริยะแวบหนึ่ง

จากนั้นก็มองเห็นชายหนุ่มในชุดนักพรตยืนอยู่หน้าประตู

เย่ชิงตกตะลึงไปชั่วครู่ ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้

นั่นไม่ใช่เย่อวี่ซินลูกพี่ลูกน้องของเธอที่ขึ้นเขาบวชเป็นนักพรตตอนหนุ่มเพราะคิดไม่ตกคนนั้นเหรอ

เย่ชิงเปิดประตูแล้วพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดว่า “แขกพิเศษ ท่านมาที่นี่ทำไมเหรอ”

เย่อวี่ซินกลับมาเคร่งขรึมและเย็นชาเหมือนตอนที่เขาเจอซู่เป่าครั้งแรกและถามว่า “สีกา ช่วงนี้พี่มีความโลภอยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเองและหลงผิดใช่หรือไม่”

เย่ชิงอ้าปากค้างและรู้สึกโกรธเคืองในใจเพราะโดนรู้ทัน

เธอกอดอกพลางพูดด้วยความไม่พอใจว่า “พูดจามั่วซั่วอะไรห๊า! อยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเองอะไร สิ่งที่ฉันแสวงหาล้วนเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และเปิดเผย ฉันจะไปอยากแย่งของของคนอื่นทำไม”

“ฉันไม่เคยเห็นเด็กที่น่ารักที่สุดที่ท่านพูดถึงเลย” เย่ชิงสีหน้าหงุดหงิด “ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่”

“ท่านจะบอกว่าฉันจะทำเรื่องที่เป็นการทำลายครอบครัวคนอื่นเหรอ เขามีลูกสาวแล้ว แต่ฉันยังไปยั่วยวนเขาเหรอ เย่อวี่ซินท่านหมายความว่าไง อยากบอกคุณปู่ใช่ไหม”

คุณปู่ไม่ยอมทนเรื่องแบบนี้แน่นอน ถึงแม้พ่อของเย่ชิงและพ่อของเย่อวี่ซินจะเป็นพี่น้องแท้ๆ แต่ในตระกูลสองพี่น้องกลับเป็นคู่แข่งกันอย่างลับๆ

เดิมทีพ่อของเย่อวี่ซินต้องการให้เย่อวี่ซินสืบทอดธุรกิจครอบครัว ช่วยเขาในการแข่งขัน... แต่คิดไม่ถึงว่าเย่อวี่ซินจะหนีไปบวชเป็นนักพรต

เย่ชิงยังคิดว่าที่เย่อวี่ซินมาไม้นี้ตอนนี้ก็เพราะพ่อของเขากำลังวางแผนบางอย่าง

เย่อวี่ซินพูดอย่างจนใจว่า “สีกาเข้าใจผิดแล้ว อาตมาไม่มีความหมายอื่น แค่อยากตามหาใครคนหนึ่ง”

เย่ชิงจับลูกบิดประตู “งั้นท่านก็มาหาผิดที่แล้ว ฉันไม่เคยเจอสองพ่อลูกที่ท่านพูดถึง กลางคืนแล้ว แม้จะเป็นพี่น้องกัน แต่ทางที่ดีควรหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความสงสัย ดังนั้นฉันจึงไม่ต้อนรับท่านแล้ว”

เธอปิดประตูทันทีที่พูดจบ

เย่อวี่ซินโดนปฏิเสธจนหน้าชา ในใจเต็มไปด้วยความผิดหวัง

อาจารย์ตัวน้อยเอ้ย อาจารย์ตัวน้อย

ท่านอยู่ที่ไหนกันแน่หนา

ฟ้ารู้ดีว่าในช่วงนี้เขาถามแทบทุกสำนักที่เขารู้จักเพื่อตามหาอาจารย์ตัวน้อย

ถามพวกเขาว่ารู้จักสำนักไส้ไก่ไหม รู้ไหมว่าสำนักนี้ตั้งอยู่ที่ไหนในปัจจุบัน

ปรากฏว่าไม่มีใครรู้เลย...