ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 959

หลังจากที่เย่ชิงปิดประตู ความรู้สึกไม่สบายมากๆ ในใจนั้นก็ค่อยๆ ลุกลามกลายเป็นความโกรธเคือง

ว่าเธอทำลายครอบครัวคนอื่นเหรอ

ไขว่คว้าคนและเรื่องที่ตัวเองชอบมันผิดตรงไหน

ตอนนี้ไม่ใช่สมัยก่อน ในฐานะผู้หญิงอิสระในศตวรรษใหม่ กล้าไขว่คว้ารักแท้ของตัวเองผิดตรงไหน

อีกอย่างซูอีเฉินก็ยังไม่แต่งงานจริงๆ

ได้ยินมาว่าเดิมทีตระกูลซูวางแผนจะจัดงานแต่งงานให้ซูอีเฉินและเหยาหลิงเยว่

แต่ต่อมากลับยกเลิกอย่างกะทันหัน จากนั้นก็ไม่มีความคืบหน้าอีก

เย่ชิงคิดว่านายหญิงซูของตะกูลซูคงไม่พอใจเหยาหลิงเยว่...

ผ่านมานานขนาดนี้แล้วก็ไม่เห็นเธอประกาศว่ามีลูกสะใภ้แล้ว เหยาหลิงเยว่ยังอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย

อาศัยก็แต่ตอนนี้ซูอีเฉินชอบเธอ รอให้ซูอีเฉินเบื่อเธอแล้ว ครั้งนี้เธอจะเริ่มก่อนและตรงไปตรงมากว่าเดิม...

เมื่อถึงเวลาก็บอกให้ทุกคนรู้ว่าจริงๆ แล้ว เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว นั่นก็คือซูอีเฉิน

ดังนั้นตอนนี้เธอจึงรอคอยด้วยความรัก แต่เย่อวี่ซินคนที่เธอเกลียด เขาไม่รู้อะไรก็มาทำทีสั่งสอนเธอ

ครั้งต่อไปถ้าเธอได้ยินเขาพูดเรื่องไร้สาระอีก เธอจะตบเขาไปตรงๆ เพื่อดูว่าเขายังจะพูดมากอีกไหม

---------------------------------

หนึ่งคืนผ่านไป

ดวงอาทิตย์เสมือนหลอดไฟขนาดใหญ่ส่องสว่างไปทั่วทั้งโลก นกตัวน้อยๆ กำลังคุยข่าวในโลกนกวันนี้เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวอยู่บนกิ่งไม้

ไม่รู้ว่าเสี่ยวอู่บินไปเกาะบนกิ่งไม้ด้านนอกตั้งแต่เมื่อไหร่และกำลังโต้เถียงบางอย่างกับนกอีกสี่ตัวอย่างดุเดือด

“คุณยาย สวัสดีตอนเช้าค่ะ” ซู่เป่าเดินลงมาจากชั้นบนอย่างมีชีวิตชีวา

เด็กที่นอนหลับเต็มอิ่ม มีใบหน้าสีแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกาย สดใสและบริสุทธิ์

นายหญิงซูหัวเราะฮ่าๆ “วันนี้ซู่เป่าตื่นเช้าจังเลย”

ซูอี้เซินวางแท็บเล็ตในมือลงแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซู่เป่าหิวหรือยังจ๊ะ”

ซูเหอเวิ่นรีบดึงเก้าอี้ออก “น้องสาว นั่งตรงนี้จ้ะ”

ซู่เป่ากล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงเชื่อฟัง แล้วกล่าวสวัสดีตอนเช้าลุงเล็ก จากนั้นถึงนั่งลงแล้วถอนหายใจราวกับผู้ใหญ่ “พี่หานหานกับพี่จื่อซีตื่นสายอีกแล้ว”

ซูเหอเหวินเขี่ยก้างปลาออก แล้วคีบเนื้อปลาที่ไม่มีก้างวางใส่ในถ้วยของเธอพลางพูดอย่างเย็นชาว่า “วันนี้วันเสาร์ นอนตื่นสายได้”

ซู่เป่าแลบลิ้นออกมา นึกถึงความเง้มงวดของพี่ใหญ่

ปกติตอนพี่หานหานกับพี่จื่อซีนอนตื่นสาย พี่ใหญ่ก็จะไปยืนอยู่หน้าประตู แล้วสองคนนั้นก็ตื่นนอนอย่างเชื่อฟัง

พี่ใหญ่ไม่ได้แย่ไปกว่าคุณยาย บางครั้งก็น่ากลัวมาก

“พี่ใหญ่ หนูทำเองได้แล้วค่ะ” ซู่เป่าคีบเนื้อปลา แล้วพูดว่า “หนูหกขวบแล้ว แต่ยังให้พี่ชายเขี่ยก้างให้ ถ้าเพื่อนร่วมห้องรู้ต้องหัวเราะเยาะหนูแน่เลย”

ซูเหอเหวินสีหน้าเย็นชา “คำพูดของคนอื่นเกี่ยวข้องกับเราอย่างไร”

ซู่เป่า “...”

ก็ได้

เขาเขี่ยก้างให้เธอ เธอก็เขี่ยก้างให้เขา

สองพี่น้องเขี่ยก้างปลาให้กัน ฉันตักใส่ถ้วยเธอ เธอตักใส่ถ้วยฉัน

ซูเหอเหวินหยุกชะงักทันที แล้วพูดอย่างจนใจว่า “ซู่เป่า”

ซู่เป่าหัวเราะคิกคัก “พี่ใหญ่คะ หนูไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ โตแล้วต้องช่วยเหลือตัวเอง”

“ฮ่าๆ ...” ซูอี้เซินหัวเราะเบาๆ “หนูเองก็ยังเป็นเด็ก”

เด็กคนหนึ่งพูดว่าโตแล้วต้องช่วยเหลือตัวเอง ซูอี้เซินขำแทบน้ำตาเล็ด

ซูอี้เซินทานอาหารเช้าอย่างช้าๆ และฟังซู่เป่ากับพี่ชายสองคนคุยกัน

สามพี่น้องหัวเราะคิกคักและพูดคุยกันไม่หยุด แน่นอนว่าเป็นซู่เป่าและซูเหอเวิ่นที่คุยกันคิกคัก ส่วนซูเหอเหวินเอาแต่เขี่ยก้างปลาไม่หยุด

นายหญิงซูถามว่า “ซู่เป่า เพิ่งย้ายโรงเรียนมาได้สองวัน ปรับตัวได้หรือยังจ๊ะ”

ซู่เป่าพยักหน้า “ปรับตัวได้แล้วค่ะคุณยาย ไม่มีที่ไหนที่หนูปรับตัวไม่ได้ค่ะ”

นายหญิงซูหัวเราะออกมาทันที แต่แล้วก็รู้สึกเศร้าหลังหัวเราะ