ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 960

ซูอีเฉินคงสีหน้าและเดินลงจากชั้นบนด้วยสายตามุ่งมั่น

ราวกับว่าคนที่ขาอ่อนเมื่อครู่ไม่ใช่เขา

ซู่เป่ามองเขาอย่างสงสัย “ลุงใหญ่คะ เมื่อกี้ทำไมถึงขาอ่อนคะ”

เด็กขี้สงสัยไล่ตามอย่างไม่ลดละ เข้าสู่ขั้นสุดของคำว่าทำไม

“ลุงใหญ่นอนมากเกินไปก็เลยหิวใช่ไหมคะ”

“เมื่อก่อนตอนลุงใหญ่หิวก็ไม่เคยขาอ่อนนี่คะ”

“ลุงใหญ่ขาดแคลเซียมใช่ไหมคะ คุณยายบอกว่าขาดแคลเซียมแล้วกระดูกจะอ่อน”

“ไม่ใช่ๆ ลุงใหญ่เป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กสักหน่อย...”

“แลัวมันทำไมกันแน่ล่ะคะ”

“ยังมีอีก เมื่อวานลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่เล่นซ่อนหากันอยู่ในห้องเหรอคะ”

ซูเหอเวิ่นกะแอมเสียงดังทันที

ซูอี้เซินเกือบจะพ่นข้าวในปากออกมา

นายหญิงซูยัดน่องไก่หนึ่งชิ้นเข้าปากซู่เป่า “มา ซู่เป่า กินน่องไก่นะ น่องไก่นี้ยายย่างแบบกรอบนอกนุ่มใน หอมมากเลย”

ซู่เป่า “อู้อี้￥&#% ลุงใหญ่...”

เหยาหลิงเยว่เงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย มองนายหญิงซูแวบหนึ่ง แต่เมื่อสบตากับซูอีเฉินก็รีบก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อทันที

แล้วยัดน่องไก่ใส่ปากเต็มคำ ใช้น่องไก่ปิดปากตัวเอง

ซูอีเฉินนั่งลงอย่างสงบเยือกเย็นก่อนพูดว่า “กินสิ มองอะไรกัน”

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่น รวมทั้งซูอี้เซินรีบละสายตาจากเขาทันทีแล้วแกล้งทำเป็นคุยกัน

ซูอี้เซิน “วันนี้อากาศดีมากนะ อยากออกไปเที่ยวกันไหม”

ซูเหอเวิ่น “อาเล็ก วันนี้ผมกับพี่ชายมีเรียนวิชาเสริมครับ”

ซูเหอเหวินมองอาหารบนโต๊ะพลางคิดว่ายังมีอาหารอย่างไหนที่ต้องเขี่ยก้างออก

นายหญิงซูพูดว่า “วันนี้ซู่เป่าจะไปเยี่ยมอาจารย์ของเธอ ฉันก็จะไปด้วย ตอนเที่ยงไม่กลับมา... พวกเธอหาอะไรกินกันเองนะ”

คุณท่านซูเงยหน้า “ฉันก็ไปด้วย”

นายหญิงซูแสดงสีหน้าประหลาดใจ “คุณจะไปทำไม”

คุณท่านซูหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาพลางพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ช่วยคุณถ่ายรูป”

นายหญิงซู “...”

ทันใดนั้นซูเหอเวิ่นก็อุทานออกมาว่า “คุณปู่ คุณยาย... เอ้ย ไม่ใช่ คุณย่าไปไหนคุณปู่ก็ไปด้วยใช่ไหมครับ”

เพราะอยู่กับซู่เป่านานจึงมักเผลอเรียกว่าคุณยายตามเธอ

ในที่สุดซู่เป่าก็กลืนเนื้อน่องไก่ย่างลง แล้วพูดว่า “ก็คุณตาชอบตาคุณยายไง พี่ชายจะไปเข้าใจอะไร เขาพูดกันว่ารักกันดี”

นายหญิงซูอดหัวเราะไม่ได้ จากนั้นบีบแก้มน้อยๆ ของเธอ “มีแต่หนูที่เข้าใจมากสินะ”

นายหญิงซูเงยหน้ามองเหยาหลิงเยว่ แล้วมองซูอีเฉิน “เออ ใช่สิ พวกเธอยังอยากจัดงานแต่งงานไหม”

ไม่รู้ว่าคุณท่านซูเดินมานั่งข้างๆ นายหญิงซูตั้งแต่ตอนไหน เขาพูดว่า

“ทางที่ดีควรจะจัดสักหน่อย เธออยู่กับแก จะปฏิบัติไม่ดีกับเธอไม่ได้”

ในแววตาของซูเหอเวิ่นเผยแววตาเจ้าเล่ห์ที่เต็มไปด้วยชัยชนะ

ในเวลานี้หานหานตื่นนอนแล้ว เธอลงจากชั้นบนพลางถามว่า “เด็กโปรยดอกไม้อะไรเหรอคะ หนูก็จะเป็น”

ซูเหอเวิ่นรักษาตำแหน่งคู่โปรยดอกไม้กับซู่เป่าอย่างสุดชีวิต “ไม่ได้ เธอเป็นเด็กผู้หญิง ไม่มีทางจับคู่กับซู่เป่าเป็นคู่เด็กชายเด็กหญิงได้”

หานหานหยิบถ้วยขึ้นมาแล้วกินคำโตก่อนเพราะหิว จากนั้นค่อยถามอย่างงัวเงียว่า “ต้องเป็นเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงถึงจะได้เหรอคะ งั้นหนูโกนหัวโลน หนูก็เป็นได้แล้ว”

ซูเหอเวิ่น “...”

ซูเหอเหวิน “...”

ซู่เป่า “อย่าเลยค่ะพี่ พี่ไว้ผมยาวน่ะสวยแล้ว”

เธอยังจำเรื่องโกนผมได้อยู่เลย ถึงแม้จะไม่โกนจริงๆ แต่ตอนนั้นมีหลายคนบอกว่าพี่หานหานเป็นพี่ชายของเธอ

เธอมีพี่ชายสามคนแล้ว แต่ชอบการมีพี่สาวอีกคนมากกว่า

หานหานจึงทำได้เพียงพูดว่า “ก็ได้”

เธอเสียใจ เพราะตื่นสายจึงแย่งเป็นคู่ของซู่เป่าไม่ทัน

ต่อไปต้องตื่นเช้ากว่านี้หน่อย ไม่เช่นนั้นอะไรดีๆ ก็ไม่ถึงตาเธอสักที

หานหานคิดพลางพูดว่า “ใช่สิ ใครแต่งงานเหรอคะ”

ซู่เป่าชี้ไปที่ลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ “ลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ค่ะ”

หานหานรู้สึกประหลาดใจทันที “ห๊า! ลุงใหญ่แต่งงานอีกแล้วเหรอ แต่งานใหม่เหรอ”

ทุกคน “...”