ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 961

หน้าผากของนายหญิงซูเต็มไปด้วยเส้นสีดำ “ถ้าเธอไม่รู้ก็อย่าพูดมั่วซั่ว แต่งงานครั้งที่สองอะไร นี่คือการแต่งงานครั้งแรกของลุงใหญ่เธอ”

หานหานซึ่งมีความเข้าใจเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับคำจำกัดความของการแต่งงานครั้งที่สอง “อ้าว...แล้วสมุดสีแดงที่ได้มาก่อนหน้านี้คืออะไรคะ”

หลังจากได้รับสมุดสีแดงในตอนนั้น ทั้งครอบครัวก็ทานอาหารมื้อใหญ่ร่วมกัน และยังมีการพูดคุยเฉลิมฉลองกันเป็นพิเศษด้วย

นายหญิงซูอดทนอธิบายให้เธอฟังอยู่ข้าง ๆ...

ในอีกด้านหนึ่งซูอี้เซินที่กินอิ่มแล้วแต่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความ

ซูอี้เซิน: [พี่น้องทั้งหลาย มีเรื่องจะเล่าให้ทุกคนฟัง เกี่ยวกับพี่ใหญ่...คือเมื่อเช้านี้...]

ซูอีเฉินเหลือบมองโทรศัพท์แล้วส่งสายตาเตือนซูอี้เซินทันที

ซูอี้เซินถือโทรศัพท์มือถือ เลิกคิ้ว พร้อมส่งสายตาขู่เข็ญอย่างเห็นได้ชัด

พี่ใหญ่ก้มหน้าลง แล้วหลังจากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็สั่นพร้อมข้อความแจ้งเตือนจากธนาคาร

[เรียนลูกค้าที่เคารพ บัญชีหมายเลขท้าย 8888 ธนาคารฟาไฉคุณ มีเงินเข้าทั้งสิ้นสิบล้านหยวน ยอดคงเหลือ...]

ซูอี้เซินยิ้มจนตาปิด

แจ้งเตือนในกลุ่ม

ซูอิ๋งเอ่อร์: [เช้านี้พี่ใหญ่ทำไม พูดมาแค่นี้ ระวังก้นเน่านะ]

ซูลั่ว: [เกิดอะไรขึ้น พี่ใหญ่ขุดหลุมศพบรรพบุรุษเหรอ ถึงพูดอึก ๆ อัก ๆ แบบนี้]

ซูจิ่นม่อ: [พี่ใหญ่ทำไมเหรอ พูดต่อสิ!]

ซูอี้เซินยังคงส่งข้อความในกลุ่มต่อ

[เช้านี้แม่บอกกับพี่ใหญ่ว่าอยากจัดงานแต่งงานให้พี่ใหญ่และพี่สะใภ้]

เหล่าพี่น้องต่างก็นิ่งไปทันที

ซูอิ๋งเอ่อร์: [เข้าใจแยกประโยค ฉันก็คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร]

ซูจิ่นม่อ: [เรื่องนี้ไม่เคยตกลงกันมาก่อนเหรอ รอให้ซู่เป่ากลับมาเลือกวันมงคลสิ]

ซูลั่ว: [เด็กน้อยของเราล่ะ กินอาหารเช้าอย่างเชื่อฟังไหม]

ซูอีเฉินแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและค่อย ๆ กินอาหารต่อไป

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จพวกเขาก็กำลังจะออกเดินทาง นายหญิงซูบอกว่าเธอจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ซู่เป่ามองนาฬิกาเด็กเล่นทันที

ซูเหอเวิ่นกล่าว “คุณยายเก็บของรอบนี้ ใช้เวลาน้อยสุดก็ครึ่งชั่วโมง”

สองพี่น้องซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินกำลังรอรถของพ่อบ้าน เพื่อพาพวกเขาไปส่งเข้าเรียนชุมนุม

ซู่เป่าพูด “พี่ชาย จะใจร้อนแบบนี้ไม่ได้นะ คุณปู่เคยบอกว่าเวลาเด็กผู้หญิงแต่งตัว เด็กผู้ชายต้องมีความอดทน!”

ซูเหอเวิ่น “โอเค พี่ชายผิดเอง”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ประสานมือ “พี่ชาย เกิดอะไรขึ้นกับลุงใหญ่และป้าสะใภ้ใหญ่กันแน่คะ!”

เธอยังคงไม่ล้มเลิกความตั้งใจ เด็ก ๆ ขี้สงสัยมาก โดยเฉพาะเรื่องแปลก ๆ ที่ทุกคนเลี่ยงที่จะพูดถึง ซึ่งอาจกระตุ้นให้เด็ก ๆ อยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้นไปอีก

ซูเหอเวิ่นเท้าคางและทำสีหน้าครุ่นคิด “อืม... เรื่องนี้...จริงสิ...เกิดอะไรขึ้นกันแน่...ฉันก็ไม่แน่ใจ เธอลองไปถามพี่เหอเหวินสิ”

ซู่เป่ามองไปที่ซูเหอเหวิน “พี่เหอเหวิน?”

ซูเหอเหวิน “...”

หลอกได้เก่งจริง ๆ

“ไม่มีอะไร” ซูเหอเหวินมองนิ่ง ๆ “เรื่องของผู้ใหญ่ เด็ก ๆ ไม่ควรรู้”

ซูเหอเวิ่นบีบหน้าซู่เป่าแล้วพูด “บ๊ายบายน้องสาว! อย่าลืมคิดถึงพี่ชายด้วยล่ะ!”

ซู่เป่ารีบโบกมือให้พี่ชายทั้งสอง “บ๊ายบายค่ะพี่ชาย พี่เหอเหวินบ๊ายบายค่ะ!”

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นขึ้นรถไปแล้ว และในที่สุดก็ได้รับการปล่อยตัว!

คนที่ขับรถไม่ใช่พ่อบ้าน แต่เป็นพ่อของพวกเขาเอง

ส่วนคนที่นั่งมาด้วยก็คือแม่ของพวกเขา...

ซูเหอเวิ่นมีความสุขขึ้นมาทันที “โอ้ ทำไมวันนี้พ่อกับแม่ถึงมาส่งพวกเราล่ะ!”

ซูอีเฉินพูดอย่างราบเรียบ “พ่อแม่ไปส่งลูกที่โรงเรียนก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

ซูเหอเหวินพึมพำ ที่พูดก็ไม่ผิด แต่พ่อกับแม่ไม่ค่อยมาส่งเขากับพี่ชายเลยนี่...ปกติแล้วจะเป็นปู่กับย่า หรือไม่ก็อาเนี่ยที่เป็นพ่อบ้าน

จู่ ๆ ซูอีเฉินก็ถามขึ้นมา “จริงสิ เสี่ยวเหวิน ใกล้จะถึงวันเกิดแกแล้วใช่ไหม อยากได้อะไรหรือเปล่า”

ซูเหอเหวิน “?”

ทำไมจู่ ๆ วันนี้พ่อเขาถึงมาทำดีกับเขาล่ะ กินยาผิดมาหรือเปล่า

ซูเหอเหวินคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

ซูเหอเวิ่นยกมือ “ผม ๆ ๆ! วันเกิดของผมกับพี่ห่างกันหนึ่งเดือน ผมอยากได้...”

เสียงของซูอีเฉินราบเรียบ “ไว้ให้ถึงวันเกิดแกก่อน”

ซูเหอเวิ่น “?”

ทำไมถึงถามพี่ชายว่าอยากได้อะไรแต่ไม่ถามเขา เขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ หรือไง

ซูเหอเวิ่นคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ...