ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 963

เย่ชิงแอบคิด: ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาจารย์ถึงตะลึง

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะยอมรับศิษย์แบบนี้ได้ไหม ศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์ จะทำลายชื่อของอาจารย์ได้จริง ๆ

“ซู่เป่ากำลังวาดรูปอยู่!” เย่ชิงยิ้มเล็กน้อย “นี้มันคือภาพอะไร!”

เย่ชิงคิดว่าตัวเองอ่อนโยน ดังนั้นเธอจึงเข้ามาดูใกล้ ๆ

รู้ไหมว่าที่ข้างนอกนั้น มีกี่คนที่จ่ายเงินให้เธอเป็นจำนวนมากเพื่อให้เธอช่วยไปวิจารณ์ภาพวาดให้ เธอก็ยังไม่ไป

ดังนั้นเย่ชิงจึงเชื่อว่าเป็นความโชคดีของซู่เป่าที่ได้เธอมาช่วยวิจารณ์ภาพวาดให้

“ดอกไม้นี้วาดได้ไม่เลว” เย่ชิงจงใจชมก่อน “ภายใต้แสงอาทิตย์ ดอกไม้ครึ่งหนึ่งนี้ดูเต็มไปด้วยพลัง และมีสีสันอิ่มตัวและสดใสมาก...”

ภาพวาดนี้ไม่ได้มีสไตล์ใด ๆ เย่ชิงคิดว่ามันดูเด็กไปหน่อยเมื่อมองแวบแรก

เมื่อได้ยินเย่ชิงชื่นชมซู่เป่า ใบหน้าของอาจารย์เหลาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่กลับได้ยินเย่ชิงพูดต่อ “แต่ดอกไม้อีกครึ่งหนึ่งที่เธอวาดแข็งเกินไป! ลายเส้นไม่นุ่มนวล ราวกับว่าตาแก่ที่เป็นโรคพาร์กินสันกำลังออกแรงวาดมัน”

เธอใช้คำอุปมานี้เปรียบเทียบโดยไม่รู้ตัว โดยลืมสถานการณ์ปัจจุบันของอาจารย์เหลาไปโดยสิ้นเชิง และพูดติดตลกโดยคิดว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ขัน

จู่ ๆ สีหน้าของอาจารย์เหลาก็บึ้งตึง...

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ป้าเย่คนนี้ไม่ใช่ลูกศิษย์ที่เก่งที่สุดของเพื่อนแก่หรอกเหรอ

ภาพวาดของอาจารย์ตัวเองทำไมถึงดูไม่ออก...

เย่ชิงยิ้มและวางแผนที่จะลูบหัวของซู่เป่าเพื่อให้ดูอ่อนโยน

โดยไม่คาดคิดซู่เป่าเอียงศีรษะเล็กน้อยและปฏิเสธที่จะให้เธอสัมผัส

เย่ชิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและพูดด้วยความโกรธ “เด็กคนนี้นี่ ทำไมถึงใจแคบนัก พอบอกว่าวาดรูปไม่สวยก็โกรธเลยเหรอ!”

“ภาพวาดของเธอมีข้อดีแต่ก็มีข้อเสียเหมือนกัน เป็นคนต้องกล้าหาญพอที่จะยอมรับข้อบกพร่องของตัวเองเพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป รู้ไหม”

“เห็นไหมว่าสีสันมากเกินไปมันเละเทะ ทุกวันนี้สุนทรียศาสตร์ของต่างประเทศล้ำหน้าไปมาก ถ้ามีสีมากเกินไปก็จะดูไม่แพง”

“แม้ว่าการจัดการแสงจะยังดูเด็กไปหน่อย แต่ก็ยังถือว่าทำได้ดี เพียงแต่ว่าดอกไม้ครึ่งหนึ่งในบริเวณที่มืดนั้นเป็นส่วนที่แย่ที่สุดของภาพ วาดได้แย่มาก ๆ... ฉันจะช่วยแก้ให้เธอแล้วกัน?”

เย่ชิงหยิบพู่กันขึ้นมา ไม่ว่าคนภายนอกอยากจะขอความช่วยเหลือและคำแนะนำจากเธอกี่คน เธอก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะแก้ไขให้รุ่นน้องตัวน้อยของตัวเอง

แต่ทว่าจู่ ๆ อาจารย์เหลาก็ตะโกนขึ้นอย่างเย็นชา “เย่ชิง!”

นั่นคือภาพวาดที่เขาและซู่เป่าวาดร่วมกัน ใครขอให้เธอแก้ให้

เย่ชิงสะดุ้ง และสีน้ำบนพู่กันก็หยดลงมา ตกลงกลางดอกไม้ดอกนั้นพอดิบพอดีซึ่งได้ทำลายภาพวาดนั้นในทันที

อาจารย์เหลามองดูผืนผ้าใบ สีหน้าของเขายิ่งมืดลง

เย่ชิงเปิดปากพูด “มีอะไรเหรอคะอาจารย์...จู่ ๆ ก็ดุ...หนูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ”

ก็แค่ทำลายภาพวาดที่พังไปแล้ว ภาพวาดสองเส้นพู่กันเธอยังมีค่ามากกว่านี้เลย

จำเป็นต้องโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ