ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 965

บ้านอาจารย์เหลา

นายหญิงซูยังคงกอดอกและนั่งบนโซฟาด้วยสีหน้าหดหู่

ซูอีเฉินในฐานะประธานซูซื่อกรุ๊ป ช่างเป็นคนที่น่าเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาจริง ๆ

เอาเลย! งานแต่งงานครั้งนี้ต้องเกิดขึ้น! และจะต้องทำอย่างยิ่งใหญ่และโด่งดังไปทั่ว!

นายหญิงซูกำลังคิดถึงเรื่องนี้ แต่ทุกคนกลับคิดว่าเธอยังคงโกรธอยู่จึงไม่กล้าหายใจ

ซู่เป่ากอดแขนของซูอี้เซิน และซูอี้เซินก็จับไหล่เล็ก ๆ ของซู่เป่าไว้ ทั้งสองแกล้งทำเป็นดูภาพวาด

นายหญิงซูพูด “เธอสองคนพึมพำอะไรกัน”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็ส่ายหัวเหมือนลูกแมวขนพอง “ไม่มีอะไรค่ะคุณยาย ไม่มีอะไรเลย!”

พลังการโจมตีของคุณยายแข็งแกร่งมาก!

ซู่เป่าอยากเรียนรู้บ้าง...

เมื่อถึงเวลาหากเธอพบกับตูซื่อหวังที่แก้ตัวอย่างไร้ยางอายอีกครั้งว่าให้ตัวเองทำตามกฎ เธอจะต่อต้านเขา

เหลาเต๋อหมิงยิ้ม “นายหญิง ท่านอยากดื่มชาสักถ้วยไหม”

นายหญิงซูถึงเพิ่งจะรู้ตัว เธอจึงวางมือลงทันที และนั่งลงอย่างสง่างาม

เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ได้สิ ขอบใจนะ”

เหลาเต่อหมิงรีบพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะเขารู้สึกในใจว่าหญิงชราคนนี้ไม่เพียงแต่มีพลังในการโจมตีเท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วอีกด้วย

ซู่เป่ามองไปที่ภาพวาดที่ถูกทำลายและรู้สึกเสียดายมาก

เธอหยิบพู่กันขึ้นมาและต้องการแก้ไขมัน...เธอจึงวาดภาพสีน้ำที่หยดลงมาให้กลายเป็นผึ้ง

“ท้าดา” ซู่เป่ายกภาพวาดขึ้น “ดูสิเพื่อนแก่ มันกลับมาสวยงามแล้ว!”

อาจารย์เหลายิ้มอย่างขมขื่น รู้สึกหมดอารมณ์เพราะคำพูดของเย่ชิง คำพูดนั้นของเย่ชิงกระแทกใจเขาจนเจ็บไปหมด

“ช่างมันเถอะ ไม่สวยแล้ว” เขากล่าว

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่จริงเลยค่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อ ลองเอาภาพนี้ไปแขวน มันจะต้องขายได้เงินมากแน่ ๆ”

อาจารย์เหลาผงะและหัวเราะกับคำพูดของเธอ แม้แต่คำพูดปลอบใจของเด็กน้อยก็ยัง...อืม จริงใจ

“แค่ชื่อเสียงจอมปลอม” อาจารย์เหลาลูบหัวซู่เป่าแล้วพูดว่า “เคยมีเรื่องตลกในวงการวาดภาพ ปรมาจารย์ท่านหนึ่งวาดภาพที่เขาภูมิใจออกมาหนึ่งภาพและแขวนไว้ในแกลเลอรี มีผู้ชมจำนวนมากวิพากษ์วิจารณ์ภาพนั้นที่เขาวาดว่าขี้หมามาก”

“แต่ต่อมาก็มีคนมาบอกว่าภาพวาดนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของปรมาจารย์...ผู้คนที่ชมอยู่ก็เปลี่ยนใจทันทีและค้นพบความหมายเบื้องหลังภาพวาดนี้”

ซู่เป่าฟังอย่างตั้งใจและดูเหมือนจะเข้าใจ

ต่อให้สวยหรือไม่สวย ก็ยังโดนใจคนได้!

ภาพวาดที่ไม่มีชื่อเสียงนั้นไม่สวยงาม แต่ภาพวาดที่มีชื่อเสียงกลับสวยงามขึ้นมาทันที และภาพวาดนั้นก็ยังเป็นภาพเดิม แล้วปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน

อาจารย้เหลากล่าว “ถ้าอย่างนั้นแล้วจุดประสงค์ของการวาดภาพของเราคืออะไรกันแน่ เดิมทีก็เพียงเพื่อให้ดูสวย ภาพใดก็ตามที่สามารถทำให้ตัวเองพอใจได้ก็จะเป็นภาพวาดที่ดีที่สุด แต่แล้วก็ค่อย ๆ มีกลุ่มศิลปินแนวนามธรรม แต่ละกลุ่มปล่อยแบบแผนของตัวเองออกมาทีละเล่มสองเล่ม บอกทุกคนว่าศิลปินแนวนามธรรมควรวาดภาพอย่างไร”

ความงามที่ผู้คนเห็นไม่ใช่ความงามอย่างที่ตัวเองคิด แต่เป็นความงามที่คนอื่นอยากให้พวกเขายอมรับ

จริง ๆ แล้วโลกนี้เป็นอย่างไรกันแน่ มีน้อยคนนักที่จะมองเห็นได้ชัดเจนด้วยตาของตัวเอง

เมื่อคิดได้อย่างนี้ อาจารย์เหลาก็รู้สึกเบื่อมากกว่าเดิม และความกระตือรือร้นในการฟื้นฟูสุขภาพร่างกายของเขาก็หมดสิ้นไป

ซู่เป่ายิ้มจนตาหยี และพูด “เพื่อนแก่ คุณบอกว่าสวยหรือไม่สวยอยู่ที่ตัวเองพูด แต่คุณใส่ใจว่าคนอื่นจะมองอย่างไร เพื่อนแก่ คุณไม่จริงใจเลย”

อาจารย์เหลาตกตะลึง ในขณะนี้บางสิ่งบางอย่างดูเหมือนจะแวบขึ้นมาในใจของเขา เขารู้สึกเหมือนกำลังเข้าใจบางอย่างโดยฉับพลัน...

ซู่เป่ายืนขึ้นและผลักเขาไปที่ห้อง