ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 97

การปล่อยโฮรออกมาของผีขี้ขลาด ทำทุกคนคิดไม่ถึง

ไอพิฆาตของเขาเติบโตขึ้นเป็นเท่าตัว และเขาจมปลักอยู่ในความเศร้าโศกของตนเอง

ไอพิฆาตทำวิชาสะกดจิตที่จี้ฉางร่ายไว้พัง จู่ๆ ซินจื่อเหมิงก็ได้สติ เธอเงยหน้า…

มองไปทางกระจกบานใหญ่ของกำแพงห้อง เห็นว่าบนหัวของเธอมีเด็กผู้ชายใส่ชุดนักเรียนคนหนึ่งเกาะอยู่!

ในปากของเขากระอักเลือดออกมาคำใหญ่ เพราะร้องไห้เศร้าโศกเกินไป ใต้ตาของเขาจึงไหลออกมาเป็นน้ำตาเลือดสองแถว

“แม่เจ้า!” ซินจื่อเหมิงร้องอย่างตกใจ ล้มลงจากบนเก้าอี้ทันที แก้วบนโต๊ะตกแตก สลายกลายเป็นเศษกระจก

มือของเธอกดไปบนเศษกระจก เลือดไหลออกมาเต็มฝ่ามือในทันที!

จู่ๆ เรื่องราวก็ควบคุมไม่ได้!

เลือดของซินจื่อเหมิงย้อมผีขี้ขลาดจนกลายเป็นสีแดง ผีขี้ขลาดทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ อ้าปากกัดไปบนหน้าของเธอ…

“พระเจ้า!” ซินจื่อเหมิงใช้แขนขาร่วมกัน ดึงใบหน้าตนเองอย่างสุดแรง

คิดจะกระชากผีร้ายบนหัวลงมา

แต่เธอแตะต้องผีร้ายได้ที่ไหนกัน ทำได้เพียงข่วนไปที่ใบหน้าตนเองเรื่อยๆ กระชากผมของตนเอง

แขนทั้งสองของจี้ฉางก่อตราประกาศิตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยกพร้อมโยนไปทางซู่เป่า…

“จงออกโรง! พิคาซู่!”

ซู่เป่า “เอ้ะ? เอ๋???”

เดี๋ยวสิ เธอจะออกโรงยังไงล่ะ!

เธอไม่ใช่พิคาชูสะหน่อย เธอปล่อยไฟฟ้าไม่เป็น!

ว่าแล้ว ท่านอาจารย์เป็นผู้ชายที่พึ่งพาไม่ได้ที่สุดในโลกเลย!

ซู่เป่าบินขึ้นไปเป็นเสียง ฟิ้ว ในมุมของซูอีเฉิน เห็นเพียงจู่ๆ ซู่เป่าก็กระโดดขึ้นมา

ด้วยความสูงสามฟุต

จากนั้นตะครุบลงไปบนหัวของซินจื่อเหมิง

จี้ฉางพูดสอนอยู่ด้านข้าง “หาวิธี ให้มันและซินจื่อเหมิงแยกจากกันก่อน”

ซู่เป่า “แยกออกจากกัน…แยกกัน!”

เธอเกาะแขนข้างหนึ่งของผีขี้ขลาดเอาไว้ ดึงไปด้านหลังอย่างสุดแรงเกิด ราวกับกำลังดึงแครอท

“ฮึบ!”

ซู่เป่าออกแรง ดึงแขนผีขี้คลาดหลุดลงมาข้างหนึ่งทันที

ซินจื่อเหมิง “……”

เธอตกใจจนแทบสลบ

ซู่เป่า “น้าซินอย่าเพิ่งรีบ!”

พูดจบเธอก็จับผมของผีขี้ขลาด ดึงไปด้านหลังอย่างสุดแรงอีกครั้ง

เสียง เป๊าะ ดังขึ้นเบาๆ หัวของผีขี้ขลาดถูกดึงลงมา

แต่ตัวของผีขี้ขลาดกลับยังคงเกาะอยู่บนตัวของซินจื่อเหมิงราวกับปลิง

ซินจื่อเหมิงกรอกตา สลบไปอย่างไม่ลังเล

ซู่เป่า “เอ่อ”

เธอไม่ได้ตั้งใจนะ เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

ซู่เป่ากัดฟัน จู่ๆ ก็คิดถึงวิชาควบคุมผีที่จี้ฉางเคยสอน

เธอท่องคาถาอย่างรวดเร็ว จับหลังของผีขี้ขลาดไว้อีกครั้ง ในที่สุดรอบนี้เธอก็ดึงผีขี้ขลาดออกจากตัวของซินจื่อเหมิงได้อย่างสำเร็จ!

นัยน์ตาของจี้ฉางฉายแววชื่อชม จากนั้นเขาก็เก็บคาถาผนึกวิญญาณบนปลายนิ้วกลับมาอย่างเงียบๆ

ผีขี้ขลาดยังคงร้องไห้อย่างอารมณ์ร้าย ซู่เป่าปลอบไปด้วย พร้อมประกอบหัวและแขนของเขากลับไปให้

“พี่ ใจเย็นๆ หน่อยนะ” ซู่เป่ากล่าว “เร็วเข้า หายใจเข้าลึกๆ ใจเย็นๆ!”

“เชื่อฟังหน่อย! ถ้าเลิกร้องไห้เดี๋ยวซู่เป่าให้กินลูกอม”

จี้ฉางมองซู่เป่าที่กำลังปลอบผีราวกับปลอบเด็ก มุมปากกระตุก

จะได้ผลเหรอ

ผีจะหายใจเข้ายังไง ผีจะกินลูกอมยังไง!

ดูท่าคงต้องให้เขาออกโรง ซู่เป่าสามารถทำคนเดียวได้ถึงขั้นนี้ ก็ถือว่าดีมากๆ แล้ว!

จี้ฉางกำลังจะลงมือ กลับได้ยินผีขี้ขลาด ‘เรอ’ ครั้งหนึ่ง มือเล็กๆ ของซู่เป่ายังคงตบไปที่หลังของเขา ราวกับมีพลังวิเศษบางอย่าง ทำให้เขารู้สึกใจเย็นลงจริงๆ!

ซู่เป่าค้นกระเป๋า ล้วงลูกอมที่เธอซ่อนเอาไว้อย่างดีออกมาสองเม็ด

แกะเปลือกลูกอม ให้ผีขี้ขลาดเม็ดหนึ่ง ถือโอกาสยัดใส่ปากตัวเองเม็ดหนึ่ง

ผีและเจ้าก้อนแป้ง ยืดขา นั่งกินลูกอมกันอย่างเงียบๆ

จี้ฉาง “???”

แบบนี้ก็ได้เหรอวะ?

ได้ยินเพียงซู่เป่ากล่าว “พี่ พูดต่อสิ เกิดอะไรขึ้นต่อเหรอ”

ผีขี้ขลาดเงียบลง จากนั้นกล่าวต่อ “หลังจากนั้น…หลังจากที่ฉันตาย พ่อแม่ฉันก็ย้ายออก”

“ส่วนคนที่ลงมือทำฉัน เพราะไม่มีพยานหลักฐาน ไม่มีกล้องวงจร ปกติฉันก็ไม่เคยพูดมาก่อน หลังจากที่พ่อแม่ฉันย้ายออกไปครึ่งปี เรื่องก็ถูกปล่อยผ่านไปเช่นนั้น”

แต่ก็เป็นเรื่องใหญ่ที่ทุกคนต่างรู้กันหมด

หลังจากที่พ่อแม่เขาย้ายออก บ้านที่พวกเขาเคยอยู่ ก็กลายเป็นบ้านผีเหี้ยน

มีนักพรตฝึกหัดมาขับไล่ผี แต่ไล่เขาออกไปไม่ได้ กลับขังเขาไว้ในห้องนั้นแทน ไม่ว่าจะขัดขืนอย่างไรเขาก็ออกไปไม่ได้

จี้ฉางพยักหน้าพร้อมพูดกับตัวเอง “ใช่ หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เกิดเป็นผีร้าย คือการติดอยู่ในที่ที่เสียชีวิต ประสบช่วงเวลาการตายซ้ำๆ”

ผีขี้ขลาดถูกขังอยู่ในห้องนั้น ประสบความสิ้นหวังเมื่อตอนก่อนตายอย่างไม่หยุดพัก

เขามองร่องประตูนั้นซ้ำๆ ทุกคืนวัน ดูพ่อแม่ทะเลาะกันทุกคืนวัน