ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 98

สีหน้าของสามีเธอไม่ดีเป็นอย่างมาก

เขารู้สึกว่าการที่ซินจื่อเหมิงชักสีหน้าใส่เขาต่อหน้าญาติ เป็นการไม่ไว้หน้าเขา

อารองเขาก่อกวนเพิ่มอีกแรงอยู่ด้านข้าง “โอ้ย ทำไมแค่ให้คำแนะนำก็โกรธสะแล้ว ถ้าไม่อยากได้คำแนะนำจากพวกฉัน ก็พูดออกมาสิ! ฉันก็หวังดีต่อพวกเธอทั้งนั้น”

“อย่าลืมนะว่าเมื่อก่อนเธอเป็นแค่พนักงานร้านสะดวกซื้อ ช่วงนี้แค่หาเงินได้เยอะหน่อยจากความโชคดี ไม่แน่วันใดวันหนึ่งงานนี้อาจจะหางานไม่ได้แล้ว ให้เธอซื้อถูกๆ หน่อยก็เพื่อตัวเธอทั้งนั้น!”

สามีของซินจื่อเหมิงล้วงกุญแจ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ออกมาอย่างไม่พอใจ โยนลงบนโต๊ะอย่างสะดวกมือ ถอดรองเท้า ถีบไปไว้อีกด้าน จากนั้นก็พิงโซฟาอีกด้าน ท่าทีราวกับเป็นนายท่าน

เขาพูดต่อ “อารองพูดถูก อีกอย่าง วันนี้เขาโอนค่าหนังสือให้เธอใช่ไหม อย่าลืมโอนมาในบัญชีฉันล่ะ เธอจะได้ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย”

อารองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

แม่สามีของซินจื่อเหมิงบอก ซินจื่อเหมิงซื้อแผ่นมาร์กหน้าแผ่นละเป็นร้อย ได้ยินว่าเป็นมาร์กที่ใช้แล้วแฟนเก่ายังต้องกลับมาง้อ

เธอไม่เข้าใจ ผู้หญิงที่แต่งงานมีลูกแล้ว จะแต่งหน้าดูแลผิวไปอีกทำไม แก่มาก็สภาพเหมือนกันหมด

บนโซฟา ซินจื่อเหมิงเงียบไม่โต้ตอบอะไรทั้งนั้น

ใช่แล้ว เงินที่เธอหาได้ในหลายปีมานี้เธอโอนให้สามีเธอหมดเลย

ค่าเขียนบทที่ได้ทุกเดือน สามีของเธอรู้ดีกว่าเธออีกว่าช่องทางไหนให้เงินเท่าไร

สามีเธอกอบโกยไปอย่างสะอาด และพูดให้ดูดีว่าเพื่อไม่ให้เธอใช้เงินฟุ่มเฟือย คนในบ้านเขาต่างเห็นแก่เงิน พวกเขาชอบเห็นเงินกองอยู่ในบัญชี พวกเขาประคบประหงมเงินไว้อย่างดี และไม่ให้เธอใช้ แต่พวกเขากลับใช้เองอย่างไม่รู้สึกเจ็บใจ

เมื่อก่อนเธอไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อย เพราะเป็นสามีภรรยากัน!

แต่ตอนนี้เหรอ

ซู่เป่าพูดถูก เงินที่เธอหามาได้เธออยากใช้อย่างไรก็ใช้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!

บนโต๊ะน้ำชา โทรศัพท์ของสามีเธอแจ้งเตือนดังขึ้นเป็นรหัสโอทีพี

ซินจื่อเหมิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในทันที กรอกรหัสคิวอาร์โค้ด หยิบโทรศัพท์เข้าห้อง พร้อมกดเครื่องยืนยันตัวตน

เธอทำทุกอย่างเสร็จภายในรวดเดียว เงินหลายร้อยล้านถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารของเธอทันที!

สามีของเธอยังคงขมวดคิ้วเอ่ยถามอยู่ด้านนอก “ฉันคุยกับคุณอยู่ คุณหยิบโทรศัพท์ฉันไปทำไมกัน”

ซู่จื่อเหมิงยิ้มเยือก โยนโทรศัพท์ใส่หน้าเขา “กินของฉัน ดื่มของฉัน ใช้เงินฉัน ยังกล้าสั่งฉันโอนค่าเขียนให้คุณงั้นเหรอ ฉันโอนทำบ้าอะไร!”

เธอชี้ไปทางประตู “อีกอย่าง คนที่จะซื้อบ้านคือฉัน พวกคุณผลัดกันพูดคนละประโยค วันละประโยค เคยถามความเห็นฉันบ้างหรือเปล่า ญาติคุณไม่ใช่ญาติฉัน หากมาเที่ยวฉันยินดีต้อนรับ แต่ถ้ามาแล้วเอาแต่พูดพล่ามก็ไสหัวไป!”

เด็กนิสัยเสียกำลังดื่มนมไปพร้อมปีนโซฟาไป บนโซฟาเต็มไปด้วยรอยมือดำๆ นมก็หกเลอะไปหมด

ซินจื่อเหมิงออกแรง เตะโต๊ะน้ำชาจนคว่ำ

โต๊ะน้ำชานี้แม่สามีเธอเป็นคนซื้อ ได้ยินว่าทำจากไม้แดง ราคาตัวละร้อย ซินจื่อเหมิงอยากโยนทิ้งนานแล้ว

ตอนนี้เธอเตะจนคว่ำ รู้สึกดีสุดๆ ไปเลย

คิ้วยาวของเธอขมวดตั้ง “แล้วก็นาย จะกินก็นั่งกินดีๆ เชื่อไหมว่าฉันโยนนายออกไปได้ตอนนี้เลย!”

เด็กนิสัยเสียนิ่งอึ้ง

สามีของเธอก็อึ้งเช่นกัน

แม่สามีที่ได้ยินเสียงแล้วออกมาดู เห็นโต๊ะน้ำชาของเธอที่คว่ำอยู่บนพื้น ก็รู้สึกตะลึงเช่นกัน

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นด้านนี้ของซินจื่อเหมิง แข็งข้อจนน่าโมโห

สามีพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ซินจื่อเหมิง คุณเป็นบ้าอะไร?! พูดจายังไงกับอารองฉันกัน!”

ซินจื่อเหมิงเดินขึ้นหน้า ความอัดอั้นหลายปีรวมอยู่ในฝ่ามือ ฟาดไปบนใบหน้าของสามีเธออย่างแรง

เพียะ!

“คุณพูดจาดีๆ กับฉันก่อน”

ในหยก แสงสีแดงที่สังเกตได้ยากกระพริบผ่านครั้งหนึ่ง หนุนหลังซินจื่อเหมิงเอาไว้

เธอเกยคาง ไอห้าวพุ่งทะยาน

ความแข็งข้อนั้น กระทั่งด้ามหอกยังแข็งไม่เท่าเธอตอนนี้

สามีของเธอโกรธจนตัวสั่นระริก “คะ-คุณไสหัวออกไป!”

ซินจื่อเหมิงฟาดใส่อีกหนึ่งฝ่ามือ “อย่าลืมว่าบ้านนี้ก็เป็นของฉัน คุณมากกว่าที่ต้องไสหัวออกไป!”

อารองอ้าปากค้าง เค้กก้อนเล็กที่เตรียมจะเอาให้เด็กนิสัยเสียกินตกลงบนพื้น

แม่สามีที่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เค้นคำพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว