ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 99

ระหว่างทางที่กลับไป

จู่ๆ ซู่เป่าก็กอดซูอีเฉินเอาไว้ เงยหน้าพร้อมเอ่ยถาม “ลุงใหญ่ร่างกายไม่ดีงั้นเหรอ”

ซูอีเฉินชะงัก

“ไม่เป็นไร” ซูอีเฉินมองตกพร้อมลูบไปที่หัวของเธอเบาๆ “ลุงสบายดี”

หลายปีมานี้ น้องสาวซูจิ่นอวี้หายตัวไป เขาเสียกำลังแรงและใจไปมาก

ด้านหนึ่งเขาต้องสืบค้นข้อมูลทั้งหมดของน้องสาว ทำให้ไม่สามารถสงบจิตในการตัดสินใจได้

ส่วนอีกด้านธุรกิจตระกูลซูกำลังเผชิญกับช่วงสำคัญในการพัฒนา เขาจึงจำเป็นต้องค้ำจุนไว้

ดังนั้น มีแต่เวลากลางดึกเขาถึงจะสงบอารมณ์ทำงานได้ จนเริ่มกลายเป็นนิสัย ที่เขาจะนอนเวลาตีสามตีสี่ทุกวัน

จนถึงตอนนี้ เขาเกิดความบกพร่องด้านการนอนหลับอย่างหนัก

ร่างกายก็พังเพราะเขา มีอาการปวดหัวตาพร่ามัวอยู่บ่อยๆ

ซู่เป่าถามอย่างจริงจัง “ลุงใหญ่ กลางคืนลุงไม่ได้นอนหลับดีๆ ใช่ไหม”

ซูอีเฉินชะงัก “ซู่เป่าได้ยินใครบอกมางั้นเหรอ”

ซู่เป่าส่ายเชือกแดงบนข้อมือของตน “น้าสาวขี้เหร่บอก”

“น้าสาวขี้เหร่จะออกไปเดินเล่นตอนกลางคืน บางครั้งเธอก็ชอบเกาะหน้าต่างดูลุงใหญ่”

ต่อหน้าลุงใหญ่ที่ซู่เป่าเชื่อใจที่สุดนั้น เธอไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น

ซูอีเฉิน “……”

เขามองไปทางเชือกแดงบนข้อมือเธอทีหนึ่ง

จินตนาการถึงภาพนั้น…เขากำลังทำงานอย่างจดจ่อ แต่มีผีสาวตัวหนึ่งกำลังเกาะดูเขาอยู่ที่ริมหน้าต่าง…

“แค่ก” ซูอีเฉินกระแอมกลบเกลื่อน “ซู่เป่า หนูวาดยันต์เป็นไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “เป็นสิ ลุงใหญ่จะเอายันต์อะไรเหรอ”

ซูอีเฉิน “ยันต์กันผี”

ซู่เป่า “……”

เธอมองซูอีเฉินด้วยแววตาบีบเค้น “ลุงใหญ่ ลุงกลัวผีใช่ไหม”

สีหน้าของซูอีเฉินคงเดิม ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ “ไม่ใช่สักหน่อย”

ซู่เป่าแสดงสีหน้า ‘หนูรู้แต่หนูไม่พูด’ ออกมา ตบไปที่แขนของลุงใหญ่ “ลุงใหญ่ ไม่เป็นไรนะ หนูเข้าใจ”

ซูอีเฉิน “……”

ทะเล้นจริงๆ เด็กคนนี้!

**

กลับถึงตระกูลซู สิ่งที่เธอเจออย่างแรกคือการป้อนดูแลจากคุณยายอย่างไม่ต้องสงสัย

หลังกินอิ่ม นายท่านซูสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็เรียกซูอีเฉินไปที่ห้องหนังสือ

ซู่เป่าอยู่เป็นเพื่อนกับนายหญิงซู นวดขาให้เธอไปพร้อมพูดเจี๊ยวจ๊าวไปสักพัก จากนั้นจึงวิ่งกลับห้องไป

บนใบหน้าของนายหญิงซูแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ขาที่ถูกซู่เป่านวดมักให้ความรู้สึกที่สบาย ราวกับสามารถลุกขึ้นได้ในวินาทีต่อมา

ซู่เป่าวิ่งกลับห้อง นอนวาดรูปอยู่บนโต๊ะ

รูปที่หนึ่ง เป็นคุณยายนั่งอยู่บนรถเข็น เจ้าตัวน้อยพูดเสียงเบา ‘ขาคุณยายไม่ดี’

รูปที่สอง ชายคนหนี่งกำลังยุ่งกับงาน นอกหน้าต่างเป็นดวงดาว พระจันทร์…แล้วก็ผีสาวตัวหนึ่ง ซู่เป่าพูดเสียงเบา ‘ลุงใหญ่นอนไม่หลับ’

เสี่ยวอู่กระโดดไปมาอยู่บนโต๊ะ กระโดดไปร้องเพลงไป “นองม่ายหลับ(นอนไม่หลับ) นองม่ายหลับ(นอนไม่หลับ) กิ่งน้ามหอม(กลิ่นน้ำหอม)…เตียงกำลังโยก~โลกหมุนกลับด้าน~อยากให้พลิกตัวแล้วเห็นคุณอยู่ด้านข้างเหลือเกิน…ヾ(≧O≦)〃 วู้ว~”

เมื่อมันร้องเสียงสูงเสียงสุดท้าย ก็ยืดขาเตะเต่าตกจากโต๊ะไป

เต่า “……”

รังแกที่มันพูดไม่ได้งั้นเหรอ

โชคดีที่โต๊ะไม่สูงมาก บนพื้นก็ปูพรมอยู่ กระดองของมันจึงไม่แตก

เจ้าเต่าแก่คลานไปหลายก้าว หดตัวอยู่ข้างเท้าของซู่เป่า

จี้ฉางปิดตำราด้วยรอยย่นเต็มหน้าผาก เขาขมวดคิ้วพร้อมกล่าว “เจ้านกนี่ช่างพูดมากเสียจริง”

ซู่เป่าถามขึ้น “ท่านอาจารย์ มีวิธีรักษาโรคนอนไม่หลับไหม”

จี้ฉางพิงอยู่ริมหน้าต่าง พูดอย่างเชื่องช้า “มีสิ่งใดที่อาจารย์ของเจ้าทำไม่ได้ด้วยงั้นหรือ ตำหรับยานอนไม่หลับ ต้องมีอยู่แล้ว”

“ฟังไห้ดีนะ ต้องใช้ยาจีนเหล่านี้ ตังเซียม ผัดไป๋จู๋ ปักคี้ร้อน โป่งรากสน…”

เขาไม่คาดหวังให้ซู่เป่าจำได้ จึงพูดยาจีนทั้งหมด 11 ชื่อไปในทีเดียว

ยังไงพอไปถึงร้านยาเขาก็ต้องพูดทวนอีกครั้ง

ซู่เป่าเขียนบนกระดาษไปพร้อมพูดทวน “ตังเซียม ผัดไป๋จู๋ ปักคี้ร้อน โป่งรากสน…”

ไม่ผิดแม้แต่คำเดียว

ในใจของจี้ฉางตะลึง เจ้าแก้มก้อนนี่ ความจำดีขนาดนี้เชียว?

เขียนหนังสือได้ด้วยเหรอ

เขารีบยื่นหน้าเข้าไปดู เห็นเพียงกระดาษที่ถูกขีดเขียนมั่วๆ

“นี่คืออะไร” มุมปากจี้ฉางกระตุก

ซู่เป่าชี้ไปทางคนถือเหรียญที่เธอวาดในกระดาษ “นี่คือตังค์ไง ตอ อะ งอ ตังค์ ท่านอาจารย์โง่จังเลย”

“ส่วนนี่คือเซียน ดูสิเขาอยู่บนสวรรค์”

“เซียนกำลังถือตังค์ ตังเซียน”

จี้ฉางตะลึงจนขนหัวลุก

“เพราะงั้นอันนี้คือผัดไป๋จู๋เหรอ” เขาชี้ไปที่กระทะใบยักษ์ มีคนคนหนึ่งกำลังผัดช้างทั้งตัวอยู่

หนำซ้ำเธอยังอุตส่าวาดช้างอยู่ในแผ่นป้ายอีก

ซู่เป่า “อื้ม ผัดป้ายจู๋”

จี้ฉาง “……”

ซู่เป่าวาดยาจีนทั้ง 11 อย่างจนเสร็จ จึงพับกระดาษ และวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว