ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 981

หานหานโดนเผยอวี้ตำหนิยกใหญ่ ในใจของเธอหดหู่มาก

เผยอวี้บอกว่าคุณยายดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับรังเกียจคุณยาย

นี่เท่ากับว่าเธออกตัญญู รักคนรวยรังเกียจคนจน ไม่มีความรับชอบใช่ไหม?

"คุณเป็นใครมิทราบ!" หานหานพูดด้วยหน้าตาบึ้งตึง "เรื่องในบ้านเรา คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งด้วย"

เผยอวี้ถอนใจ

เมื่อกี้ตอนที่คุณยายเพิ่งมาถึง ท่านเคยพูดถึงว่าตระกูลซูมีลูกชายแปดคนกับลูกสาวหนึ่งคน ลูกสาวป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวตั้งแต่เด็กและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ซู่เป่าก็ถูกหาเจอและรับกลับมาทีหลัง

ลูกสาวของตระกูลซูได้รับความรักความเอ็นดูจากพี่ชายทั้งแปดคนและพ่อแม่ของเธอมาโดยตลอด หลังจากที่เธอเสียชีวิต คนในครอบครัวก็มอบความรักทั้งหมดให้กับซู่เป่าแทน

ซู่เป่าเป็นที่รักมาก แต่หลานสาวของท่านกลับถูกทิ้งไม่มีใครสนใจ ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่บ้านตระกูลซูจะเป็นอย่างไรบ้าง...

แล้วพอมาดูหานหานที่อยู่ตรงหน้า เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

คนตระกูลซูลำเอียงเกินไป คุณหนูอีกคนถ้าสั่งสอนดี ๆ ให้รู้จักรักเด็กเคารพผู้ใหญ่ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก

"คุณหนูหานหาน ผมทำไปก็เพื่อตัวคุณเองนั่นแหละ" เผยอวี้พยายามกล่อมเธออย่างใจเย็น "คนเราจะต้องรู้จักรักเด็กเคารพผู้ใหญ่ รู้ที่ต่ำที่สูง รู้ผิดชอบชั่วดี แบบนี้เวลาโตไปถึงจะเป็นคนที่ถูกเคารพรักใคร่"

หานหานไม่อยากฟังเหตุผลยาวยืดของเขา เธอถลึงตาพูดว่า "หนูควรจะทำตัวยังไง พ่อหนูสอนเองได้! คุณน่ะออกไปได้แล้ว!"

หานหานในวัยเจ็ดขวบ ปรกติเป็นคนง่าย ๆ ไม่คิดมาก แต่กับคนที่เธอไม่ชอบแล้วเธอก็จะหยิ่งใส่

เธอขี้เกียจแก้ตัวหรืออธิบายอะไรแล้ว ยังไงก็พูดไม่ชนะเขาอยู่ดี ไม่รู้จะพูดเยอะไปทำไม

โดยปรกติแล้วถ้าเถียงชนะได้เธอก็จะเถีบงไปด้วยลงมือไปด้วย แต่ถ้าเถียงไม่ชนะเธอจะลงมืออย่างเดียวไม่เถียง

ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันแต่งงานของลุงใหญ่กับป้าใหญ่ละก็ เธอต้องแตะเขาสักสองสามทีแน่ !

เผยอวี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงต้องออกไปก่อน เขากำชับคุณยายหานหานว่าเดี๋ยวเขาจะมารับ

เรื่องภายในครอบครัวคนอื่นเขาจะเขาไปยุ่งมากก็ไม่ได้ จึงทำได้แค่นี้

และในตอนนี้เอง ผีแม่พระบนหัวของเผยอวี้ก็พยายามปลุกปั่นเผยอวี้อย่างถึงที่สุด

"ไม่ได้นะ ทิ้งคนแก่ไว้แบบนี้ น่าสงสารออก"

"คุณยายเขาทำอะไรผิด เธอแค่มาเยี่ยมหลานสาวของเธอเท่านั้นเอง แต่หลานสาวกลับรังเกียจเธอแบบนี้ เอาแต่ไล่เธอไป... น่าสงสารออก!"

"พวกเราไปช่วยคุณยายเขาหน่อยเถอะ อธิบายเหตุผลให้เด็กมันฟัง เด็กตัวแค่นี้หัดมีความคิดแบบนี้แล้วจะปล่อยไว้ไม่นะ ถ้าคนตระกูลซูไม่สอน เราเห็นแล้วก็ช่วยสอนหน่อยเถอะ..."

ในใจของเผยอวี้ลังเล แต่เขามีมารยาทและมีการศึกษา การศึกษาและมารยาทบอกเขาว่าเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น

ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะออกจากตรงนั้นแล้ว แต่ก็ยังเป็นห่วงคุณยายหานหานอยู่ในใจ ถึงขนาดเป็นกังวลแทนเธอ

กลัวว่าถ้าคนตระกูลซูมาเจอเขาแล้วจะไล่เธอไป

เห็นท่าทางหานหานเป็นแบบนี้แล้ว ก็รู้ได้เลยว่าคนตระกูลจะใช้นิสัยแบบไหนกับคุณยายหานหาน เขายังกลัวอีกว่าคุณยายจะน้อยใจหลานสาวตัวเอง

เธอเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้แหละ อยากให้คุณยายกลับไปก็บอกตรง ๆ เลย ไม่พูดจาอ้อมค้อมรักษามารยาทแบบผู้ใหญ่

ทำเอาคุณยายของหานหานถึงกับไปไม่เป็น

ท่านอ้าปากพงาบ ๆ ทันใดก็เริ่มปาดน้ำตา "หานหานไม่อยากใกล้ชิดกับยายแล้วเหรอ? ตอนเด็ก ๆ ยายเลี้ยงดูหนูมาอย่างดี"

"ที่ยายไม่ได้มาหาหนูตั้งนาน ไม่ใช่ว่ายายไม่อยากมา แต่เพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนหนู..."

หานหานหมดคำจะพูดแล้ว เธอจึงลงมือผลักคุณยายออกไปพลางบอกว่า "ก็งั้น ๆ แหละ ตอนนี้คุณยายก็รบกวนหนูอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

คุณยายหานหานถึงกับสะอึก น่าโมโหจริง ๆ

ท่านคิดว่าทำไมหานหานถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ? ตระกูลซูสั่งสอนมายังไงเนี่ย เมื่อก่อนออกจะว่านอนสอนง่ายจะตายไป!

ตอนนี้กลายเป็นเด็กอกตัญญูไปแล้ว!

ท่านเป็นยายของเธอนะ เธอมาไล่กันแบบนี้ได้ไง?

"หานหาน... หานหาน"

ตอนนี้หานหานเอาแต่ลากท่านออกไปอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ คุณยายจึงจับซุ้มประตูโค้งประดับดดอกไม้ไว้ด้วยความรีบร้อน

หานหานออกแรงดึงไป คุณยายหานหานก็ออกแรงดังกลับ ยังไงก็จะไม่ปล่อยมือจากซุ้มประตูดอกไม้เด็ดขาด!