ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 982

จนถึงตอนนี้หานหานก็ยังมีความรักต่อคุณยายของเธออยู่

ด้วยนิสัยของเธอแล้ว เวลาอยู่ที่โรงเรียนถ้ามีใครมายุให้อะไรไม้ดีเธอก็จะลงไม้ลงมือเลย

หานหานทะเลาะกับคนอื่นมาไม่น้อย!

เพียงแต่ตอนนี้เธอแค่อยากลากคุณยายออกไปเร็ว ๆ เท่านั้นเอง

คุณยายหานหานจับซุ้มประตูไว้แน่น ดอกกุหลาบสีชมพูบนซุ้มประตูโดนเธอขยำเละไปแล้วบางส่วน ดอกไม้ข้างบนก็สั่นคลอน บางส่วนก็ร่วงลงมา

หานหานรีบปล่อยมือ

ผลปรากฏว่าคุณยายหานหานทรงตัวไม่อยู่ เธอยังออกแรงดึงไปข้างหลังอยู่ พอหานหานปล่อยมือเธอก็กระแทกเข้ากับซุ้มประตูทันที

ซู่!

ดอกกุหลาบสีชมพูกว่าครึ่งร่วงลงมา

หานหานโมโหมาก เธอถามว่า "คุณยาย คุณยายจะเอายังไง!"

คุณยายหานหาน "ยายก็แค่มาเยี่ยมหนู..."

หานหานตำหนิด้วยความโมโห "คุณยายไม่ได้มาเยี่ยมหนูจริง ๆ หรอก คุณยายมาทำลายงานแต่งของลุงกับป้าใหญ่ใช่ไหม? ถ้ามาเยี่ยมหนูจริง ๆ ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ"

คุณยายหานหานกระแทกจนมึนหัว เธอโกรธขึ้นมากว่าเดิม ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่าหานหานอกตัญญู ไม่รู้ว่าลับหลังแล้วตระกูลซูนินทาว่าร้ายอะไรเธอบ้าง

คุณยายหานหานนั่งยองแล้วร้องให้อยู่บนพื้น "หานหานทำไมหนูถึงมองยายเป็นคนแบบนั้นล่ะ! คนตระกูลซูนินทายาย บอกว่ายายเป็นคนไม่ดีใช่ไหม? หานหาน ยายเองก็ลำบากเหมือนกัน..."

"หนูจะทำแบบนี้กับยายไม่ได้นะ ตอนนี้ยายมีแค่หนูให้พึ่งพาแล้ว ถ้าแม้แต่หนูก็ไม่สนใจยาย ยายต้องตายแน่ ๆ"

ซู่เป่าวิ่งหารอบแล้วก็หาพี่หานหานไม่เจอ แต่กลับได้ยินเสียงร้องโวยวายที่คุ้นเคยแทน

เธองงงวย ซูเหอเวิ่นถามขึ้นว่า "ยัยหานหานไปหลบที่ไหนอีกแล้วเนี่ย!"

ไหนบอกว่าจะออกมากินมะม่วงที่หน้าประตูไง? ปรากฏว่ามาที่หน้าประตูแล้วก็ไม่เจอ เธอไปไกลแล้ว

อีกอย่างตอนที่พวกเขาออกมาก็บังเอิญเจอเผยอวี้พอดี ซูเหอเวิ่นพยายามจะจับผีแม่พระแต่ก็ยังไม่สำเร็จ รู้สึกเหมือนว่าเผยอวี้จงใจขวางพวกเขาไว้

ซู่เป่าลากซูเหอเวิ่นวิ่งออกมาก็เห็นคุณยายหานหานกำลังร้องไห้โวยวายอยู่พอดี

ซูเหอเวิ่นโกรธขึ้นมาทันที ยายแม่มดที่สอนอะไรไม่ดีให้หานหานมาอีกแล้ว!

เขาม้วนแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะพุ่งเข้าไป

แต่ซู่เป่ารั้งเขาไว้บอกว่า "พี่คะเดี๋ยวก่อน พี่ว่าพี่หานหานจะเอาผ้าขี้ริ้วผืนนั้นยัดปากคุณยายของเธอไหม?"

เอ๊ะ ซู่เป่ารู้สึกว่าตัวเองคิดบาปเสียแล้ว ดันอยากเห็นหานหานเขาผ้าขี้ริ้วยัดปากยายตัวเอง...

เป็นเพราะว่าคุณยายหานหานร้องโวยวายไม่สนใจใคร เลยทำให้หานหานทนไม่ไหว เธอมองไปรอบ ๆ แล้วเล็งเห็นผ้าขี้ริ้วที่อยู่ตรงซอก

หานหานไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ เธอโมโหจนขาดสติพุ่งเข้าไปหยิบเอาผ้าขี้ริ้วผืนนั้นมายัดปากคุณยาย...

คุณยายหานหานไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ด้วย เธอรีบดึงผ้าขี้ริ้วออกมาอย่างรวดเร็ว ความอดทนของเธอถึงขีดจำกัดแล้ว

เด็กคนนี้นี่ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้!

การอบรบสั่งสอนของตระกูลซูมีปัญหาอย่างมาก! เด็กที่กล้าทำแบบนี้กับยายตัวเองได้ ออกไปข้างนอกคงโดนคนอื่นด่าตายพอดี!