ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 983

คุณยายหานหานพูดว่า "หานหานหลอกยายใช่ไหม พวกเขาไม่ดีกับหนูขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?"

หานหานพยักหน้า "ใช่ค่ะ เมื่อกี้คุณยายก็บอกแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ?"

คุณยายหานหาน "..."

เธอรู้สึกว่าเหมือนกรรมตามสนอง ตอนนี้ไม่รู้จะโต้กลับยังไงแล้ว

เธออึก ๆ อัก ๆ และในที่สุดก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ถ้างั้น... ถ้างั้นหนูก็เอาเงินแสนกว่านั่นมาให้ยายก่อนได้ไหม?"

มีก็ยังดีกว่าไม่มี อีกอย่างคุณยายหานหานไม่เชื่อที่หานหานบอกว่ามีแค่แสนกว่าเลยสักนิด หลานโกหกเธอแน่ ๆ!

แค่ให้เงินแค่นี้ยังไม่ค่อยจะยอม เด็กคนนี้ยิ่งโตก็คงยิ่งเห็นคนอื่นดีกว่า!

หานหานจ้องเธอ "แต่ว่าคุณยายคะ เงินนี้หนูต้องเก็บไว้กินข้าว ถ้าคุณยายเอาไปหนูก็ไม่มีข้าวกินนะ แบบนี้คุณยายยังจะเอาอีกเหรอคะ?"

คุณยายหานหานหมดคำพูด

จะเป็นไปได้ไง!

เธอรู้จักคนตระกูลดี พวกเขาไม่มีทางรังแกเด็กแน่ ๆ!

"เป็นไปไม่ได้หรอก หนูเป็นหลานสาวของพวกเขานะ ทำไมเขาจะไม่ให้ข้าวกิน? แต่ถ้ายายไม่มีเงินยายต้องป่วยตายแน่ ๆ หานหานเอาเงินมาให้ยายก่อน เดี๋ยวยายรักษาตัวหายแล้วจะคืนให้ทีหลัง"

หานหานผิดหวังมาก คุณยายโกหกทั้งเพ

บอกว่ามาเยี่ยมเธอ ที่แท้จะมาเอาเงิน

บอกว่าคิดถึงเธอ ที่แท้ก็คิดถึงเงินของเธอ

ถึงขนาดบอกว่าตัวเองป่วยเพื่อหลอกเอาเงิน นี้ทำให้หานหานไม่เหลือความเชื่อใจต่อคุณยายอีกแล้ว

เมื่อหานหานได้รับการยืนยันความคิดภายในใจแล้ว จะบอกว่าไม่เสียใจก็คงไม่ได้

ที่แท้ในใจของคุณยาย เธอไม่ได้สำคัญเลย...

ที่คุณยายบอกว่ารักเธอ ที่จริงแค่รักเงินของเธอ

ไม่แน่ที่ตอนเด็ก ๆ ที่คุณยายดีกับเธอขนาดนั้นอาจเป็นเพราะเห็นเธอมีประโยชน์ให้หลอกใช้ก็ได้

คุณยายไม่ได้ทำเพื่อเธอจริง ๆ หรอก

ถ้าเป็นห่วงเธอจริง ถ้ารักเธอจริงต้องไม่ใช่แบบนี้ หานหานเคยเจอคนที่ดีกับคนอื่นจริง รู้ว่าเป็นยังไง

ควรจะเป็นแบบที่คุณย่าเป็นกับซู่เป่าพี่ ๆ แล้วก็เธอ ไม่ก็แบบที่ลุงใหญ่เป็นกับป้าใหญ่แบบนั้นสิ...

ที่แน่ ๆ ไม่ใช่แบบที่คุณยายเป็นกับเธอแบบนี้แน่

"คุณยายกลับไปเถอะ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาหาหนูอีก" หานหานตัดสินใจแล้ว เธอทั้งผิดหวังทั้งเสียใจ

เธอไม่อยากเจอคุณยายอีกแล้ว

คุณยายหานหานโมโห แค่แสนกว่าก็ไม่ให้ เด็กคนนี้นี่จริง ๆ เลย...

อกตัญญูยังน้อยไป นี่มันเนรคุณ เลือดเย็นไม่มีหัวจิตหัวใจ!

อายุแค่นี้ก็หัดเห็นแก่ผลประโยชน์ ไม่มีความเห็นใจแบบนี้แล้ว ต่อไปโตขึ้นจะเป็นยังไง!

"หานหาน... โอ๊ย ยายเจ็บหัวใจจังเลย!" คุณยายหานหานกอดซุ้มประตูไว้ไม่ยอมไปท่าเดียว

ถึงหานหานจะไม่ค่อยมีเหตุผล บางทีก็ทำอะไรไม่ค่อยคิดไปบ้าง แต่คนตระกูลซูรู้ดีว่าจริงแล้วเธอเป็นคนจิตใจดี

ไม่แน่ต่อไปอาจจะแอบหาเงินมาเลี้ยงยายเธอเองก็ได้

ซูอีเฉินไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น จะหาว่าคนตระกูลซูใจร้าย เลือดเย็นหรืออะไรก็ช่าง แต่กับคนที่ไม่ดีกับหลานทำไมต้องไว้หน้าด้วย เธอมีสิทธิ์อะไรมาให้หลานสาวเลี้ยงดู

ดังนั้นซูอีเฉินจึงปล่อยให้หานหานจัดการเรื่องนี้เอง

แล้วหานหานก็ไม่ทำให้พวกเขาผิดหวัง เธอเห็นธาตุแท้ของยายแล้ว

ซูอีเฉินกำลังกะว่าถ้าหานหานลากไม่ไปจริง ๆ ก็ช่างเถอะ ถึงการที่คนตระกูลซูออกหน้าไล่แทนจะได้ผลไม่ดีเท่าให้หานหานไล่เอง...

แต่วินาทีต่อมากลับเห็นว่าหานหานส่งเสียงฮึบทีหนึ่งแล้วรั้งคุณยายของเธอขึ้นมาราวกับจอมพลัง!

รั้งขึ้นมาได้จริง ๆ แม้แต่ซุ้มประตูดอกไม้ก็ถูกรั้งขึ้นมาด้วยกัน

หานหานตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอตกใจจนเผลอปล่อยมือ

คุณยายหานหานเองก็ตะลึง

หานหานชะงักไปชั่งครู่ เธอแรงเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

หรือว่ามะม่วงที่กินเมื่อกี้... ใส่ยาเพิ่มพลังลงไปเหรอ??

หานหานรีบลองใหม่อีกครั้งทันที อาศัยจังหวะที่คุณยายไม่ทันตั้งตัวลากท่านออกมา

กุหลาบบนซุ้มประตูร่วงไปเกือบหมดแล้ว แต่ว่าคุณยายของเธอถูกลากออกมาแล้วตอนนี้ก็จับซุ้มประตูไม่ถึงแล้ว

หานหานฮึดสู้ ลากคุณยายแล้ววิ่งอย่างเร็ว ผ่านทางเดินดอกกุหลาบ ผ่านกลุ่มคน พุ่งตรงไปที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์กุหลาบ จับคุณยายของเธอโยนออกไปบนพื้นนอกประตูดังฟุ่บ