ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 984

หานหานลากคุณยายผ่านฝูงชนออกมาแล้วโยนเธอท่านไปภายใต้สายตาประหลาดใจของคนจำนวนมาก

"ยายอย่ามาที่นี่อีกนะ!" หานหานพูดเสียงดัง "ไม่งั้นหนูจะไม่เกรงใจแล้วจริง ๆ!"

พูดจบเธอก็เตรียมจะหันหลังเดินจากไป

ผู้คนจำนวนมากต่างก็ตกใจ และมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น...

เผยอวี้ได้ยินข่าวก็รีบรุจตามมา เขาพยุงคุณยายหานหานขึ้นมาจากพื้น แล้วกล่าวตำหนิว่า "คุณหนูหานหาน คุณทำแบบนี้กับยายของคุณได้ยังไง? ท่านเป็นคนแก่นะ ต่อให้ทำอะไรผิดก็ไม่ควรทำกับท่านแบบนี้อยู่ดี"

"ท่านแก่ขนาดนี้แล้วท่านต้องลำบากขนาดไหน ท่านแค่อยากมาเยี่ยมคุณ ทำไมคุณต้องทำกับท่านถึงขนาดนี้ด้วย?"

หานหานกัดฟันกรอดแล้วพูดเสียงดังว่า "ยายแก่แล้วยายลำบาก แล้วเด็กอย่างหนูไม่ลำบากเหรอ?"

เธอไม่รู้จักเก็บอาการและก็เสแสร้งไม่เป็นด้วย ถ้าสนใจภาพลักษณ์สักหน่อยในสายตาคนอื่นตอนนี้เธอก็เป็นเด็กที่ไม่รู้เดียงสา

คนโดยรอบที่ประหลาดใจกันอยู่เริ่มพอตั้งสติได้ก็ยิ่งตกใจหนักเข้าไปอีก

"อะไรนะ นี่คุณหนูหานหาน? แล้วนั่นก็ยายของเธอเหรอ?"

"ทำไมเธอถึงไล่ยายตัวเองไปแบบนั้นล่ะ..."

"ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันคิดว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรทำแบบนี้อยู่ดี แบบนี้มันเกินคนมากไปแล้ว..."

คนบางส่วนแสดงความคิดเห็น ในสถานะการณ์ที่ไม่รู้ที่มาที่ไปอะไรเลย เห็นแค่เด็กคนหนึ่งทำกับคนแก่แบบนี้ ทั้งไล่ทั้งดุด่า ใครเห็นก็คงต้องขมวดคิ้วกันทั้งนั้น

ถึงจะบอกว่าอย่าตัดสินใครถ้าไม่รู้จริง แต่จะมีสักกี่คนที่ทำได้จริง ๆ?

คนที่คนเราเชื่อมากที่สุดก็คือตัวเอง สิ่งที่พูดออกมาก็มักจะเป็นอคติของตัวเองทั้งสิ้น

นอกจากคุณยายหานหานจะไม่ช่วยหานหานอธิบายแล้วหนำซ้ำยังอาศัยความที่คนอื่นไม่รู้ที่มาที่ไป เอาคำพูดของคนอื่นมาใช้อ้างศีลธรรมผูกมัดหานหานอีกต่างหาก

ไหน ๆ เธอก็โดนไล่ออกมาแล้ว เธอยังต้องสนใจอะไรอีก!

"หานหาน..."คุณยายหานหานร้องไห้ "ตอนนี้ยายให้ชีวิตที่ร่ำรวยสุขสบายกับหนูไม่ได้ เทียบกับบ้านคุณย่าหนูไม่ได้..."

"แต่ยายแค่อยากมาเยี่ยมหนูเท่านั้นเอง... หนูทำกับยายแบบนี้ ยายเสียใจมากนะ..."

"ยายมันไม่มีปัญญา หนูจะไม่ชอบยายก็ไม่แปลก... วันนี้เป็นงานแต่งงานของลุงใหญ่ของหนู หนูอย่าโกรธเลยนะ ยายจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

คุณยายหานหานลุกขึ้นมาอยาทุลักทุเล เดินออกไปตัวสั่น ๆ แถมยังเดินไปปาดน้ำตาไปอีก น่าสงสารเสียไม่มี

และตามที่คาดไว้ เผยอวี้เกิดเห็นอกเห็นใจขึ้นมาอีกแล้ว

พูดตามจริงต่อให้เขาไม่มีผีแม่พระเกาะอยู่บนหัว เขาก็ทนดูอยู่เฉย ๆ ไม่ได้อยู่ดี

ผมเป็นใคร ผมอยู่ที่ไหน

เขาพะงาบปาก คิดอยู่นานกว่าจะพูดออกมาว่า "นายหญิงซูครับ ที่ผมทำไปก็เพื่อคุณหนูหานหานนะครับ เะฮไม่ควรทำแบบนี้..."

นายหญิงซูขัดจังหวะเขาพูดแทรกขึ้นมาว่า "แล้วคุณทำถุกแล้วเหรอ? คุณรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามปีก่อนที่คุณจะมาคิดว่าคุณทำถูกแล้วน่ะ"

เผยอวี้กลัดกลุ้ม

สามปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่รู้รายละเอียด เขารู้แค่ว่าแม่ของหานหานทำผิดแล้วก็หนีไป ทิ้งหานหานกับคุณยายเอาไว้สองคน

ตระกูลซูเลี้ยงดูหานหานโดยไม่สนเรื่องในอดีตก็จริง แต่เรื่องที่คุณยายหานหานต้องอยู่โดดเดี่ยวก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน

"ต่อให้คุณนายรองเธอเคยทำอะไรผิด แต่ก็ไม่ควรพาลถึงแม่เธอด้วย... เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว"

เผยอวี้ยังคงยืนยันในความคิดเห็นของตัวเอง เขาไม่ได้หวังอะไรจากตระกูลซู แค่หวังดีจริง คิดว่าคนแก่น่าสงสารก็เท่านั้น!

นายหญิงซูหัวเราะเยาะ "ข้อแรกเหวยหว่านหย่าขาดกับลูกชายคนรองของเราแล้ว เธอไม่ใช่คุณนายรองตระกูลซูอีกต่อไป!"

"ข้อสอง คุณมั่นใจว่าคุณพูดถูกแล้วจริง ๆ หรือ!? ฉันบอกคุณให้นะเรื่องบางเรื่องมันไม่มีวันจะผ่านไปได้หรอก!"

นายหญิงซูหน้าตาเย็นชา จ้องเผยอวี้ตาเขม็ง