ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 985

เห็นสีหน้าของนายหญิงซูแล้ว เผยอวี้กังวลขึ้นมา

หรือว่า... เขาจะหวังดีแต่ให้ร้ายอีกแล้วนะ?

แต่ก็ไม่ผิดนี่ แม่ของหานหานคงไม่ได้ฆ่าคนหรือว่าวางเพลิง ทำอะไรที่ผิดศีลธรรมขนาดนั้นหรอกมั้ง

อย่างมากก็แค่ปัญหาสามีภรรยาไม่ลงรอยกัน ไม่เห็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย

เมื่อเทียบกับเผยอวี้แล้ว คุณยายหานหานเป็นกังวลยิ่งกว่า เธออยากรีบหนีไปตั้งแต่วินาทีที่นายหญิงซูโผล่ออกมาแล้ว

ลูกสาวตัวเองเคยทำอะไรไว้เธอรู้ดีแก่ใจ เธอไม่กล้าจะตอแยต่อแล้ว ไม่งั้นจะกลายเป็นการประจานตัวเองแทน

"ไปเถอะ ๆ" คุณยายหานหานดึงแขนเผยอวี้ด้วยสีหน้าขอร้อง "วันนี้ตระกูลซูมีงานมงคล เราพอแค่นี้เถอะ... ช่างมันเถอะนะ!"

เผยอวี้เห็นเธอทำหน้าตาหวาดกลัว อดกลั้น ตื่นตระหนกแล้วก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอสงสารกว่าเดิมอีก

ผีแม่พระบนหัวเขาก็ส่ายหน้ารัว ๆ เช่นกัน "ไม่ได้ จะกลับไปง่าย ๆ อย่างนี้ไม่ได้"

"คุณยายแกฝ่าฝันอุปสรรค์ต่าง ๆ นา ๆ เพื่อมาหาหลานสาวตัวเองก็ลำบากมากพอแล้ว ทำไมคนทั้งตระกูลซูต้องรุมรังแกคนแก่คนเดียวด้วย?"

"ถ้าวันนี้ให้ท่านกลับไปแบบนี้ จะให้ท่านกลับไปเช็ดน้ำตาอยู่คนเดียวหรือยังไง?"

เผยอวี้ยึดมั่นในความมั่นใจของตัวเองยิ่งขึ้น เขารั้งมือคุณยายหานหานยืนหยัดว่า "คุณยาย ไม่ต้องกลัวนะครับ เราพูดกันด้วยเหตุผลให้เคลียร์ก็พอแล้ว เดี๋ยวผมช่วยหาเหตุผลให้"

วันนี้... มันไม่ใช่โอกาสที่ดีเหรอ?

ตระกูลซูคงเป็นแบบนี้กับคุณหนูหานหานมานานแล้ว ไหน ๆ วันนี้คนเยอะ ถ้าคุยกันรู้เรื่องจะได้ช่วยแก้ปัญหาที่จะขึ้นกับคุณยายในอนาคตด้วย...

คุณยายหานหานแทบกระอักเลือด เมื่อกี้เธอดีใมากแค่ไหนที่เผยอวี้มาช่วยเธอ ตอนนี้แทบจะอยากจับเขากดลงท่อระบายน้ำไปซะ

ราวกับนายหญิงซูรู้ทันว่าเผยอวี้คิดจะทำอะไร ท่านยิ้มเยาะบอกว่า "คุณเผย คุณคงไม่ได้กำลังคิดว่าจะอาศัยโอกาสที่วันนี้คนเยอะ จะได้ช่วยหาผลประโยชน์ให้คุณยายของหานหานหรอกนะ? คุณอวดอ้างว่าตัวเองจิตใจดีอย่างมีขอบเขต แต่กลับเอาศีลธรรมมาเป็นข้ออ้างในการผูกมัด ใช้คำวิพากษ์วิจารณ์ของมวลชนมาบีบบังคับคนตระกูลซู!"

"คุณเองก็ไม่ได้สูงส่งไปถึงไหนหรอก"

นายหญิงซูพูดจนเผยอวี้อึ้งกิมกี้ นายหญิงซูแทงใจดำจัง ๆ เขาอยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก

ใช่สิ... สิ่งที่เขาทำ...ก็คือการเอาศีลธรรมมาผูกมัดคนอื่น

เผยอวี้อึ้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คำพูดของนายหญิงซูก็เหมือนหมัดมือหนักที่ต่อยเข้าจิตใจลึก ๆ ของเขา เขาให้เขาอดสงสัยตัวเองไม่ได้...

นายหญิงซูพูดต่อว่า "ฉันรู้ว่าคนภายนอกสงสัยเรื่องการหย่างร้างของลูกชายคนรองตระกูลเรา!"

ตอนที่เหวยหว่านโดนจับไป นายหญิงซูไม่บอกว่าเหวยหว่านฆ่าคนก็เพราะคิดถึงความรู้สึกของหานหาน

ผู้ใหญ่รู้จักระวังคำพูด ไม่พูดอะไรมั่ว ๆ แต่เด็กล่ะ?

ท่านไม่อยากให้หานหานต้องโดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อเลียนเพราะเรื่องนี้ ฮ่า ๆ ดูสิ! ลูกฆาตกรหรือว่า ดูสิ! แม่เธอเป็นฆาตกร!

เรื่องแบบก็มีอยู่ไม่น้อยไม่ใช่หรือไง?

ดังนั้นคนนอกจึงรู้แค่ว่าเหวยหว่านหย่าร้าง บางคนยังรู้อีกว่าเหวยหว่านโดนจำคุก 25 ปี แต่ไม่รู้ว่าคดีอะไร

นายหญิงซูจ้องเผยอวี้แล้วพูดเสียงเย็นชา "เหวยหว่าน หรือก็คือแม่ของหานหาน ตอนนั้นเธอว่าจ้างคนงานหญิงในไซต์งานของจื่อหลินให้วางยาในแก้วจื่อหลิน เพื่อจะได้แต่งเข้าตระกูลซู"

"ตระกูลซูของเรามีลูกชายแปดคน แต่มีลูกสาวแค่คนเดียว ตระกูลซูเอาใจลูกสาวจนเป็นที่เลื่องลือ"

คนจำนวนมากต่างพยักหน้า เรื่องนี้พวกเขาก็รู้

ในบรรดาลูก ๆ ตั้งมากมายกลับมีผู้หญิงแค่คนเดียว จะไม่ให้เอาใจได้ไง?

นายหญิงซูพูดว่า "เหวยหว่านเองก็รู้ว่าตระกูลซูโอ๋ลูกสาว ดังนั้นเพื่อให้ลูกในท้องเธอได้เป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวในตระกูลซู เธอ..."

คำพูดนี้ก็เหมือนการเปิดแผลเป็น คนตระกูลซูเจ็บใจราวโดนมีกรีดแทง

นายหญิงซูนิ้วมือสั่นน้อย พูดต่อไปไม่ไหวแล้ว

ซู่เป่าเดินขึ้นหน้ามาเงียบ ๆ แล้วจับมือนายหญิงซูไว้

ซูอีเฉินเม้มปาก เขากำลังจะพูดต่อแทนแม่ แต่ไม่คิดว่าในเวลาสำคัญแบบนี้ซู่เป่าจะชิงพูดขึ้นมาก่อน

"ตอนนั้นป้าเหวยหว่านตรวจรู้แล้วว่าในท้องเป็นพี่หานหาน เพื่อให้พี่หานหานเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวในบ้านซู ป้าก็เลยพาแม่หนูออกไปข้างนอก แล้วอาศัยตอนที่แม่สลบเอาแม่ไปทิ้ง"

"หลังจากแม่หนูฟื้นขึ้นมาก็ไม่จำไม่ได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร หลังจากนั้นคุณลุงแซ่หลินคนหนึ่ง ซึ่งก็คือพ่อเลี้ยงของหนู... เก็บไปเลี้ยง"

"แต่พ่อเลี้ยงก็ไม่ได้ดีกับแม่เลย ก่อนแม่จะตายไม่กี่วัน แม่คุกเข่าอ้อนวอนให้เขาซื้อยาแก้ปวดให้ แต่เขาก็ไม่ซื้อให้แถมยังรำคาญ"

"ที่สุดแม่หนูก็ตาย ตายที่หนานเฉิง ต้องเจ็บปวดทรมานจนตาย"

…