ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 986

ถึงแม่ว่าเรื่องจะผ่านมานานขนาดนี้แล้ว

แต่ตอนที่ซู่เป่าพูดขึ้นมาก็ยังตาแดงน้ำตาคลอเบ้าเหมือนเดิม

คนตะกูลซูคนอื่นก็ตาแดง บางคนก็หันหน้าหลบไป บางคนก็กำหมัดแน่น

ซู่เป่าเงยหน้า เธอเอ่ยถามเผยอวี้เสียงดังฟังชัดโดยไม่หวาดกลัวสายตามากมายที่มองมา

"คุณลุงเผย ลุงพอใจหรือยังคะ?"

เผยอวี้โดนเด็กถามจนไปไม่เป็น ได้แต่ผละถอยหลังไปอย่างน่าอับอาย

ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ทำเรื่องจริงถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

นี่ก็เท่ากับเขาต้องกลายเป็นตัวร้ายล่ะสิ?

มาบังคับให้คนอื่นเขาต้องพูดความลับ เปิดโปงบาดแผลลึกในใจของของเขาในงานแต่งงานแบบนี้...

"ผม ผมไม่รู้... ผมไม่รู้จริง ๆ... ผม..." เผยอวี้พูดจาไม่เป็นภาษา

ซู่เป่าบอกว่า "ใช่ไง ลุงไม่รู้ แล้วในเมื่อลุงไม่รู้ แล้วทำไมถึงทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ผดุงความชอบธรรมแบบนี้ล่ะคะ?"

"ลุงคิดว่านี่คือความชอบธรรมงั้นเหรอ?"

"ลุงคิดว่าลุงเป็นคนดีมากใช่ไหม?"

"ความเมตตาโดยไร้ขอบเขต ก็คือการทำร้ายคนอื่นอย่างร้ายแรงที่สุด"

เผยอวี้ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างแรง แต่คนอื่นกลับประหลาดใจที่ซู่เป่าเด็กตัวเล็กแค่นี้ พูดอะไรแบบนี้ออกมาได้

เด็กตัวแค่นี้ตัวนี้ก็พูดอะไรแบบนี้ได้แล้ว ดูท่าทางที่ผ่านมาจะลำบากมากเลยนะ...

แล้วพอมาดูทุกอย่างที่เป็นตอนนี้ ก็เป็นเพราะฝีมือเหวยหว่านทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?

นายหญิงซูรู้สึกดีขึ้นแล้ว ท่านพลิกกลับมากุมมือมือซู่เป่าแน่น

ไม่มีใครพูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ ซูจื่อซีที่รู้ตัวช้าจู่ก็พูดชึ้นมาว่า

"คุณคิดมันมันจบแค่นี้เหรอ?"

คนตระกูลซูหันกลับมามองด้วยความประหลาดใจ แล้วต่างพากันชะงักไป

ซูจื่อซีเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า "เหวยหว่านก็เป็นแม่ผมเหมือนกัน พวกคุณรู้ไหม?"

เขามองยายของเขาแล้วพูดต่อว่า "คุณยายก็เป็นยายของผมด้วยเหมือนกัน ทำไมพวกคุณไม่ถามท่านดูล่ะว่ามาหาหานหานแล้วทำไมไม่มาหาผม?"

คนจำนวนมากโดนข่าวเด็ดเหล่านี้เล่นเอาตั้งสติไม่ทัน ได้แต่พูดตามสัณชาตญาณว่า "นั่นสิ... ทำไมล่ะ..."

ซูจื่อซีหัวเราะเยาะบอกว่า "เพราะสำหรับแม่กับยายแล้ว ผมมันไม่ค่าให้ใช้ประโยชน์"

"เพราะผมเป็นเด็กผู้ชาย ตระกูลซูผู้ชายเยอะ แม่กับยายผมเลยคิดว่าผมไร้ค่า"

"แม่กับยายผมคิดว่า ผู้ชายตระกูลซูต้องต่อสู้ดูแลตัวเอง แต่ผู้หญิงไม่ต้อง นั่งรอแบ่งสมบัติก็พอแล้ว"

ทุกคน "..."

ซูจื่อซีชะงักไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อว่า "ฉะนั้นท่านจึงไม่สนใจผมเลย ที่บอกว่าคิดถึงหลานสาวเลยมาเยี่ยม แล้วทำไมไม่มาเยี่ยมหลานชายเลยล่ะ?"

"ถ้าคุณยายผมคิดถึงหลานจริง ทำไมถึงไม่นึกถึงผมเลย?"

ซูจื่อซีหัวเราะเยาะ "แต่ทีน้องสาวผมเล่นของเล่นอยู่ในห้องไม่ระวังเป็นรอยข่วนที่หลังนินึง ทำไมยายถึงรู้ได้ล่ะครับ?"

คุณยายหานหาน "..."

รักกับไม่รักแยกไม่ยากจจริง ๆ ด้วย

ตอนที่รักแค่เป็นรอยข่วนที่หลังยังรู้ได้

ตอนที่ไม่รักขนาดตกลงมาจากชั้นสอง สีหน้าแปลกไปขนาดนั้นยังไม่รู้เลย

ทุกคนมองมาที่คุณยายหานหานด้วยสีหน้าดูแคลน อดไม่ได้ที่จะถุยใส่

คนที่ตอนแรกเห็นด้วยกับผีแม่พระตอนนี้ต่างหดหัวกลับไปหมดแล้ว ต่างไม่มีหน้าจะพูดอะไรต่อ

เผยอวี้ยังคงสับสน เด็กก็น่าสงสาร แต่คนแก่ก็น่าสงสารเหมือนกัน...

"ก็ใจกว้างหน่อยไม่ได้หรือไง เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วไม่ใช่หรือไง?"

"คุณยายของหนูปล่อยปะละเลยจริง และก็อาจจะลำเอียงด้วย แต่ตอนนี้ท่านก็แก่แล้ว ตอนนั้นท่านก้ไม่ใช่คนฆ่าคนสักหน่อย ท่านก็ไม่ได้ทำเรื่องชั่วร้ายอะไร..."

"ไม่ได้!"

คำว่าไม่ได้นี้เป็นซูจื่อซี หานหาน ซู่เป่า ซูเหอเวิ่นที่พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

เหยาหลิงเยว่ที่ใส่ชุดแต่งงานและถูกประคองอยู่ด้านหลังทนดูไม่ไหวแล้ว

ตามที่เธอว่าก็คือ จะเสียเวลาพูดมากขนาดนั้นทำไม!

จับโอนออกไป จับโยนออกไปเลยสิ!