ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 987

เหยาหลิงเยว่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่จับโยนออกไปเลย จะไปเสียเวลาพูดกับคนพรรค์นั้นทำไม

ขนาดซู่เป่าเองก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ เรื่องที่จัดการให้จบ ๆ ไปเลยก็ได้แท้ ๆ ทำไมต้องลากยาวขนาดนี้ด้วย

ซูอีเฉินลูบหัวซู่เป่าแล้วบอกว่า

"เรื่องบางเรื่องจำเป็นต้องเคลียร์ให้ชัดเจน คนตระกูลซูเราไม่สนหรอกว่าใครจะว่ายัง แต่หานหานกับซูจื่อซีล่ะ?"

ไม่เกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่มีทางรู้ความรู้สึกของคนที่โดนหรอก

ก็เหมือนอย่างตอนนี้ ถึงหานหานจะลากยายตัวเองออกมาได้ แต่คิดว่าเธอรู้สึกดีเหรอ?

คนเราอยู่ในทางโลกยังไงก็ต้องโดนศีลธรรมมาผูกมัดอยู่ดี

ถ้าตอนนี้ไม่พูดให้จบ พอนานเข้าอาจจะปีหรือสิบปี ตอนที่คุณยายหานหานแก่กว่านี้ หานหานกับซูจื่อซีโตขึ้นก็อาจจะรู้สึกผิดติดอยู่ในใจก็ได้

ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเอง แต่เมื่อมีคนแก่ตัวคนเดียวน่าสงสารแบบนี้มาอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะไม่ใจอ่อนได้จริง ๆ หรือ

ดังนั้นก็ใช้โอกาสวันนี้พูดกันให้รู้เรื่อง ให้หมดหวังและตัดขาดโดยสิ้นเชิงไปเลย

ตอนนี้กลายเป็นว่าเผยอวี้เข้าไปยุ่งเรื่องภายในครอบครัวของตระกูลซู เขาจึงเริ่มรู้สึกอับอายไม่รู้จะถอนตัวยังไงดี

"นายหญิงซูผมเข้าความรู้สึกคุณนะ" เขาถอนใจอย่างช่วยไม่ได้ "แต่เห็นแก่วันนี้เป็นวันแต่งงานของประธานซูกับคุณนาย เราถอยกันคนละก้าวดีไหม..."

นายหญิงซูพูดอย่างเย็นชาว่า "คนประเภทที่ชอบบอกให้เราใจกว้างโดยไม่เข้าใจเรื่องราวอะไรเลยน่ารำคาญที่สุด ไม่คิดว่าจะมีคนที่น่ารำคาญยิ่งกว่า ก็คือคนที่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วยังจะบอกให้เรายอมถอยให้อีก!"

"ปากคุณบอกว่าเข้าใจ แต่ที่จริงคุณไม่เข้าใจความเจ็บปวดของเราเลย แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้เราใจกว้าง?"

"ใช่ เราเกลียดเหวยหว่าน เกลียดคนในครอบครัวของเธอด้วย อย่าว่าแต่แค่ไล่ออกจากงานแต่งเลย เราอยากไล่เธอออกไปจากดาวโลกด้วยซ้ำ มีปัญหาอะไรไหม?"

"ลูกสาวเธอทำกับครอบครัวเราไว้ตั้งขนาดนั้น จะให้เราเอาเธอมาเลี้ยงดูโดยไม่สนใจอดีตเหรอ? จะให้เราพูดดี ๆ กับเธอเหรอ? มีงานแต่งก็ให้เชิญมาร่วมงานเหรอ? ขอโทษทีนะ เราไม่ได้มีจิตใจเป็นแม่พระขนาดนั้น!"

"เธอแก่แล้วน่าสงสาร? งั้นฉันเองก็แก่แล้วเหมือนกัน ต้องคนหัวดำจากไปก่อนคนหัวหงอก ฉันไม่น่าสงสารเหรอ?"

ไม่ฆ่าล้างโคตรก็ใจดีแค่ไหนแล้ว!

เราตระกูลซูก็ใจแคบแบบนี้แหละ ใครจะทำไม!

คนจำนวนมากก็หมดคำพูดแล้วเหมือนกัน

"ใจกว้างแทนคนอื่น ถ้าคุณใจกว้างขนาดนั้น ทำไมไม่เอายายแก่นี่ไปเลี้ยงดูเองเลยล่ะ?"

"ใครไม่รู้คงคิดว่าเป็นแม่เขาเอง"

"ฉันละยอมจริง ๆ เลย เกลียดพวกแม่พระที่สุดเลย คุณคิดว่าตัวเองดีแค่ไหนกัน? ถุย! พวกดีแต่เปลือก!"

เผยอวี้ไม่เคยโดนใครด่าแบบนี้มาก่อน

ถึงแม้ว่าเขาจะเคยหวังแต่ทำให้เรื่องกลายเป็นร้ายมาก่อน

แต่ก็ไม่เคยโดนด่าเลย

ตอนนี้เขารู้สึกว่าคนตระกูลซูน่าสงสาร หานหานกับซูจื่อซีน่าสงสาร คุณยายหานหานก็น่าสงสาร!

เขาก็แค่ทำใจไม่ได้เท่านั้นเอง ถึงขั้นต้องด่าว่าดีแต่เปลือกเลยเหรอ?

อีกอย่างวันนี้ก็งานแต่งงานแล้ว ต่อให้เหยาหลิงเยว่กินจนท้องปริชุดแต่งงานชุดนี้ก็แก้อะไรไม่ได้แล้ว

เก็บเขาไว้ก็ไร้ประโยชน์

เดิมทีเชิญมาก็แค่เผื่อฉุกเฉินเท่านั้น จะมีหรือไม่มีก็ได้

แล้วเผยอวี้ก็โดนไล่ออกไปแบบนั้นเลย

ช่วยออกหน้าแทนคนอื่นแท้ ๆ คุณยายหานหานยังไม่ทันโดนไล่ไป แต่เขากลับโดนไล่ไปเองเสียก่อน

แล้วทุกคนก็ได้รู้ด้วยว่าเผยอวี้ไม่ใช่ดีไซน์เนอร์ผู้ออกแบบชุดแต่งงานมูลค่ากว่าแปดสิบล้านชุดนี้ คนส่วนใหญ่ไม่ใช่คนวงในจึงเข้าใจผิดไป...

เผยอวี้ทั้งอับอายทั้งหดหู่ใจ จะทำดีก็ทำไม่สำเร็จ เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

พอคิดถึงคุณยายหานหานแล้วก็เขาถึงขั้นจอดรถรออยู่ข้างนอกพักหนึ่ง ไม่สนใจว่าใจใครจะว่ายังไง สุดท้ายคุณยายหานหานก็ไล่ออกมาเหมือนกัน...

"คุณยาย ขึ้นมาเถอะครับ ติดรถผมไปก็ได้"

สุดท้ายคุณยายหานหานก็ขึ้นรถของเผยอวี้ออกไป ขึ้นมาบนรถแล้วเธอก็ร้องห่มร้องไห้บอกว่าตัวน่าสงสารอย่างนั้นอย่างนี้ เดี๋ยวบอกว่าตัวเองป่วยไม่มีเงินซื้อยาถึงต้องบากหน้าไปหาหลานสาว เดี๋ยวก็มองไปนอกหน้าต่างทำหน้าตาสับสนเหม่อลอย

เผยอวี้เห็นแล้วก็ทำใจไม่ได้

ผีแม่พระบนหัวเขามองคุณยายหานหานด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ "คุณยายคนนี้น่าสงสารจังเลย เราให้เงินเธอหน่อยดีไหม"

"ให้เธอไปสักห้าแสน ให้เธอเอาไปรักษาอาการป่วยกับเอาไว้กินข้าว... ช่างเถอะ ให้ล้านนึงเลยดีกว่า อย่างน้อยเธอน่าจะอยู่ได้อีกสักแปดปีสิบปี... ล้านนึงเธอจะพอใช้ไหมนะ"

…