ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 988

"ไม่งั้นก็ให้สองล้านเลยไหม คนแก่ลำบากนะ ถ้าเกิดหกล้มหรืออะไรก็ไม่มีคนดูแล จะได้ให้ไปเธอไปจ้างพี่เลี้ยงไง"

"แต่พี่เลี้ยงก็มีที่ใจร้ายใจดำ ถ้าไปเจอคนที่ทรมานคนแก่จะทำไง ยายแกตัวคนเดียวด้วย จะทำไงดีเนี่ย?"

"ไม่งั้นเรารับเธอมาเลี้ยงดูเลยดีไหม!"

เผยอวี้ "..." ไม่รู้ทำไมถึงได้มีความคิดที่จะให้เงินหลายล้านเป็นค่าเลี้ยงดูคุณยายคนนี้ขึ้นมาในหัว

แต่เผยอวี้ยังมีสติอยู่ วันนี้แค่ช่วยเธอก็ทำจนตัวเองต้องตกงาน ไม่ได้เห็นชุดแต่งงานในฝันได้ทำหน้าที่ของมันจนจบงาน

ถ้าจะให้เงินหลายล้าน แล้วต้องเลี้ยงคุณยายคนนี้อีก... เขาจะไปมีกำลังมากขนาดนั้นได้ยังไงกัน

อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ยายเขาสักหน่อยลำไมเขาต้องเลี้ยงด้วยล่ะ...

คุณยายหานหานพยายามเล่นละครอยู่นาน แต่พอถึงตอนลงจากรถเผยอวี้ก็ให้เธอแค่ไม่กี่พันเอง

"คุณยาย นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยเก็บไว้ซื้อผลไม้กินนะครับ ผมคงส่งยายได้เท่านี้"

คุณยายหานหาน "..."

เธออุตส่าห์แสดงอยู่ตั้งนานสองนานให้แค่ไม่กี่พันเนี่ยนะ?!

เงินแค่ไม่กี่พันจะเอาไปทำอะไรได้!

คุณยายหานหานทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอเล่นละครต่อไม่ไหวแล้ว!

เธอโมโหมากปัดเงินหลายพันนั้นทิ้งไปแล้วด่าว่า "ฉันก็เห็นว่าคุณน่าตาใจบุญ ก็คิดว่าจะใจกว้างมากเสียอีก เงินแค่ไม่กี่ร้อยไล่ขอทานหรือไง?"

เผยอวี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่ายายแก่คนนี้จะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ เขาถึงกับอึ้ง!

คุณยายหานหานยิ่งคิดยิ่งโมโห ถ้าไม่ใช่เพราะเผยอวี้เข้ามายุ่ง ไม่แน่เธออาจจะได้เงินจากหานหานมาแล้วก็ได้

มาทำเธอเสียเรื่องหมดจริง ๆ เลย!

"ถุย! ไอ้ขยะเอ้ย!" คุณยายหานหานออกแรงเหยียบเผยอวี้ไปทีหนึ่ง หนำซ้ำยังถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาอีก เสร็จแล้วก็ฟึดฟัดออกไป

เผยอวี้ราวกับโดนฟ้าผ่า เขายืนเอ๋ออยู่กับที่

วินาทีนี้เผยอวี้รู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นแพะรับบาปเลย!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?!

ผีแม่พระเองก็ถอนหายใจ "ช่างเถอะ ๆ คนแก่มักจะขี้โมโห"

"ความโกรธที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้านตระกูลซูยังไม่ได้รับการระบาย ถ้าเกิดเก็บไว้ในใจนานก็ไม่ดีต่อสุขภาพด้วย ปล่อยให้เธอได้ระบายเถอะ"

"แต่ว่าเด้กตระกูลซูสองคนนั้นก็น่าสงสารนะ…"

เผยอวี้จ้องไปทางที่คุณยายหานหานเดินลับไปอย่างมึนงง สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา

แต่ในใจเขารู้สึกสึกไม่สบายใจอย่างมาก เขาอดกลั้นจนแทบจะซึมเศร้าอยู่แล้ว

**

หลังจากคุณยายหานหานกลับไปแล้ว หานหานก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูอีกพักหนึ่ง เธอกับพี่ชายของเธอมองตากันโดยไมรู้ตัว

ซูจื่อหลินดึงพวกเขามาที่ตรงหน้าของตัวเอง หลังจากลังเลอยู่นานที่สุดก็ยื่นมือออกมาลูบตัวทั้งสองคนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

เขาอยากพูดอะไรบางอย่าง ซึ่งได้คิดเตรียมไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว แต่พอเปิดปากพูดจริง ๆ สิ่งที่คิดไว้กลับพูดไม่ออก พูดเพียงว่า "พ่ออยู่นี่แล้วนะ"

หานหานกับซูจื่อซีรู้สึกวางใจขึ้นมาทันใด

ซู่เป่านับนิ้วคำนวณเวลา

คุณยายของหานหานมาก่อเรื่องตอนนี้ กว่าจะจบก็ได้ฤกษ์พอดี

"ลุงใหญ่ป้าใหญ่รีบไปเร็วค่ะ ถึงเวลาแล้ว!"

เวลารอแขก ต้อนรับแขกที่มาร่วมงานก็เลยต้องข้ามไปเลย

"คุณยายคะ ไปเร็ว~ หนูอยากเห็นนวัตกรรมของลุงหก"

ซูจิ่นม่อรีบพูดทันทีว่า "ผมจัดการเอง! วันนี้จะให้ทุกคนได้ดูผลงานที่ผมภาคภูมิใจ…"

หลังจากไล่เผยอวี้กับคุณยายหานหานออกไปแล้ว นายหญิงซูก็ด่ากราดอีกยกหนึ่งถึงรู้สึกสบายใจขึ้นมา

ฟิ่ว~

ซู่เป่าจับเขาหมุนติ้ว

ปู่เต่าคาบเนื้อปลาเอาไว้ในปากอย่างไม่มีทางเลือก เขาเหม่อมองไปบนฟ้า จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าท้องเป็นสีหฟ้ากระจ่างใสดีจัง

เนื้อปลาในปากก็หอมอร่อยขึ้นกว่าเดิม

พอหยุดหมุนพอดี ปู่เต่าก็กลืนเนื้อปลาลงท้องไป

เขาเองก็แก่แล้วต้องระวังเรื่องสุขภาพ อย่างเช่นขณะออกกำลังกาย (หมุนตัว) จะกินอาหารไปด้วยไม่ได้

คราวนี้ไม่รอให้ซู่เป่าเอ่ยปาก ทุกคนมองไปทางทิศที่หางเต่าชี้ไปแล้วต่างพูดว่า "ทางนี้"

"หาตรงนี้ดู..."

"นี่ไง เจอแล้ว"

ซูอิ๋งเอ่อร์ชูร้องเท้าสนสูงขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น พลางพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "ต้องให้ซู่เป่าออกโรงจริง ๆ ด้วย"

นายหญิงซูรีบพูดขึ้นว่า "อย่ามัวโม้ เร็วเข้า"

คนตระกูลเข้าไปในงานกันอย่างคึกคักสนุกสนาน

ขนาดหานหานยังไปเตรียมตัวแล้วเลย เพราะเธอเป็นเด็กโปรยดอกไม้!

ซูจื่อซีอุ้มเต่ามองพี่ชายน้องชายกับน้องน้องสาวเดินห่างออกไป ในใจยังคงคิดเรื่องที่ผิดหวังและตัดใจจากคุณยายอยู่

ตอนแรกเขาก็เคยคิดว่าคุณยายแก่ไปแล้วอยู่คนเดียวจะทำยังไง... แต่ตอนนี้จู่ ๆ ก็ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้แล้ว

ตอนไปยายแก่แล้วเขาก็ไม่สนหรอก น้องบอกว่าคนน่าสงสารจะต้องมีสาเหตุที่สงสาร...

ทุกคนเริ่มวุ่นวายกับงานแต่งงานกันหมดแล้ว มีแต่ซูจื่อซียังเดินคิดไปอย่างช้า ๆ ย้อนรำลึกเรื่องราวเมื่อสักครู่อยู่

"…"