"ไม่งั้นก็ให้สองล้านเลยไหม คนแก่ลำบากนะ ถ้าเกิดหกล้มหรืออะไรก็ไม่มีคนดูแล จะได้ให้ไปเธอไปจ้างพี่เลี้ยงไง"
"แต่พี่เลี้ยงก็มีที่ใจร้ายใจดำ ถ้าไปเจอคนที่ทรมานคนแก่จะทำไง ยายแกตัวคนเดียวด้วย จะทำไงดีเนี่ย?"
"ไม่งั้นเรารับเธอมาเลี้ยงดูเลยดีไหม!"
เผยอวี้ "..." ไม่รู้ทำไมถึงได้มีความคิดที่จะให้เงินหลายล้านเป็นค่าเลี้ยงดูคุณยายคนนี้ขึ้นมาในหัว
แต่เผยอวี้ยังมีสติอยู่ วันนี้แค่ช่วยเธอก็ทำจนตัวเองต้องตกงาน ไม่ได้เห็นชุดแต่งงานในฝันได้ทำหน้าที่ของมันจนจบงาน
ถ้าจะให้เงินหลายล้าน แล้วต้องเลี้ยงคุณยายคนนี้อีก... เขาจะไปมีกำลังมากขนาดนั้นได้ยังไงกัน
อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ยายเขาสักหน่อยลำไมเขาต้องเลี้ยงด้วยล่ะ...
คุณยายหานหานพยายามเล่นละครอยู่นาน แต่พอถึงตอนลงจากรถเผยอวี้ก็ให้เธอแค่ไม่กี่พันเอง
"คุณยาย นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยเก็บไว้ซื้อผลไม้กินนะครับ ผมคงส่งยายได้เท่านี้"
คุณยายหานหาน "..."
เธออุตส่าห์แสดงอยู่ตั้งนานสองนานให้แค่ไม่กี่พันเนี่ยนะ?!
เงินแค่ไม่กี่พันจะเอาไปทำอะไรได้!
คุณยายหานหานทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอเล่นละครต่อไม่ไหวแล้ว!
เธอโมโหมากปัดเงินหลายพันนั้นทิ้งไปแล้วด่าว่า "ฉันก็เห็นว่าคุณน่าตาใจบุญ ก็คิดว่าจะใจกว้างมากเสียอีก เงินแค่ไม่กี่ร้อยไล่ขอทานหรือไง?"
เผยอวี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่ายายแก่คนนี้จะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ เขาถึงกับอึ้ง!
คุณยายหานหานยิ่งคิดยิ่งโมโห ถ้าไม่ใช่เพราะเผยอวี้เข้ามายุ่ง ไม่แน่เธออาจจะได้เงินจากหานหานมาแล้วก็ได้
มาทำเธอเสียเรื่องหมดจริง ๆ เลย!
"ถุย! ไอ้ขยะเอ้ย!" คุณยายหานหานออกแรงเหยียบเผยอวี้ไปทีหนึ่ง หนำซ้ำยังถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาอีก เสร็จแล้วก็ฟึดฟัดออกไป
เผยอวี้ราวกับโดนฟ้าผ่า เขายืนเอ๋ออยู่กับที่
วินาทีนี้เผยอวี้รู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นแพะรับบาปเลย!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?!
ผีแม่พระเองก็ถอนหายใจ "ช่างเถอะ ๆ คนแก่มักจะขี้โมโห"
"ความโกรธที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนอยู่ที่บ้านตระกูลซูยังไม่ได้รับการระบาย ถ้าเกิดเก็บไว้ในใจนานก็ไม่ดีต่อสุขภาพด้วย ปล่อยให้เธอได้ระบายเถอะ"
"แต่ว่าเด้กตระกูลซูสองคนนั้นก็น่าสงสารนะ…"
เผยอวี้จ้องไปทางที่คุณยายหานหานเดินลับไปอย่างมึนงง สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วเก็บเงินบนพื้นขึ้นมา
แต่ในใจเขารู้สึกสึกไม่สบายใจอย่างมาก เขาอดกลั้นจนแทบจะซึมเศร้าอยู่แล้ว
**
หลังจากคุณยายหานหานกลับไปแล้ว หานหานก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูอีกพักหนึ่ง เธอกับพี่ชายของเธอมองตากันโดยไมรู้ตัว
ซูจื่อหลินดึงพวกเขามาที่ตรงหน้าของตัวเอง หลังจากลังเลอยู่นานที่สุดก็ยื่นมือออกมาลูบตัวทั้งสองคนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
เขาอยากพูดอะไรบางอย่าง ซึ่งได้คิดเตรียมไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว แต่พอเปิดปากพูดจริง ๆ สิ่งที่คิดไว้กลับพูดไม่ออก พูดเพียงว่า "พ่ออยู่นี่แล้วนะ"
หานหานกับซูจื่อซีรู้สึกวางใจขึ้นมาทันใด
ซู่เป่านับนิ้วคำนวณเวลา
คุณยายของหานหานมาก่อเรื่องตอนนี้ กว่าจะจบก็ได้ฤกษ์พอดี
"ลุงใหญ่ป้าใหญ่รีบไปเร็วค่ะ ถึงเวลาแล้ว!"
เวลารอแขก ต้อนรับแขกที่มาร่วมงานก็เลยต้องข้ามไปเลย
"คุณยายคะ ไปเร็ว~ หนูอยากเห็นนวัตกรรมของลุงหก"
ซูจิ่นม่อรีบพูดทันทีว่า "ผมจัดการเอง! วันนี้จะให้ทุกคนได้ดูผลงานที่ผมภาคภูมิใจ…"
หลังจากไล่เผยอวี้กับคุณยายหานหานออกไปแล้ว นายหญิงซูก็ด่ากราดอีกยกหนึ่งถึงรู้สึกสบายใจขึ้นมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
สนุก..ซึ้ง..กินใจ🥰ซู่เป่า คนเขียนเก่งจัง🤟👍...
ตอนที่ 32-33 หายไปรึป่าวคะ...
ทำไมตอนที่1032และ1033 ของเราหายไป ของใครอ่านได้บ้างคะ...
🙇♀️ขอบคุณค่ะ..สนุกทุกตอน✨️👍...
ขอบคุณนะคะไรท์ รอซู่เป่ามา2-3วัน ได้อ่านมีความสุขมาก หลังจากเครียดกับงาน ได้หัวเราะงานแต่งลุงใหญ่ ขอบคุณจริงๆ...
ติดตามตลอดทุกวัน ตอนใหม่มาแล้ว ขอบคุณมากคับ...
รออยู่น่า ซู่เป่า...
คนเขียนสู้สู้✌️คนอ่านเป็นกำลังใจให้นร้า..ปูเสื่อรอเลย😊🍀...
คิดถึงอยู่นะคับ...
รอทุกวันเลยค่ะ คุณไอซ์...