ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 992

ในงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

อาจารย์เหลารู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างมาก และพูดด้วยความประทับใจว่า “ดีจริงๆ ไม่ได้เห็นงานแต่งงานที่สดใสผุดผ่องแบบนี้มานานแล้ว…”

เหลาเต๋อหมิงพูดขึ้นว่า “จริงอย่างที่พูดมา! ที่ผ่านมางานแต่งของคนมีฐานะร่ำรวยไม่ให้ความสำคัญในตัวเจ้าสาว แต่ให้ความสำคัญในอำนาจบารมีของตระกูลมากกว่า...”

ช่างเกิดขึ้นได้ยากมากจริงๆ

ซู่เป่านั่งเงียบๆอยู่บนชิงช้าในที่สูงสุดของคฤหาสน์ ที่นี่สามารถมองเห็นบรรยากาศทั้งหมดของการฉลองงานแต่งนี้

เธอร้องเพลงเบาๆ และใช้มือวาดไปมา

เมื่อซูเหอเวิ่นหาเธอจนเจอ ก็มองเห็นเธอกำลังวาดรูปในอากาศ จึงรู้สึกอดขำไม่ได้

“น้องสาว เธอกำลังวาดอะไรอยู่เหรอ?” ซูเหอเวิ่นถามด้วยความสงสัย

ซู่เป่าตอบว่า “วาดดาวไงล่ะ!”

ลุงหกวาดรูปดาวเป็นแบบของเทคโนโลยีขั้นเทพ ส่วนดาวที่เธอวาดนั้นเป็นดาวอีกแบบหนึ่ง

แบบที่สามารถทำให้คนสบายใจ เป็นดาวที่ช่วยให้ลืมความทุกข์

ลืมความทุกข์ใจในการเจรจาธุรกิจ ลืมความทุกข์ที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจ..

เรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิต ก็ควรจะต้องมีความสุขให้มากๆ

ป้าสะใภ้ใหญ่เดินทางมาถึงจุดนี้มันไม่ง่ายเลย คุณตาคุณยายและคุณลุงทุกคนได้วาดงานแต่งที่โรแมนติกขึ้นมาแล้ว ปล่อยให้เธอได้วาดตอนจบที่สวยงามของงานนี้ด้วยเถอะ!

**

สามารถพูดได้ว่า งานแต่งของซูอีเฉินกับเหยาหลิงเยว่นี้ เป็นงานแต่งที่คนร่ำรวยได้เข้าร่วมกันอย่างมีความสุข บรรยากาศสบายใจ ถือได้ว่าเป็นงานแต่งงานที่มีความจริงใจอย่างแท้จริงมากที่สุด

ไม่มีมือที่สามมาสร้างความวุ่นวายในงาน ไม่มีแม่สามีคนรวยที่กล่าวโอวาทอย่างมีเลศนัยเพื่อฉวยโอกาสกดดันลูกสะใภ้

และก็ไม่มีการแสดงออกที่จอมปลอม..

ความรักที่สวยงามในงานแต่งงาน ความรักของคนในครอบครัว ความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กๆและการอวยพรจากแขกเหรื่อทุกคน ได้เกิดขึ้นในที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว

แต่น่าเสียดาย เธอมีความสุข ฉันไม่มีความสุข มีคนหัวเราะก็ต้องมีคนร้องไห้…

อ้อ ไม่ใช่ คือโกรธ

เวลานี้เย่ชิงโกรธจนใกล้จะเป็นบ้าแล้ว

ไม่เหมือนกับบรรยากาศในงานแต่งของบ้านตระกูลซู นิทรรศการภาพวาดของเย่ชิงจัดขึ้นในวันนี้เหมือนกัน แต่มีแค่ความเย็นเฉียบ เงียบเหงา และอึดอัดใจ…

ตลอดทั้งเดือนนี้เย่ชิงไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย มีแต่คอยอิจฉาเหยาหลิงเยว่อยู่ตลอดเวลา แต่ละวันคอยสังเกตความคืบหน้าของงานแต่งงานบ้านตระกูลซูมากกว่าคอยสังเกตความคืบหน้านิทรรศการภาพวาดของตัวเองซะอีก

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้ามากที่สุดก็คือ เธอได้ไปเยี่ยมอาจารย์ของเธออยู่หลายครั้ง แต่อาจารย์ไม่ยอมพบหน้าเธอเลย แต่เมื่อคืนเธอได้เห็นหน้าอาจารย์สักที เย่ชิงจึงได้ร้องไห้สำนึกผิดและกล่าวคำขอโทษต่อเขาด้วยความจริงใจ

เหมือนอาจารย์จะมีท่าทีเห็นอกเห็นใจเธอขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แม้จะพูดว่ายังไงก็ไม่ไปร่วมงานนิทรรศการภาพวาดของเธอ แต่เย่ชิงดูจากสีหน้าของเขาแล้วน่าจะแค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้น

ก่อนจากไปเธอยังเสแสร้งทำเป็นมีอาการเศร้าใจ ฝืนยิ้มและพูดว่า ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ หนูเข้าใจดี หนูจะพยายามทำให้ดีที่สุด…

แต่ละคนเสแสร้งทำเป็นชมนิทรรศการภาพวาด ก้าวเท้าเดินไปมาเรื่อยเปื่อย ที่จริงแล้วต่างกำลังจ้องดูโทรศัพท์มือถือ คล้ายกับผู้ชายที่เดินตามแฟนสาวที่กำลังช้อปปิ้งซื้อของ…

แม้กระทั่งตัวเย่ชิงเอง ก็อดใจไม่ไหวที่จะแอบส่องโทรศัพท์มือถือชั่วครู่…

เย่ชิงเครียดมากจนเกือบจะกระอักเลือดออกมา ภาพในหัวที่วาดฝันไว้ว่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งรุมล้อมขอคำแนะนำจากเธอ ชื่นชมภาพวาดกันอย่างประทับใจ หรือเดินตามเธอมาเพื่อขอลายเซ็นของเธอ…

ไม่มีภาพเช่นนี้เกิดขึ้นเลย

เธออดทนต่อไม่ไหวแล้ว จึงเดินเข้าห้องรับรองชั้นในของแกลลอรี่ด้วยอารมณ์โกรธแค้น ภาพวาดของเธอที่แขวนอยู่บนผนัง เธอได้ดึงลงมาขว้างทิ้งด้วยตัวเอง

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างโมโห และกดโทรออกหาอาจารย์เหลา

มีคนรับสายไว้ เย่ชิงพูดออกไปอย่างโมโหว่า “อาจารย์ คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?! งานนิทรรศการภาพวาดของหนูในวันนี้ ทำไมคุณถึงไม่มาเข้าร่วม?!”

“คุณรู้ไหมว่าหนูต้องอับอายขายหน้าแค่ไหน จนเกือบจะลงมาจากเวทีไม่ได้! เมื่อคืนเราได้คุยกันดีแล้วว่าคุณจะมาไม่ใช่หรือ?!”

เย่ชิงโมโหสุดขีด คำพูดที่พูดออกไปนั้นก็ไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองแต่อย่างใด ทุกคำพูดเป็นความในใจที่แท้จริงของเธอ

ในงานแต่งงาน อาจารย์เหลาที่ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขก็เกิดเคร่งขรึมขึ้นมากระทันหัน

เขาดันตัวเหลาเต๋อหมิงไปด้านข้าง จากนั้นก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า “เมื่อคืนฉันได้พูดประโยคนี้ออกไปด้วยหรือ?”

เย่ชิงพูดอะไรไม่ออก

“ถึงจะไม่เคยพูดก็จริง…” เธอเอ่ยปากพูดออกไปอย่างไม่พอใจ “แต่คุณคืออาจารย์ของหนู? คุณไปร่วมงานแต่งงานของคนอื่นได้ แต่กลับไม่มาร่วมงานนิทรรศการภาพวาดของหนู?”