ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 997

เย่ชิงรีบโทรหาอาจารย์ทันที แต่โทรยังไงก็โทรไม่ติด ส่งข้อความไปก็แสดงขึ้นว่าตัวเองถูกบล็อกแล้ว

ความจริงอาจารย์เหลาเพียงโพสประโยคนั้นก็ถือว่าเป็นการไว้หน้าเย่ชิงแล้ว แต่เย่ชิงไม่รู้จักรักษามันไว้...

เธอรีบแจ้นมาที่บ้านของอาจารย์ จากนั้นกดโทรศัพท์ซ้ำๆ อยู่ที่หน้าประตู พอเขาไม่รับสายก็ทุบประตูแรงๆ เอะอะโวยวายจนได้เข้าไปในที่สุด ประโยคแรกที่เธอพูดตอนปะหน้ากันคือขอให้อาจารย์เหลายกเลิกแถลงการณ์

และถามเขาด้วยความโกรธเคืองว่าในฐานะอาจารย์ทำไมถึงทำแบบนี้ได้พลางน้ำตาคลอเบ้า

“ฉันด้อยกว่าซู่เป่าตรงไหน เธออายุเท่าไหร่แล้วฉันอายุเท่าไหร่ เธอเรียนวาดภาพเหมือนเด็กที่เพิ่งหัดเดิน แต่ฉันประสบความสำเร็จในแวดวงศิลปะแล้ว”

“อาจารย์ คุณบอกฉันมาสิ เพราะซู่เป่าเป็นคนของตระกูลซู คุณก็เลยทำแบบนี้กับฉันเพื่อตระกูลซูใช่ไหม”

“ฉันทำผิดอะไรต่อคุณงั้นเหรอ ฉันเชื่อฟังคุณทุกอย่าง สืบทอดแนวคิดทางศิลปะของคุณอย่างตั้งใจ แต่คุณกลับปฏิบัติกับฉันแบบนี้เหรอ” เย่ชิงอารมณ์ฉุนเฉียว

โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเธอบังเอิญเปิดไลฟ์สดบนเวยป๋อโดยที่เธอไม่รู้ตัว

พวกนักเผือกทั้งหลายต่างเข้ามาดูด้วยความกระตือรือร้น แต่เห็นเพียงภาพในจอสั่นไหวจึงพากันพิมพ์ส่งเครื่องหมายคำถามไม่หยุด

อาจารย์เหลาเงยหน้าขึ้นและมองดูเย่ชิงด้วยท่าทีที่สงบมาก

แต่ในใจกลับรู้สึกผิดหวังอย่างมาก

เมื่อนึกถึงมิตรภาพระหว่างอาจารย์กับศิษย์ที่ยาวนานถึงสิบปี เขาก็รู้สึกเสียใจมากและรู้สึกเจ็บแปลบๆ ตรงหัวใจ

“เธอกลับไปเถอะ” อาจารย์เหลาหลับตาแล้วถอนหายใจ “ถ้าเธอเชื่อฟังฉันจริงๆ ตอนที่ฉันบอกเธอว่าอย่าคิดอะไรนอกลู่นอกทาง เธอก็ควรหยุดแผนการของเธอได้แล้ว”

เย่ชิงตะโกนลั่น “ฉันไม่ใช่หุ่นเชิดที่ให้คุณชักใยตามอำเภอใจสักหน่อย ทำไมฉันต้องเชื่อฟังคุณทุกเรื่อง”

“ใช่แล้ว ฉันชอบซูอีเฉิน แต่ฉันทำอะไรหรือยัง ฉันไขว่คว้าความรักของตัวเองเป็นธรรมดา ฉันมีความกล้าเพื่อความรู้สึกของตัวเอง แล้วฉันผิดอะไร”

เหลาเต๋อหมิงทนฟังต่อไปไม่ไหว

เขาพูดอย่างจนใจว่า “ไม่ได้ทำอะไรเลยเหรอ คุณพูดว่าคุณนายซูใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้ประธานซูเป็นสามีต่อหน้าคนทั้งตระกูลซูและยังพูดว่าเธอสวยแต่รูป จูบไม่หอม”

“ก่อนที่จะจัดงานแต่งงาน ประธานซูเคยพาคุณนายซูไปที่บริษัท ทุกคนต่างรู้ว่าประธานซูมีภรรยาอยู่แล้วใช่ไหม”

“คุณยังเคยไปพบซูอีเฉินและบอกว่าในนามรุ่นพี่ของซู่เป่าจะติวให้ซู่เป่าเป็นการส่วนตัว”

“เมื่อวานนี้พวกเขาแต่งงานกัน คุณก็ยังตามไปถึงงานแต่งงาน...”

เย่ชิงแก้ต่างว่า “ในฐานะที่ฉันเป็นรุ่นพี่ ฉันจะติวให้ซู่เป่าเป็นการส่วนตัวแล้วมันผิดตรงไหน”

เหลาเต๋อหมิง “...”

เย่ชิง “อีกอย่าง ฉันอธิบายไปไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้วว่าจำเรื่องที่เคยพูดว่าคุณนายซูใช้วิธีสกปรกไม่ได้แล้ว วันนั้นฉันเมามาก...”

เย่ชิง “เมื่อวานฉันไปที่งานแต่งงานก็จริง แต่ฉันไปหาอาจารย์ของฉัน ไม่ได้ไปหาซูอีเฉิน”

อาจารย์เหลาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันเดินเฉียดเธอตอนกำลังจะกลับ แต่ก็ไม่เห็นเธอมองฉันเลยสักแวบ”

เย่ชิงชะงักทันที ใช่เหรอ

“คุณไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่อยากนับถือคุณเหมือนกัน”

“อาจารย์คะ คุณอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้คุณก็แก่มากแล้วและอาจมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน คุณใช้เวลาครึ่งชีวิตเพื่อสั่งสอนนักเรียนตั้งมากมาย แต่รับเป็นลูกศิษย์แค่ไม่กี่คน...”

“นักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่าก็ไม่มีใครได้เป็นอัจฉริยะ ลูกศิษย์ที่รับกับมือก็โบยบินไปไกลแล้ว ตอนนี้มีเพียงฉันคนเดียวที่ยังอยู่”

“วันนี้ตัดขาดความสัมพันธ์กับฉันก็เท่ากับหยุดการสานต่อของคุณเอง คุณแก่ขนาดนี้แล้ว คิดว่าตัวเองยังจะสามารถอบรมสั่งสอนนักเรียนที่เก่งและยอดเยี่ยมเหมือนฉันได้อีกเหรอ”

เย่ชิงพูดจบก็เดินจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียดทันที

อาจารย์เหลาโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด เหลาเต๋อหมิงรีบเข้าไปลูบหน้าอกของเขาทันที แต่ตัวเองก็โมโหไม่น้อย

นึกไม่ถึงเลยว่าเย่ชิงจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา

ไอดี ‘สตรอเบอรีเสียบไม้เคลือบน้ำตาล’ คอมเมนต์ว่า (โอ้มายก๊อด คำพูดอะไรเนี้ย พระเจ้าช่วย ทำไมเธอถึงได้มั่นหน้าขนาดนี้”

ไอดี ‘เสี่ยวหนิง’ คอมเมนต์ว่า (คิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงว่าเย่ชิงจะเป็นคนแบบนี้ ว่ากันว่าเธอเป็นจิตรกรอายุน้อยที่สูงส่งที่สุด เป็นอิสระที่สุด และมีความสามารถมากที่สุดไม่ใช่เหรอ ว่ากันว่าเธอเคารพอาจารย์มากที่สุดไม่ใช่เหรอ)

ไอดี ‘วาซายหงหง’ คอมเมนต์ว่า (ขำจะตาย ปฏิเสธอย่างเกรี้ยวกราดในเน็ตว่าตัวเองไม่ใช่คนนั้น แต่ตอนนี้กลับยอมรับซะเอง ปากแข็งจริงๆ แนะนำให้เปลี่ยนชื่อว่าเย่ปากแข็ง)

ไอดี ‘ว่านฉีฉือเย่’ คอมเมนต์ว่า (กล้าพูดตรงๆ ต่อหน้าอาจารย์ที่ป่วยหนักว่า “ยังไงคุณก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่วัน” คนแบบนี้ไม่คู่ควรเป็นนักเรียนของอาจารย์เหลาจริงๆ อาจารย์เหลาตัดความสัมพันธ์กับเธอถือว่าทำดีมาก)

ชื่อเสียงและเกียรติยศของเย่ชิงถูกปู้ยี่ปู้ยำจนป่นปี้...

ตอนเธอรู้ตัวอีกทีก็ตื่นตระหนกและหน้าซีดเผือดในทันที แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว...