ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 10

เฉินจื่ออานเอาสัตว์ที่ล่ามาวางไว้ที่พื้น รีบพูดอธิบายว่า “ข้าพาเสี่ยวม่านเข้าป่าเอง นางไม่รู้……”

“นางไม่รู้? เมื่อวานถึงตานางทำอาหาร นางก็แกล้งป่วยไม่ยอมทำ!” เฉินหลี่ซื่ออดไม่ได้เดินออกมา ร่างกายโกรธจนสั่นเทาไปหมด

“ท่านแม่พูดถูก!” จ้าวซื่อเป็นคนที่ชอบซ้ำเติมอยู่แล้ว ขอแค่สะใภ้อีกสองคนถูกด่า นางก็จะได้เปรียบ ตอนนี้ นางจึงเข้ามาซ้ำเติม

“ทุกคนออกไปทำงานกันหมด มีแค่นางที่ไม่ไป ไม่ทำกับข้าวอีก หรือเจ้าจะให้ท่านแม่ที่อายุมากแล้ว ไปทำอาหารในครัวอีก?”

คำพูดนี้ เหมือนพูดกระแทกใจเฉินหลี่ซื่อมาก นางร้องปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที เฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ในห้องได้ยินแล้วก็รีบเดินออกมา มองค้อนแล้วพูดตะคอกใส่ลู่ม่าน

“ลู่ม่าน เจ้าอีกแล้วเหรอ เจ้าอยากให้แม่โกรธจนป่วยหรือไง?”

เฉินหลิ่วเอ๋อเป็นคนที่โดดเด่นมากที่สุดในหมู่บ้านนี้ หนึ่งคือหน้าตาของนางเหมือนกับตาแก่เฉิน หน้าตาดีมากจริงๆ อีกอย่างคือนางไม่ทำงานในไร่ในนาเลย จึงทำให้นางดูขาวใสกว่าคนอื่น

แต่ว่า ตั้งแต่ลู่ม่านมาที่นี่ นางก็เห็นว่าตัวเองถูกเทียบลงไป โดยเฉพาะ เมื่อก่อนลู่ม่านมักจะไม่สนใจพวกนาง นางจึงไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม

ลู่ม่านงุนงงไปหมด ยังไม่ทันได้พูด เฉินจื่ออานก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “น้องเล็ก ทำไมเจ้าถึงไร้มารยาทเช่นนี้ เรียกชื่อจริงของพี่สะใภ้เจ้าได้อย่างไร?”

เฉินหลิ่วเอ๋อเห็นพี่สามด่านางเพื่อลู่ม่าน ก็อึ้งไปชั่วขณะ “ข้าเรียกชื่อนางแล้วยังไง? ไหนว่านางจะหย่าไง? ให้นางไสหัวออกไปสิ!”

เสียง ‘เพี๊ยะ’ ดังขึ้น!

เฉินจื่ออานตบนางไปหนึ่งฉาด ทำเอาเฉินหลี่ซื่อตกใจจนหยุดร้องไห้ไปเลย

แต่ว่า เฉินจื่ออานรักและเอ็นดูน้องสาวคนนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต หลังจากที่ตบเสร็จแล้ว เขาก็ถึงรู้สึกว่าตัวเองใจร้อนเกินไป แต่ก็ยังกัดฟันพูดขึ้นอีกครั้ง