ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 11

หลิวซื่อเพิ่งกลับมาจากข้างนอก เดินมาด้วยเนื้อตัวที่หนักอึ้ง เหอฮัวตามหลังมา ทำงานหนักเหมือนกับหลิวซื่อมาตลอดทั้งวันเช่นกัน

ตอนนี้พอถูกตาแก่เฉินเรียก หลิวซื่อก็รีบตอบรับว่า “เจ้าค่ะ ท่านพ่อ ข้าจะไปทำเดี๋ยวนี้”

“พี่สะใภ้สอง ให้ข้าทำเถอะ!” ลู่ม่านไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจเช่นนั้น พี่สะใภ้สองเหนื่อยขนาดนี้แล้ว นางจะให้พี่สะใภ้สองเหนื่อยอีกได้ยังไง

หลิวซื่อรีบพูดว่า “ไม่เป็นไร น้องสะใภ้ เจ้าไม่สบายจริง ให้ข้าทำก็ได้ ยังมีเหอฮัวคอยช่วยข้า”

เหอฮัวเห็นแล้วก็รีบพยักหน้า “น้าสาม น้าไปพักผ่อนเถอะ”

“ข้าหายดีแล้ว!” ลู่ม่านยืนกราน เดินเข้าห้องครัวไปกับหลิวซื่อ

เรื่องนี้ก็ถือว่าจบลงไปด้วยดี ลู่ม่านก็รู้ว่าจะมาไม้แข็งตอนนี้ไม่ได้ ต้องหาโอกาสดีๆก่อน

หลิวซื่อเห็นนางยืนกรานจะตามมาด้วย ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เรียกให้เหอฮัวไปช่วยจุดไฟ ดูท่าแล้ว ครั้งก่อนที่เกือบเผ่าห้องครัวคงทำให้พวกนางกลัวแล้วสินะ

อาหารเย็นก็ยังเหมือนกับวันปกติ ผักกาด หัวไชเท้า แล้วก็หมูสามชั้น

หมั่นโถวทำเสร็จก่อนหน้านี้แล้ว เอาไปอุ่นหน่อยก็กินได้แล้ว นึกถึงอาหารของเมื่อครั้งก่อน ลู่ม่านก็คิดว่าน่าจะต้องทำข้าวต้มด้วย

พี่สะใภ้สองได้ยินแล้วก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องแล้ว ข้าวต้มอยู่ข้างล่างหมั่นโถว เมื่อกี้ข้าใส่ข้าวลงไปแล้วล่ะ”

ลู่ม่านนึกถึงข้าวต้มที่มีแต่น้ำใสๆ ก็รู้สึกปวดกระเพาะขึ้นมา

“พี่สะใภ้สอง นั่นมันมีแต่น้ำ? ข้าวอยู่ไหน? ข้าจะเพิ่มหน่อย”

“น้องเสี่ยวม่าน เจ้าลืมไปแล้วเหรอ? ข้าวกับเนื้อล็อกอยู่ในห้องของแม่ ทุกวันได้กินเท่าไหร่ จะกำหนดไว้ทุกครั้ง ถึงเจ้าไปนางก็ไม่ให้เจ้าหรอก”

ให้ตายสิ!

ลู่ม่านแทบจะหมดคำพูด นางรับรองได้เลยว่า เฉินหลี่ซื่อจะต้องเป็นคนที่สุดยอดที่สุดเท่าที่นางเคยเจอมา