ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 35

หนานอิงจับเสื้อของเขาแน่น แววตากลมโตนั้นไม่ปิดบังว่ากำลังตระหนก นางไม่กล้าหลบเพราะกลัวเขา แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกกระหายใคร่รู้

จุมพิตของเขาจะเป็นเช่นใดในยามนี้ รุนแรง เย็นชืด เอาแต่ใจ หรือว่า.....หวานล้ำ

แน่นอนว่านางเคยถูกเขาจูบมาแล้วแต่ละครั้งล้วนรุนแรงและเต็มไปด้วยความโหดร้าย

จูบจนปากของนางเจ็บไปหมด แต่ในครานี้เล่า สายตาของเขานั้นคล้ายจะเว้าวอนเล็กน้อย ทำให้หนานอิงยิ่งระแวงสงสัย เขาไม่เคยมองนางด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน

นี่คือลู่หนิงหวังจริง ๆ หรือไม่? 

ดูเหมือนว่าครานี้ลู่หนิงหวังจะปล่อยให้นางได้มีเวลาคิด แม้จะเป็นเพียงเวลาชั่วครู่ แต่เพราะเขาเป็นเช่นนี้นอกจากความกลัวจนไม่กล้าขยับแล้วยังมีบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับหัวใจของนาง

แววตาของหนานอิงสั่นระริก ถึงจะมีความรู้สึกบางอย่างแต่นางก็ยังกลัวมาก กลัวว่าคนผู้นี้จะรุนแรงอีก

จู่ ๆ คำพูดของอ้ายเจิงพลันปรากฏในความคิดของนาง คำพูดนี้ทำให้หนานอิงคิดอยากจะลองทำสิ่งที่กล้าหาญที่สุดในชีวิตของนางตั้งแต่เกิดมา

เมื่อนางคิดทบทวนคำพูดนั้น ใบหน้าของหนานอิงจากซีดเซียวกลายเป็นแดงซ่านในทันใด

ลู่หนิงหวังย่นหัวคิ้วเข้าหากัน ใจของเขาเริ่มจะเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย เพียงแค่เห็นใบหน้างดงามนี้ใกล้ ๆ แนบชิดกันเพียงนี้ ริมฝีปากที่แทบจะชิดกันนี้ทำให้เขารุ่มร้อน แต่เขากลับไม่ลงมือเสียที

ลู่หนิงหวังรู้สึกตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาคล้ายกับกำลังรอคอยบางอย่าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแม้จะสั่งนางด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แต่กลับรอให้นางอนุญาต

นางทำให้อารมณ์ของเขาแปรปรวน นางทำให้การตัดสินใจของเขาเชื่องช้าลง ยิ่งใกล้ชิดเขายิ่งสูญเสียการควบคุมตัวที่เคยเป็น

หรือว่า เขาจะป่วยเสียแล้ว ป่วยเหมือนหานเซียวที่นับวันจะอาการหนักขึ้นทุกที เรื่องนี้เขาต้องโทษหานเซียวแล้ว ที่เอาโรคระบาดมาแพร่ใส่เขา

หนานอิงกลับหลับตา นางตัดสินใจแน่วแน่แล้ว นางจะเชื่ออ้ายเจิงอีกสักครั้ง คนผู้นั้นที่ผ่านมาไม่เคยพูดผิดแม้แต่ครั้งเดียว

และแล้วหนานอิงพลันขยับกายรวดเร็วไม่ให้ลู่หนิงหวังรู้สึกตัว นางโน้มใบหน้าของเขาลงมาแล้วประทับริมฝีปากอุ่นชื้นของตนเองเข้ากับริมฝีปากของเขา

ลู่หนิงหวังตกตะลึง เมื่อปากเล็ก ๆ นี่กำลังบดเบียดจู่โจมเขาอยู่ เขาตัวแข็งค้างด้วยคาดไม่ถึงจนแข็งค้าง

หนานอิงหาได้ผลักไส นางหาได้กรีดร้องด้วยความไม่พอใจเช่นทุกครั้ง 

อ๊า สัมผัสของนางช่างโอนโยนและดียิ่ง แม้ว่าจะเป็นจูบที่ไม่ประสา แต่กลับทำให้หัวใจของเขาสั่นอย่างรุนแรง 

มือเล็ก ๆ ของนางยังสัมผัสแผ่นหลังของเขาอย่างแผ่วเบา ปากของนางขบกัดริมฝีปากล่างของเขา นางยังไล้ลิ้นอยู่ตรงนั้น คล้ายนางกำลังตั้งใจเลียบางสิ่ง

ลู่หนิงหวังรู้สึกประหลาดและเกิดความหวานล้ำอยู่ในอก

เพื่อช่วยเหลือนาง ลู่หนิงหวังอ้าปากเล็กน้อย แม้ในใจสับสนงงงวยกับท่าทางของนางเป็นอย่างยิ่ง

หนานอิงยังหลับตาแน่น ถึงจะดูเกร็ง ๆ แต่ลิ้นอันอ่อนนุ่มและการกระทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป ซ้ำยังอ่อนโยนนั้น ทำให้ลู่หนิงหวังแทบจะลายลงไปกองอยู่บนพื้นแล้ว

แต่แล้วความหวาดระแวงพลันเกิดขึ้น ความรู้สึกเช่นนี้ที่เขาเคยมีเมื่อนานมาแล้ว สุดท้ายคือสิ่งใดเล่าที่ได้รับ การลอบสังหารและยังถูกจับเป็นเชลย เกือบจะทำให้บ้านเมืองตกอยู่ในอันตราย

แล้วสตรีผู้นี้เล่านางอยากทำสิ่งใดกันแน่ แตกต่างจากที่เคยผ่านมาหรือไม่?

เขาคือ ซู่อ๋องลู่หนิงหวังผู้หัวใจแกร่งนิ่งกว่าหินผาย่อมไม่มีทางหลงกลนางเป็นอันขาด หากนางอยากเล่นเขาจะปล่อยให้นางเล่นได้อย่างเต็มที่

เมื่อเห็นว่าลู่หนิงหวังอ้าปากเล็กน้อย หนานอิงดีใจยิ่งโอกาสนี้ของนางมาถึงแล้ว เขากำลังใจอ่อน ปล่อยให้นางสอนว่าจุมพิตที่อ่อนโยนเป็นเช่นไร

แม้หนานอิงจะไร้ประสบการณ์ตรง แต่หนังสือเล่มนั้นที่ติดกายนางมาจากหอนางโลมหนานอิงก็เห็นแล้ว หลังจากคำพูดของอ้ายเจิงในวันนั้นทำให้นางตัดสินใจศึกษาอย่างเต็มที่

แม้จะเป็นเพียงแค่ศึกษาเรื่องจูบ เพราะนางไม่คิดล่วงเกินใครมากกว่านี้ นางก็พยายามฝึกปรือมาอย่างดี เพื่อสอนให้ลู่หนิงหวังรู้จักสัมผัสที่อ่อนโยนสักหน 

หนานอิงไม่รอช้านางสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเขาทันใด จุมพิตของนางช่างนุ่มเนียน และอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

หอมหวาน เย้ายวน จนดึงสติของลู่หนิงหวังให้หลุดลอยไปแล้ว

ทั้ง ๆ ที่เขาตั้งใจว่าจะไม่หลงกลนาง แต่การห่างสตรีมาหลายเดือนทำให้เขาแทบบ้า แม้ว่าจะสามารถลงเขาไปปลดปล่อยได้แต่เขากลับไม่ยอมลงไปแม้แต่ครั้งเดียว

วัน ๆ จึงอาศัยฝึกวรยุทธ์ออกแรงเพื่อช่วยให้ดีขึ้น แต่เมื่อเขาถูกนางจู่โจมเช่นนี้ เขาที่เคยแน่ใจว่าไม่เคยรู้สึกอันใดกับนาง กลับคล้ายจะคลุ้มคลั่งและเป็นบ้าไปแล้ว

ในยามนี้ลู่หนิงหวังคิดจะกระชากร่างของนางแล้วบดเบียดตนเองกระแทกเข้าไปในกายหวานหอมนี้ แต่เขากลับไม่ทำเช่นนั้น

ด้วยความรู้สึกบางอย่าง บางทีอาจเป็นเพราะนางเป็นฝ่ายเริ่มเรื่องจึงทำให้เขาผ่อนคลายและไม่อยากใช้กำลังข่มเหงก็เป็นได้ ลู่หนิงหวังกลัวความรู้สึกตนเองแล้ว กลัวที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะทำให้ทำให้นางตกใจได้

เขากำลังบ้าไปแล้วที่หวาดกลัวสตรีตัวเล็กนางนี้

ลิ้นนุ่มนิ่มของนางยังเลียมุมปากของเขาอย่างใจเย็น สองมือของนางลูบคลำแผ่นหลังของเขา ทั้งยังจุมพิตที่ข้างแก้ม ปลายคาง มุมปาก ด้วยริมฝีปากที่อุ่นชื่นอย่างช้า ๆ 

หนานอิงเองบัดนี้นางรู้สึกว่าตนเองทำเรื่องนี้ไม่ไหวเสียแล้ว ในตำรานั้นดูง่ายดายนัก แต่ความเป็นจริงแล้วลำบากเป็นอย่างยิ่ง 

จะจุมพิตตรงไหนต่อดีเล่า

นางยิ่งเลียเขานางก็ยิ่งกลัว และท่าทางของลู่หนิงหวังในตอนนี้ทำให้นางหวาดผวา

หนานอิงไม่อาจเอ่ยสิ่งใดได้อีก

และครานี้แม้จะอ่อนโยนลงมากแต่ก็ยังคงความรุนแรงเล็กน้อย หนานอิงย่อมสัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้พยายามมากเพียงใด

เพียงคิดว่าเขาดีขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อยหนานอิงกลับดีใจยิ่ง 

เรียวลิ้นของลู่หนิงหวังค่อย ๆ และเล็มริมฝีปากหวานของนางช้า ๆ เขาลากไล้ลิ้นกวาดดูดลิ้นนุ่มนิ่มเรียวเล็กของหนานอิงเอาไว้ในปากอย่างอ่อนโยน

กลิ่นกายของนางที่หอมหวานเย็นล้ำทำให้ใจคนยิ่งเตลิด เขาสอดมือเข้าไปด้านหลังแล้วลูบผิวเนียนยิ่งกว่าเต้าหู้นุ่มนิ่มของนางแผ่วเบา 

ลู่หนิงหวังลูบลงมาจนถึงช่วงสะโพก ปากยังขยับดูดกลืนริมฝีปากของนางไม่หยุด

จูบจนหนานอิงรู้สึกหายใจไม่ทัน แล้วผีเสื้อที่โบยบินอยู่ในช่วงท้องนี้คือสิ่งใด ไยนางจึงรู้สึกแปลกประหลาดเช่นนี้ 

คล้ายกับว่านางกำลังถูกเขาพาเหินบินด้วยกำลังภายในของเขาในตอนนั้น แต่ให้ความรู้สึกที่หวานล้ำจนนางไม่อยากที่จะหยุด

สัมผัสร้อนแรงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนนี้ ทำให้สมองของหนานอิงพร่าเลือนแล้ว

ภายนอกกระท่อม นี่เป็นครั้งแรกที่หานเซียวลงมือทำอาหารให้สตรีสักคนด้วยตนเอง ความจริงแล้วเขาไม่เคยเข้าครัวสักครั้ง แต่การที่อยู่กับหนานอิงและเฝ้ามองนางทำอาหารทุกวันทำให้เขาจดจำได้เป็นอย่างดี

ในที่สุดหานเซียวก็ได้รับเสียงปรบมือด้วยความรู้สึกเคารพอย่างจริงใจจากอ้ายเจิง

"อ๋องน้อยไม่คิดว่าท่านจะทำได้ ไม่เสียแรงที่มานั่งเฝ้านอนเฝ้าหนานอิงด้วยความรักลึกซึ้งทุกวัน"

"เจ้านี่มันปากมาก"

หานเซียวไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เขาถีบอ้ายเจิงไปหลายครั้งทั้งยังใช้ตะเกียบเคาะศีรษะของอ้ายเจิงอย่างแรง แต่ชายหนุ่มผู้นั้นฝีมือไม่เป็นรองผู้ใด การต่อสู้ของคนสองคนในห้องครัวจึงเริ่มขึ้น

สุดท้ายต่างคนต่างกลัวว่าอาหารที่เพิ่งทำเสร็จจะพลิกคว่ำจึงหยุดมือกันโดยพร้อมเพรียง

หานเซียวชี้หน้าด่าเขาทันใด

"ผู้ใดบอกว่าข้ามาเฝ้านางด้วยความรักกัน เจ้าเป็นหมอเสียเปล่ากลับสมองเลอะเลือนแล้ว ทั้งหมดที่ผ่านมาข้าล้วนลำบากยิ่ง ต้องจับตามองนางทุกฝีก้าวด้วยกลัวนางจะวางยาพิษ หากมิใช่เพราะข้าพวกเจ้าจะยังมีชีวิตรอดกันหรอกหรือ ถ้าอ้าปากแล้วพูดแต่เรื่องสิ้นคิด ก็จงหุบปากไปเสียดีกว่า"

อ้ายเจิงหัวเราะลั่น แน่นอนว่าเขายังทำหน้าล้อเลียนหานเซียวไม่หยุด ชายหนุ่มใบหน้าบึ้งตึงขึ้นหลายส่วน ตะโกนบอกเขาเสียงดังในขณะที่หันหลังเดินออกมาจากครัว

"เจ้านำอาหารไปที่กระท่อมข้าจะไปตามท่านพี่ที่โรงเก็บฟืน ไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านพี่จะฆ่านางผู้นั้นตายไปหรือยัง!!"