ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 36

ตอนที่หานเซียวพบว่าหนานอิงกำลังอยู่ใต้ร่างของพี่ชายในยามที่เขาเปิดประตูเข้ามาหูของเขาพลันอื้ออึง ดวงตาแดงก่ำ ความเป็นคนในร่างกายของเขาแทบจะสูญสลายไปแล้ว

เขาพยายามระงับสติอารมณ์ฉับพลันความรู้สึกหนึ่งได้เกิดขึ้น หนานอิงนั้นก็เป็นของเขาเช่นเดียวกัน 

เขาหาได้หึงหวงนางเมื่ออยู่กับพี่ชาย แม้ในใจจะรู้มาตลอดว่าลู่หนิงหวังปฏิบัติต่อหนานอิงแตกต่างจากสตรีอื่นแต่เขาเองกลับไม่เคยยอมรับ แต่เขารู้สึกโกรธที่ลู่หนิงหวังกระทำการลับหลังเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาเห็นชัดเต็มตาเช่นนี้จะให้เขาคิดเช่นไรได้ ลู่หนิงหวังที่หากเป็นสตรีอื่นเขาไม่เคยอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย หรือกระทั่งหนานอิงในคราแรกก็ไม่แตกต่างกัน

สตรีสำหรับพวกเขาสองพี่น้อง หากไม่ใช่สตรีที่เป็นเครื่องมือสังหารคนก็มีไว้เพื่อปรนนิบัติพัดวีเพียงข้ามคืนเท่านั้น

หนานอิงตกใจยิ่งเมื่อเห็นว่าเป็นหานเซียวที่เข้ามา ลู่หนิงหวังเองได้ยินเสียงฝีเท้าของหานเซียวก็ย่อมรู้อยู่แล้ว แต่ในเวลานี้เขาไม่อาจหยุดตนเองได้

"ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ"

เสียงของหนานอิงอู้อี้อ่อนหวาน เพียงนางขยับปากก็ไม่ต่างจากนางกำลังจุมพิตเขา ลู่หนิงหวังถึงกับคลุ้มคลั่ง เขากอดนางแน่น แล้วปรนเปรอนางด้วยจุมพิตอุ่นร้อน สัมผัสของเขาที่ไม่นับว่าเบากลับทำให้หนานอิงเกิดความรุ่มร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด

หลังจากจุมพิตนางจนอิ่มหนำลู่หนิงหวังจึงเงยหน้ามองน้องชายที่ยังยืนอยู่ที่เดิม คล้ายกับจะถามว่าเจ้าต้องการสิ่งใดกันแล้วจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานเท่าใด

ในขณะที่หนานอิงนั้นสั่นระริกอยู่ใต้ร่างของลู่หนิงหวังนางไม่รู้ว่าตนเองบัดนี้กำลังหวาดกลัวหรือรอคอยบางอย่างจากเขากันแน่

หนานอิงมองไปที่หานเซียวโดยรอดสายตาไปใต้ลำแขนของลู่หนิงหวัง คำแรกที่เขาเอ่ยขึ้นมาทำให้หนานอิงเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

"ท่านพี่ข้าคิดว่าอาหารเย็นของพวกเราคงไม่จำเป็นแล้ว"

หนานอิงจ้องมองเขา นางยังไม่เข้าใจว่าเขาหมายความถึงสิ่งใดกัน เหตุใดไม่ต้องทานอาหารเย็นแล้ว

ในขณะที่หนานอิงคิดไม่ทัน ลู่หนิงหวังกลับยกมุมปากคล้ายกำลังยิ้ม หนานอิงเห็นเช่นนั้นพลันตกตะลึง เพราะรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยนี้ทำให้ใบหน้าที่เคร่งขรึมเย็นชานี้อบอุ่นขึ้นเป็นอย่างมาก แม้จะชั่วพริบตาเดียวแต่ก็นับว่าล้ำค่ามากสำหรับนางนั่นเป็นเพราะเป็นครั้งแรกของนางตั้งแต่รู้จักกับเขามา

ในที่สุดนางก็ได้เห็นว่าลู่หนิงหวังยิ้มแล้ว เขายังมีความเป็นคนอยู่บ้าง 

"หากไม่จำเป็นไยยังยืนอยู่ตรงนั้นเล่า"

ลู่หนิงหวังคลายอ้อมกอดจากหนานอิงเล็กน้อย 

หนานอิงเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถาม

"นายน้อยท่านเองก็ปวดศีรษะอีกหรือเจ้าคะ"

หานเซียวในครานี้กลับรู้สึกเอ็นดูนางเป็นอย่างยิ่ง เป็นครั้งแรกที่เขายกยิ้มงดงามให้นางพร้อมกับเดินเข้ามาหานางช้า ๆ ลู่หนิงหวังขยับกายไปด้านข้าง แต่ยังคงกอดนางเอาไว้และมือของเขานั้นหาได้อยู่นิ่ง 

ลู่หนิงหวังปลดสายรัดเอวของตนเองออกทั้งยังถอดเสื้อจนเห็นกล้าม

"ไม่หนาวหรือเจ้าคะ"

หนานอิงยิ่งประหลาดใจ เอาเถิดนางนอนถอดเสื้อให้พวกเขาลูบคลำมานานแต่ทั้งหมดล้วนอยู่ใต้ผ้าห่มและอ้อมกอด แต่ครานี้เขากลับเป็นฝ่ายถอดเสื้อเอง เอ๊ะ หานเซียวก็เช่นกัน

และแล้วหนานอิงก็เข้าใจ นี่คือหน้าต่อไปในตำราเล่มนั้น หน้าหก.......

หนานอิงหน้าแดงซ่าน หรือเวลาของนางจะมาถึงแล้วหรือ....เวลาในหน้าหกนั้นกำลังเริ่มต้นแล้วหรือ 

หนานอิงตระหนกยิ่ง นางขืนกายแล้วคิดจะวิ่งหนีแต่ย่อมไม่พ้นมือของหานเซียวที่โอบรอบเอวคอดของนางเอาไว้ หนานอิงในยามนี้ราวลูกกวางตัวน้อยที่ตื่นตระหนกหวาดกลัวนายพรานทั้งสองที่พร้อมจะยิงลูกศรเข้าใส่ร่างของนาง

หานเซียวเอ่ยเสียงเย็น คล้ายจะเยาะหยันเล็กน้อย นี่นางคิดจะวิ่งไปหาอ้ายเจิงหรือ อ้ายเจิงผู้นั้นที่แม้แต่ข้าวเย็นยังไม่คิดจะรอนาง หนานอิงผู้มีสมองหมูยังดูไม่ออกหรือว่าเขาจะเป็นที่พึ่งได้หรือ

"ข้าบอกว่าอาหารเย็นไม่จำเป็นแล้ว เจ้ายังจะไปที่ใดด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าเช่นนี้อีกหรือหวังจะให้ผู้ใดเห็นร่างนี้ของเจ้า"

หนานอิงส่ายหน้าปฏิเสธ นางแค่ตกใจจนควบคุมตนเองไม่ได้ เพราะหนังสือหลังจากหน้าหกคือสิ่งใดนางย่อมรู้ดี นางกำลังจะอ้าปากเถียงแต่มือข้างหนึ่งถูกลู่หนิงหวังกุมเอาไว้ดึงนางให้นอนหงายลงไป

และที่สำคัญในยามนี้หานเซียวกำลังก้มลงมาแล้วบดเบียดริมฝีปากของนางอย่างบ้าคลั่งในขณะที่ลู่หนิงหวังได้ถอดอาภรณ์ของนางออกจนหมดแล้วเช่นกัน

แย่แล้ว หนานอิงคิดวิตกเมื่อจุมพิตของหานเซียวเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ หนานอิงเมื่อสักครู่ในการสอนลู่หนิงหวังนางทำสำเร็จแล้ว และนางรู้ตัวดีว่าแม้จะหนีก็คงจะไม่รอดเป็นแน่

นางจำต้องสอนหานเซียวอีกคน 

สตรีผู้กล้าเช่นหนานอิงจึงเปิดปากขึ้น และเริ่มต้นไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากของหานเซียว เมื่อเขาบดริมฝีปากลงมานางใช้มือดันเอาไว้ก่อนแล้วค่อย ๆ บรรจงทำเหมือนที่ทำกับลู่หนิงหวัง

ไล้ลิ้นอ่อนนุ่มไปตามริมฝีปากกระด้างอย่างช้า ๆ แล้วค่อยสอดลิ้นเข้าไปภายในอย่างอ่อนโยน 

เมื่อบัดนี้หนานอิงกลายเป็นฝ่ายจู่โจมเขาแล้ว หานเซียวมีอาการไม่ต่างจากลู่หนิงหวัง เขาแข็งค้างไปทันใด ปล่อยให้นางจูบตนเองด้วยฝีมือที่ย่ำแย่ แต่กลับให้ความรู้สึกอันแสนหวานและตะลึงพรึงเพริดเป็นอย่างยิ่ง

ในขณะที่หนานอิงกำลังตั้งอกตั้งใจสั่งสอนหานเซียว อีกใจของหนานอิงกำลังคิดในแง่ดีเพื่อปลอบใจตนเอง