ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 38

​

แม้ว่าคืนที่ผ่านมาหนานอิงจะถูกทรมานอย่างหนักจากอ๋องโหดทั้งสอง แต่เมื่อถึงยามเช้าคนทั้งสองกลับไร้ความอ่อนโยนกับนางโดยสิ้นเชิง

เดิมทีหนานอิงคิดว่าพวกเขาคงผ่อนปรนให้นางสักวันอีกทั้งนางยังไม่ได้กินข้าวแม้แต่เม็ดเดียว ใช้ร่างกายอย่างหนักโดยไม่ได้หยุดพักทั้งกลางวันกลางคืนเช่นนี้นางจะทนได้อย่างไร แต่นางกลับต้องปรนเปรอพวกเขาอีก

ด้วยความเคยชินหนานอิงเพิ่งหลับตาได้ไม่ถึงชั่วยามก็ถึงปลายยามอิ๋นแล้ว[1] บุรุษทั้งสองยังคงวางมือที่เต้านมของนางคนละข้างกอบกุมมันเอาไว้อย่างหวงแหนทั้งยังซบใบหน้าไม่ขยับไปไหน

หนานอิงคิดจะนอนต่ออีกสักครู่เพียงลืมตาขึ้นและขยับเล็กน้อย หานเซียวก็รู้สึกตัวเสียแล้ว เสียงแหบแห้งเย็นชาของหานเซียวพลันดังขึ้น

"มีโสมบำรุงร่างกายและไก่ดำที่เพิ่งล่าได้มาสองตัว เจ้าเอามาทำสิ่งใดก็ได้ให้มากเสียหน่อยหลายวันมานี้ข้ารู้สึกอ่อนแรงลงมาก"

หนานอิงพยักหน้าเอาล่ะคำพูดของเขาคงหมายความว่านางไม่มีสิทธิ์ที่จะนอนต่อ คิดว่าเขาพูดเช่นนี้นางก็คงต้องทำไก่ตุ๋นโสมแล้ว

นางขยับร่างกายด้วยรู้หน้าที่แม้จะเหนื่อยเพียงใดก็ต้องไปหุงหาอาหาร นางเองก็ลำบากไม่น้อยยังต้องมาทำของบำรุงร่างกายให้บุรุษที่แข็งแรงเช่นเขาอีก หนานอิงได้แต่กดข่มความไม่พอใจเอาไว้

คนบ้า ไม่มีผู้ใดคิดจะช่วยนางเลยสักคน คนสูงศักดิ์สองคนนี้ช่างน่ารังเกียจยิ่ง

หนานอิงได้แต่ก่นด่าเขาในใจ แต่เมื่อยันกายลุกขึ้นแต่กลับถูกหานเซียวดึงให้นอนลงแล้วพาดมือตรึงร่างของนางไม่ให้ขยับ

หนานอิงแหวออกมาด้วยความไม่พอใจ

"ท่านจะเอาอย่างไรให้ข้าไปหรือให้ข้านอนต่อ"

หานเซียวคล้ายจะหดมือเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่นางผู้นี้ดุเขาเสียงดัง ความจริงก็น่ากลัวเล็กน้อย หากเป็นในยามปกติเขาคงได้ลงโทษนางไปแล้ว แต่ครานี้กลับไม่กล้าโต้ตอบ

 แต่กระนั้นก็ยังทำใจกล้าขยับมือขยำหน้าอกของนางข้างหนึ่งเพื่อกระตุ้นอารมณ์หวาน หวังทำอย่างอื่นให้นางลืมอารมณ์โกรธลงเสีย

มิหนำซ้ำลู่หนิงหวังแม้จะหลับตากลับผงกศีรษะมาเลียอีกข้างพลางลูบมือลงไปด้านล่าง จวบจนจับขาเรียวของนางเอาไว้แล้วขาของนางออกจากกัน หานเซียวเองก็ใช้ขาของเขาดันขาอีกข้างของหนานอิงให้กางออก

นางถูกพวกเขาจับขาให้ถ่างออกคนละข้าง คนหนึ่งลงมือว่องไวสอดนิ้วเข้าไปด้านในคนหนึ่งขยำตุ่มไตสีหวานด้านล่าง ในขณะที่ปากดูดกลืนเนื้ออวบของนางอย่างไม่รู้จักคำว่าอิ่ม

หนานอิงถูกจู่โจมอย่างรวดเร็ว น้ำรักของพวกเขายังคงเจิ่งอยู่ข้างใน กลีบดอกไม้ของนางจึงไวต่อความรู้สึกนัก ถูกดูดเต้ายังถูกจู่โจมด้วยปลายนิ้วอย่างเว้าวอนผู้ใดจะทนได้อีก 

"อื้อ พวกท่านปล่อยข้า เวลาจะล่วงเลยแล้ว"

หนานอิงกัดปากพยายามไม่ส่งเสียงครางออกไป แต่ขาที่ถูกพวกเขาทาบทับกลับถูกแยกออกให้กว้างขึ้น

"ข้าคำนวณแล้วน่าจะเพิ่งปลายยามอิ๋นเจ้ายังมีเวลาอีกเล็กน้อย"

ใช่เพราะลู่หนิงหวังเองก็ร่วมลงมือด้วยในใจของเขาย่อมคำนวณเวลาเช่นกัน 

"พวกท่านไยไม่ผ่อนปรนให้ข้าบ้าง"

หนานอิงคล้ายจะน้ำตาคลอแล้ว ลู่หนิงหวังกลับเอ่ยว่า

"หนึ่งชั่วยามที่เจ้านอนไปนับว่าข้าผ่อนปรนมากแล้ว"

หนานอิงกรีดร้องในใจ ผ่อนปรนบ้าอันใดกันถึงเขาจะเอ่ยเช่นนั้นแต่กว่านางจะนอนหลับได้ก็ล่วงเลยมานับก้านธูปแล้ว เหตุใดนางต้องถูกเอาเปรียบเช่นนี้

กลีบดอกและเกสรถูกบีบบี้ นิ้วแข็งแกร่งสอดเข้าไปด้านใน ยังมีปากที่ตั้งใจดูดกลืนคล้ายกับว่าหิวหื่นกระหายมาเป็นปีนี่คือสิ่งใดกัน

สุดท้ายหนานอิงทานทนไม่ไหวแล้ว

"ซี๊ด อ๊า พวกท่าน อื้อ"

สองมือน้อยของหนานอิงบัดนี้จับอยู่ที่แท่งหยกของพวกเขาทั้งคู่ 

"รูดแท่งหยกของพวกข้าสิ ทำให้มันคายน้ำออกมา หากเจ้าไม่มีความสามารถทำให้น้ำรักไหลออกมาวันนี้ทั้งวันเจ้าก็อย่าหวังไปที่ใดอีก"

ลมหายใจของหานเซียวหอบถี่ เพราะภายในนี้มืดยิ่งนักแต่เขากลับเห็นได้ชัดว่าผิวกายของหนานอิงในยามนี้เป็นเช่นไร เขาจับมือของนางให้กุมแท่งหยกเอาไว้แน่น แล้วชักพามือน้อยให้ทำตาม

เริ่มจากส่วนปลายไปจนถึงโคน เนื้อหนังที่ถูกนางรูดรัดเหยียดขยายจนหนานอิงกอบกุมไม่หมด ส่วนมืออีกข้างก็ถูกลู่หนิงหวังกำไว้แน่นเช่นกัน

เมื่อหนานอิงเริ่มกำรูด เสียงครางแหบพลันดังออกมา เสียงครางนั้นคล้ายเจ็บปวดและพวกเขากำลังดูดเต้าอวบเพื่อคลายความรู้สึกอัดแน่นนั้น

นิ้วของพวกเขาที่ชำแรกร่างกายของนางคล้ายมีปีศาจร้ายสิงสู่ มันช่างดุดันและทำให้ร่างของนางสั่นระริกเรียกร้องจนลืมสติได้ทุกครา

นางแยกขาออกและครางกระเส่า เสียงหวานของนางกระตุ้นให้คนฮึกเหิม

ลู่หนิงหวังปล่อยให้หานเซียวจัดการด้านล่างของนางเขาขยับกายใช้แท่งหยกจ่อเข้ากับปากเรียกร้องของนางแล้วใช้แท่งหยกตบเบา ๆ

แท่งหยกแข็งกำลังบังคับให้ปากของนางอ้าออกทั้งคำสั่งอันเยือกเย็นแต่ปลายเสียงคล้ายจะสั่นระริกทำให้หนานอิงที่เชื่องช้าดูจะไม่ทันใจคนสั่งการเสียแล้ว

"อ้าปากของเจ้าออก"

เขาใช้แท่งหยกตบเข้าที่ริมฝีปากของนางอีกครั้ง มันหาได้รุนแรงแต่ของแข็งนี่กลับทำให้ใจของคนเต้นระรัว หนานอิงอ้าปากรับทันใดนางดูดกลืนด้วยความคล่องแคล่ว คงเป็นเพราะในคืนที่ผ่านมานางไม่ได้หยุดพักฝึกซ้อมจนกลายเป็นความชำนาญเพียงชั่วข้ามคืน

คิดแล้วก็อัศจรรย์ใจยิ่ง

ใบหน้างามของนางแหงนเงยไปด้านหลัง ผมยาวประดุจเส้นไหมระแผ่นหลังนวลเนียน ลู่หนิงหวังช้อนมือเข้าไปที่ท้ายทอยของนาง ประคองศีรษะนั้นเพื่อช่วยขยับศีรษะของนางให้เป็นจังหวะ

เสียงครางของนางยังคงเล็ดลอดออกมาเป็นระยะเมื่อด้านล่างยังถูกหานเซียวรุกราน ในขณะนี้ไม่ใช่แค่เพียงนิ้วนั้นที่สัมผัสยังมีเรียวลิ้นร้อนแสนชำนาญที่ชำแรกเข้าไปในร่องหลืบกระสัน