ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 38

​

แม้ว่าคืนที่ผ่านมาหนานอิงจะถูกทรมานอย่างหนักจากอ๋องโหดทั้งสอง แต่เมื่อถึงยามเช้าคนทั้งสองกลับไร้ความอ่อนโยนกับนางโดยสิ้นเชิง

เดิมทีหนานอิงคิดว่าพวกเขาคงผ่อนปรนให้นางสักวันอีกทั้งนางยังไม่ได้กินข้าวแม้แต่เม็ดเดียว ใช้ร่างกายอย่างหนักโดยไม่ได้หยุดพักทั้งกลางวันกลางคืนเช่นนี้นางจะทนได้อย่างไร แต่นางกลับต้องปรนเปรอพวกเขาอีก

ด้วยความเคยชินหนานอิงเพิ่งหลับตาได้ไม่ถึงชั่วยามก็ถึงปลายยามอิ๋นแล้ว[1] บุรุษทั้งสองยังคงวางมือที่เต้านมของนางคนละข้างกอบกุมมันเอาไว้อย่างหวงแหนทั้งยังซบใบหน้าไม่ขยับไปไหน

หนานอิงคิดจะนอนต่ออีกสักครู่เพียงลืมตาขึ้นและขยับเล็กน้อย หานเซียวก็รู้สึกตัวเสียแล้ว เสียงแหบแห้งเย็นชาของหานเซียวพลันดังขึ้น

"มีโสมบำรุงร่างกายและไก่ดำที่เพิ่งล่าได้มาสองตัว เจ้าเอามาทำสิ่งใดก็ได้ให้มากเสียหน่อยหลายวันมานี้ข้ารู้สึกอ่อนแรงลงมาก"

หนานอิงพยักหน้าเอาล่ะคำพูดของเขาคงหมายความว่านางไม่มีสิทธิ์ที่จะนอนต่อ คิดว่าเขาพูดเช่นนี้นางก็คงต้องทำไก่ตุ๋นโสมแล้ว

นางขยับร่างกายด้วยรู้หน้าที่แม้จะเหนื่อยเพียงใดก็ต้องไปหุงหาอาหาร นางเองก็ลำบากไม่น้อยยังต้องมาทำของบำรุงร่างกายให้บุรุษที่แข็งแรงเช่นเขาอีก หนานอิงได้แต่กดข่มความไม่พอใจเอาไว้

คนบ้า ไม่มีผู้ใดคิดจะช่วยนางเลยสักคน คนสูงศักดิ์สองคนนี้ช่างน่ารังเกียจยิ่ง

หนานอิงได้แต่ก่นด่าเขาในใจ แต่เมื่อยันกายลุกขึ้นแต่กลับถูกหานเซียวดึงให้นอนลงแล้วพาดมือตรึงร่างของนางไม่ให้ขยับ

หนานอิงแหวออกมาด้วยความไม่พอใจ

"ท่านจะเอาอย่างไรให้ข้าไปหรือให้ข้านอนต่อ"

หานเซียวคล้ายจะหดมือเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่นางผู้นี้ดุเขาเสียงดัง ความจริงก็น่ากลัวเล็กน้อย หากเป็นในยามปกติเขาคงได้ลงโทษนางไปแล้ว แต่ครานี้กลับไม่กล้าโต้ตอบ

 แต่กระนั้นก็ยังทำใจกล้าขยับมือขยำหน้าอกของนางข้างหนึ่งเพื่อกระตุ้นอารมณ์หวาน หวังทำอย่างอื่นให้นางลืมอารมณ์โกรธลงเสีย

มิหนำซ้ำลู่หนิงหวังแม้จะหลับตากลับผงกศีรษะมาเลียอีกข้างพลางลูบมือลงไปด้านล่าง จวบจนจับขาเรียวของนางเอาไว้แล้วขาของนางออกจากกัน หานเซียวเองก็ใช้ขาของเขาดันขาอีกข้างของหนานอิงให้กางออก

นางถูกพวกเขาจับขาให้ถ่างออกคนละข้าง คนหนึ่งลงมือว่องไวสอดนิ้วเข้าไปด้านในคนหนึ่งขยำตุ่มไตสีหวานด้านล่าง ในขณะที่ปากดูดกลืนเนื้ออวบของนางอย่างไม่รู้จักคำว่าอิ่ม

หนานอิงถูกจู่โจมอย่างรวดเร็ว น้ำรักของพวกเขายังคงเจิ่งอยู่ข้างใน กลีบดอกไม้ของนางจึงไวต่อความรู้สึกนัก ถูกดูดเต้ายังถูกจู่โจมด้วยปลายนิ้วอย่างเว้าวอนผู้ใดจะทนได้อีก 

"อื้อ พวกท่านปล่อยข้า เวลาจะล่วงเลยแล้ว"

หนานอิงกัดปากพยายามไม่ส่งเสียงครางออกไป แต่ขาที่ถูกพวกเขาทาบทับกลับถูกแยกออกให้กว้างขึ้น

"ข้าคำนวณแล้วน่าจะเพิ่งปลายยามอิ๋นเจ้ายังมีเวลาอีกเล็กน้อย"

ใช่เพราะลู่หนิงหวังเองก็ร่วมลงมือด้วยในใจของเขาย่อมคำนวณเวลาเช่นกัน 

"พวกท่านไยไม่ผ่อนปรนให้ข้าบ้าง"

หนานอิงคล้ายจะน้ำตาคลอแล้ว ลู่หนิงหวังกลับเอ่ยว่า

"หนึ่งชั่วยามที่เจ้านอนไปนับว่าข้าผ่อนปรนมากแล้ว"

หนานอิงกรีดร้องในใจ ผ่อนปรนบ้าอันใดกันถึงเขาจะเอ่ยเช่นนั้นแต่กว่านางจะนอนหลับได้ก็ล่วงเลยมานับก้านธูปแล้ว เหตุใดนางต้องถูกเอาเปรียบเช่นนี้

กลีบดอกและเกสรถูกบีบบี้ นิ้วแข็งแกร่งสอดเข้าไปด้านใน ยังมีปากที่ตั้งใจดูดกลืนคล้ายกับว่าหิวหื่นกระหายมาเป็นปีนี่คือสิ่งใดกัน

สุดท้ายหนานอิงทานทนไม่ไหวแล้ว

"ซี๊ด อ๊า พวกท่าน อื้อ"

สองมือน้อยของหนานอิงบัดนี้จับอยู่ที่แท่งหยกของพวกเขาทั้งคู่ 

"รูดแท่งหยกของพวกข้าสิ ทำให้มันคายน้ำออกมา หากเจ้าไม่มีความสามารถทำให้น้ำรักไหลออกมาวันนี้ทั้งวันเจ้าก็อย่าหวังไปที่ใดอีก"

ลมหายใจของหานเซียวหอบถี่ เพราะภายในนี้มืดยิ่งนักแต่เขากลับเห็นได้ชัดว่าผิวกายของหนานอิงในยามนี้เป็นเช่นไร เขาจับมือของนางให้กุมแท่งหยกเอาไว้แน่น แล้วชักพามือน้อยให้ทำตาม

เริ่มจากส่วนปลายไปจนถึงโคน เนื้อหนังที่ถูกนางรูดรัดเหยียดขยายจนหนานอิงกอบกุมไม่หมด ส่วนมืออีกข้างก็ถูกลู่หนิงหวังกำไว้แน่นเช่นกัน

เมื่อหนานอิงเริ่มกำรูด เสียงครางแหบพลันดังออกมา เสียงครางนั้นคล้ายเจ็บปวดและพวกเขากำลังดูดเต้าอวบเพื่อคลายความรู้สึกอัดแน่นนั้น

นิ้วของพวกเขาที่ชำแรกร่างกายของนางคล้ายมีปีศาจร้ายสิงสู่ มันช่างดุดันและทำให้ร่างของนางสั่นระริกเรียกร้องจนลืมสติได้ทุกครา

นางแยกขาออกและครางกระเส่า เสียงหวานของนางกระตุ้นให้คนฮึกเหิม

ลู่หนิงหวังปล่อยให้หานเซียวจัดการด้านล่างของนางเขาขยับกายใช้แท่งหยกจ่อเข้ากับปากเรียกร้องของนางแล้วใช้แท่งหยกตบเบา ๆ

แท่งหยกแข็งกำลังบังคับให้ปากของนางอ้าออกทั้งคำสั่งอันเยือกเย็นแต่ปลายเสียงคล้ายจะสั่นระริกทำให้หนานอิงที่เชื่องช้าดูจะไม่ทันใจคนสั่งการเสียแล้ว

"อ้าปากของเจ้าออก"

เขาใช้แท่งหยกตบเข้าที่ริมฝีปากของนางอีกครั้ง มันหาได้รุนแรงแต่ของแข็งนี่กลับทำให้ใจของคนเต้นระรัว หนานอิงอ้าปากรับทันใดนางดูดกลืนด้วยความคล่องแคล่ว คงเป็นเพราะในคืนที่ผ่านมานางไม่ได้หยุดพักฝึกซ้อมจนกลายเป็นความชำนาญเพียงชั่วข้ามคืน

คิดแล้วก็อัศจรรย์ใจยิ่ง

ใบหน้างามของนางแหงนเงยไปด้านหลัง ผมยาวประดุจเส้นไหมระแผ่นหลังนวลเนียน ลู่หนิงหวังช้อนมือเข้าไปที่ท้ายทอยของนาง ประคองศีรษะนั้นเพื่อช่วยขยับศีรษะของนางให้เป็นจังหวะ

เสียงครางของนางยังคงเล็ดลอดออกมาเป็นระยะเมื่อด้านล่างยังถูกหานเซียวรุกราน ในขณะนี้ไม่ใช่แค่เพียงนิ้วนั้นที่สัมผัสยังมีเรียวลิ้นร้อนแสนชำนาญที่ชำแรกเข้าไปในร่องหลืบกระสัน

ในที่สุดหนานอิงก็ถูกปล่อยตัวแล้ว ครานี้พวกเขาทำว่องไวยิ่งนางล่าช้าไปเพียงเล็กน้อย แต่งตัวจนเรียบร้อยในขณะที่บุรุษทั้งสองแม้จะแทบไม่ได้นอนกลับดูสดชื่นจนผิดปกติ

หนานอิงประหลาดใจเมื่อนางสามารถเดินบนพื้นได้โดยไม่เจ็บปวด แม้จะมีแผลบางจุดที่ยังช้ำแต่ก็ไม่นับว่าสาหัสแล้ว ยาวิเศษของอ้ายเจิงช่างยอดเยี่ยม นางเชื่อจนหมดหัวใจว่าคนผู้นี้คือหมอเทวดาที่หาได้ยากยิ่งในแผ่นดิน

หนานอิงตรงเข้าครัวเพื่อก่อไฟทำอาหาร ในขณะที่ลู่หนิงหวังและหานเซียวตรงดิ่งไปยังกระท่อมแล้วลากอ้ายเจิงผู้ที่แทบไม่ได้นอนเพราะเสียงครางอันแสนหนวกหูที่หลายครั้งทำเอาเขาสติกระเจิงออกมาซ้อมดาบ

"พวกอ๋องบ้าสองพี่น้องนี้ คอยดูเถิดหากทำข้าทนไม่ไหวข้าจะแอบวางยาพิษพวกเจ้า ข้าไม่ไปข้าจะนอน ทรมานข้าทั้งคืนยังไม่พออีกหรือ"

หากให้วัดกันตัวต่อตัวอ้ายเจิงย่อมไม่เกรงกลัวที่จะซัดท่านอ๋องสักคนให้หมอบราบคาบ แต่ในยามนี้พวกเขามากันสองคนต่างคนต่างลากอ้ายเจิงออกไปจากกระท่อมโดยไม่สนใจความรู้สึก

หานเซียวได้กลิ่นบางอย่าง เขาและพี่ชายต่างชำระร่างกายกันเรียบร้อยแล้วกลิ่นคละคลุ้งนี่มาจากที่ใด พวกเขามองอ้ายเจิงพร้อมทั้งหัวเราะหยัน

อ้ายเจิงย่อมรู้ว่าคนสองคนหัวเราะเยาะเขาด้วยเหตุใด เขาสะบัดใบงามคล้ายสตรีแสนงอน แล้วปาผ้าสีตุ่นใส่หน้าพวกเขา โชคร้ายเป็นของลู่หนิงหวังที่หลบไม่ทันเขาจึงได้กลิ่นน้ำรักของอ้ายเจิงเข้าไปเต็ม ๆ

"นี่เจ้ากล้าปาของสกปรกใส่หน้าข้าหรือ เจ้านี่มันหน้าไม่อายเกินไปแล้ว"

อ้ายเจิงชี้หน้าอ๋องทั้งสองด้วยใบหน้าชิงชัง

"ผู้ใดกันแน่ที่หน้าไม่อายพวกท่านคิดว่าข้าตายด้านหรืออย่างไร ทำเรื่องพวกนี้ทั้งคืนรบกวนผู้อื่นจนไม่ได้พักผ่อน แม้จะอุดหูเอาไว้ก็ยังได้ยิน แล้วยังจะให้ข้าพึ่งผู้ใดได้อีก นอกจากแม่นางทั้งห้าบนมือของข้า คนสารเลวคือพวกเจ้าทั้งสองมิใช่เป็นข้า"

หานเซียวหัวเราะดังลั่น รู้สึกสมเพชเวทนาอ้ายเจิงยิ่งนัก 

อ้ายเจิงนิ้วสั่นระริก ชี้หน้าพวกเขาด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม

"วันนี้ข้าจะสั่งสอนพวกเจ้าให้รู้จักคำว่ามารยาท มาผู้ใดจะเข้ามาก่อนก็เชิญวันนี้ข้าต้องทำให้อ๋องเลวเจ็บตัวและรู้สึกนึกถึงจิตใจผู้อื่นเสียบ้าง!!!"

เชิงอรรถ

^ ประมาณตี5

​