ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 39

​

ยามนี้หนานอิงกำลังขาสั่นระริกเพราะเหนื่อยล้า นางทั้งวิ่งและหาบน้ำจากทะเลสาบมาใส่บ่อน้ำอยู่ทั้งวัน ตกเย็นลู่หนิงหวังยังสั่งให้นางทำท่านั่งม้าอีก  หลายวันมานี้สิ่งที่นางทำนอกจากวิ่งและหาบน้ำมาใส่บ่อก็คือการฝึกท่านั่งม้า[1] อันแสนเจ็บปวดและทรมานติดต่อกันหลายชั่วยามในช่วงบ่าย

หนานอิงเกือบจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นว่าในมือของลู่หนิงหวังคือแส้เส้นหนึ่ง ทุกครั้งที่นางทำท่าจะล้มลงเขาเป็นต้องตวัดแส้นั้นด้วยความเร็วทุกครั้ง

นางเคยถูกเขาฟาดขามาหลายครั้งแล้ว เมื่อเห็นแส้ในมือเส้นนั้นนางจึงสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ตั้งอกตั้งใจฝึกฝนไม่อ่อนแอเป็นขันขาด โชคดีที่บัดนี้พวกเขาให้คนส่งอาภรณ์ที่เหมาะสมต่อการฝึกร่างกาย รวมทั้งรองเท้าหุ้มแข็งคู่ใหม่มาให้ทั้งยังเป็นรองเท้าที่ถูกสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะ

เพียงแต่ว่ามันมากเกินไป หาใช่แค่คู่เดียว

ในตอนที่หานเซียวนำมาให้นางที่เรือนเก็บฟืนหนานอิงถึงกับอ้าปากค้าง รองเท้าคู่ใหม่มีนับสิบคู่ ทั้งหมดล้วนสีดำเหมือนกันฝีมือการตัดเย็บคงมาจากวังหลวงเป็นแน่

วัสดุที่ใช้เย็บล้วนเป็นของดีที่สุด นอกจากคนสูงศักดิ์เช่นองค์หญิงองค์ชายแล้ว ต่อให้มีเงินทองล้นฟ้าอย่างท่านหนานก็คงไม่มีทางหาวัสดุราคาแพงเช่นนี้มาตัดเย็บรองเท้านับสิบคู่ได้

สองคนนี้ท่าทางจะเป็นคนโปรดของท่านแม่ทัพจริง ๆ มิน่าเล่าจึงชอบใช้อำนาจจนเคยชิน 

หนานอิงในยามนั้นมือสั่นระริกด้วยดีใจยิ่ง รองเท้าคู่เดิมของนางขาดยับเยินแม้จะซ่อมแซมอย่างไรมันก็ไม่ดีขึ้น นับวันยิ่งขาดมากยิ่งขึ้น นางต้องทนใส่ซ้ำ ๆ อยู่เช่นนั้น ทั้งฝึกปรือฝีมือ ทั้งฝึกร่างกาย ทั้งใช้มันหาบน้ำขึ้นลงเขา

นางเจ็บจนชาชินเสียแล้ว นางคิดว่าฝ่าเท้าของนางบัดนี้คงด้านชายิ่งกว่าก้อนหินเสียอีก

คิดไม่ถึงว่าหานเซียวจะมีน้ำใจเพียงนี้ เสียแต่ว่ามันทั้งหมดนี้ช่าง...เยอะเกินไป เยอะจนนางมึนงง

อย่างไรเสียรองเท้าคู่หนึ่งใช้เวลาเป็นปีกว่าจะขาด และหากตัดเย็บด้วยวัสดุราคาแพงเช่นนี้แน่นองว่ายิ่งยากยิ่งที่จะขาดได้ เหตุใดเขาจึงสั่งตัดมามากมายเช่นนี้

คนผู้นี้ฟุ่มเฟือยและโง่เขลาสิ้นดี อย่างน้อยก็น่าจะเปลี่ยนสีให้นางหลาย ๆ สีบ้าง มิใช่ทำมาแค่สีดำสีเดียว 

หานเซียวกอดอกเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจเมื่อเห็นว่าหนานอิงดีใจมากเพียงใด

"รีบใส่เสียสิ เท้าของเจ้าข้าวัดด้วยมือของข้าย่อมไม่พลาดอยู่แล้ว แต่หากเจ้าใส่ไม่ได้นั่นหมายความว่าเท้าของเจ้าอาจมีปัญหาแล้วหาใช่ความผิดของข้า"

หนานอิงเริ่มไม่มั่นใจแล้ว ว่าตนเองจะใส่ได้หรือไม่ ยิ่งเห็นหานเซียวที่กำลังขู่อาฆาตนางในตอนนี้ก็ยิ่งไม่กล้าลอง

"หากข้าใส่ไม่ได้เล่าเจ้าคะ"

"หากเจ้าใส่แล้วเล็กไปข้าจะเฉือนเนื้อเจ้าเสีย แต่หากเจ้าใส่แล้วหลวมไปข้าจะทุบให้เท้าเจ้าใหญ่ขึ้น"

หนานอิงตกใจตัวแข็งค้างไปแล้ว นางไม่กล้าแม้จะสวมรองเท้าคู่นั้นทั้งที่ในคราแรกดีใจหนักหนาแต่ยามนี้เล่าผู้ใดจะกล้าใส่กัน

 อ้ายเจิงที่ช่วยหานเซียวหอบหิ้วรองเท้าเข้ามาแทบอยากจะตบปากคนผู้นั้น จะพูดคุยกับนางดี ๆ ไม่ได้หรืออย่างไร เป็นเขาอีกแล้วที่ต้องลงมือเอง

"ไม่ต้องไปฟังเขา เจ้าลองสวมเถิดข้าว่าน่าจะใส่ได้พอดี"

"ขอบคุณเจ้าค่ะนายน้อยช่างมีน้ำใจต่อข้านัก"

น้ำเสียงของหนานอิงนุ่มนวล ทั้งยังประสานมือที่บั้นเอวยอบกายลงเล็กน้อย นางยังชื่นชมกับรองเท้าต่อ ประเดี๋ยวลองวิ่งประเดี๋ยวลองเดินไปทั่ว ในตอนนี้นางได้วิ่งออกไปข้างนอกแล้ว

บุรุษทั้งสองตามนางออกไป ดูนางวิ่งไปมาคล้ายกระต่ายน้อยตัวหนึ่งน่าเอ็นดูยิ่ง

หานเซียวหน้าระรื่น เห็นนางเป็นเช่นนี้ในใจรู้สึกดียิ่ง เหตุใดรอยยิ้มของนางจึงได้งดงามสดใสเพียงนี้ เขากระซิบเสียงเบากับอ้ายเจิง

"เจ้าให้คนไปเฝ้าฝ่าบาท ผ้าบรรณาการที่ใช้ตัดเย็บรองเท้านั้นหมดหรือยัง หากยังมีเหลือขอพระองค์มาทั้งหมดข้าจะตัดให้นางเพิ่มอีกสักสิบคู่"

อ้ายเจิงมองอ๋องประหลาดด้วยสีหน้าบึ้งตึง นี่หานเซียวคิดจะให้เขาถูกโบยหรืออย่างไร

"ท่านบ้าไปแล้วหรือ ผ้าที่ใช้ตัดเย็บรองเท้านั่นเป็นผ้าจากแคว้นฉู่ที่นำมาเป็นเครื่องบรรณาการ ทั้งหายากทั้งราคาแพงเดิมฝ่าบาทจะมอบให้องค์ไทเฮาที่ทรงพระราชทานมาให้ก็นับปราณีแล้ว ว่าแต่ว่าข้าอยากถามท่านยิ่ง อ๋องน้อยท่านเขียนสิ่งใดถวายฝ่าบาทหรือ เหตุใดพระองค์จึงยินยอมให้โดยง่ายทั้งยังยินยอมให้ห้องพระภูษาเร่งตัดเย็บรองเท้านับสิบคู่นั้นให้เสร็จภายในสามวันจนพวกเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะรองเท้าของหนานอิงพวกนั้น"

หานเซียวยกมุมปาก เอ่ยบางคำกับอ้ายเจิงแผ่วเบา

อ้ายเจิงถึงกับอ้าปากค้าง คนผู้นี้เพียงเพื่อรองเท้าของหนานอิงถึงกลับกล้าข่มขู่ฝ่าบาทเชียวหรือ!!!

​