ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 42

หานเซียวยังไม่กลับมาแต่ลู่หนิงหวังจำต้องลงเขาแล้ว เขากำชับให้นางฝึกฝนอย่าให้ขาดโดยให้ท่านตาช่วยดูแล ในใจของหนานอิงกลับรู้สึกเหมือนว่าครานี้นางจะไม่ได้พบเขาอีก

 ในยามที่หานเซียวลงเขานางก็รู้สึกเช่นนี้ไม่พบหน้านับเดือนใจยิ่งคิดถึง แต่เป็นเพราะลู่หนิงหวังเข้มงวดกับนางจึงทำให้หนานอิงไม่มีเวลาคิดถึงหานเซียวอีก

แต่ในยามนี้เมื่อคนสองคนที่คล้ายกับเป็นเงาตามตัวนางตั้งแต่ได้พบกันไม่อยู่เสียแล้วจึงทำให้หนานอิงเกิดความโหวงในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

รู้สึกเหมือนตนเองถูกทิ้ง

พวกเขาไม่ได้บอกนางว่าจะไปนานเพียงใด ไม่ได้บอกเหตุผลที่ต้องลงเขา แต่ด้วยหน้าที่ทางราชการของพวกเขา หนานอิงย่อมรู้ดีว่าทั้งสองคนไม่อาจอยู่กับนางได้ตลอดไป

ก่อนลู่หนิงหวังจะลงเขาไป เขาขอให้นางปรุงสมุนไพรใส่ในถุงหอมในยามที่เขารู้สึกปวดศีรษะจะได้ใช้สิ่งนั้นคอยบรรเทา 

หนานอิงจึงตั้งใจทำเต็มที่นางทำสมุนไพรให้เขาแล้วใส่ในถุงผ้าใบใหญ่ แล้วแบ่งใส่ในถุงหอมให้เขา ถุงหอมใบนั้นเป็นถุงที่นางทำให้ท่านตาแต่บัดนี้ลู่หนิงหวังกลับแขวนมันเอาไว้ราวกับเป็นของตนเองไม่ได้ขาด

หนานอิงลูบลายปักใบไม้ที่นางปักอย่างง่าย ๆ แต่ประณีตยิ่งเนื้อผ้าที่นางหาได้ในยามนั้นใช่ว่าจะเป็นผ้าไหมเนื้อดี เป็นเพียงไหมหยาบที่ชาวบ้านทอกันใช้เอง ยังเป็นผ้าเก่าสีซีดใช้มานานเพียงนี้ก็ยิ่งซีดลงจนไร้สง่าราศี หนานอิงรู้ดีว่าลู่หนิงหวังต้องมีตำแหน่งสูงส่ง แต่เขากลับไม่รังเกียจมันเลยแม้แต่น้อยยังคงใช้มันติดกายอยู่ทุกวัน

นางเคยคิดจะทำให้เขาใหม่เมื่อนานมาแล้ว ลู่หนิงหวังกลับเอ่ยว่า

"ก็แค่ของที่ใช้บรรจุสิ่งที่อยู่ด้านใน กลิ่นของสมุนไพรของเจ้าต่างหากที่ทำให้ข้ารู้สึกดีอย่าเสียเวลากับเรื่องไร้สาระอีก ตั้งใจฝึกฝนก็พอ"

ตั้งแต่นั้นมานางจึงเลิกล้มความตั้งใจนี้ เวลาผ่านราวติดปีกสังเกตมันอีกครั้งก็พบว่ามันซีดเพียงนี้จึงรู้สึกปวดใจยิ่ง

หนานอิงถอนหายใจมาคิดได้ตอนนี้เขาก็กำลังจะไปแล้ว หนานอิงตั้งใจแบ่งสมุนไพรใส่ถุงหอมใบเล็กให้เขาพกติดกาย ในขณะที่นางสาละวนบรรจุมันลงในถุงหอม จู่ ๆ ลู่หนิงหวังก็เข้ามากอดนางจากด้านหลัง

หนานอิงใจเต้นแรง นางคล้ายกับถูกโอบล้อมด้วยความอบอุ่นอันมหาศาล เขาฟุบหน้าลงบนซอกคอ หนานอิงได้ยินเสียงลมหายใจของเขาชัดเจนยิ่ง

ลู่หนิงหวังกำลังสูดดมความหอมจากร่างของนางเช่นทุกครั้งที่เขารู้สึกไม่สบาย แต่คราวนี้เนิ่นนานและสูดลมหายใจลึกแรงยิ่งกว่าเคย

แรงกอดของเขาหาได้เบาทั้งยังส่งความรู้สึกบางอย่างออกมา ในยามนั้นทุกสิ่งดูสงบนิ่งไร้กระทั่งเสียงนกที่ร้องเพลงอยู่เป็นประจำ เขากอดนางเอาไว้เช่นนั้นอยู่ราวครึ่งก้านธูป 

เขาขยับนางให้หันเข้ามาสู่อ้อมกอด หนานอิงซบใบหน้าลงบนอกอุ่นของเขา ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือของตนเองขึ้นแล้วโอบรอบเอวของเขาอย่างกล้าหาญ

ลู่หนิงหวังเชยคางของนางขึ้นสองสายตาประสานกันหนานอิงรู้สึกอ่อนหวานในใจ ลู่หนิงหวังใบหน้าเรียบเฉยทว่าแววตาของเขาคล้ายจะมีความคลุมเครือที่หนานอิงแยกไม่ออกว่าคือสิ่งใดอยู่ในนั้นทำให้จิตใจของหนานอิงไม่สงบนัก

 ฉับพลันเขาก้มลงจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากนุ่มระเรื่อ ไม่ได้ล่วงเกินไปมากกว่านั้นแต่กลับประทับลงไปในจิตใจของนางได้อย่างประหลาด

เขามองนางไม่วางตาในสายตานั้นหาได้เจือความอ่อนโยนแม้แต่น้อย แต่กลับมีบางสิ่งที่ทำให้คนอยากรั้งเขาไว้ไม่ให้ไปไหน

ลู่หนิงหวังที่จ้องนางแทบจะทะลุร่าง ทั้งยังลูบไล้ไปทั่วลำแขน จู่ ๆ ก็เอ่ยคำหนึ่งที่ทำให้หนานอิงหัวใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกจากอก

"ของข้า ทั้งหมดนี้ของข้า ใช่หรือไม่"

ใบหน้าของหนานอิงแดงระเรื่อ เขาหมายถึงนางใช่หรือไม่ นางที่เป็นของเขา

ลู่หนิงหวังก็ยื่นมือออกมา แล้วเอ่ยซ้ำ

"ถุงหอมของข้า ส่งมา"

ใบหน้าของลู่หนิงหวังราบเรียบดังเดิม หนานอิงหน้างอเล็กน้อยนางวางถุงหอมลงในมือของเขาอย่างแรง ที่แท้เขาหาได้หมายถึงนางจริง ๆ

เขารับถุงหอมจากนางแล้วผูกเอาไว้ที่เอว แม้ถุงหอมนั้นเดิมนางไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาแต่เขากลับเก็บมันเอาไว้เป็นอย่างดี หนานอิงในยามนี้อยากจะเย็บใบใหม่ให้เขายิ่ง ด้วยรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมา

อันที่จริงพวกเขาพี่น้องต่างมีบุญคุณกับนางไม่ต่างจากอ้ายเจิงเลย ไม่ต้องเอ่ยเรื่องความสัมพันธ์ทางกายเฉกเช่นสามีภรรยา นางเหมือนสตรีข้างห้องของพวกเขาแม้จะรุนแรงในยามค่ำคืนแต่ทั้งหมดล้วนเป็นนางที่เต็มใจและมีความสุขยิ่ง แต่นางกลับไม่เคยจะได้ตอบแทนพวกเขาด้วยใจจริงสักครั้ง

ความรู้สึกของหนานอิงดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นมากทุกวัน ในขณะเดียวกันที่นางก็ไม่กล้าร้องขอจากพวกเขาจนเกินไป สิ่งที่นางทำได้ในยามนี้คือต้องกลายเป็นมือสังหาร ชำระแค้นให้มารดาแล้วติดตามพวกเขาตลอดไป ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม

เรื่องพวกนั้นจะเป็นไปได้หรือไม่ นางจะมีชีวิตถึงวันนั้นหรือไม่ นางรู้ดีว่าหลังจากเกิดเรื่องโจรร้ายในครานั้น ท่านหนานทุ่มเงินไปไม่น้อยเพื่อจ้างคนคุ้มกัน พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือหนานอิงตัวคนเดียว จะฝ่ายอดฝีมือเหล่านั้นไปชำระแค้นได้อย่างไร

อีกกี่ปีกันหรือที่นางจะทำได้สำเร็จ

ลู่หนิงหวังลูบแก้มของนางเล็กน้อย เอ่ยออกมาอีกคำหนึ่ง

แม้ว่าจะไม่อาจสลัดเรื่องของพวกเขาออกจากตัวได้ แต่หนานอิงก็ต้องอดทนเอาไว้ นับตั้งแต่นั้นมานางฝึกอย่างหนัก แม้ว่าลู่หนิงหวังจะไม่อยู่แต่การฝึกของนางก็รุดหน้าอย่างรวดเร็ว

ระยะหลังมานี้ยังมีมือสังหารซึ่งเป็นคนของลู่หนิงหวังมาประลองฝีมือกับนางอยู่เป็นระยะ ยิ่งทำให้ฝีมือของหนานอิงรุดหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

กระทั่งวันหนึ่งหลังจากหนานอิงชำระล้างร่างกายเรียบร้อยแล้วจึงกลับเข้ามายังกระท่อมน้อยของตนเอง นางกลับได้กลิ่นบางสิ่งที่โชยเข้ามาปะทะจมูก

หนานอิงมองท้องฟ้า วันนี้ไร้แสงของดวงจันทร์ไร้แสงดวงดาว จึงมืดคลึ้มประดุจมีผู้ใดนำน้ำหมึกมาสาดเทไปทั่วท้องฟ้า คบเพลิงในมือของนางส่องสว่าง ท่านตาหลังจากเสร็จภารกิจช่วยนางฝึกปรือฝีมือก็หายเข้าไปในกระท่อมน้อยของตนเอง ปล่อยให้นางอยู่ลำพังเหมือนเช่นทุกวัน

ในยามนี้หากหนานอิงเบื่อนางจะออกมาฝึกยิงธนู ฝึกวรยุทธ์ แต่วันนี้กลับไม่มีกะจิตกะใจจะทำสิ่งใดแล้ว ด้วยความมืดมิดเพียงนี้จึงทำให้รู้สึกคิดถึงคนสองคนนั้นอย่างรุนแรง

หนานอิงสูดจมูกฟุดฟิด คิดว่าท่านตานึกคลึ้มสิ่งใดกันตรงลานฝึกยุทธนางเห็นว่าได้ก่อกองไฟเอาไว้ บนกองไฟนั้นมีกระต่ายย่างอยู่ตัวหนึ่ง มีคบเพลิงส่องอยู่ข้าง ๆ สามอัน หนานอิงได้กลิ่นหอมจนน้ำลายสอ ที่แท้กลิ่นหอมมาจากของสิ่งนี้เอง

นางเดินเข้าไปใกล้ ๆ ไม่เห็นเงาของท่านตาอยู่ตรงนี้ เขาไปที่ใดกัน นางนั่งลงแล้วก้มเข้าไปดูใกล้ ๆ พบว่าเนื้อกระต่ายกำลังหอมเหลืองได้ที่ ทั้งยังมีน้ำมันวาวอาบทั่วตัวกระต่ายแสดงให้เห็นฝีมือของคนย่างที่ดียิ่ง

จิตใจของหนานอิงสงบลงโดยพลัน คิดว่าท่านตาคงไปนำข้าวมาสักหม้อกระมัง เช่นนี้นางจึงคิดจะไปช่วยเหลือ 

หนานอิงลุกขึ้นนางหมุนกาย สายตาปะทะกับร่างสูงของใครคนหนึ่ง หนานอิงดวงตาเบิกโตเมื่อประสานสายตากับเขา แสงไฟที่ส่องนั้นเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง คล้ายมีคล้ายไม่มี นางตาฝาดไปใช่หรือไม่

ดวงตาของเขาดำดุจหมึก แสงที่ส่องกระทบนั้นคล้ายจะถูกดูดเข้าไปในนั้น เขาอยู่ในอาภรณ์สีดำที่กลืนไปกับความมืด แต่ใบหน้าของเขากลับหล่อเหลางดงามขาวผ่องเหมือนคล้ายจะดูดแสงทั้งหมดเข้าไปในนั้น

ไม่ได้พบกันนานราวครึ่งปีหานเซียวบัดนี้ดูคล้ายองค์ชายผู้สูงส่งผู้หนึ่ง ผิวพรรณบนใบหน้าขาวละเอียดส่องกระทบไฟประดุจกระเบื้องเคลือบเนื้อดี หาได้มีผิวพรรณดำคล้ำจนดูน่าเกรงขามเหมือนเมื่อหกเดือนที่แล้วที่นางได้พบเขา เขาหายไปอยู่ที่ใดมากันแน่ เหตุใดแปรเปลี่ยนได้เพียงนี้

ลมพัดโชยมาอาภรณ์ของหานเซียวพลิ้วไหวขับเน้นให้เขาดูสง่างามสุขุม การเคลื่อนไหวเล็กน้อยกลับตรึงสายตาของคนเอาไว้

เขาขยับกายเล็กน้อยดึงมือของนางมากุมเอาไว้ ทั้งยังลูบเบา ๆ ในขณะที่หนานอิงกลั้นหายใจเมื่อถูกมือที่คล้ายจะนุ่มนิ่มลงของเขาสัมผัส

เขามองจ้องหน้านาง เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจเพียงใดเอ่ยวาจาที่พิสูจน์ให้นางเห็นว่าเขาคือหานเซียวจริง ๆ ออกมา

"มือหยาบกร้านเพียงนี้สมควรตัดทิ้งยิ่ง ข้าไม่ชอบสตรีมือไม้สากระคายผิว"