ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 43

หนานอิงกลับนิ่งงันท่ามกลางน้ำเสียงที่ชวนให้คนมีโทสะ สายตาของเขากลับลึกล้ำดุจบ่อน้ำอันมืดคล้ำที่ไม่อาจมองเห็นก้นบ่อได้ หนานอิงราวกับกำลังต้องมนต์สะกดเมื่อมองเข้าไปในดวงตาล้ำลึกคู่นี้

เขาลูบมือของนางแผ่วเบาราวกลับกำลังใช้เวทมนตร์สลายรอยหยาบกร้านที่กระจายอยู่ทั่วฝ่ามือให้หายไป ทั้งยังจูงมือของนางให้นั่งลงบนขอนไม้ไม่กล่าวสิ่งใดอีก

หนานอิงบัดนี้ในใจมีหลากหลายความรู้สึกยิ่งนัก ทั้งดีใจที่ได้พบทั้งโหยหาคิดถึงอ้อมกอดและยังมีโทสะคุกรุ่นอยู่ในอก นางโกรธที่เขาหายหัวไปหลายเดือนโดยไม่แม้แต่ส่งข่าวหานางแม้แต่ครั้งเดียว

นางโกรธที่พวกเขาทำราวกับนางหาได้มีความสำคัญอันใดสำหรับพวกเขา

สิ่งที่นางทำได้คือฝึก ฝึก และ ก็ฝึก เพื่อรอวันให้คนทั้งสองกลับมาและพานางไปจากที่นี่เสีย ให้นางได้ไปแก้แค้นหรือจะโยนนางไปที่ใดสักที่ก็ได้ ขอให้นางรู้ว่าตนเองนั้นยังมีประโยชน์อยู่บ้าง มิใช่เงียบหายเหมือนตายไปแล้วเช่นนี้

ในเมื่อเห็นเขาแล้วในตอนนี้ด้วยความรู้สึกที่มากมายเหล่านี้จึงทำให้หนานอิงเอาแต่นิ่งงัน ในใจสับสนวุ่นวายไม่รู้ว่าอยากซัดเขาให้หมอบลงกับพื้นหรือโผเข้าสู่อ้อมแขนที่ไม่รู้ว่าเขายังต้อนรับนางอยู่หรือไม่กันแน่

หานเซียวเองก็ไม่พูดคำใดอีก ร่างกายที่ซูบผอมของนางทำให้เขาปวดใจ อาหารชั้นเลิศเขาส่งให้คนนำขึ้นเขามาให้นางไม่ได้ขาด แล้วเหตุใดนางจึงผอมเช่นนี้กัน

เขาถอนหายใจเบา ๆ พร้อมทั้งลงมือใช้มีดตัดชิ้นเนื้อกระต่ายออกราวชุ่นเป็นคำอย่างพอดี หนานอิงไม่เคยเห็นเขาลงมือทำเรื่องพวกนี้เลยสักครั้ง

หากเป็นในยามปกติก็คงนั่งมองด้วยความสนใจอย่างจริงจัง แต่จิตใจบัดนี้ล้วนวุ่นวายทั้งโทสะที่ยังมีอยู่เต็มเปี่ยมจนไม่อยากจะมองเขาเสียด้วยซ้ำ

เขาวางเนื้อที่ตัดอย่างสวยงามลงบนจานกระเบื้องเคลือบอย่างดี แม้กระทั่งการเฉือนเนื้อของเขายังดูคล่องแคล่วว่องไวทั้งพลิ้วไหวสง่างามเป็นอย่างยิ่ง

จวบจนเนื้อกระต่ายหอมหวนยั่วน้ำลายหลายชิ้นก็อยู่เบื้องหน้า นิ้วมือเรียวยาวนั่นเปิดกระปุกไม้ที่บรรจุเครื่องเทศออกมา เขาบรรจงโรยลงไปในเนื้อย่างหอมกรุ่นอย่างน่าดู เมื่อชำเลืองมองหนานอิงแล้วเห็นนางนิ่งเงียบทั้งยังมีใบหน้าเขียวคล้ำ คล้ายกำลังพยายามระงับโทสะอย่างเต็มที่

เขากลับยิ้มกริ่ม ทั้งยังกะพริบตาปริบ ๆ แล้วส่งเสียง เห๊อะ คล้ายหยันนางเล็กน้อย

"โกรธหรือ มีสิทธิ์อันใดมาโกรธข้า"

หนานอิงไม่รู้จะพูดคำใดแล้ว บัดนี้คล้ายกับมีลมออกที่หู ที่ถูกเขาจี้ใจดำ ใช่ นางมีสิทธิ์โกรธเขาด้วยหรือ นางเป็นผู้ใดกัน แค่หญิงสาวที่พวกเขาเก็บได้ข้างทางและนำมาปรนนิบัติรับใช้

"ข้าหาได้โกรธท่าน มิบังอาจทำเช่นนั้นได้ เช่นนั้นก็เชิญท่านสำราญกับอาหารของท่านเถิดเจ้าค่ะ หนานอิงไม่รบกวนแล้ว"

นางลุกขึ้นทันใดยอบกายเล็กน้อยด้วยยังมีมารยาท ฝ่าเท้าไวยิ่งกว่าความคิดวิ่งหนีเขาอย่างรวดเร็ว

หานเซียวส่ายหน้าวางมีดลงขยับกายไวกว่าสายลมดักหน้านางเอาไว้ เขาจับแขนของนางแน่น ทั้งยังอุ้มนางขึ้นมาทั้งแบบนั้น หนานอิงหาใช่คนเดิมที่หานเซียวจะรังแกได้ง่าย นางสบัดฝ่ามือใส่แขนของเขา พลิกกายหนีเขาได้อย่างว่องไวหลังจากนั้นฟาดฝ่ามือใส่แผ่นหลังในยามที่เขาเผลอ

 หานเซียวหลบหลีกนางยังได้ยินเสียงหัวเราะหยันดังขึ้นอีก

"ริจะฆ่าสามีต้องถูกตัดหัวเสียบประจาน"

"ผู้ใดเป็นสามีข้ากัน ข้าหาได้เป็นภรรยาผู้ใด"

นางยิ่งฟังยิ่งรู้สึกโกรธ ในยามนี้กล้าพูดคำนี้กับนางหรือ ในเมื่อที่ผ่านมาทอดทิ้งนางโดยไม่ไยดี ยังมีหน้ามาใช้คำนี้กับนางอีก

"ได้ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ มีสตรีงดงามมากมายในใต้หล้าข้าแค่เวทนาจึงกลับมารับนี่ยังคิดลงมือสังหารข้าอีก กล้าหาญเกินไปแล้ว"

หนานอิงร่างสั่นระริก ชี้หน้าเขาแล้วพ่นคำด่าที่นางไม่เคยคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะกล้าด่าเขาออกมา

"คนสารเลว วันนี้ข้าหนานอิงไม่ยอมให้ท่านรังแกอีกแล้ว หานเซียววันนี้ข้าต้องตบปากสั่งสอนท่านสักครา"

พวกเขาทั้งคู่ยังไม่ทันได้พูดคุยกันดี ๆ นางก็เริ่มลงมือเสียแล้ว

หนานอิงถีบเข้าไปที่หน้าท้องของหานเซียวอย่างรวดเร็ว เขาไม่คิดว่าฝีมือของนางจะก้าวหน้าไปมากเพียงนี้จึงไม่ระวัง ถูกหนานอิงถีบจนล้มก้นกระแทกพื้น 

หานเซียวพลิกกายว่องไว ร้องโอ้โหออกมาคำหนึ่ง

"นี่เจ้ากล้าจริงหรือ คิดจะตบปากข้าหรือ"

หนานอิงไม่กลัวเขาแล้ว ตอนนี้นางรู้สึกดีขึ้นที่ได้ทำให้เขาเจ็บเสียบ้าง 

"ใช่ ข้ากล้าท่านคอยดูเถิดข้าไม่ยอมท่านแล้ว"

หานเซียวหัวเราะคล้ายสนุก

"มาสิ ข้าจะดูว่าเจ้าจะแน่เพียงใด"

หนานอิงไม่รอให้เขาเชิญเป็นครั้งที่สอง นางกระโดดเข้าหาฝ่าเท้าของนางถูกฝึกมาอย่างหนัก ล่องลอยดุจปุยนุ่นรัวใส่ร่างของหานเซียว ซ้ำยังหมุนเกลียวราวพายุ หานเซียวไม่ตอบโต้เอาแต่หลีกหนีและยังออมมือให้นาง เมื่อมือจะเผลอตีก็หดกลับอยู่หลายครา 

ใช่ เขาไม่กล้าลงมือทั้งยังพะวักพะวนกลัวจะทำนางเจ็บเข้าจึงถูกนางถีบเข้าที่สีข้างอย่างเฉียดฉิว ทั้งยังโดนนางตบเข้าที่แก้มเต็มแรง นางตบเขาไปสองครั้งในที่สุดหานเซียวก็เอ่ยขึ้นทั้งยังกุมมือที่แก้มของตน

"พอแล้ว พอแล้ว ข้ายอมเจ้าแล้ว ตบก็ตบแล้วจะพอได้หรือไม่"

 เขายกมือขึ้นเป็นการหย่าศึก แต่หนานอิงไม่อาจหยุดได้ เหมือนว่านางกำลังได้ใจที่ลงมือกับเขาได้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ระบายออกมาอย่างเต็มที่

หนานอิงรุกไล่ หานเซียววิ่งหนีทั้งมองกระต่ายที่อยู่บนกองฟืนกลัวว่ามันจะไหม้ ในที่สุดก็รู้แล้วว่าหากไม่ยอมนางเสียคืนนี้ทั้งคืนคงได้วิ่งไล่กันอยู่แบบนี้ 

เอาล่ะในที่สุดเขาก็ยอมถูกหมัดของนางอีกหนึ่งหมัดก่อนจะถือโอกาสนั้นคว้าเอวคอดของนางเอาไว้ หลังจากนั้นรัดนางด้วยแขนแข็งแรงของตนเองจนนางขยับไม่ได้แล้ว

"หมดเวลาเล่นแล้ว พอได้แล้ว"

"ปล่อยข้านะ"

หนานอิงเสียงเย็น ทั้งพยายามดิ้นรนแต่ครานี้กลับไม่อาจสลัดแขนแข็งแรงของเขาให้หลุดได้

เขากดร่างนางเอาไว้ หนานอิงกลับก้มลงกัดมือของเขาอย่างแรง

หานเซียวถูกกัดแต่เขาอดทนยิ่ง ไม่ได้รู้สึกว่าเจ็บแต่อย่างใด ทั้งดาบทั้งหอกทั้งธนูเขาล้วนเคยโดนมาอย่างชาชินแล้วแค่นี้นับว่าไม่ระคายผิว

แต่คนที่กำลังกัดนั้นกลับได้กลิ่นคาวเลือดที่ออกมาจากแขนของเขา ฟันแหลมของนางฝังแน่นลงไปคนที่ยังกอดนางอยู่กลับยิ่งรัดแน่น สุดท้ายแล้วเป็นนางที่ปล่อยเขาในที่สุด

"พอแล้วหรือ จะกัดอีกหรือไม่"

หานเซียวกล่าวเช่นนี้เหมือนยอมจำนนแต่โดยดี หนานอิงได้ระบายรู้สึกว่าเพียงพอแล้วจึงยินยอมปล่อยเขาแต่โดยดี

แววตาของหนานอิงดูกระจ่างใสขึ้น โทสะดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย ถึงนางจะผอมลงมากแต่แก้มยุ้ยของนางยังดูน่ารัก หานเซียวเองกลับอดใจไม่ไหวก้มลงกัดที่แก้มของนางไปทีหนึ่ง 

หนานอิงดันใบหน้าของเขาออก หานเซียวยิ้มหล่อเหลาเอ่ยเสียงเบาออกมา