ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 44

บรรยากาศรอบกายบัดนี้คล้ายมีกลีบดอกไม้ร่วงหล่นส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปจนทั่ว หนานอิงสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วเบาของเขาที่ระอยู่ริมฝีปาก จุมพิตอ่อนหวานเจือด้วยความอาลัยอาวรณ์ทั้งยังคุกรุ่นด้วยความรู้สึกโหยหาของเขาทำให้นางสั่นระทวย

เขาดูคล้ายจะอ่อนโยนขึ้น คล้ายจะกลายเป็นคนใหม่ มิใช่หานเซียวคนเดิม

ใบหน้าของเขาบัดนี้ยังดูงดงามละมุนละไมอบอุ่นไร้ความหยาบกระด้างและเย็นชาดูคล้ายมีคล้ายไม่มีประดุจว่าหนานอิงกำลังฝันไป หรือว่า นางกำลังฝันไปจริง ๆ ใช่หรือไม่

เพราะนางคิดถึงเขานาง เมื่อจิตใจว่างเว้นจากการฝึกก็เอาแต่คิดถึงเขา นางจึงได้ฝันประหลาดเช่นนี้ โกรธมากจึงฝันว่าได้ตีเขา คิดถึงมากจึงฝันว่าได้รับจุมพิตอันอ่อนโยนจากเขา

หนานอิงยกมือขึ้นลูบคิ้วหนารูปกระบี่ซึ่งแต่เดิมดูดุดันน่าเกรงขามแต่บัดนี้กลับเรียงตัวเป็นระเบียบพลิ้วไหวไปตามนิ้วของนาง เขาจับมือของนางข้างนั้นเอาไว้แล้วกดจุมพิตเข้าที่กลางฝ่ามือ

หนานอิงเอียงคอ ใจของนางรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง

กลางกระทำเช่นนี้ของเขา แท้จริงไม่ได้เกิดขึ้น ทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน เขาหาใช่หานเซียวตัวจริง

หนานอิงหลับตาลงแม้จะเป็นเพียงฝันนางก็ยังอยากซึมซับความรู้สึกอันแสนหวานละมุนนี้เอาไว้ในหัวใจ สุดท้ายแล้วหนานอิงพลันสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือร้อนคู่หนึ่งกำลังไต่ไล้เข้าไปในสาบเสื้อของนางฉับพลันก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่ยังคงมีเสื้อตัวในกางกั้นอยู่ก็ถูกคนผู้นี้กุมเอาไว้แล้ว

นางลืมตาขึ้นเมื่อเขาบีบมันอย่างแรงทั้งยังเปล่งเสียงครางเล็กน้อย

"หืม เหตุใดข้าเจ็บ"

เมื่อสักครู่ที่ตีเขา นางไม่ได้รับความเจ็บปวดแม้แต่น้อยเขาเอาแต่ถอยหนีและไม่แตะต้องนาง แต่ในยามนี้เมื่อเขากุมหน้าอกของนางเอาไว้เหตุใดหนานอิงจึงรู้สึกเจ็บจากแรงบีบของเขากัน

หรือว่า....มิใช่ความฝันแต่เป็นความจริง คนผู้นี้ก็คือหานเซียวตัวจริงหาใช่ภาพมโนที่นางนึกคิดเอาเอง

"ข้าขอโทษ"

หานเซียวเอ่ยขึ้น แววตาล้ำลึกดุจบ่อน้ำกำลังจ้องนางราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว

และสิ่งที่ทำให้หนานอิงถึงกับพูดไม่ออกและช่วยยืนยันว่าทั้งหมดคือความจริงคือ หานเซียวบัดนี้แหวกเสื้อของนางออกเผยให้เห็นเนื้อโนมอวบอุ่นที่โผล่ออกมาครึ่งเต้าอยู่ภายใน

เขาร้องครางออกมาคำหนึ่งทั้งยังจับจ้องราวกับมันคือก้อนเนื้ออันโอชะและหนานอิงก็ได้สัมผัสถึงความขึงแข็งที่กำลังพองขยายแนบสะโพกของนางอยู่

ฉับพลันหนานอิงบังเกิดความรู้สึกครั่นคร้าม ทั้งหมดของเขานางล้วนได้สัมผัสมาแล้วแต่เหตุใดในใจจึงได้ตื่นเต้นราวกับลูกกวางตัวหนึ่งเช่นนี้

ใบหน้าของนางร้อนผ่าวยิ่งกว่าเปลวเพลิงจนคิดว่าหากนางแตะต้องสองข้างแก้มของตนเองในตอนนี้คงได้ร้อนยิ่งกว่าถูกไฟลวกมือเป็นแน่

กลิ่นหอมเย็นอ่อน ๆ ของร่างกายหนานอิงล่องลอยเข้าสู่จมูกของเขา หานเซียวกอดนางแนบแน่นราวกับว่ากำลังต่อสู้กับความป่าเถื่อนโหดร้ายในกายที่กำลังแผ่ขยายเข้ามามีอิทธิพลกับตัวเขา

หานเซียวค่อย ๆ ดึงเสื้อของนางลงต่ำลงไปอีกจวบจนเปิดเผยสัดส่วนกลมตึงของนางอย่างช้า ๆ  จวบจนอาภรณ์ตรงนั้นกองอยู่ที่ช่วงเอวคอดของนาง

หานเซียวจับจ้องคล้ายเพิ่งเห็นความงดงามนี้เป็นครั้งแรก เขาตรึงสายตาอยู่ตรงนั้นท่ามกลางเนื้อโนมขาวผ่องที่เด้งท้าทายสายตา ตุ่มไตตรงนั้นคล้ายถูกสายตาของเขาหยอกเย้าอย่างหนักจนมันเขินอายและขมวดเป็นปมแข็งตั้งขึ้น สีชมพูระเรื่อในคราแรกเหมือนจะกลืนกินไปกับผิวขาวผ่องนั่นกลับเข้มขึ้นจนแทบจะกลายเป็นสีแดงโดยมีฐานสีใกล้เคียงกันรองรับแผขยายเป็นวงอยู่โดยรอบ

ช่างเย้ายวนและหลอกล่อให้กลืนกินจนคนพร่ำเพ้อยิ่งนัก

สองมือของหานเซียวช้อนใต้พุ่มใหญ่ของนางแล้วลูบขยำเบา ๆ ทั้งยังใช้นิ้วเขี่ยที่ปลายถันของนางเบา ๆ หนานอิงกัดปากด้วยร่างกายที่ถูกฝ่ามือร้อนยั่วยุถึงเพียงนี้ สัมผัสอ่อนโยนที่ค่อย ๆ ลูบไล้ช่วงปลายถันอย่างช้า ๆ ไม่รีบไม่ร้อนราวกับว่ากำลังตักตวงลูบสัมผัสอย่างละเมียดละไมค่อย ๆ กระตุ้นความต้องการของหนานอิงขึ้นมาอย่างช้า ๆ

"นายน้อยเจ้าคะ อื้อ"

น้ำเสียงของหนานอิงทั้งสั่นทั้งหวานทำเอาคนฟังสั่นสะท้าน แต่เดิมเขาไม่ชอบที่นางเรียกเขาว่านายน้อยเหมือนบ่าวทั่วไป แต่ในยามนี้คำเอ่ยนี้กลับหวานล้ำประดุจเขากำลังกลืนกินก้อนน้ำตาลเอาไว้ในปาก

"เจ้าชอบใช่หรือไม่ นิ้วมือของข้ายามสัมผัสเล่นกับกายของเจ้าเช่นนี้"

เขาดูดดึงลูบวนไล้ตั้งแต่ฐานเต้าไปจนถึงปลาย หนานอิงเสียวสะท้านแอ่นหยัดปทุมถันเข้าหาปลายนิ้วของเขาโดยไม่รู้ตัว

หนานอิงไม่อาจตอบได้ นางเขินอายเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อนางไม่ตอบเขากลับเร่งรัด

"เหตุใดไม่ตอบเล่า เจ้าไม่ชอบหรือ แล้วหากสัมผัสเช่นนี้เล่า"

หานเซียวก้มลงแลบลิ้นออกมาแล้วเลียปลายถันของนางแผ่วเบา หนานอิงกลั้นหายใจเขารู้ดีว่ากำลังทรมานนางแต่กระนั้นหานเซียวก็ยังชอบที่จะกลั่นแกล้ง เสียงครางหวานแผ่วบัดนี้ได้เล็ดลอดออกมาจากปากของนางแล้ว เสียงที่เขาโหยหา เสียงที่เขาฝันว่าได้ยินอยู่ทุกคืนวัน

"นายน้อย อื้อ ข้า..."

"หืม..ว่าอย่างไร ชอบหรือไม่"

เขางึมงำชิดอกนุ่ม ปากอุ่นจัดอ้ากว้างเข้าครอบครองถันใหญ่โตจนเต็มปากทั้งยังดูดปลายถันอย่างหิวกระหาย เขาจับมือของนางเอาไว้นิ้วของคนทั้งคู่สอดประสานในขณะที่ศีรษะยังมุดลงที่ทรวงอกอวบอิ่ม

เสียงดูดกลืนนั้นหนานอิงได้ยินอย่างชัดเจน นางมองปากของเขาที่ทาบทับจุมพิตดูดกลืนผิวขาวผ่องของตนเองอยู่พลันบังเกิดความสยิวซาบซ่านไปทั่วร่างกาย 

"อ๊า เนื้อของเจ้าช่างเด้งสู้ลิ้นดียิ่ง"

เนินเนื้อฉ่ำที่เด้งระริกอยู่ในปากของเขาทำให้หานเซียวร้อนรุ่ม ปากของเขายังคลุกเคล้าเนินนมของนางไม่หยุด ดูดข้างหนึ่งแล้วปล่อยก่อนจะก้มขยับย้ายข้างมาดูดกลืนอีกข้างไม่ปล่อยให้ข้างใดข้างหนึ่งน้อยเนื้อต่ำใจ

"อื้ม ตัวเจ้าช่างหวานล้ำยิ่ง"

"นายน้อย อ๊า อื้มม"

หนานอิงคล้ายล่องลอยคล้ายตกตะลึง นั่นเพราะความอ่อนหวานของเขาทั้งคำพูดทั้งวาจาที่ต่างออกไปจากเดิมทำให้นางรู้สึกแปลกประหลาดจนคาดไม่ถึง

เขาปล่อยให้หนานอิงกินอย่างไม่เร่งร้อน แม้กระหายในตัวนางเพียงใดเขาก็ยังมีเวลาอีกมากในขณะที่นางกินเขาก็อาศัยตักตวงความสุขเล็กน้อยจากการดูดกลืนริมฝีปากของนาง หรือไม่ก็ช่วงชิงเนื้อกระต่ายในปากของนางมีทีละคำ

กว่าหนานอิงจะกินเสร็จก็พบว่าปากของตัวเองบวมเจ่อ มิหนำซ้ำถันของนางยังถูกเขาย่ำยีด้วยปลายลิ้นและปากของเขาจนนางบัดนี้ฉ่ำเยิ้มไปหมดแล้ว

สุดท้ายแล้วหนานอิงกลับถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยเสียงเบากับเขา

"เข้าเรือนเถิดเจ้าค่ะ ข้าอิ่มแล้ว"

ดวงตาของหานเซียวเบิกกว้างเห็นได้ชัดว่าพอใจกับคำชวนนี้เพียงใด

"ดื่มนี่เสียหน่อย"

หนานอิงคิดว่าเขารินน้ำให้นางล้างปาก หนานอิงดื่มไปจนหมดจอกถึงได้รู้ว่านี่คือสุรานามนารีแดงที่ร่ำลือเรื่องความแรงแม้ดื่มเพียงจอกเดียวก็แทบยืนไม่อยู่แล้ว

นางสำลักออกมาทั้งไอจนหน้าแดง นานเพียงใดแล้วที่นางไม่ได้ดื่มเช่นนี้ หานเซียวยกมุมปากยิ้มบาง ๆ

"สุราแรงช่วยทำให้เลือดลมไหลเวียน เจ้าฝึกยุทธควรรู้จักที่จะดื่มเสียบ้างมันช่วยได้มาก"

"ข้าไม่ชอบนี่เจ้าคะ"

หนานอิงปฏิเสธ แต่หานเซียวกลับไม่ฟัง

"แต่ข้าชอบนี่ ชอบที่เจ้าใบหน้ากลายเป็นสีแดงเช่นนี้ น่ารักเป็นอย่างยิ่ง"

หนานอิงคิดว่าตนเองหูฝาด ที่ได้ยินเขาเอ่ยชม นี่เขาป่วยไข้หรืออย่างไร แต่คำชมก็แค่ส่วนน้อย เมื่อหานเซียวป่าเถื่อนอีกครั้ง เขาบีบปากของนางให้อ้าออกเมื่อหนานอิงไม่ยอมดื่มอีก แล้วกรอกสุราลงมาจนเต็ม

อีกแต่ยังไม่ทันได้พ่นทิ้งปากของนางก็ถูกหานเซียวบดจูบลงมาอย่างรุนแรง เขาจูบดูดดื่มทั้งกลืนกินสุราในปากทั้งป้อนนางอย่างดุดัน

"ในนี้มีตัวยาบำรุงหลายชนิด สุราจะช่วยนำมันไปบำรุงร่างกายของเจ้าดื่มเถิดข้าย่อมไม่ทำร้ายเจ้ารู้ใช่หรือไม่"

และแล้วความอัศจรรย์ใจพลันเกิดขึ้น จู่ ๆ กับเกิดรสชาติหอมหวานติดอยู่ในลำคอหลังจากความร้อนแรงของสุรานี้จางหายไปแล้ว หนานอิงกลืนน้ำลายรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่ง เหมือนที่เขาว่านางรู้สึกสดชื่นความอ่อนล้าพลันหายไป

หานเซียวยิ้ม ใช้นิ้วเช็ดริมฝีปากให้นางก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้แล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปากของนางอีกครั้ง ครานี้จุมพิตของเขาเริ่มต้นเร่าร้อนและหื่นกระหาย หนานอิงรู้ตัวอีกครานางก็อยู่ในเรือนกับเขาแล้ว

"อิงอิงข้าต้องการเจ้า เดี๋ยวนี้ อิงอิงตอนนี้!!!"

หานเซียวกล่าวจบ บางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่โตเป็นอย่างยิ่งก็ถูกยัดเข้าไปในปากของนางเสียแล้ว