ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 64

พ่อบ้านสือถูกหามออกไปแต่เรื่องยังไม่ยุติ เมื่อฮูหยินใหญ่อย่างไรก็ยืนกรานให้ท่านหนานลงโทษหนานอิงในการกระทำครานี้

"นางสร้างเรื่องตั้งแต่วันแรก เห็นชัดเจนว่าใส่ร้ายพ่อบ้านสือ ท่านพี่เขาชราเพียงนั้นสั่งให้เขาหามเกี้ยวก็อาจแข้งขาอ่อนแรงบ้างเป็นธรรมดา เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าหางจงใจหาเรื่อง ข้าไม่ยอมปล่อยนางไปเป็นแน่ข้าไม่ยอมเป็นอันขาด แผลของนางไม่รู้ว่ามีจริงหรือไม่ เล่นงิ้วล่ะไม่ว่า"

"ฮูหยินใหญ่ ท่านเห็นหนานอิงเป็นคนเช่นไรเจ้าคะ ผู้ใดจะแสดงงิ้วเก่งเช่นท่านเล่า"

น้ำเสียงของหนานอิงอ่อนหวานและเจียมตนนัก ในขณะที่ฮูหยินใหญ่ร้อนเป็นไฟแล้ว

"ท่านพี่ ท่านดูเองเถิด"

ท่านหนานมีสีหน้ากลัดกลุ้มและจนใจ เขาต้องพิจารณาอย่างดีอย่างไรหนานอิงก็ต้องแต่งให้อ๋องทั้งสอง เขาเองจะล่วงเกินไม่ได้เป็นอันขาด

"ท่านกั๋วกงหากท่านไม่เชื่อ ข้าจะให้ท่านดู แผลของข้า"

เมื่อไม่ต้องเสแสร้งหนานอิงจึงไม่เรียกท่านหนานว่าท่านพ่อแล้ว ท่านหนานได้ยินดังนั้นพลันใบหน้าซีดลงเล็กน้อย นังลูกทรพีนี้เขาจะอดใจไม่ตบปากพล่อย ๆ ของนางได้อีกหรือไม่

ถึงเขาจะไม่ยินดีรับนางเป็นบุตร แต่นางอาศัยสิ่งใดมาเรียกเขาเช่นนี้

"อาฉีเจ้าแกะผ้าพันแผลออก"

หนานอิงปาดน้ำตาแล้วสั่งอาฉีเสียงสั่น แน่นอนว่าการแสดงของนางก้าวหน้าเป็นอันมาก ครานี้ดูคล้ายจะเสียใจจริง ๆ 

อาฉีค่อย ๆ แกะผ้าพันแผลออก กระทั่งเผยให้เห็นแผลที่เข่าของหนานอิง แผลตรงนั้นดูน่ากลัวอยู่มากเห็นได้ชัดว่ากระเข่ากระแทกแรงแค่ไหน ยังมีเลือดซึมออกมา

ท่านหนานกลุ้มใจเสียแล้ว เขาจะทำเช่นไรดีเมื่อว่าที่พระชายาได้รับบาดเจ็บ เขาจะแก้ต่างเรื่องนี้เช่นไรดี ในที่สุดท่านหนานผู้เอาตัวรอดเป็นยอดคนเช่นเขาก็เอ่ยขึ้น

"พ่อบ้านสือ สมควรได้รับโทษแล้ว ส่วนเจ้าอย่าได้ก่อเรื่องอีก ห้ามออกจากเรือนเจ้ากำลังแต่งเป็นพระชายาจะเกิดเรื่องขายหน้าไม่ได้อีกเป็นอันขาด"

ท่านหนานกล่าวจบก็สะบัดผ้าเดินจากไป ฮูหยินใหญ่ดวงตาวาวโรจน์โกรธจนมือสั่นเมื่อไม่สามารถลงมือกับหนานอิงได้ในยามนี้ 

"ท่านพี่ ท่านพี่"

ฮูหยินใหญ่ไม่อาจรั้งท่านหนานเอาไว้แล้ว ความผิดทั้งหมดล้วนถูกโยนให้พ่อบ้านสือ หนานอิงในยามนี้กลับหัวเราะและมองนางอย่างท้าทาย ผิดกับท่าทางอ่อนแอที่อยู่ต่อหน้าท่านหนานเมื่อสักครู่ราวกับเป็นคนละคน

"เจ้าอย่าคิดว่าจะลอยนวลไปได้ ข้าไม่มีวันยอม"

ฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงแข็ง หนานอิงในยามนี้กลับไม่มองที่ฮูหยินใหญ่ สายตาของนางกลับมองบ่าวข้างกายของฮูหยิน สองคนนี้ที่เป็นคนนำข้าวมาให้นางในยามที่นางถูกกักขัง และในยามนั้นนางก็ถูกวางยาจนเกือบฆ่าตัวตาย

บ่าวสองคนที่ถูกมองเช่นนั้นพลันบังเกิดความรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ พวกนางเห็นพ่อบ้านสือแล้วคิดว่าแค้นของหนานอิงนั้นไม่หยุดอยู่ที่พ่อบ้านสือเป็นแน่ และคนที่หนานอิงจะเล่นงานคนต่อไปจะเป็นผู้ใดกันเล่า

บ่าวสองคนมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ต่างคนต่างหวาดกลัวอยู่ในใจลึก ๆ กระทั่งหนานอิงเอ่ยว่า

"ฮูหยินใหญ่ท่านไม่ยอมแล้วจะทำเช่นไรได้เล่า ขาสาบานเอาไว้แล้วต่อไปท่านจะไร้แม้แต่คนที่อยู่ข้างกาย"

"เจ้า ยังกล้าข่มขู่ข้าอีก"

หนานอิงอยากให้ฮูหยินใหญ่ลงมือนัก เพื่อที่นางจะได้อาศัยจังหวะนี้สั่งสอนกลับ แต่สตรีผู้นั้นก็ขี้ขลาดเกินไปจึงได้แต่ข่มขู่ด้วยวาจา

"หนานอิงหาได้ข่มขู่ เพียงแต่เตือนด้วยความหวังดี ท่านจะได้เตรียมใจเอาไว้แต่เนิ่น ๆ"

ฮูหยินใหญ่ในยามนี้แม้จะคล้ายสติหลุดแล้วกลับปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลงได้อย่างรวดเร็ว เอาเถิดนางจะให้โอกาสหนานอิงหยิ่งผยองที่จะได้เป็นพระชายาเพียงแค่วันนี้เท่านั้น เมื่อตนเองคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาอีกครั้ง

ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปหนานอิงจะไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้อีก นางจะคอยดูว่าครานี้สองอ๋องนั้นยังจะรับสตรีแปดเปื้อนผู้นี้เป็นพระชายาอีกหรือไม่

"หึ เจ้าหรือกล้ามาเตือนข้า หนานอิงเอ๋ยครานี้ข้าไม่ใจอ่อนกับเจ้าอีกต่อไปเป็นแน่"

กล่าวจบนางก็หันหลังกลับ บ่าวคนสนิททั้งสองรีบเดินตามไปประคองฮูหยินใหญ่ ท่ามกลางรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของหนานอิง นางปัดผ้าพันขาออกเห็นได้ชัดว่าบริเวณขาของนางนั้นหาได้มีบาดแผล เพียงแต่เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งที่มีใบเป็นสีแดง ยิ่งขยี้ก็ยิ่งเกิดสีแดงหากมองไกล ๆ ก็คล้ายเนื้อหนังคนยิ่งนัก ของสิ่งนี้ก็แค่กลลวงที่เอาไว้หลอกเด็ก คิดไม่ถึงว่าท่านหนานจะตกหลุมพรางและคิดว่าหนานอิงได้รับบาดเจ็บจริง ๆ

"อาฉีเจ้าส่งข่าวถึงท่านอ๋อง ข้าต้องการสาวงามที่หาผู้ใดเปรียบมาทำงาน พวกเขาพอจะช่วยข้าได้หรือไม่"

อาฉีรับคำ แล้วยังมองนางอย่างสงสัย

"นายหญิงจะทำสิ่งใด พอจะบอกข้าได้หรือไม่"

หนานอิงไม่คิดปิดบังแล้ว อย่างไรอาฉีในยามนี้ก็คือคนของนาง จึงเอ่ยออกมาเบา ๆ 

"ยั่วยวนท่านหนาน"

"อาฉีทราบแล้วเจ้าค่ะ"

อาฉีเองก็ไม่ถามสิ่งใดต่อ ในกลุ่มนักฆ่าของนางมีสตรีผู้งดงามมากมาย ล้วนถูกฝึกมาเพื่อสังหารคน การจะหาคนงามมายั่วยวนบุรุษสักคนจึงไม่ใช่เรื่องยาก

"นายหญิงอาฉีเห็นสายตาของท่านเมื่อสักครู่ที่มองบ่าวสองคนนั้น"

หนานอิงยกยิ้ม สมแล้วที่อาฉีอยู่ข้างกายของนางมองตาก็รู้ใจแล้ว หนานอิงเอ่ยเสียงเหี้ยมออกมา

"จัดการพวกนางเสีย ไม่ต้องให้ถึงตายแต่ให้ทรมานมากหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

"ยังมีอีกเรื่อง เจ้าไปตามหาบ่าวที่ชื่ออาโจวและพานางมา นางเป็นบ่าวของข้าไม่รู้ถูกส่งไปทำงานอยู่ส่วนใดของจวน"

"เจ้าค่ะ"

การตามหาอาโจวไม่ใช่เรื่องยาก ในยามที่อาฉีไปเตรียมอาหารให้หนานอิงด้วยตนเองที่ห้องครัว ก็ได้สอบถามคนที่ครัวมาแล้ว พบว่าอาโจวบัดนี้อยู่ในโรงซักผ้าของจวนกั๋วกงสามารถไปหานางที่นั่นได้ พวกเขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าเมื่อหนานอิงกลับมาก็ย่อมเรียกหาตัวอาโจวเป็นแน่

หนานอิงดีใจยิ่งเมื่อรู้ว่าคนของนางยังคงมีชีวิตอยู่ ข้าวปลาไม่แตะต้องเร่งไปที่โรงซักผ้าด้วยความตื่นเต้น ปีกว่าแล้วที่นางไม่ได้พบอาโจวไม่รู้ว่าป่านนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง

หนานอิงตามหาอาโจวอยู่นานก็ไม่พบ ถามผู้ใดก็ไม่มีใครยอมบอกหนานอิงเกือบจะให้อาฉีลงมือซ้อมคนเพื่อง้างปากแล้ว บ่าวชราผู้หนึ่งจึงคุกเข่าเอ่ยทั้งน้ำตา

"อาโจวในยามนี้กลายเป็นโรคกลัวคน นางยังพูดไม่ได้เพราะถูกตัดลิ้นเจ้าค่ะ"

หนานอิงแทบจะล้มลงตรงนั้น เหตุใดอาโจวจึงถูกลงโทษเช่นนั้น 

"เจ้าบอกข้ามา เป็นผู้ใดที่ทำนาง เป็นผู้ใดกัน"

หญิงชราปาดน้ำตาแล้วเอ่ยต่อ

"เป็นนายท่านเจ้าค่ะ ความผิดของอาโจวนั้นจริงเท็จเพียงใดข้าไม่รู้ ที่นางถูกตัดลิ้นเป็นเพราะว่านางขโมยของของพระชายารัชทายาทแล้วถูกจับได้ แต่นางกลับโกหกไม่ยอมรับและยังใส่ความพระชายารัชทายาทอีก ท่านหนานเห็นนางพูดเพ้อเจ้าจึงสั่งคนทุบตีและตัดลิ้นของนางเสียกลัวความล่วงรู้ถึงหูรัชทายาท กลัวว่าสกุลหนานจะถึงคราวเคราะห์ หลังจากนั้นนางก็ถูกส่งมาทำงานที่นี่เจ้าค่ะ"

หนานอิงกำมือแน่น นางแทบจะหายใจไม่ออกด้วยความโกรธแค้นนี้

"เหตุใดอาโจวถึงได้ไปเกี่ยวข้องกับหนานหงได้ อาโจวหาใช่บ่าวของหนานหงมิใช่หรือ"

บ่าวชราเล่าต่อด้วยอึดอัดเป็นอย่างมาก ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้ท่านหนานสั่งให้คนในจวนปิดปากเงียบ แต่บัดนี้หนานอิงเองก็กำลังจะเป็นพระชายาท่านอ๋องและอาโจวคือคนของหนานอิงอย่างไรเสียหนานอิงย่อมคุ้มครองนางได้

"คุณหนูเจ้าคะ เรื่องนี้อันที่จริงบ่าวไม่อาจเล่าได้"

หนานอิงก้มลงจับไหล่ของบ่าวชราเอาไว้

"เจ้าเล่ามาเถิด ไว้ใจข้าหรือไม่ข้ากลับมาครานี้ข้าย่อมไม่ยอมถูกรังแกอีก ส่วนเจ้าข้าจะพาเจ้าไปอยู่ที่จวนของท่านอ๋องด้วย หรือหากเจ้าไม่ชอบใจข้าก็จะไถ่ตัวให้เจ้าเป็นอิสระยังจะให้เงินก้อนหนึ่งไปตั้งตัวอีกด้วย"

เมื่อหนานอิงกล่าวเช่นนั้น คนที่เรือนซักผ้าครานี้ต่างขยับเข้ามาใกล้ ที่นี่เป็นเรือนซักผ้าของเจ้านายมีคนอยู่ราวสิบคนที่ช่วยกันดูแล นับว่าเป็นคนจำนวนน้อยเมื่อเทียบกับส่วนอื่นในจวน