ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 77

เมื่อมาถึงวังหลวงก่อนที่รถม้าจะหยุดลงที่หน้าประตูลู่หนิงหวังก็หายไปแล้ว นางกำนัลนำทางมารอหนานอิงที่หน้าประตูวังยอบกายให้หนานอิงอย่างระมัดระวัง

อาฉีเองบัดนี้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาดูสะอาดสะอ้านการต่อสู้ที่เกิดขึ้นกลับไม่ทำให้เสื้อผ้าของอาฉียับย่นได้เช่นกัน หนานอิงเองกลับรู้สึกตื่นเต้นเมื่อนางกำนัลนำทางเอ่ยว่า

"พระชายารัชทายาทรอแม่นางอยู่ที่ตำหนักตั้งแต่ช่วงสายแล้วเจ้าค่ะ"

หนานอิงพยักหน้า 

"พบมือสังหารระหว่างทางคิดว่าคงมีคนรายงานพระชายาแล้ว โชคดีที่ข้ารอดมาได้"

ใบหน้าของหนานอิงยามกล่าวถึงเรื่องนี้กลับราบเรียบเป็นอย่างมาก นางกำนัลผู้นั้นยกมือทาบอกเห็นชัดว่าตกใจเพียงใด นางเพียงแต่เอ่ยว่า

"แม่นางไม่เป็นอันใดข้าก็ดีใจยิ่งเจ้าค่ะ เช่นนั้นเชิญแม่นางตามข้ามาเถิด"

หนานอิงกับอาฉีจึงเดินตามนางผู้นั้นไป ท่าทางของหนานอิงสง่างามอีกทั้งยังเป็นกุลสตรีที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ใบหน้านั้นก็งดงามจนคนตกตะลึง สตรีในวังล้วนเคยได้ยินชื่อเสียงเสียหายของนางมาแล้วจึงนึกดูถูกอยู่มาก แต่เมื่อเห็นความสง่างามและความสงบนิ่งสูงส่งของนางกลับไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยคำระคายหูให้นางได้ยิน

อาฉีเดินตามหนานอิงไปด้วยความระมัดระวัง ภายนอกนางดูบอบบางเป็นอย่างมากจนผู้คนคาดไม่ถึงว่าสตรีร่างเล็กผู้นี้จะเป็นมือสังหารที่ไร้คนต่อกร

ก่อนเข้าไปถึงตำหนักพระชายาหนานอิงถูกสตรีผู้หนึ่งที่สูงอายุแล้วตรวจอาวุธโดยละเอียดแต่เพราะมีดสั้นของนางนั้นมีที่เก็บโดยเฉพาะอีกทั้งมันยังสามารถพับได้สตรีผู้นั้นแม้จะค้นละเอียดอย่างไรก็ไม่พบอาวุธจึงปล่อยนางและอาฉีที่มีเพียงอาวุธลับชิ้นเล็กและถูกซุกซ่อนอย่างดีเข้าไปในตำหนัก

เพียงพบหน้าหนานหงน้องสาวที่นางเคยรักใคร่ หนานอิงพลันรับรู้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไป บัดนี้หนานอิงที่เคยชี้นิ้วสั่งสอนหนานหงกลับต้องยอบกายให้น้องสาวผู้นี้ในฐานะที่สูงส่งกว่า บัดนี้หนานหงเองก็อยู่ในชุดของพระชายารัชทายาทเต็มยศประดับเครื่องศีรษะจนเต็มกระทั่งหนานอิงยังรู้สึกปวดคอที่ต้องแบกของหนัก ๆ อยู่บนหัวของตนเช่นนั้นแทนนาง

"ไม่ต้องมากพิธี เราพี่น้องกันพี่ห้าลุกขึ้นเถิด"

ถึงหนานหงจะกล่าวเช่นนั้นแต่ท่าทางกิริยาไว้ตัวนั้นทำให้หนานอิงถึงกลับแสยะยิ้มในใจ การมาพบหนานหงในครานี้ก็เพื่อที่นางอยากจะถามว่าเหตุใดหนานหงจึงให้คนทำร้ายอาโจว หากไม่ใช่เรื่องนี้หนานอิงย่อมไม่มีวันมาเป็นอันขาด

ธาตุแท้ของพี่น้องสกุลหนานนางรู้ซึ้งแก่ใจแล้ว

"ข้าได้ข่าวว่าพี่ห้ากลับมาแล้วก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง อยากพบพี่ห้าเพื่อถามข่าวคราวเหลือเกิน"

นางเดินเข้ามาหาหนานอิง ท่าทางที่ปฏิบัติยังคงให้เกียรติในฐานะพี่สาวผู้หนึ่ง หนานหงดึงนางให้นั่งลงสั่งนางกำนัลตั้งสำรับแล้วถามสารทุกข์สุกดิบของหนานอิงคล้ายญาติที่ไม่ได้พบกันนาน นางรับถุงชาชั้นเลิศจากอาฉีที่ลู่หนิงหวังให้มาแล้วส่งให้หนานหง

หนานหงย่อมรู้ว่าชานั้นหายากเพียงใด นางเองก็เคยได้ลิ้มรสเพียงครั้งเดียวในวันที่อภิเษกเป็นพระชายาหลังจากนั้นก็ไม่เคยได้พบชาชนิดนี้อีกเลย

แต่บัดนี้หนานอิงกลับนำชานี้มากำนัลให้นางโดยไม่ใส่ใจ กระทั่งนางกำนัลสูงอายุที่กำลังปรนนิบัติได้กลิ่นชายังมองหนานอิงด้วยความสนใจ 

ข่าวลือเรื่องหนานอิงนำชาหายากมามอบให้แก่พระชายารัชทายาทจึงล่ำลือออกไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากชาชนิดนี้ฝ่าบาทเพิ่งประทานให้แก่ซู่อ๋องเมื่อไม่นานมานี้ ซู่อ๋องต้องใส่ใจว่าที่พระชายาเพียงใดจึงได้ให้ว่าที่พระชายาของตนเองนำมาถวายให้แก่พระชายารัชทายาท

"ว่ากันว่าสองอ๋องรักใคร่ว่าที่พระชายายิ่งนัก ข้าหนานหงได้ประจักษ์แล้วในวันนี้"

หนานอิงเองก็ตอบนางด้วยมารยาททั้งยังสังเกตุหนานหงอย่างช้า ๆ สตรีผู้นี้ผิวพรรณผุดผ่องและเนียนละเอียดราวหยกเนื้อดี ดูแตกต่างจากเดิมไปมากกระทั่งใบหน้าของหนานหงในตอนนี้ก็งดงามไร้ที่ติ

ว่ากันว่าเมื่อมีอำนาจแล้วความงามย่อมเติมแต่งกันได้นั้นมิได้ผิด

หนานหงเองที่ผ่านมาอิจฉาหนานอิงเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงเป็นประเภทของสตรีที่งดงามโดยกำเนิดไม่ว่าตรงส่วนไหนของร่างกายล้วนงดงามยิ่ง แม้หนานหงจะขึ้นชื่อว่าเป็นสาวงามผุ้หนึ่งเมื่อยืนเคียงข้างกันหนานอิงกลับสามารถข่มรัศมีของนางได้โดยที่ไม่ต้องปรุงแต่งแต่ประการใด

"ระหว่างทางข้าได้ยินมาว่าท่านถูกลอบสังหารดีที่ทหารของวังหลวงจัดการไว้ได้มิใช่หรือพี่ห้าคงตกใจแย่ พี่ห้าปลอดภัยใช่หรือไม่"

หนานอิงส่ายหน้าใบหน้าราบเรียบไม่แสดงออกถึงความตระหนกแม้แต่น้อย

"มีสิ่งใดควรตกใจกัน เรื่องเช่นนี้ก็เกิดกับข้าบ่อยครั้งขอบคุณพระชายาที่เป็นห่วง"

"พี่ห้าความผิดข้าโดยแท้ หากไม่เรียกท่านเข้าวังด้วยความคิดถึงท่านก็คงไม่เจอเหตุการณ์เช่นนี้ ในครานั้นที่ท่านถูกโจรจับตัวไปก็เป็นเพราะข้าขอให้ท่านไปเป็นเพื่อนมิใช่หรือ"

หนานอิงถึงกับตาโตเรื่องที่นางคาดไม่ถึงมาก่อนนั้นพลันก่อให้เกิดความสงสัยในใจ

วันนั้นความจริงหนานอิงไม่คิดจะออกไปที่ใด เพียงแต่หนานหงมาอ้อนวอนให้นางไปเป็นเพื่อนเพราะได้นัดพบบุรุษที่นางมีใจเอาไว้ในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าการพาหนานอิงไปด้วยนั้นเพื่อบังหน้าให้ท่านหนานไม่ตำหนิ หรือว่าหนานหงจะรู้เห็นแต่แรกและเป็นผู้หลอกล่อนางออกมากัน

หากเป็นเช่นนั้นล่ะก็ ตัวการทั้งหมดนี้คือน้องสาวของนางเองหรือ?

จู่ ๆ หนานอิงก็รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาในอก การที่หนานหงเอ่ยถึงเรื่องนี้ย่อมแปลว่าหนานหงไม่ปิดบังแล้วว่าตนเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มุมปากของนางอิงพลันเหยียดออกเป็นรอยยิ้มหยัน นางหัวเราะตนเองที่โง่เง่ายิ่งนัก นางในสกุลหนานเหมือนเป็นหอกข้างแคร่ของทุกคนเช่นนั้นหรือ

เมื่อกระจ่างแจ้งในใจแล้วหนานอิงกลับสามารถทำใบหน้าเรียบเฉยและสงบนิ่งได้โดยพลัน นางปรายสายตามองอาฉีอยู่ชั่วครู่ยกมุมปากน้อย ๆ ส่งสัญญาณบางอย่างที่รู้กันเพียงสองคน

หนานอิงตอบคำถามของหนานหงสองสามคำกระทั่งได้กลิ่นกายที่โชยมาติดปลายจมูก กลิ่นที่นางคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่แตกต่างกันออกไปเล็กน้อย 

กลิ่นเครื่องหอมที่ติดกายแม้จะใช้กลิ่นเดียวกันแต่เมื่อผสมกับกลิ่นกายโดยกำเนิดของผู้ใช้จะกลายเป็นกลิ่นเฉพาะและให้ความรู้สึกแตกต่าง กระนั้นหนานอิงก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าสูตรเครื่องหอมของนางทั้งหมดนั้นหนานหงได้เรียนรู้และนำมาใช้เพื่อล่อลวงคนแล้ว

ก่อนหน้านี้หนานอิงเคยสงสัยว่าเหตุใดองค์รัชทายาทจึงได้หลงใหลหนานหงได้ แต่บัดนี้ด้วยกลิ่นล่อลวงนี้ต่อให้เป็นฝ่าบาทหากได้เข้าใกล้หนานหงก็ไม่แน่ว่าอาจจะลุ่มหลงนางเช่นกัน

มันเป็นกลิ่นที่หนานอิงคิดค้นขึ้นมาแต่นางมิกล้าใช้ด้วยคุณธรรมที่อยู่ในใจของตนเอง กลายเป็นกลิ่นต้องห้ามของนางไปแล้ว น่าเสียดายที่นางไม่ทำลายตำราส่วนผสมนั้นทิ้งเสีย นางจึงเอ่ยหยั่งเชิงหนานหงไปว่า

"กลิ่นกายของพระชายาข้าช่างคุ้นเคยยิ่งนัก"

หนานหงยิ้มงดงามเอ่ยอย่างอ่อนหวาน

"ทุกสิ่งที่พี่ห้าสั่งสอนหนานหงจำจนขึ้นใจ หรือว่าพี่ห้าเสียใจที่ของเหล่านั้นถูกข้าครอบครองจนหมดสิ้น"