ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 87

ในยามที่เข้าวังหลวงด้วยหนานอิงเคยถูกลอบสังหารมาแล้ว บัดนี้จึงมีคนคุ้มกันแน่นหนาแต่ละคนล้วนเป็นนักรบฝีมือดีจากจวนอ๋องจึงไม่มีผู้ใดกล้าลงมือ 

เมื่อหนานอิงมาถึงหน้าประตูวังหลวงหิมะก็ตกลงมาอย่างหนักแล้ว อาฉีคลุมเสื้อคลุมให้นางทั้งยังยัดเตาอุ่นให้นางกอดเอาไว้ หนานอิงถอดถุงมือของหานเซียวออกจึงรู้สึกเย็นที่ปลายนิ้วจึงรีบกอดเตาอุ่นเอาไว้กับอกทันใด

หนานอิงลงจากรถม้าด้วยกิริยาแช่มช้อยมีอาฉีคอยกางร่มอันใหญ่ปกป้องนางจากหิมะที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก

"หนาวขนาดนี้ยังคิดออกจากวังอีก"

อาฉีบ่นเบา ๆ หนานอิงเพียงแต่ยิ้ม

"ข้าอยากเห็นคนที่คิดว่าตนเองกำลังลอยอยู่บนฟ้าแล้วกลับถูกกระชากลงสู่พื้นดินในเวลาข้ามวันนั้นจะกำลังทำใบหน้าเช่นใด"

"คุ้มค่ากับการที่ท่านฝ่าความหนาวมาหรือเจ้าคะ"

"ทุกสิ่งที่ข้าทำย่อมคิดว่าคุ้มค่า"

หนานอิงตอบเสียเบา สตรีทั้งสองเดินเคียงกันไปตามเส้นทางราบเรียบที่แม้จะมีหิมะตกหนักกลับมีคนคอยกวาดจนเป็นทางโล่ง กระนั้นพื้นก็ลื่นเป็นอย่างยิ่งสตรีสองคนต่างมีวรยุทธ์จึงก้าวเท้าว่องไวนัก กระทั่งคนนำทางยังแปลกใจ

ขันทีนำทางทำหน้าที่นี้มีนับสิบปี มิเคยพบคุณหนูในห้องหอ ก้าวเท้าบนพื้นหิมะที่เปียกลื่นได้ว่องไวและคล่องแคล่วโดยมิได้ระวังเพียงนี้ กระนั้นฝีเท้าของสองนายบ่าวผู้นี้กลับว่องไวราวกับล่องหน

เมื่อมาถึงคุกหลวงกงกงผู้นั้นจึงเอ่ยกับทหาร แจ้งแก่พวกเขาว่านางเป็นผู้ใดทหารที่ยืนเฝ้ายามนั้นแม้มิได้ทำความเคารพเพราะหนานอิงยังเป็นเพียงแค่สามัญชนแต่ก็คล้ายจะนบนอบไม่น้อยจึงหลีกทางให้พวกนางทั้งสอง

ในยามนี้เองที่หนานอิงประจักษ์แจ้งในใจถึงอำนาจอันยิ่งใหญ่ของลู่หนิงหวัง กระทั่งในคุกหลวงที่ผู้อื่นยากที่จะเข้ามาเพียงเขาสั่งการคำเดียวหนานอิงก็สามารถเดินลอยชายเข้ามาได้อย่างเปิดเผย มิต้องปิดบังอันใดด้วยซ้ำ

แน่นอนว่านางย่อมเข้ามาในฐานะผู้ที่ถูกวางยา ในวังหลวงเลื่องลือว่าหนานอิงต้องพิษและโชคดีที่ได้ท่านหมอเทวาหัวหน้าหมอหลวงช่วยรักษาด้วยรับสั่งของฝ่าบาท

แต่พระชายารัชทายาทผู้วางยาพิษกลับไม่ได้รับการช่วยเหลือ ส่งผลให้พิษกระจายไปจนทั่วบัดนี้ใบหน้าทั้งใบหน้ามีตุ่มหนองขึ้นมาจนเต็ม ทั้งน่าหวาดกลัวและน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก

ก่อนที่ทหารจะนำทางพวกนางเข้าไปด้านใน ทหารผู้นำทางกลับเอ่ยว่า

"แม่นางหยุดรอตรงนี้ก่อน ด้านในองค์รัชทายาทเสด็จประเดี๋ยวจะเสด็จออกมาแล้ว พวกท่านจึงจะสามารถเข้าเยี่ยมนักโทษได้"

หนานอิงพยักหน้า นางและอาฉียืนรออยู่ด้านนอกชั่วครู่แม้จะยังไม่เข้าไปภายในกลิ่นอับชื้นพลันโชยแตะเข้าจมูก หนานอิงจามทันใด

มือขาวราวหยกพิสุทธิ์ของคนผู้หนึ่งกลับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นาง หนานอิงเงยหน้าขึ้นมองพบบุรุษผู้หนึ่งอยู่ในอาภรณ์สีขาวประดุจหิมะ เขายิ้มให้นางเล็กน้อยแต่กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าอันงดงามที่สุด

หนานอิงยิ้มพราย เสียงใสกังวาลเรียกชื่อเขาออกมาคำหนึ่งด้วยความยินดี

"นายน้อย"

หานเซียวไล้นิ้วไปบนใบหน้าของหนานอิง ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอันแสนยวนใจ

"ข้ามาพบนางผู้นั้นเป็นเพื่อนเจ้า"

"นายน้อยกลับมาจากค่ายตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ"

หานเซียวก้มหน้าลงต่ำ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนยังจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง

"ทำไมหรือ คิดถึงข้ามากเลยหรือ"

หนานอิงมองรอยยิ้มหล่อเหลาอย่างตื่นตะลึงกระทั่งนางเผลอไผลด้วยถูกล่อลวงด้วยความงามนั้น

"ข้าคิดถึงท่านเจ้าค่ะ ข้าเป็นห่วงท่าน"

ดวงตากลมโตของนางที่มองเขาสุกสาวเหมือนธารน้ำใสทั้งยังทอประกายระยิบระยับประดุจกำลังต้องแสงอาทิตย์ ลมหอบหนึ่งพัดโชยผ่านยิ่งทำให้ร่างอบอุ่นของหนานอิงส่งกลิ่นหอมกำจายคละคลุ้ง ด้วยวันนี้อาภรณ์ที่นางเลือกสวมใส่ล้วนถูกรมด้วยเครื่องหอมที่ทำให้ผู้คนตื่นตะลึง

มิใช่กลิ่นหอมของมวลดอกไม้แต่เป็นกลิ่นหอมที่หนานอิงจงใจสร้างขึ้นมาทั้งหมดเพื่อให้หนานหงรู้ว่าต่อให้หนานหงจะพยายามเพียงใด ก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยที่กำลังไล่ตามนาง

หากหนานหงไม่คิดคดอย่างไรเสียสิ่งที่หนานอิงมีหนานหงย่อมได้รับด้วย น่าเสียดายโดยแท้ที่หนานหงกลับมิอาจรอได้

หานเซียวสูดกลิ่นหอมแห่งความหลงใหลนั้นเข้าไปโดยพลัน กระทั่งทหารยามที่อยู่ไม่ไกลยังพลอยมีวาสนาได้ดอมดมกลิ่นหอมนี้ด้วยลมที่พัดผ่าน ทุกคนล้วนตกอยู่ในความลุ่มหลงประดุจมองเห็นสายลมอันแผ่วเบาในฤดูใบไม้ผลิ

ด้วยความคิดถึงและความหลงใหลนี้หานเซียวมิอาจทนไหวอีก ในลำคอครางแผ่วก่อนจะเชยคางของนางขึ้น ลมหายใจของหนานอิงประดุจกลิ่นดอกกล้วยไม้ สดชื่นหอมหวานเย้ายวนใจ

ฉับพลันเขาก้มลงจุมพิตนางอย่างเร่าร้อน พร้อมด้วยร่มคันใหญ่ของอาฉีที่ว่องไวยิ่งกว่าลมพัด นางกางกั้นคนทั้งสองจากสายตาของคนอื่นเอาไว้

กลิ่นหอมของหนานอิงสดใสประดุจสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ทั้งเย็นทั้งชื่นใจเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงเองเขย่งปลายเท้าทั่งยังกอดคอของเขาเอาไว้แนบแน่น อ้าปากเผยอรับจุมพิตอันอ่อนหวานด้วยความคิดถึงจับใจ

ร่างกายของหนานอิงช่างอ่อนหวาน ทั้งยังเกลี้ยงเกลามีน้ำมีนวล ยิ่งสัมผัสยิ่งประดุจว่าร่างกายนี้ไร้กระดูกอ่อนนุ่มเป็นอย่างมาก หานเซียวยิ่งกอดรัดนางแนบแน่น

หนานอิงในแบบนี้ช่างดีกว่าที่เขาฝันถึงเสียอีก

หนานอิงอ้าปากรับจุมพิต แลบปลายลิ้นออกมาสัมผัสกับปลายลิ้นของเขา สัมผัสที่อ่อนนุ่มแต่เต็มไปด้วยความร้อนแรงถูกส่งผ่านไปทั่วร่างกาย ในขณะที่เขาลูบไล้นางด้วยริมฝีปากเช่นนี้หนานอิงเองกลับรู้สึกประหนึ่งว่าวิญญาณของนางกำลังหลุดลอยออกจากร่าง

กลิ่นนั้นดึงดูดให้องค์รัชทายาทมองมาที่หนานอิงทันใด หานเซียวยิ้มแล้วเอ่ยแนะนำ

"เสด็จพี่นี่คือว่าที่พระชายาของข้า"

ฐานะของหานเซียวแม้จะมิใช่บุตรชายแท้ ๆ ของฝ่าบาทแต่ก็นับได้ว่าเป็นอ๋องที่มีศักดิ์ศรีและมีอำนาจอันยิ่งใหญ่ องค์รัชทายาทจึงนับเขาเป็นน้องชายผู้หนึ่ง

"น้องสาวต่างมารดาของหนานหงหรือ มิน่าเล่าข้าได้กลิ่นหอมของเครื่องหอมโชยออกมาจากร่างของนาง นับว่าเป็นกลิ่นหอมชั้นยอดสมแล้วที่เป็นบุตรสาวของท่านพ่อตา ฝีมือการปรุงเครื่องหอมของเจ้าคงมิได้ด้อยไปกว่าผู้อื่นเป็นแน่"

องค์รัชทายาทมิเคยพบหนานอิงมาก่อน พระองค์เคยได้ยินเรื่องของนางมาบ้างยังคิดว่าสองอ๋องนี่คงวิปริตถึงขั้นจะแต่งพระชายาคนเดียวกัน ทั้งยังขบขันเพราะเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง

ครานี้เมื่อมีโอกาสแล้วองค์รัชทายาทจึงต้องการเห็นใบหน้าของสตรีที่ทำให้อ๋องพี่น้องสองคนนี้ลุ่มหลงเป็นอย่างยิ่ง

หนานอิงเงยหน้าขึ้น กล่าวขอบคุณรัชทายาทตามมารยาท

ในยามที่หนานอิงเงยหน้าประดุจแสงของตะวันฉายกำลังส่องมาที่ใบหน้าอันใสกระจ่างชวนให้ตราตรึง นัยต์ตาของนางเปล่งประกายน่าหลงใหล ยังมีกลิ่นหอมที่โชยอ่อน ๆ ออกมาจากร่างแม่จะคล้ายคลึงกับกลิ่นของหนานหงแต่กลับทำให้ใจสงบและเบิกบานในคราเดียวกัน

เมื่อได้มองตาของนางใจขององค์รัชทายาทพลันอ่อนระทวย เขาทั้งเอ่ยคำหนึ่งออกมา

"อีกทั้งยังงดงามกว่าผู้ใดทั้งหมดที่ข้าเคยพบมา"

ฉับพลันแสงสะท้อนในดวงตาขององค์รัชทายาทกลับกลายเป็นร่างสูงใหญ่ของหานเซียว ดวงตาของหานเซียวเป็นสีดำทะมึน

"สตรีของข้ามิสมควรให้องค์รัชทายาทจ้องมองเช่นนี้"

องค์รัชทายาทละสายตาอย่างแสนเสียดาย เขายอมรับว่าประเมินสองอ๋องต่ำไป ที่แท้เพราะหนานอิงดึงดูดใจเช่นนี้ แม้กระทั่งเขาที่เห็นนางเพียงครู่ยังอดหลงใหลไม่ได้ สองพี่น้องนี้จึงสามัคคีกันครอบครองนางเอาไว้ แต่น่าเสียดายที่ต่อไปพวกเขาจะไม่ได้มีโอกาสเห็นนางอีก

หนานอิงหรือ ในยามนั้นเขาจะเมตตาแต่งตั้งให้เป็นสนมตำแหน่งเฟยดีหรือไม่ นางคงพึงพอใจกว่าการเป็นพระชายาเสียอีก

สตรีที่อรชรอ่อนหวานตราตรึงใจผู้นี้สมควรปรนนิบัติเขามากว่าอ๋องบ้านป่าเช่นหานเซียวและลู่หนิงหวัง

องค์รัชทายาทเพียงแต่ส่งยิ้มที่แฝงความนัย มิได้เอ่ยคำใดก่อนที่จะปรายตามองหนานอิงอีกคราแล้วเสด็จออกไป หลังลับตาคนเขาเอ่ยกับองค์รักษ์ของตนประโยคหนึ่ง

"หนานอิงผู้นั้น ข้าอยากได้นางไว้ชีวิตนางแล้วส่งนางมาหาข้าหลังการศึกเราสำเร็จ"

"พ่ะย่ะค่ะ"