ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 88

ในใจของหานเซียวนั้นบัดนี้มีเพียงประการเดียว คือ อยากจะควักลูกตาขององค์รัชทายาทยิ่งนัก 

เขารู้ดีว่าหนานอิงงดงามเพียงใด และเหตุใดวันนี้องค์รัชทายาทจึงสนใจนางเป็นอย่างยิ่ง 

"เครื่องหอมนี้ดึงดูดคนนัก ปกติใบหน้าของเจ้าก็ดึงดูดคนอยู่แล้วอย่าได้ใช้เครื่องหอมนี้อีก หากไม่คิดว่าจะทำให้พี่ใหญ่ลำบากใจคงได้ฟันคอคนผู้นั้นไปแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

หานเซียวโกรธจนไม่รู้ว่าจะทำเช่นใดดีแล้ว หากในยามนั้นเขาจะอาสาเป็นคนจัดการองค์รัชทายาทเสียเอง

หนานอิงยิ้ม นางไม่ล้วนคิดตามใจเขาและเป็นความผิดของนางที่ใช้มันโดยไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้ ด้วยคิดเพียงแต่ว่าจะเยาะหยันหนานหงเท่านั้น

คนอย่างหนานอิงเมื่อมีโอกาสนางย่อมคิดบัญชีเอาคืนไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

เมื่อลงมาที่คุกอากาศอับชื้นทั้งที่คุมขังพระชายารัชทายาทก็อยู่ลึกนัก หานเซียวเกรงว่าจะทำให้หนานอิงหายใจลำบาก เขาถึงกับให้ทหารผู้หนึ่งเดินนำเพื่อจุดกำยานไล่ความชื้น ทั้งยังคอยใช้พัดสังหารแมลงตัวเล็กที่บินว่อนอยู่ในคุกมิให้หนานอิงรำคาญมาตลอดทาง 

"สัตว์พวกนี้เติบโตในคุกที่อับชื้น หากคนที่ผิวพรรณอ่อนบางพบเจอเข้าอาจเกิดผื่นคัน"

เขาอธิบายหนานอิงพลันคิดถึงหนานหง นางจะเป็นเช่นไรกันนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับความโปรดปรานในจวนสกุลหนาน แต่นางก็มิเคยลำบากเลยแม้แต่ครั้งเดียว ยังมีบ่าวไพร่รองมือรองเท้าทำให้ทุกอย่างแล้วหนานหงเมื่ออยู่ในนี้จะทำเช่นใดกัน

มือของหานเซียวว่องไว ปัดไล่แมลงให้พ้นนางใบหน้าของเขาเรียบเฉยเมื่อบรรดาทหารที่เฝ้ายามด้านในมองด้วยความสงสัย กระทั่งหนานอิงรู้สึกไม่ดีที่ให้เขาปรนนิบัติพัดวีให้เช่นนี้

"นายน้อยทำนอย่าลำบากเลยเจ้าค่ะ ให้อาฉีทำเถิด"

อาฉีกลับแย่งพัดจากมือเขาตั้งใจพัดให้หนานอิงเอง หานเซียวกลับทำตาดุใส่อาฉี

"หากให้เจ้าทำความดีความชอบก็ต้องเป็นของเจ้า เก็บไม้เก็บมือของเจ้าเสีย"

อาฉีหัวเราะในใจ นางรีบปล่อยมือทันใด เรื่องอันใดจะยุ่งอีกในเมื่อเขาต้องการเป็นทาสเมียนักก็ย่อมต้องให้หานเซียวสมใจ

"นายน้อยท่านไม่ต้องพัดแล้วเจ้าค่ะ หนานอิงมิเป็นอันใด"

หนานอิงยิ้มถูกเขาประคองไม่ห่าง ทั้งมือคอยพัดไล่อากาศในคุกหลวงมีหนูค่อนข้างมาก วิ่งพล่านไปทั่วทำให้หานเซียวได้แสดงความสามารถฆ่าหนูเพื่อพระชายาของเขาไปหลายตัว

"เจ้ากลัวหนูหรือไม่"

หนานอิงส่ายหน้า

"ไม่กลัวเจ้าค่ะ"

"เก่งกล้ายิ่ง สตรีทั่วไปมักจะกลัวหนู"

อาฉีรีบพูดขึ้น

"นายน้อยข้าก็ไม่กลัวเจ้าค่ะ ข้าเก่งหรือไม่"

หานเซียวจึงเอ่ยคำหนึ่ง

"เจ้าเป็นสตรีที่ข้าไม่นับเป็นสตรี ไม่กลัวหนูย่อมไม่พิเศษ"

อาฉีขมวดคิ้วเขาหมายความว่าอย่างไรกัน

ในขณะที่หนานอิงหัวเราะในใจ สัตว์พวกนี้จะทำให้นางหวาดกลัวได้อย่างไรในเมื่อทั้งหานเซียวและลู่หนิงหวังยังเคยโยนนางเอาไว้ในป่าทั้งคืน ปล่อยให้เผชิญกับสัตว์ป่าสารพัดชนิดเพื่อเอาตัวรอดให้ได้ในค่ำคืนนั้น

หรือว่าหานเซียวลืมเรื่องที่ผ่านมาหมดสิ้นแล้ว ในยามนี้เขากลับมีหน้ามาถามนางอีกว่ากลัวหนูพวกนี้หรือไม่ ช่างน่าขันนัก

ด้านในไม่นับว่าหนาวมาก เนื่องจากมีกะละมังไฟถูกจุดอยู่กระจายจนทั่วเพื่อสร้างความอบอุ่น ห้องขังมีนักโทษถูกขังอยู่เกือบทุกห้อง แต่กลับไร้เสียงด้วยนักโทษเหล่านั้นล้วนถูกวางยากล่อมจิตเพื่อให้ควบคุมได้ง่ายต่างคนต่างนั่งเหม่อลอยอยู่ในคุกแห่งนั้น สภาพแต่ละคนจึงดูเหม่อลอยและกึ่งหลับกึ่งตื่นทั้งยังไม่ได้สติ

นักโทษเหล่านี้ล้วนนับวันรอส่งออกไปใช้แรงงานเมื่อมีเมืองใดร้องขอ แม้ว่าพวกเขาบัดนี้จะดูไร้เรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ยาแต่เมื่อถึงคราวต้องทำงานก็ยังมีร่างกายที่แข็งแรงเป็นอย่างยิ่ง

แสงสวางจากโคมไฟนำทางที่วับ ๆ แวม ๆ มาใกล้กรงขังของหนานหงทำให้นางถึงกับหวาดผวา เมื่อสักครู่องค์รัชทายาทมาพบนางและยังได้บังคับให้นางยอมรับข้อกล่าวหาทุกข้อเพื่อเอาตัวรอด หลังจากนั้นเขาจะหาทางช่วยนางและส่งไปที่อื่นไม่ต้องมาลำบากในคุก

นี่เป็นวิธีการเดียวที่จะทำให้หนานหงรอดพ้นจากโทษประหาร

รับสารภาพว่านางเพิ่งใส่ยาพิษเข้าไปหมายทำให้หนานอิงเสียโฉมมิได้คิดฆ่าเอาชีวิต เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวพันกับฝ่าบาทแล้ว เมื่อไม่เกี่ยวพันกับโอรสสวรรค์หนทางรอดย่อมมี

หนานหงถูกองค์รัชทายาทกดดันอย่างหนัก เขาไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกี่ยวพันกับตัวเขา รัชทายาทยังได้ประทานยาที่บอกว่าเป็นยาถอนพิษให้กับนางด้วย

หนานหงมองยาในมือนางเปิดขวดดมดู กลิ่นของพิษโชยฉุนแตะจมูก หนานหงร่ำไห้ นางเองก็มีความรู้เรื่องพิษอยู่บ้าง ยังแยกแยะได้อย่างถูกต้อง สุดท้ายแล้วพระสวามีของนางก็หยิบยื่นความตายให้นางด้วยตนเอง

เมื่อหนานอิงหยุดยืนอยู่ด้านหน้ากรงขังนั้น หานเซียวสั่งให้ทหารเปิดประตู 

เสียงไขประตูเหล็กดังแว่ว หนานหงเงยหน้าขึ้นแสงจากโคมไฟส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้างามของหนานอิงทำให้หนานหงถึงกับตกใจ หนานอิงมาได้อย่างไร และสภาพของหนานอิงในยามนี้คล้ายกับไม่เคยเกิดสิ่งใดกับนางเลย ทั้ง ๆ ที่วันนั้นหนานอิงได้ดื่มชาและยังได้สัมผัสถ้วยชานั้นไปหลายครั้ง

"เจ้าเหตุใดจึงไม่เป็นอะไร"

หนานอิงหัวเราะ แม้ยามนี้หนานหงยังคงหวังให้นางล้มป่วยด้วยพิษและตายสินะ

"ข้าจะเป็นอันใดได้เล่า แค่กลเล็ก ๆ อันอ่อนหัดของเจ้า"

หนานหงมั่นใจว่าพิษของนางรุนแรงยิ่ง อย่างไรหนานอิงก็ไม่อาจรอดพ้นต้องนอนซมหมดทางรักษา แม้นางจะต้องลงนรกแต่หนานอิงก็ไม่รอดเช่นนี้หนานหงย่อมวางใจได้ส่วนหนึ่ง

แต่สิ่งที่เห็นคือหนานอิงในยามนี้กลับยังสบายดีทั้งยังดูสูงส่งเกินที่นางจะยกมือเอื้อมถึงได้อีก 

"ไม่จริง อย่างน้อยเจ้าต้องเป็นอะไรบ้างสิ ไม่จริงเหตุใดไม่มีผู้ใดบอกข้า"

หนานอิงเอ่ยเสียงเย็น นางขยับเข้าใกล้หนานหง สตรีที่เคยคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่เหนือนาง ร่างกายของหนานหงเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดและหนองของนางเรียกพวกหนูได้ดีในยามค่ำคืน

ในยามที่นางเผลอหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนเมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าหนูตัวใหญ่พวกนั้นกำลังไต่ตามร่างกายของนางยั้วเยี้ยไปหมด ทั้งยังมากัดแทะใบหน้าของนางราวกับเป็นอาหารอันโอชะ หนานหงได้แต่กรีดร้องออกมาทั้งยังใช้มือปัดไล่หนูพวกนั้นออกไปอย่างรังเกียจ

ชีวิตของนางต้องมาจบสิ้นแล้วทันทีที่หนานอิงกลับมา

มันกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร

กระทั่งท่านหนานเองก็ทอดทิ้งนาง บิดาที่เคยชื่นชมและกล่าวสรรเสริญเยินยอว่าหนานหงคือบุตรที่สวรรค์ประทานลงมาให้ ทำให้สกุลหนานมียศมีศักดิ์ศรี สามารถขยับจากชนชั้นพ่อค้าไปอยู่ในชนชั้นขุนนางได้

แต่ในยามนี้ไม่มีสักครั้งเดียวที่เขาจะโผล่มาเยี่ยมนาง

หนานหงกรีดร้องเมื่อได้กลิ่นหอมกรุ่นที่โชยออกมาจากร่างของหนานอิง เป็นกลิ่นที่นางคุ้นเคยแต่ทว่ากลับหอมละมุนยิ่งกว่า ทั้งอ่อนโยนอ่อนหวานและยั่วเย้าในคราเดียวกัน

ผิดกันกับกลิ่นกายของหนานหงในยามนี้ล้วนเป็นกลิ่นเหม็นอับชื้นทั้งยังมีกลิ่นฉี่หนูติดอยู่ไปทั่วตามร่างกาย กระทั่งเสื้อผ้าของนางก็ขาดหลุดลุ่ยเป็นเพียงเสื้อเก่า ๆ ของนักโทษผู้หนึ่งไร้สง่าราศีของพระชายารัชทายาทเช่นดังวันวาน