ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 88

ในใจของหานเซียวนั้นบัดนี้มีเพียงประการเดียว คือ อยากจะควักลูกตาขององค์รัชทายาทยิ่งนัก 

เขารู้ดีว่าหนานอิงงดงามเพียงใด และเหตุใดวันนี้องค์รัชทายาทจึงสนใจนางเป็นอย่างยิ่ง 

"เครื่องหอมนี้ดึงดูดคนนัก ปกติใบหน้าของเจ้าก็ดึงดูดคนอยู่แล้วอย่าได้ใช้เครื่องหอมนี้อีก หากไม่คิดว่าจะทำให้พี่ใหญ่ลำบากใจคงได้ฟันคอคนผู้นั้นไปแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

หานเซียวโกรธจนไม่รู้ว่าจะทำเช่นใดดีแล้ว หากในยามนั้นเขาจะอาสาเป็นคนจัดการองค์รัชทายาทเสียเอง

หนานอิงยิ้ม นางไม่ล้วนคิดตามใจเขาและเป็นความผิดของนางที่ใช้มันโดยไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้ ด้วยคิดเพียงแต่ว่าจะเยาะหยันหนานหงเท่านั้น

คนอย่างหนานอิงเมื่อมีโอกาสนางย่อมคิดบัญชีเอาคืนไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

เมื่อลงมาที่คุกอากาศอับชื้นทั้งที่คุมขังพระชายารัชทายาทก็อยู่ลึกนัก หานเซียวเกรงว่าจะทำให้หนานอิงหายใจลำบาก เขาถึงกับให้ทหารผู้หนึ่งเดินนำเพื่อจุดกำยานไล่ความชื้น ทั้งยังคอยใช้พัดสังหารแมลงตัวเล็กที่บินว่อนอยู่ในคุกมิให้หนานอิงรำคาญมาตลอดทาง 

"สัตว์พวกนี้เติบโตในคุกที่อับชื้น หากคนที่ผิวพรรณอ่อนบางพบเจอเข้าอาจเกิดผื่นคัน"

เขาอธิบายหนานอิงพลันคิดถึงหนานหง นางจะเป็นเช่นไรกันนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับความโปรดปรานในจวนสกุลหนาน แต่นางก็มิเคยลำบากเลยแม้แต่ครั้งเดียว ยังมีบ่าวไพร่รองมือรองเท้าทำให้ทุกอย่างแล้วหนานหงเมื่ออยู่ในนี้จะทำเช่นใดกัน

มือของหานเซียวว่องไว ปัดไล่แมลงให้พ้นนางใบหน้าของเขาเรียบเฉยเมื่อบรรดาทหารที่เฝ้ายามด้านในมองด้วยความสงสัย กระทั่งหนานอิงรู้สึกไม่ดีที่ให้เขาปรนนิบัติพัดวีให้เช่นนี้

"นายน้อยทำนอย่าลำบากเลยเจ้าค่ะ ให้อาฉีทำเถิด"

อาฉีกลับแย่งพัดจากมือเขาตั้งใจพัดให้หนานอิงเอง หานเซียวกลับทำตาดุใส่อาฉี

"หากให้เจ้าทำความดีความชอบก็ต้องเป็นของเจ้า เก็บไม้เก็บมือของเจ้าเสีย"

อาฉีหัวเราะในใจ นางรีบปล่อยมือทันใด เรื่องอันใดจะยุ่งอีกในเมื่อเขาต้องการเป็นทาสเมียนักก็ย่อมต้องให้หานเซียวสมใจ

"นายน้อยท่านไม่ต้องพัดแล้วเจ้าค่ะ หนานอิงมิเป็นอันใด"

หนานอิงยิ้มถูกเขาประคองไม่ห่าง ทั้งมือคอยพัดไล่อากาศในคุกหลวงมีหนูค่อนข้างมาก วิ่งพล่านไปทั่วทำให้หานเซียวได้แสดงความสามารถฆ่าหนูเพื่อพระชายาของเขาไปหลายตัว

"เจ้ากลัวหนูหรือไม่"

หนานอิงส่ายหน้า

"ไม่กลัวเจ้าค่ะ"

"เก่งกล้ายิ่ง สตรีทั่วไปมักจะกลัวหนู"

อาฉีรีบพูดขึ้น

"นายน้อยข้าก็ไม่กลัวเจ้าค่ะ ข้าเก่งหรือไม่"

หานเซียวจึงเอ่ยคำหนึ่ง

"เจ้าเป็นสตรีที่ข้าไม่นับเป็นสตรี ไม่กลัวหนูย่อมไม่พิเศษ"

อาฉีขมวดคิ้วเขาหมายความว่าอย่างไรกัน

ในขณะที่หนานอิงหัวเราะในใจ สัตว์พวกนี้จะทำให้นางหวาดกลัวได้อย่างไรในเมื่อทั้งหานเซียวและลู่หนิงหวังยังเคยโยนนางเอาไว้ในป่าทั้งคืน ปล่อยให้เผชิญกับสัตว์ป่าสารพัดชนิดเพื่อเอาตัวรอดให้ได้ในค่ำคืนนั้น

หรือว่าหานเซียวลืมเรื่องที่ผ่านมาหมดสิ้นแล้ว ในยามนี้เขากลับมีหน้ามาถามนางอีกว่ากลัวหนูพวกนี้หรือไม่ ช่างน่าขันนัก

ด้านในไม่นับว่าหนาวมาก เนื่องจากมีกะละมังไฟถูกจุดอยู่กระจายจนทั่วเพื่อสร้างความอบอุ่น ห้องขังมีนักโทษถูกขังอยู่เกือบทุกห้อง แต่กลับไร้เสียงด้วยนักโทษเหล่านั้นล้วนถูกวางยากล่อมจิตเพื่อให้ควบคุมได้ง่ายต่างคนต่างนั่งเหม่อลอยอยู่ในคุกแห่งนั้น สภาพแต่ละคนจึงดูเหม่อลอยและกึ่งหลับกึ่งตื่นทั้งยังไม่ได้สติ

นักโทษเหล่านี้ล้วนนับวันรอส่งออกไปใช้แรงงานเมื่อมีเมืองใดร้องขอ แม้ว่าพวกเขาบัดนี้จะดูไร้เรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ยาแต่เมื่อถึงคราวต้องทำงานก็ยังมีร่างกายที่แข็งแรงเป็นอย่างยิ่ง

แสงสวางจากโคมไฟนำทางที่วับ ๆ แวม ๆ มาใกล้กรงขังของหนานหงทำให้นางถึงกับหวาดผวา เมื่อสักครู่องค์รัชทายาทมาพบนางและยังได้บังคับให้นางยอมรับข้อกล่าวหาทุกข้อเพื่อเอาตัวรอด หลังจากนั้นเขาจะหาทางช่วยนางและส่งไปที่อื่นไม่ต้องมาลำบากในคุก

นี่เป็นวิธีการเดียวที่จะทำให้หนานหงรอดพ้นจากโทษประหาร

รับสารภาพว่านางเพิ่งใส่ยาพิษเข้าไปหมายทำให้หนานอิงเสียโฉมมิได้คิดฆ่าเอาชีวิต เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวพันกับฝ่าบาทแล้ว เมื่อไม่เกี่ยวพันกับโอรสสวรรค์หนทางรอดย่อมมี

หนานหงถูกองค์รัชทายาทกดดันอย่างหนัก เขาไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกี่ยวพันกับตัวเขา รัชทายาทยังได้ประทานยาที่บอกว่าเป็นยาถอนพิษให้กับนางด้วย

หนานหงมองยาในมือนางเปิดขวดดมดู กลิ่นของพิษโชยฉุนแตะจมูก หนานหงร่ำไห้ นางเองก็มีความรู้เรื่องพิษอยู่บ้าง ยังแยกแยะได้อย่างถูกต้อง สุดท้ายแล้วพระสวามีของนางก็หยิบยื่นความตายให้นางด้วยตนเอง

เมื่อหนานอิงหยุดยืนอยู่ด้านหน้ากรงขังนั้น หานเซียวสั่งให้ทหารเปิดประตู 

เสียงไขประตูเหล็กดังแว่ว หนานหงเงยหน้าขึ้นแสงจากโคมไฟส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้างามของหนานอิงทำให้หนานหงถึงกับตกใจ หนานอิงมาได้อย่างไร และสภาพของหนานอิงในยามนี้คล้ายกับไม่เคยเกิดสิ่งใดกับนางเลย ทั้ง ๆ ที่วันนั้นหนานอิงได้ดื่มชาและยังได้สัมผัสถ้วยชานั้นไปหลายครั้ง

"เจ้าเหตุใดจึงไม่เป็นอะไร"

หนานอิงหัวเราะ แม้ยามนี้หนานหงยังคงหวังให้นางล้มป่วยด้วยพิษและตายสินะ

"ข้าจะเป็นอันใดได้เล่า แค่กลเล็ก ๆ อันอ่อนหัดของเจ้า"

หนานหงมั่นใจว่าพิษของนางรุนแรงยิ่ง อย่างไรหนานอิงก็ไม่อาจรอดพ้นต้องนอนซมหมดทางรักษา แม้นางจะต้องลงนรกแต่หนานอิงก็ไม่รอดเช่นนี้หนานหงย่อมวางใจได้ส่วนหนึ่ง

แต่สิ่งที่เห็นคือหนานอิงในยามนี้กลับยังสบายดีทั้งยังดูสูงส่งเกินที่นางจะยกมือเอื้อมถึงได้อีก 

"ไม่จริง อย่างน้อยเจ้าต้องเป็นอะไรบ้างสิ ไม่จริงเหตุใดไม่มีผู้ใดบอกข้า"

หนานอิงเอ่ยเสียงเย็น นางขยับเข้าใกล้หนานหง สตรีที่เคยคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่เหนือนาง ร่างกายของหนานหงเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดและหนองของนางเรียกพวกหนูได้ดีในยามค่ำคืน

ในยามที่นางเผลอหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนเมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าหนูตัวใหญ่พวกนั้นกำลังไต่ตามร่างกายของนางยั้วเยี้ยไปหมด ทั้งยังมากัดแทะใบหน้าของนางราวกับเป็นอาหารอันโอชะ หนานหงได้แต่กรีดร้องออกมาทั้งยังใช้มือปัดไล่หนูพวกนั้นออกไปอย่างรังเกียจ

ชีวิตของนางต้องมาจบสิ้นแล้วทันทีที่หนานอิงกลับมา

มันกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร

กระทั่งท่านหนานเองก็ทอดทิ้งนาง บิดาที่เคยชื่นชมและกล่าวสรรเสริญเยินยอว่าหนานหงคือบุตรที่สวรรค์ประทานลงมาให้ ทำให้สกุลหนานมียศมีศักดิ์ศรี สามารถขยับจากชนชั้นพ่อค้าไปอยู่ในชนชั้นขุนนางได้

แต่ในยามนี้ไม่มีสักครั้งเดียวที่เขาจะโผล่มาเยี่ยมนาง

หนานหงกรีดร้องเมื่อได้กลิ่นหอมกรุ่นที่โชยออกมาจากร่างของหนานอิง เป็นกลิ่นที่นางคุ้นเคยแต่ทว่ากลับหอมละมุนยิ่งกว่า ทั้งอ่อนโยนอ่อนหวานและยั่วเย้าในคราเดียวกัน

ผิดกันกับกลิ่นกายของหนานหงในยามนี้ล้วนเป็นกลิ่นเหม็นอับชื้นทั้งยังมีกลิ่นฉี่หนูติดอยู่ไปทั่วตามร่างกาย กระทั่งเสื้อผ้าของนางก็ขาดหลุดลุ่ยเป็นเพียงเสื้อเก่า ๆ ของนักโทษผู้หนึ่งไร้สง่าราศีของพระชายารัชทายาทเช่นดังวันวาน

"อาฉีสกัดจุดนางเอาไว้อย่าให้นางดิ้นรน"

"เจ้าค่ะ"

อาฉีสกัดจุดหนานหงโดยพลัน หนานอิงดึงมีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้ออกมา หานเซียวกอดอกยกมุมปากเล็กน้อย แววตาของหนานหงเบิกกว้าง

นางไม่รู้ว่าตนเองตัดสินใจถูกหรือไม่แต่ในยามนี้หวาดกลัวนัก ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย เหงื่อเย็นไหลออกมาทุกขุมขน หวาดกลัวกระทั่งปัสสาวะราดออกมาในยามที่หนานอิงง้างปากของนางแล้วดึงลิ้นยาวออกมา

ทหารคนนั้นทำท่าจะห้ามปราม หานเซียวเพียงมองครั้งเดียวเขาก็พลันก้มหน้าเอ่ยด้วยความหวาดกลัว

"ท่านอ๋องข้าน้อยไม่เห็นสิ่งใดขอรับ"

หานเซียวพยักหน้าตบไหล่เขาอย่างปลอบโยน ก่อนจะหันมากอดอกอีกครั้งชื่นชมผลงานของตนเองที่สร้างหนานอิงขึ้นมา

"ไม่ต้องห่วงข้าจะเบามือ"

นางเอ่ยเสียงเย็น ใบหน้าราบเรียบตวัดมีสั้นในมือว่องไว ลิ้นของหนานหงหล่นลงบนพื้น เลือดไหลออกมากบปาก อาฉีทำท่าหวาดเสียว 

มีหนูกลุ่มหนึ่งแอบดูอยู่ในความมืด อาฉีผู้มีใจเมตตาจึงเตะลิ้นของหนานหงให้หมูฝูงนั้น

"นายหญิงท่านทำบุญทำทานแล้ว ดูสิพวกมันแย่งกันกินอย่างอร่อยเชียว"

หนานอิงแสยะยิ้มเย็นชา นางคลายจุดให้หนานหงสตรีผู้นั้นใบหน้าเปื้อนไปด้วยโลหิตสด ๆ ที่ไหลออกมาจากปาก ลิ้นของนางถูกตัดขาดไปแล้ว บัดนี้ไม่อาจพูดสิ่งใดได้อีกกลายเป็นสตรีใบ้ผู้หนึ่งไปแล้ว

ทหารคนนั้นมองสตรีผู้มีใบหน้างดงามแต่ผู้หนึ่งสามารถถือคบไฟให้อีกสตรีผู้หนึ่งตัดลิ้นได้อย่างว่องไวเฉียบคมโดยไม่สะทกสะท้านช่างน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

สิ้นเสียงร้องด้วยความทรมานของหนานหง สตรีนางนั้นพลันสลบไปแล้ว

"หากเจ้ารอดจากพิษบาดแผลได้ข้าจะปล่อยเจ้าไป"

หานเซียวยิ้มอย่างภูมิใจ อิงอิงของเขาเติบโตมาอย่างดีจริง ๆ

หลังจากวันนั้นเรื่องที่หนานหงถูกตัดลิ้นถูกเก็บเอาไว้อย่างเงียบเชียบ นางลงนามรับสารภาพทุกอย่างโทษของนางคือประหารชีวิต แม้กระทั่งองค์รัชทายาทก็รู้สึกโล่งใจแล้วที่นางไม่ทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย

ในความมืดมิดศพของหนานหงถูกขนออกจากพระราชวัง นางถูกขนไปทิ้งยังสุสานแห่งหนึ่ง แผลบนใบหน้าของนางเริ่มแห้งแต่ยังทิ้งรอยแผลเป็นกลายเป็นสตรีหน้าผี หนานหงมิได้ถูกลู่หนิงหวังฆ่าเขาปล่อยนางตามความต้องการของหนานอิง

หนานหงที่ตกต่ำเพียงนี้กลายเป็นสตรีใบ้ที่ต้องปกปิดใบหน้าของตนเองเอาไว้ บุรุษที่นำศพนางออกมาทิ้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นในยามที่นางลืมตายังกระซิบแผ่วเบา

"พระชายาท่านรีบไป"

หนานหงวิ่งออกมาอย่างสุดชีวิต แผลที่ปากของนางยังไม่หายดีทั้งยังเป็นหนองช้ำ นางแอบอยู่ข้างถนนมานานหลายวันมิกล้ากลับสกุลหนาน จนกระทั่งนางได้ข่าวของฮูหยินใหญ่ที่ถูกขับออกจากสกุลหนาน ในยามนั้นหนานหงจึงต้องบากหน้าไปหาฮูหยินใหญ่

ฮูหยินใหญ่เองนับจากวันที่ถูกท่านหนานทำร้ายกลับร่างกายบอบช้ำ ล้มป่วยจนแทบจะขยับกายไม่ได้ เมื่อมีสตรีสกปรกผู้หนึ่งมาขอพบจึงให้คนขับไล่ออกไป

แต่หนานหงกลับแสดงตนว่าเป็นผู้ใด ฮูหยินใหญ่เองมิได้เวทนาแต่นางรู้ว่าหนานหงย่อมมีแผนการแก้แค้นหนานอิงเป็นแน่ ในยามนั้นนางจึงรับหนานหงเอาไว้

หนานหงพูดไม่ได้ยังต้องสื่อสารด้วยการเขียน นางมีเงินซุกซ่อนเอาไว้ก้อนหนึ่ง นางต้องการฆ่าหนานอิงจึงต้องการให้ฮูหยินใหญ่ว่าจ้างผู้ใดสักคนฆ่าหนานอิงเสีย

ฮูหยินใหญ่ไม่รอช้า ตนเองที่ออกมาจากจวนสกุลหนานในยามนั้นมิได้คิดสิ่งใดมาก จึงไม่ทันได้นำเงินทองติดกายมามากมาย แต่ยามนี้เมื่อหนานหงมีเงินนางย่อมสามารถใช้ประโยชน์จากการนี้