ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 89

ความร่วมมือของหนานหงและฮูหยินใหญ่พลันบังเกิดขึ้น ฮูหยินใหญ่สั่งให้คนของนางไปนำสมบัติที่หนานหงซุกซ่อนเอาไว้นอกวังแล้วจัดการว่าจ้างมือสังหารจากเจียงหนานพร้อมทั้งกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่ง

"นายหญิงเป็นดั่งที่ท่านคิด หนานหงนางกลับไปหาฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ"

หนานอิงหัวเราะ

"ข้าอุตส่าห์คิดไว้ชีวิตของเจ้าจริง ๆ แต่กลับวิ่งหาความตายอีกครั้งจนได้"

"พวกมันจะลงมือในไม่ช้า นายหญิงต้องระวังนะเจ้าคะ"

"วันใด"

"วันประสูติของฝ่าบาทเจ้าค่ะ"

หนานอิงพยักหน้า

"ไม่ต้องส่งข่าวนี้ให้นายท่านรู้ อย่าให้เขาพะวงกับตัวข้า"

"เจ้าค่ะ"

อาฉีมองใบหน้าเด็ดเดี่ยวของหนานอิง ด้วยแผนการโจมตีขององค์รัชทายาทคือวันประสูติของฝ่าบาท และเป็นวันที่ท่านอ๋องทั้งสองคิดเล่นงานกลับองค์รัชทายาทเช่นกัน

ในตำหนักบูรพาของรัชทายาทมีการเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง ลู่หนิงหวังวางกำลังเอาไว้สองส่วน ส่วนแรกปกป้องฝ่าบาทและส่วนที่สองให้ตีตลบหลังองค์รัชทายาท

"ซู่อ๋องเราขอเพียงอย่าฆ่าเขา อย่างไรเขาก็คือลูกชายของเรา ส่งเขาออกไปชายแดนให้คนเฝ้าเอาไว้และกักขังไว้ที่นั่นจนกว่าเขาจะตาย"

"ฝ่าบาท"

ฝ่าบาททรงแย้มพระสรวล สุขภาพของพระองค์กำลังถดถอยหลังจากได้ยาคืนชีพแล้วหลังพ้นวันประสูติก็มิอาจมีชีวิตอยู่ต่อได้ เรื่องทุกเรื่องจึงต้องสะสางให้แล้วเสร็จเพื่อไม่ให้ขุนนางก่อสงครามให้ประชาชนเดือดร้อน

"ในเมื่อเขาคิดโค่นล้มเรา ทั้ง ๆ ที่รออีกไม่นานก็จะได้ครองแผ่นดินแล้วเจ้าจะให้เราทำเช่นใด จะตัดใจฆ่าก็มิได้ จะปล่อยก็มิได้สุดท้ายคงได้แต่ฝากบัลลังก์ไว้ให้เจ้าแล้ว"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ความลำบากใจฉายชัดในแววตาของลู่หนิงหวังเพียงเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้านั้นจะกลับมาราบเรียบและน่าหวาดผวาอีกครั้ง 

หลังออกจากตำหนักของฝ่าบาทเขาพบอ้ายเจิง

"หานเซียวเป็นอย่างไรบ้าง"

อ้ายเจิงทำหน้ากลัดกลุ้ม

"คราที่แล้วที่กลับค่ายทหารพบกลุ่มโจรลักลอบปล้นค่าย เขาไม่อาจนั่งอยู่เฉยได้จึงออกแรงไปมากพิษกำเริบอีกครั้ง"

"เขาอยู่ที่ใด"

อ้ายเจิงยิ้ม

"หลังจากอาการดีขึ้นก็อยากทดสอบกำลังบัดนี้จึงอยู่ที่ลานฝึกของวังหลวงกับบรรดาองค์รักษ์ ท่านจะไปดูเขาหน่อยหรือไม่"

ลู่หนิงหวังพยักหน้า

"ไปดูเสียหน่อยระวังไว้ไม่ให้เขาทำสิ่งใดเกินกำลัง"

"ข้าย้ำเขาแล้วว่าเขาไม่อาจใช้พลังเต็มสิบส่วนได้ เขาเข้าใจดี"

บุรุษทั้งสองเดินเคียงกันไปที่ลานฝึกวรยุทธ์ของวังหลวง เมื่อไปถึงก็พบหานเซียวกำลังประลองธนูอยู่กับคนผู้หนึ่ง

หวังเหยียน

ลู่หนิงหวังยกมุมปากเหยียดยิ้ม

"หายเร็วดีนี่"

"ท่านหมายถึงหวังเหยียนหรือ"

ลู่หนิงหวังพยักหน้า

อ้ายเจิงเรียกทหารผู้หนึ่งมาถาม ได้ความว่าหานเซียวกับหวังเหยียนก่อนหน้านั้นประลองดาบกันกระทั่งหวังเหยียนพ่ายแพ้ แต่หวังเหยียนยังร้องขอให้อวิ๋นอ๋องประลองธนูกับตนเองอีกครั้ง

"ทูลท่านอ๋องพักหลังนี่ท่านราชครู่มาฝึกฝนฝีมือกับองค์รักษ์บ่อยครั้งขอรับ"

ลู่หนิงหวังหัวเราะขบขัน คิดจะฝึกฝนร่างกายไว้ปกป้องผู้ใดกัน

ด้านหานเซียวเห็นพี่ชายและอ้ายเจิงมาดูตนเองถึงลานฝึกเพียงแต่ส่งสายตาให้คราหนึ่ง หลังข่มพิษได้ครานี้เขามีอาการดีขึ้นมากแล้ว ได้ออกแรงก็ยิ่งรู้สึกว่าร่างกายเบายิ่งนัก

เพียงแต่ประหลาดใจว่าเหตุใดท่านราชครูผู้นี้จึงต้องการประลองกับเขานัก หานเซียวรู้ว่าฝีมือของหวังเหยียนยังไม่นับว่าดีพอที่จะสู้กับตน แม้จะแพ้ไปแล้วหวังเหยียนยังกับต้องการประลองกับเขาอีก

ค่อนข้างจะน่ารำคาญอยู่เล็กน้อย

การประลองธนูหานเซียวจึงอ่อนข้อให้เขาเล็กน้อย หากหวังเหยียนได้โอกาสชนะเสียบ้างบางทีอาจจะมีความสุขและยอมให้เขาสู้กับผู้อื่นไม่ตามติดเขาเช่นนี้ หานเซียวเองก็ไม่อยากจะสู้กับคนฝีมืออ่อนด้อยแล้ว

หวังเหยียนเมื่อเห็นว่าธนูที่อวิ๋นอ๋องยิงไปครานี้พลาดเป้าเล็กน้อย เขาจึงถือโอกาสทำคะแนนนำและเอาชนะอวิ๋นอ๋องไปได้ในที่สุด

หวังเหยียนดีใจเป็นอย่างยิ่ง ด้านฝีมือถึงเขาจะมิอาจเทียบเคียงอวิ๋นอ๋องได้แต่ด้านการยิงธนูนั้นอย่างน้อยเขาก็มีฝีมือดีกว่าอวิ๋นอ๋อง อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถอยู่บ้างคงพอจะทำให้หนานอิงพอใจ

ใบหน้าระรื่นของหวังเหยียนจึงเอ่ยขึ้น

"ท่านอ๋องออมมือแล้ว"

หานเซียวโบกมือ

"ท่านราชครูเก่งกล้าสามารถยิ่งนัก ข้ายอมรับความพ่ายแพ้นี้"

หวังเหยียนหน้าบานรับความ หานเซียวรับผ้าจากทหารมาเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาเล็กน้อยเดินไปหาลู่หนิงหวัง

"ท่านพี่"

"เจ้าหายดีแล้วหรือ"

"อื้ม"

หานเซียวขานรับคำหนึ่ง

"เหตุใดยอมให้ท่านราชครูชนะเล่า"

"รำคาญเขาเอาแต่อยากประลองข้าเลยอ่อนข้อให้เสียหน่อย เห็นหรือไม่ยิ้มหน้าบานเช่นนั้นคงคิดว่าตนเองเก่งจริง"

ลู่หนิงหวังเอ่ยเบา ๆ

กล่าวจบก็เร่งฝีเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว

อ้ายเจิงจึงเอ่ยว่า

"ใจร้อนยิ่ง คิดจะไปลงโทษนางอีกหรือ แค่โทษของท่านนางก็น่าสงสารแล้ว"

ลู่หนิงหวังกลับไม่ตอบคำ อ้ายเจิงจึงถามต่อ

"ท่านจะไปด้วยหรือไม่"

ลู่หนิงหวังส่ายหน้า

"หานเซียวไม่ได้พบนางมานานปล่อยพวกเขาตามลำพังเถิด ความจริงข้าก็อยากจะแยกเขาออกจากการสู้รบในครานี้เช่นกัน"

อ้ายเจิงเอ่ยเบา ๆ 

"ในร่างของเขามีพิษสะสมมากเกินไป ตั้งแต่ถูกลู่ไท่เฟยวางยาครานั้นก็หนักหนาแล้วยังมาโดนพิษซ้ำเข้าไปอีก หรือเราต้องขอให้แม่นางแห่งพิษมารักษา"

ลู่หนิงหวังเคยไปขอให้นางช่วยหานเซียวในครานั้น สตรีผู้นั้นคืออู๋เจียงเหยาเป็นธิดาของผู้ครองเผ่าอาข่าอันเกรียงไกรเชี่ยวชาญพิษเป็นอย่างมากเพราะนางได้รับสืบทอดตำราพิษมาจากบรรพบุรุษ

อู่เจียงเหยาก็คือสตรีที่ตกหลุมรักลู่หนิงหวังอย่างหัวปักหัวปำ คราที่แล้วที่ลู่หนิงหวังไปขอให้นางช่วยนางต้องการให้เขาแต่งงานเพื่อแลกกับยาถอนพิษ แต่ลู่หนิงหวังไม่ยินยอมและคิดจะตายไปพร้อมกับหานเซียว สตรีนางนั้นรู้ว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริงด้วยความกลัวว่าลู่หนิงหวังจะตายจึงยอมช่วยแต่โดยดี

"เจ้าว่าหานเซียวเป็นเช่นใดในยามนี้"

อ้ายเจิงเอ่ยว่า

"หากเขาไม่ฝืนร่างกายจนเกินไป ก็ยังอยู่ต่อได้อีกหลายสิบปีเพียงแต่เขาเองก็ดื้อรั้นนัก"

ลู่หนิงหวังจึงเอ่ยเบา ๆ 

"หากเรื่องจบลงข้าจะให้พวกเขาทั้งคู่ไปอยู่ในที่สงบสุข จนกว่าภารกิจของข้าจะสำเร็จจึงจะตามไปอยู่ด้วย ในยามนั้นให้หนานอิงคอยดูแล หานเซียวคงไม่กล้าก่อเรื่องให้ตนเอง"

อ้ายเจิงเห็นด้วย หากจะเป็นผู้ใดที่ควบคุมหานเซียวได้นอกจากลู่หนิงหวังก็คงเป็นหนานอิงแล้ว 

"ข้าเองก็เห็นด้วย ความจริงเรื่องนี้ก็ต้องขอบใจหนานอิงเพราะนางทำให้เราสามารถส่งคนไปประกอบท่านหนานจนได้แผนที่ลับของอุโมงค์ใต้ดินมา ท่านอ๋องนอกจากหนานอิงแล้วท่านยังต้องตอบแทนแม่นางผู้นั้นด้วย"

ลู่หนิงหวังพยักหน้า

"เจ้าถามนาง ความต้องการของนางคือสิ่งใดก็จัดหาให้ตามนั้น"

อ้ายเจิงหัวเราะ

"จะมีสิ่งใดอีกนอกจากได้มีโอกาสปรนนิบัติท่านบ้าง แต่งให้นางเป็นอนุดีหรือไม่"

ลู่หนิงหวังมองเขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ

"เจ้าจะส่งนางเข้าสู่ความตายหรือ"

"อ้อ ข้าลืมไปนอกจากหนานอิงแล้วท่านมิอาจรับผู้ใดได้ เช่นนั้นข้าจะตอบแทนนางด้วยวิธีอื่น"

ลู่หนิงหวังตบไหล่เขา

"เจ้าตามหานเซียวไปเถิด ระวังเขาไว้ให้ดีเพิ่งหายจากพิษกำเริบจะให้ออกแรงมากไปมิได้"