ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 90

วันนี้หนานอิงและอาฉีแอบลอบออกจากจวนในชุดบุรุษกระทั่งเข้ามาถึงหออี้หรูสถานที่อันเป็นร้านเครื่องประดับอันดับหนึ่งในแคว้น

ในขณะที่หนานอิงกำลังเดินดูเครื่องประดับอยู่นั้น เจ้าหอเห็นว่าเป็นผู้ใดจึงออกมาต้อนรับ วันนี้จะมีคนมารับข่าวคาดไม่ถึงว่า ว่าที่พระชายาจะมารับข่าวนี้ด้วยตนเอง นางเคยเห็นหนานอิงหลายคราแต่ยังมิเคยสนทนากันตรง ๆ 

"มิทราบว่าคุณชายท่านนี้ต้องการคำแนะนำหรือไม่ ข้าน้อยเป็นเจ้าหอที่นี่ยินดีให้คำแนะนำเจ้าค่ะ"

หนานอิงยิ้ม นางย่อมรู้ดีว่าคนผู้นี้มีฐานะใด

"ข้าต้องดูกำไลข้อมือให้คู่หมาย ท่านเจ้าหอช่วยข้าเลือกสักนิดเถิด"

ท่านเจ้าหอไม่รอช้าช่วยหนานอิงเลือกมาหลายอย่างทั้งยังแนะนำอย่างคล่องแคล่ว กระทั่งเอ่ยคำหนึ่ง

"คนที่หนานหงและฮูหยินใหญ่จ้างวานเป็นกลุ่มโจรชุดเดิม ยังมีมือสังหารจากเจียงหนานฝีมือดีลงมือในคืนวันคล้ายวันประสูติของฝ่าบาท"

หนานอิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า

"ข้าเอาชิ้นนี้ท่านเจ้าหอโปรดคิดเงินเลย"

"เจ้าค่ะ"

ที่แท้หอหรูอี้แห่งนี้เป็นของลู่หนิงหวังด้านหน้าคือหอเครื่องประดับแต่ด้านหลังคือสถานที่หาข่าวของจวนอ๋องที่มิมีผู้ใดล่วงรู้ ด้วยที่ผ่านมาล้วนเป็นจวนอ๋องที่สนับสนุนพวกเขาจนกระทั่งสามารถเข้าไปทำสัญญาค้าขายกับวังหลังได้

ความสามารถในการหาข่าวลับของเจ้าหอนั้นยอดเยี่ยมนัก หลังจากตกลงค้าขายสำเร็จคนของหอหรูอี้จึงกลายเป็นคนของจวนอ๋องด้วยความตกลงในครานั้น

หนานอิงและอาฉีเดินดูเครื่องประดับรอจนทั่วกระทั่งหนานอิงเอ่ยขึ้น

"เจ้าไม่เลือกไปสักอย่างสองอย่างหรืออาฉี"

อาฉีส่ายหน้า

"ข้าเป็นมือสังหารคงไม่มีโอกาสได้ใส่ หากไม่เพราะมาติดตามท่านเสื้อผ้าของข้าก็ล้วนเป็นเสื้อผ้าแบบบุรุษทั้งสีดำทั้งชุด"

หนานอิงบัดนี้มองอาฉีอย่างพิจารณา

"เจ้าเป็นสตรีที่งามนัก ข้าดูอย่างไรก็ไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไป อีกทั้งผิวพรรณนี้อีกเล่าล้วนหาไม่ได้ในคนธรรมดาทั่วไป"

อาฉียิ้ม "มิอาจเทียบท่านได้"

"มิใช่เป็นเพราะเจ้าไม่มีโอกาสได้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าอันงดงามต่างหาก อาฉีเจ้าย่อมรู้ตัวเองดีว่าเจ้างามเพียงใด"

"ไม่ว่าจะมีหน้าตาอย่างไรข้าก็เป็นเพียงมือสังหารผู้หนึ่ง"

หนานอิงลูบใบหน้าของอาฉี ทำให้คนอื่นจ้องมองด้วยความประหลาดใจแต่หนานอิงไม่ใส่ใจ

"ข้าในยามนี้จะต่างอันใดกับเจ้าเล่า ภายนอกกำลังจะเป็นพระชายาผู้สูงส่งแต่เบื้องหลังยังต้องทำงานรับใช้นายท่าน"

อาฉีเห็นด้วย

"ที่ผ่านมาข้าก็เห็นแล้วว่าท่านสังหารคนเพื่อพวกเขามามากเพียงใด คนสองคนนั้นแม้จะให้ความสำคัญกับท่านมากแต่กลับยังใช้งานมิได้หยุด"

หนานอิงเอ่ยเบา ๆ 

"เป็นข้อตกลงระหว่างข้ากับพวกเขา ในเมื่อข้าเลือกเส้นทางนี้แล้วไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เจ้าเองก็รู้ดีมิใช่หรือ เป็นมือสังหารแล้วไม่ว่าพวกเขาจะสั่งให้ไปฆ่าผู้ใดก็ย่อมต้องทำตามไม่มีสิทธิ์ที่โต้แย้ง"

สตรีทั้งสองต่างมองหน้ากันด้วยความเข้าใจกระทั่งของที่รอได้รับการบรรจุเป็นอย่างดีแต่ราคาของมันกลับมากจนหนานอิงตกใจ นางออกมานำเงินออกมาเพียงเล็กน้อย อาฉีจึงเอ่ยว่า

"เอากระดาษสัญญาซื้อขายมาให้ว่าที่พระชายาลงลายมือ แล้วนำไปเรียกเก็บที่จวนซู่อ๋อง"

"เจ้าค่ะ"

เจ้าหอรับคำ หนานอิงค่อยเบาใจมีอาฉีคอยออกหน้าให้ดียิ่งนัก 

"จวนอ๋องจะยินยอมจ่ายหรือ"

อาฉียิ้ม "ท่านเป็นว่าที่พระชายาพวกเขาร่ำรวยปานนั้นเรื่องนี้เล็กน้อยนัก"

หลังสตรีสองคนจากไปแล้ว อ้ายเจิงกับหานเซียวจึงเข้ามา เจ้าหอรีบมาต้อนรับแจ้งเรื่องที่พวกเขาบอกกับหนานอิงไปให้สองคนรับทราบ อวิ๋นอ๋องเอ่ยถาม

"นางซื้อสิ่งใดไป"

"กำไลหยกงามอันหนึ่งเจ้าค่ะ ยังได้ลงลายมือให้ไปเก็บเงินที่จวนอ๋อง"

หานเซียวขมวดคิ้ว

"อย่างเดียวหรือ"

"เจ้าค่ะ"

"มิได้"

เจ้าหอมึนงง อวิ๋นอ๋องหมายถึงสิ่งใด

"เจ้าดูว่านางแตะต้องหรือดูสิ่งใดในนี้บ้างทุกสิ่งเลย ข้าจะซื้อให้นางทั้งหมด"

เจ้าหอหัวเราะ แม้ว่านางจะเป็นคนของเขาแต่เรื่องการค้าขายนั้นนางก็ต้องดูแลมิให้ขาดตกบกพร่อง 

"ว่าที่พระชายาหยิบจับหลายสิ่งเลยเพคะ ท่านอ๋องจะให้ข้าจัดการให้ทั้งหมดเลยหรือ"

อ้ายเจิงหยิบพัดออกมาคลี่ แม้อากาศจะเย็นเยียบเช่นนี้เขาก็ยังติดพัดเป็นนิสัย

"เจ้าหอจัดการตามนั้นเถิด ทุกสิ่งที่นางจับแล้วส่งไปจวนหนานในฐานะของกำนัลของอวิ๋นอ๋อง"

เจ้าหอแย้มยิ้มเอ่ยด้วยความชื่นชม

"เป็นครั้งแรกที่ข้ามีโอกาสได้เห็นว่าที่พระชายาใกล้ชิดเช่นนี้ นางงดงามจนผู้น้อยเกือบลืมหายใจท่านอ๋องนี่ตาถึงยิ่งนัก"

หานเซียวหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยว่า

"ปิดหอเสีย ของในนี้เจ้าขายหมดแล้ววันนี้ข้าเหมาทั้งหมดส่งไปจวนกั๋วกงโดยมิต้องบอกนางว่าเป็นผู้ใดที่ซื้อให้ข้ามิต้องการเปิดเผยว่าเป็นข้า"

กล่าวจบเขาก็สะบัดผ้าเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผย อ้ายเจิงตาค้าง หานเซียวผู้นี้เหตุใดใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายเพียงนี้

"เจ้าหอ อย่าไปฟังเขาเด็ดขาด เอาเท่าที่นางหยิบจับเท่านั้นพอเข้าใจหรือไม่"

หนานอิงขนลุกครานั้นถูกลู่หนิงหวังทำโทษทำให้นางปวดเอวไปหลายวัน หานเซียวยังมิคิดจะละเว้นนางด้วยหรอกหรือ

"นายน้อยเรื่องนั้นข้าได้ถูกลงโทษไปแล้ว"

หนานอิงก้มหน้างุด ไม่อยากเอ่ยถึงอีก

"ผู้ลงโทษคือท่านพี่มิใช่ข้า เจ้ามีสามีสองคนต้องถูกลงโทษสองครั้ง"

หนานอิงกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งพยายามไม่สนใจ อย่างไรนางก็ถือว่าตนเองถูกลงโทษไปแล้วจะไม่ยอมถูกลงโทษเป็นครั้งที่สองเป็นอันขาด

อ้ายเจิงรู้สึกว่าบรรยากาศมิค่อยดีเท่าไร่เขาจึงคว้ามือของอาฉีเอาไว้เลยเอ่ยว่า

"อาฉีปล่อยพวกเขาเถิดเราไปหาอย่างอื่นกินกัน"

อาฉีผลักมือของอ้ายเจิงออกอย่างแรงจนกระทั่งเขารู้สึกได้ถึงอาการชาที่แขนข้างนั่น แม่นางผู้นี้จะมีเรี่ยวแรงมากเกินไปแล้ว 

"อาฉีเจ้าออกไปก่อน"

หานเซียวกลับออกปากด้วยตนเอง

อาฉีนั่งนิ่ง หานเซียวมีโทสะแล้ว

"อาฉีเจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าหรือ"

"ท่านยกข้าให้นายหญิงแล้ว ข้าฟังคำสั่งนายหญิงผู้เดียวข้ามิอาจเป็นนกสองหัวมีนายสองคนได้"

หนานอิงยิ้มให้นางด้วยความพอใจ 

"อาฉีเจ้าซื่อสัตย์นัก นางพูดถูกนางเป็นของข้าท่านกล้าออกคำสั่งหรือ"

หนานอิงดวงตาแวววาวมองหานเซียวทั้งรอยยิ้มประดับใบหน้า แก้มของนางเปล่งปลั่งผมของนางเกล้าสูงแบบบุรุษใบหน้ามิได้แต่งแต้มยิ่งทำให้สามารถมองเห็นแก้มใสของนางได้ชัดเจน

ในยามที่นางแย้มยิ้มเช่นนี้ยิ่งทำให้ใจของผู้คนอ่อนระทวย นางยังไต่นิ้วมาตามหน้าขาของเขาที่นั่งขัดสามาธิหยัดกายตรง ใจของหานเซียวบัดนี้มิได้อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้วเขาอยากจะจับนางกดลงบนพื้นแล้วกระทำการย่ำยีให้สมใจยิ่งนัก

กระทั่งน้ำเสียงหวานของนางยังทำให้เขาถึงกับชงักงัน 

"นายน้อยข้าถูกลงโทษจากนายท่านมามากแล้วละเว้นให้ข้าสักครั้งเถิดต่อไปหนานอิงย่อมไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ"

ใบหน้านี้ช่างเศร้าสร้อยดูสำนึกผิดด้วยใจจริง ในที่สุดหานเซียวก็ใจอ่อนยอมให้นางสักครั้ง อย่างน้อยเขาก็ได้ลงโทษหวังเหยียนผู้นั้นไปแล้ว เอาเถิดในครานี้เขามิอาจลงโทษนางอย่างที่ใจคิดได้จริง ๆ

ถึงเขาจะไม่เอ่ยคำยกโทษแต่ใบหน้าที่เคร่งขรึมดูผ่อนคลายลง หนานอิงจึงเอาใจเขายิ่งขึ้นคีบอาหารรสเลิศให้เขาแล้วเอ่ยเสียงเบา

"ข้าป้อนท่านนะเจ้าคะ"

หานเซียวปิดปากสนิท หนานอิงทำหน้าตาคล้ายจะเสียใจ

"นายท่าน จะไม่ให้ข้าป้อนจริง ๆ หรือเจ้าค่ะ"

หานเซียวเห็นนางหน้าถอดสีพลันใจอ่อนลงยอมอ้าปากแต่โดยดี หลังจากนั้นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ก็เกิดขึ้น