ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 91

หานเซียวที่ยังแง่งอนเมื่อสักครู่ได้หายไปแล้ว บัดนี้กลับเอาอกเอาใจหนานอิงกลายเป็นหยิบสิ่งนั้นสิ่งนี้มาป้อนนางไม่หยุด ด้วยเหตุผลที่ว่า

เจ้าผอมเกินไปแล้ว

เสือเช่นหานเซียวจึงกลายเป็นลูกแมวภายในพริบตา

หนานอิงถูกเขาป้อนจนแน่นท้องจึงส่ายหน้าในที่สุด

"ข้ากินไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ พอเถิด"

กระทั่งอ้ายเจิงยังเอ่ยว่า

"อ๋องน้อยท่านมิอาจทำให้นางมีเนื้อมีหนังได้เพียงป้อนอาหารมื้อเดียวหรอกนะ"

หานเซียวถลึงตาใส่เขาแล้วเอ่ยว่า

"ต่อไปข้าจะป้อนนางทุกมื้อแล้วจะคอยดูว่าเนื้อหนังของนางจะเพิ่มพูนขึ้นหรือไม่"

หนานอิงใบหน้าแดงแล้ว นางก้มหน้าบ่นเสียงเบา

"ข้ามิใช่แม่หมูที่ต้องคอยขุนให้อ้วนนะเจ้าคะ"

หานเซียวกลับเอ่ยว่า "ข้าสั่งให้กินก็ต้องกินเจ้าจะดื้อไปไย อ้าปาก"

หนานอิงยอมอ้าปากอีกคำหนึ่งกว่าจะเคี้ยวคำนี้หมดนางก็แทบอาเจียนออกมาแล้ว ในขณะที่อ้ายเจิงหัวเราะแม้ท่าทางหานเซียวจะดุดันไปบ้างแต่กิริยายามที่ป้อนหนานอิงกลับอ่อนโยนยิ่ง

เขาหันมาที่อาฉี

"อาฉีอยากให้ข้าป้อนหรือไม่"

อาฉีขยับหนีมองค้อนเขาคราหนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารของตนเองอย่างมีมารยาท มิสนใจว่าอ้ายเจิงจะตอแยตนเองเช่นไร กระทั่งอ้ายเจิงถอนหายใจออกมา

"เจ้าเวลาอยู่กับนายหญิงของเจ้ากลับพูดไม่หยุด เวลาอยู่กับข้าไยทำเหมือนมิได้นำปากมาด้วย"

อาฉีมองเขาอย่างเบื่อหน่าย

"ท่านเพียงคนเดียวก็พูดมากจนหนวกหู จะให้ข้าร่วมวงด้วยหรืออย่างไร"

อ้ายเจิงกำลังจะอ้าปากต่อว่านาง จู่ ๆ ประตูก็เปิดขึ้น ร่างสูงโปร่งของบุรุษในชุดดำโผล่เข้ามา ทุกคนต่างมองด้วยคิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมมาร่วมวงด้วย หนานอิงเอ่ยด้วยความยินดี

"นายท่าน"

อ้ายเจิงที่กำลังยกชาขึ้นดื่มเพื่อล้างปากอุทานด้วยความประหลาดใจ คนผู้นี้บอกเขาว่าจะไม่มาพบหนานอิงมิใช่หรือ

อาฉีขยับให้ลู่หนิงหวังนั่งลงข้างหนานอิง ทั้งยังใช้ร่างของตนเองกระแทกให้ลู่หนิงหวังขยับไปนั่งที่เก้าอี้ถัดไป 

ลู่หนิงหวังโยนม้วนกระดาษให้อาฉีแล้วเอ่ยว่า

"อาฉีข้าต้องการหัวของคนผู้นี้ เจ้าไปจัดการเสีย"

อาฉีรับคำแววตาไหวระริก

"เจ้าค่ะ"

อ้ายเจิงร้องออกมาคำหนึ่ง

"นั่งหนูผู้นี้ข้าชวนไปเดินตลาดกลับปฏิเสธ พอสั่งให้ไปฆ่าคนกลับออกอาการตื่นเต้นเพียงนี้ ประหลาดแท้"

"เรื่องของข้า"

อาฉีลุกขึ้นนางประสานมือแล้วเร่งออกไปทันใด อ้ายเจิงร้องตาม

"อาฉีข้าไปด้วย ข้าก็อยากทำเรื่องสนุกเช่นกัน"

หานเซียวยิ้มร้องเรียกเสี่ยวเอ้อเข้ามา

"ท่านพี่ดื่มสุราเสียหน่อย"

ลู่หนิงหวังพยักหน้าคำหนึ่ง ในใจของหนานอิงกลับหวาดระแวงแล้ว มิใช่ว่าเขาโผล่มาร่วมมือกับหานเซียวหรอกนะ เช่นนี้นางได้ตายคาเตียงเป็นแน่

โชคดีสิ่งที่นางหวาดกลัวนั้นกลับไม่เป็นจริงตามนั้น เมื่อเขาเอาแต่พูดคุยกับหานเซียวเรื่องแผนการรบที่กำลังจะเกิดขึ้น

"ข้าเข้าใจแล้ว"

หานเซียวมีหน้าที่คุ้มครองฝ่าบาท ส่วนลู่หนิงหวังจะเป็นทัพหน้าในขณะที่อ้ายเจิงจะเป็นทัพตีตลบคนขององค์รัชทายาท

หนานอิงยังนิ่งเงียบกระทั่งลู่หนิงหวังเอ่ยว่า

"ในวันนั้นฮูหยินใหญ่จะลงมือกับเจ้าใช่หรือไม่"

"เจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นไม่ต้องพะวงอันใดทำงานของเจ้าให้ดี จัดการถอนรากถอนโคนให้หมดอย่าให้ข้าต้องผิดหวัง ข้าจะให้หน่วยสังหารและอาฉีคอยคุ้มกันเจ้า"

หนานอิงพยักหน้า หานเซียวเองก็ห่วงหนานอิงยิ่ง แต่อย่างไรก็ไว้ใจอาฉีเขาและลู่หนิงหวังยังมีหน้าที่ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ในวันประสูติของฝ่าบาทล้วนคือวันที่พวกเขาต่างต้องจัดการเรื่องของตนเองให้จบสิ้น

กระทั่งลู่หนิงหวังเอ่ยขึ้น

"เจ้าอยากไปเดินเที่ยวในตลาดหรือไม่"

หนานอิงตาโต "ตลาดหรือเจ้าคะ"

ลู่หนิงหวังพยักหน้า หานเซียวจึงกล่าวย้ำ

"ไม่อยากไปหรือ ข้าและท่านพี่ต่างก็ไปเป็นเพื่อนเจ้าได้ เห็นจะมีเพียงโอกาสนี้ที่จะได้ทำเช่นนี้"

หนานอิงรีบพยักหน้า

"ไปเจ้าค่ะ"

หนานอิงแทบจะหยิกตนเองนี่มันความฝันหรืออย่างไร เหตุใดหานเซียวและลู่หนิงหวังจึงคิดพานางไปเดินตลาดได้ เฉกเช่นสามีภรรยาทั่วไปที่เขากระทำกัน

หานเซียวเองบัดนี้รู้ใจพี่ชายดี เขารู้ว่าอีกไม่กี่วันพวกเขาจะลงมือทำงานใหญ่แล้ว หลังจากนั้นลู่หนิงหวังจะขึ้นครองราชย์ไม่อาจทำตัวเหมือนสามัญชนได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีใจชื่นชอบเดินตลาดหรือทำสิ่งใดที่น่ารื่นรมย์เหมือนคนทั่วไป แต่ในตอนนี้เขาคงอยากใช้ชีวิตที่ปกติสุขสักครั้ง

บุรุษร่างสูงสองคนเดินขนาบข้างบุรุษร่างเล็กหน้าหวานราวกับอสตรีผู้หนึ่ง พวกเขามีใบหน้างดงามทั้งสง่าราศีอันสูงส่งจึงทำให้ผู้คนที่เดินตลาดอันจอแจนั้นมิกล้าเดินใกล้

หนานอิงมีความสุขมาก หานเซียวคอยคุยกับนางเป็นระยะในขณะที่ลู่หนิงหวังกลับมีใบหน้าผ่อนคลายมากกว่าทุกครั้งแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยคำใดเลยก็ตาม

สุดท้ายแล้วสองอ๋องยังพานางไปไหว้พระ ที่น่าประหลาดใจคือคนทั้งสองกลับรอนางอยู่ด้านนอกด้วยหานเซียวที่บอกว่า

"พวกข้าไม่เชื่อในพระพุทธศาสนาหรือคำขอใด ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะการกระทำของตนเอง เจ้าอยากไหว้พระก็ไปไหว้ด้วยตนเองด้านในเถิด"

หนานอิงจึงจำเป็นต้องเข้าไปด้านในด้วยตนเอง ต่อหน้ารูปปั้นพระโพธิสัตว์หนานอิงหลับตาขอพรด้วยความตั้งใจ กระทั่งปักธูปแล้วเดินออกมา

หานเซียวเอ่ยถาม

"ขอสิ่งใดหรือ"

หนานอิงยิ้ม

"ขอเพียงมีพวกท่านอยู่ข้างกายตลอดไปเจ้าค่ะ หากเป็นเช่นนั้นต่อไปเรื่องอื่นก็มิได้สำคัญแล้ว"

ลู่หนิงหวังยิ้มอ่อนโยน เขาไม่ได้เอ่ยคำใดในขณะที่หานเซียวยีศีรษของนางแล้วเอ่ยเบา ๆ

"เด็กโง่ กระทั่งความแค้นก็ไม่ต้องการแล้วหรือ"

หนานอิงเกือบจะพยักหน้าอยู่แล้ว แต่ใจของนางยังพะวง

"อีกไม่กี่วันก็ได้แก้แค้นแล้วเจ้าค่ะ โจรพวกนั้นที่มันฉุดคร่าข้าเจ้าหอหรูอี้บอกว่า หัวหน้าโจรนั่นมันยังมีชีวิตอยู่ครานี้ฮูหยินใหญ่ก็เรียกหามันอีก ข้าไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่"

ลู่หนิงหวังจึงเอ่ยว่า

"เอาไว้หลังจากวันนั้นเจ้าค่อยทบทวนว่าต้องการอยู่กับข้าและหานเซียวต่อไปหรือไม่ เอ่ยถึงเรื่องนี้ตอนนี้ยังเร็วไป"

"แต่ข้าว่าพอแล้วเจ้าค่ะ ไม่ซื้อแล้ว"

หนานอิงพบขนมน้ำตาลปั้นอยู่ข้างทาง นางรีบตรงดิ่งเข้าไปสั่งให้เขาปั้นรูปมังกรหนึ่งและรูปเสือหนึ่ง คนปั้นขนมลงมือคล่องแคล่วเพียงไม่นานหนานอิงก็ได้มังกรและเสือที่ดูองอาจสวยงามเหมือนจริงครบทั้งสองตัว หนานอิงไม่มีเงินแล้วนางจึงคว้าถุงเงินที่ห้อยอยู่บนเอวของลู่หนิงหวังมาถือเสียเอง

"ข้ายืมนะเจ้าคะ ไว้ข้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องจะให้ท่านอ๋องคืนให้นายท่าน"

หานเซียวอดหัวเราะไม่ได้เมื่อนางเอ่ยเช่นนั้น ในขณะที่ลู่หนิงหวังเอ่ยเบา ๆ 

"บังอาจใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้าหรือ"

หนานอิงยิ้มอย่างมีความสุขทั้งหัวเราะจนตาหยี

"มิกล้าเจ้าค่ะ หนานอิงยังไม่อยากตายเพียงแต่พูดความจริง"

หานเซียวถามต่อ

"แล้วเหตุใดให้คนเขาปั้นสัตว์สองตัวนี้เล่า"

หนานอิงชูขนมขึ้นแล้วเอ่ยว่า

"สองตัวนี้ เสือหนึ่ง มังกรหนึ่ง เสือนี่แทนนายน้อย ส่วนมังกรแทนนายท่าน"

หานเซียวเอ่ยถาม

"แล้วเจ้าเล่าไม่มีหรือ?"

"ข้าหรือ มิจำเป็นเจ้าค่ะเพราะข้าคือผู้ที่กินพวกท่านทั้งสองพออยู่ในปากก็ละลายแล้ว"

นางหัวเราะอย่างมีความสุข คล้าวว่าตนเองกำลังอยู่เหนือพวกเขาแล้ว หานเซียวหรี่ตาสองพี่น้องกำลังคิดการใหญ่โดยที่หนานอิงไม่รู้ตัว หานเซียวยังเอ่ยเสียงเย็น

"เจ้าเล่ห์ยิ่งนักระวังจะโดนหนัก"

หนานอิงทำท่าไม่กลัว ยังเอ่ยเสียงใส

"ข้าป้อนพวกท่าน ลองทานหน่อยนะเจ้าคะ"

หนานอิงยืนเสือตัวนั้นให้หานเซียว เขาส่ายหน้า

"ข้ามิชอบของหวาน"

"นายน้อยสักนิดเถิดเจ้าค่ะข้าอุตส่าห์ซื้อให้ พวกท่านคงไม่ได้กินของเช่นนี้บ่อยนักหรอก"

เมื่อหนานอิงทำหน้าตาเสียใจทั้งยังมองเขาตาปริบ ๆ หานเซียวก็อดใจอ่อนไม่ได้

"คำเดียวนะ"

หนานอิงรีบพยักหน้า

หนานเซียวกัดไปคำหนึ่ง รสชาติของน้ำตาลแล่นไปสู่โพรงปาก หานเซียวไม่ชอบของหวานแต่ก็ฝืนกลืนลงคอ เพื่อแลกกับรอยยิ้มสดใสของหนานอิงแล้วเขาคิดว่าคุ้มนัก

"นายท่านนี่ของท่านเจ้าค่ะ"

"ข้าก็ไม่ชอบของหวานและไม่..."

หนานอิงกลับยัดหางมังกรเข้าปากเขาว่องไว หากเป็นผู้อื่นคงถูกลู่หนิงหวังบั่นคอไปแล้วที่กล้าทำเช่นนี้ แต่สำหรับนางเขากลับโกรธไม่ลงเมื่อเห็นท่าทางรอคอยของนาง

"เป็นเช่นไรเจ้าคะ อร่อยหรือไม่"

ดวงตากลมโตนั่นมีพลังบางอย่างทำให้เขายั้งปากเอาไว้แล้วรีบกลืนก้อนน้ำตาลประหลาดนี่ลงคอ

"ก็ไม่เลว"

หนานอิงยิ้มสดใส "เห็นหรือไม่ว่าอร่อยเพียงใด ของแปลกใหม่ของชาวบ้านพวกท่านต้องลองบ้าง"

หนานอิงเดินนำหน้าพวกเขาไปอย่างร่าเริง ลู่หนิงหวังและหานเซียวมองตามร่างเล็กบอบบางของนางด้วยสายตาอันอบอุ่น ก่อนจะแบกของอันสูงลิบเดินตามนางประดุจทาสรับใช้ในขณะที่แม่นางผู้นั้นแม้แต่น้ำใจจะช่วยถือสักชิ้นยังไม่มี