ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 93

มือสังหารกลุ่มหนึ่งกระโจนหวังเข้ามาขัดขวาง หานเซียวส่งฝ่าบาทให้องครักษ์หวังหลวงคุ้มกัน เขาเองกลับถูกโอบล้อมด้วยคนของรัชทายาท หานเซียววันนี้สวมชุดสีน้ำเงินครามกลืนกินไปกับความมืดมิดแต่ชายเสื้อของเขากลับเป็นสีแดงเด่นสะดุดตา

ในยามที่เขาจับกระบี่และเคลื่อนไหวนั้นราวกับแสงสาดส่องของพระอาทิตย์ที่กำลังอัศดง ละอองหิมะฟุ้งกระจายไปทั่ว กองกำลังของรัชทายาทกรูกันเข้ามา กวัดแกว่งดาบในมือหมายสังหาร

หานเซียวยกมุมปากเล็กน้อย ไอสังหารพุ่งกระจายร่างกายของเขาเคลื่อนไหวพลอยทำให้อาภรณ์โบกสะบัดดุจปีกนกสีน้ำเงินขนาดใหญ่ ก่อนที่พายุหิมะนั้นจะสงบลงมือสังหารเหล่านั้นกลับคุกเข่าและคอพับคล้ายกำลังคำนับเขาเฉกเช่นศัตรูที่ยอมศิโรราบ

หานเซียวตวัดดาบแล้วแทงไปด้านหลัง มือสังหารที่คิดว่าตนเองเคลื่อนไหวว่องไวจนหานเซียวไม่รู้ตัว บัดนี้กลับถูกแทงตัดขั้วหัวใจตายในทันใด

ลู่หนิงหวังเงยหน้าขึ้นอีกคราหลังจากจัดการศัตรูด้านหน้าก็เห็นเพียงแผ่นหลังของหานเซียวที่วิ่งตามไปคุ้มครองฝ่าบาทแล้ว

กำลังของหานเซียวไม่อาจใช้เกินห้าส่วน เขาหวังว่าหานเซียวจะจำขีดจำกัดของตนเองให้ดี

ฉับพลันธนูดอกหนึ่งพุ่งเข้ามาหาลู่หนิงหวังเขาใช้ดาบปัดออกอย่างรวดเร็ว และยังมีธนูห่าใหญ่พุ่งตรงเข้ามา ทหารองครักษ์เข้ามาประกบเขา ลู่หนิงหวังนั่งลงในขณะที่องครักษ์ตั้งค่ายกลเป็นวงกลมใช้โล่กำพังห่าธนูนั่น

กระทั่งเสียงเงียบหาย กลายเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อพลธนูของรัชทายาทบัดนี้กลับถูกคนของลู่หนิงหวังยิงธนูเข้ามาทะลุร่างแล้วตายเสียเอง

รัชทายาทปลุกความฮึกเหิมของทหารของตน

"ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด กองหนุนของเรากำลังจะเข้ามาในเขตพระราชฐานชั้นในแล้ว"

รัชทายาทตะโกนก้อง ในมือของเขามีดาบยาวค่อย ๆ ขยับก้าวเข้ามาหาลู่หนิงหวังที่ยังอยู่ในเขตคุ้มกัน

ฉับพลันเกิดลมพัดหมุนราวพายุ ร่างของลู่หนิงหวังทะยานขึ้นฟ้า เขาพุ่งลงมาอย่างรวดเร็วสังหารคนของรัชทายาทภายในดาบเดียวก่อนที่คนเหล่านั้นจะร่วงราวใบไม้ปลิว

ขุนนางกบฎต่างล่าถอยเอาชีวิตรอด 

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังชนะศึกมาอย่างเหี้ยมโหดพวกเขาไม่เคยเห็นกับตา ที่ผ่านมาล้วนคิดว่าเป็นเพียงคำล่ำลือ แต่วันนี้กลับได้เห็นแล้วว่าสังหารคนนับร้อยในดาบเดียวเป็นอย่างไร คนของรัชทายาทต่างหวาดกลัวยิ่งนัก

รัชทายาทเองตกตะลึงไม่น้อย เขาถอยหลังไปหลายก้าวจากเดิมทีตั้งใจว่าจะสังหารลู่หนิงหวังด้วยตนเอง แต่บัดนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้ว

"ฆ่ามัน ฆ่าลู่หนิงหวังอย่าให้มันรอดไปได้"

รัชทายาทตะโกนก้อง ครานี้มือสังหารของลู่หนิงหวังต่างทะยานลงมา พวกเขาโอบล้อมคนขององค์รัชทายาทจากทางด้านหลัง ซ้ำยังปิดประตูแน่นหนาป้องกันการหลบหนี

สาวงามที่ร่วมร่ายรำหาได้ขยับไปที่ใด โดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตุคนเหล่านั้นต่างดึงกระโปรงออกเผยขายาวเรียวสวยและกระบี่อ่อนพุ่งโจมตีคนของรัชทายาท

ที่แท้ก็เป็นมือสังหารของลู่หนิงหวังนั่นเอง พวกนางสังหารคนไปมากใบหน้างดงามบัดนี้จึงเต็มไปด้วยเลือดที่สาดกระเซ็นมาโดน สตรีที่อำมหิตเช่นนี้แม้งดงามเพียงใดก็ทำคนวิ่งกระเจิงไปได้

องค์รัชทายาทยังคิดว่าตนเองยังมีคนมาสมทบอีกมาก ทหารของเขากำลังมาแล้วแม้ว่าบัดนี้คล้ายเขากำลังจะเสียเปรียบแต่เมื่อคนพวกนั้นตามมาสมทบทันย่อมพลิกสถาณการณ์ได้เป็นแน่

เสียงโห่ร้องดังเข้ามา ได้ยินเสียงดาบปะทะกันอย่างบ้าระห่ำ ทั้งเสียงหวีดร้องของนางกำนัลที่ต่างคนต่างหนีเอาตัวรอด ยังมีเสียงหวีดร้อนแสบแก้วหูของคันทีมากมายนัก

"คนของข้ามาแล้วเจ้ามิอาจรอด"

ลู่หนิงหวังกลับหัวเราะเสียงเย็น เพียงรัชทายาทหันไปก็แทบจะสิ้นสติแล้วเมื่อพบว่าเป็นบุรุษร่างโปร่งใบหน้างดงามในมือของเขามีพัดอยู่ด้ามหนึ่ง เขาวาดมือว่องไวเหวี่ยงพัดออกไปปาดคอคนจำนวนมากก่อนที่พัดนั้นจะเหินลอยกลับเข้ามาในมือของเขาอย่างแม่นยำ

อ้ายเจิงขยับข้อมือพริ้วไหวใช้นิ้วเรียวเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนพัดด้ามโปรดของตนเองแล้วส่ายหน้า

"ท่านอ๋องวันนี้ข้าคำนวนผิดไป ควรใช้พัดสีแดงจะได้ไม่เปรอะเปื้อนเช่นนี้"

องค์รัชทายาทมองด้วยความตกตะลึง คนของเขากลายเป็นอ้ายเจิงไปได้อย่างไร กระทั่งคนผู้หนึ่งถูกอ้ายเจิงเตะออกมาด้านหน้า เขาคุกเข่าแล้วเอ่ยเสียงสั่น

"ทูลองค์รัชทายาทคนของเราบัดนี้ถูกรมควันในอุโมงค์ตายเกือบหมดแล้วขอรับ"

"ถูกรมควันหรือ เป็นไปได้อย่างไร"

อ้ายเจิงเดินมาหยุดเคียงข้างลู่หนิงหวัง อาภรณ์สีขาวพริ้วไปตามลมดูงดงามจับใจ เขาบอกความจริงอันเจ็บปวดให้แก่รัชทายาทได้ฟัง

"แผนอุโมงค์ลำเลียงคนของเจ้าคิดจะตบตาผู้อื่นได้หรือ กระจอกเป็นอย่างยิ่ง ในเมืองมีหนูที่อยากเข้ามากเพียงนั้นข้าจึงให้คนใช้ไฟรมมันให้ตายเสีย จะได้ไม่วิ่งไปกันคนเข้า"

องค์รัชทายาทคล้ายจะคลุ้มคลั่งแล้ว เมื่อเขารู้ว่าเป็นผู้ใดที่ทำให้แผนของเขาในครานี้ผิดพลาด แต่กระนั้นคนของเขาในวังแห่งนี้ก็ยังมีมาก องค์รัชทายาทจึงคิดจะสู้ตายในวันนี้เขาไม่ยอมถูกจับเป็นอันขาด

"ฆ่ามัน อย่างไรก็ต้องฆ่ามัน ยังมีจางลี่ ยังมีจางลี่เขาต้องสู้ลู่หนิงหวังได้แน่ข้าให้อำนาจของเขาจัดการ ข้าให้อำนาจแก่เขา"

อ้ายเจิงหัวเราะขบขัน

"จางหลี่หรือเพียงเอ่ยชื่อซู่อ๋องก็วิ่งหัวหดไปแล้ว หาได้นำคนมาช่วยเจ้าอย่างที่ตกลงไม่ เขาได้ทั้งเงินทั้งคนไปเช่นนั้น หนีออกไปอยู่ชายแดนใช้ชีวิตสุขสบายเป็นราชาในแดนของตนจะไม่ดีกว่าหรือ"

รัชทายาทไม่เชื่อ 

"ไม่จริง เขาเกลียดลู่หนิงหวังปานนั้น เขาต้องช่วยข้า เขาต้องช่วยข้า"

ลู่หนิงหวังยกดาบขึ้น

"อย่าพร่ามให้มาก ฝ่าบาททรงประทานอนุญาตให้พวกเจ้าเด็ดหัวกบฎผู้นี้ได้ทันที ผู้ใดตัดหัวมันได้ย่อมได้รับปูนบำเน็จเลื่อนขั้น"

ทหารของลู่หนิงหวังบัดนี้ต่างกระตือรือร้นแววตาหื่นกระหาย คนของรัชทายาทโอบล้อมเขาเอาไว้การต่อสู้อันดุเดือดจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง