Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1486
บทที่ 1486 : งานแต่ง
ไม่นานนักหลิงหยุนก็พาเหมี่ยวเสี่ยวเหมาเหาะไปบนยอดเขาลูกหนึ่ง ซึ่งห่างจากหมู่บ้านเหมี่ยวไปสิบกว่ากิโลเมตร
วันนี้อากาศดียิ่งนักแสงอาทิตย์สาดส่องเข้าใส่ร่างของคนทั้งคู่ เป็นประกายระยิบระยับราวกับภาพแห่งความฝัน
ภายใต้แสงอาทิตย์หลิงหยุนและเหมี่ยวเสี่ยวเหมายืนเคียงข้างกัน ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก..
แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่..
“ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีเหตุใดเจ้าจึงพาข้าออกมาเช่นนี้ เจ้านี่จริงๆเลย..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาดึงฝ่ามือของตนออกจากการเกาะกุมของหลิงหยุนพร้อมกับร้องตะโกนออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เฮ้อ..”
หลิงหยุนส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ“ผู้เฒ่าทั้งสอง คู่สามีภรรยาได้กลับมาพบกันอีกครา และได้ฟื้นคืนความสัมพันธ์หลังจากที่ห่างหายจากกันไปเนิ่นนาน เจ้าอยู่ที่นั่นจะมิกลายเป็นอาทิตย์ดวงโตของพวกเขาหรอกรึ”
ระหว่างที่เอ่ยออกไปหลิงหยุนก็ได้ยกมือขึ้นชี้ไปที่ดวงอาทิตย์บนท้องนภา..
“เจ้าหมายความเช่นใด”เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
หลิงหยุนยิ้มพร้อมตอบกลับไป“จะหมายความเช่นใดอีกเล่า หากเจ้าอยู่ที่นั่นมิคิดว่าจะกลายเป็นก้างขวางคอของอาวุโสทั้งสองหรอกรึ?”
“นี่เจ้า..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหันขวับไปมองหลิงหยุนและสามารถเข้าใจได้ในทันที สายตาที่จ้องมองหลิงหยุนพลันเปลี่ยนไป และรู้สึกว่าหลิงหยุนนั้นช่างรอบคอบยิ่งนัก จนนางเองก็มิอาจโต้เถียงได้ “เจ้าอย่าลืมว่าพวกเรามาที่นี่เพื่อทำหน้าที่ดับไฟในเมื่อเปลวไฟได้ดับลงแล้ว ย่อมหมดหน้าที่ของพวกเราเช่นกัน..”
หลิงหยุนส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ“อย่าว่าแต่หลานสาวเช่นเจ้ามิควรอยู่ตรงนั้น แม้แต่ข้าที่จับคู่ให้กับอาวุโสทั้งสอง ยังมิควรอยู่ให้พวกท่านต้องกังวลใจเลย..”
“หึ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเอ่ยต่อโดยมิหันไปมองหน้าหลิงหยุน“เจ้านี่ช่างพูดเอาดีเข้าตัวนัก!”
นางยิ้มกว้างก่อนจะหันไปถามหลิงหยุนเสียงห้วน“หลิงหยุน.. มิใช่ว่าเจ้าฉวยโอกาสกับข้าหรอกรึ!”
หลิงหยุนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าจริงจัง“แม่นาง.. ข้าว่าเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ข้าช่วยท่านปู่ของเจ้าให้..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมารีบร้องตะโกนห้ามทันที“นี่เจ้ายังจะพูดอีกรึ!” “ได้ๆๆข้าไม่พูดต่อแล้ว..”
หลิงหยุนได้แต่หัวเราะออกมาและยกมือขึ้นเป็นการบอกว่า จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก..
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหน้าแดงก่ำและเดินหนีไปทางด้านใต้ของภูเขา แต่ใบหน้างดงามสงบนิ่งนั้น กลับมีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปาก
“หลิงหยุนเรื่องนี้นับว่าเจ้าจัดการได้อย่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก!” เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหันกลับมาจ้องมองหลิงหยุน และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่องง่ายๆ..”
หลิงหยุนยิ้มบาง“ความจริงแล้วอาวุโสทั้งสองย่อมสามารถทำลายกระจกที่กั้นกลางได้เป็นแน่ สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องเชื่อมั่นในกันและกัน ข้าเองเพียงแค่มาถูกจังหวะเวลา และช่วยผลักดันให้ขั้นตอนต่างๆสั้นลงก็เท่านั้น”
หลิงหยุนมิได้ลงแรงอะไรมากนักเขาหันมองใบหน้างดงามด้านข้างของเหมี่ยวเสี่ยวเหมา พร้อมกับเอ่ยต่อ
“ต่อให้มิมีข้ามิมีโอสถเยาว์วัย เจ้ากับหนิงน้อยก็ย่อมช่วยกันทำให้อาวุโสทั้งสอง ค่อยๆปรับความเข้าใจกันทีละน้อยได้เป็นแน่..
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาทำสีหน้าตกใจนางตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณหลิงหยุนด้วยความซาบซึ้งใจ แต่กลับกลายเป็นเขาที่ชื่นชมนางแทน แต่เหมี่ยวเสี่ยวเหมาก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ข้าคงไม่มีความสามารถเช่นเจ้าแน่!”
“ภายใต้สถานการณ์ที่กดดันเช่นนั้นแม้เจ้าจะพยายามรักษาหน้าท่านย่า แต่ก็แอบทำให้นางตกหลุมพลางของเจ้าทีละเล็กทีละน้อย โดยที่นางเองก็มิรู้ตัว สุดท้าย.. เจ้างจึงค่อยนำโอสถเยาว์วัยออกมา.. นับเป็นแผนการที่แยบยลยิ่งนัก!”
จู่ๆเหมี่ยวเสี่ยวเหมาก็เอ่ยชมขึ้นเช่นนี้หลิงหยุนถึงกับหน้าแดงก่ำ และรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“ก็แค่แผนการตื้นๆเท่านั้นมิได้ล้ำลึกอะไรถึงเพียงนั้น..”
แต่คำพูดที่เหมี่ยวเสี่ยวเหมาตอบกลับมาก็ประหนึ่งใบมีดที่ทิ่มแทงหลิงหยุน “อ่อ.. เช่นนั้นหญิงสาวรอบตัวเจ้า ไม่ว่าจะเป็นเกาเฉินเฉิน พี่เหยาลู่ หลงหวู่ พี่ซิงเฉิน พี่เม่ยเฟิง รวมทั้งหนิงน้อย… เจ้าก็คงใช้แผนการตื้นๆหลอกพวกนางสินะ”
“…”
หลิงหยุนได้แต่นิ่งอึ้งไปและพูดอะไรไม่ออก..
นั่นเพราะจู่ๆเหมี่ยวเสี่ยวเหมาก็วกเข้าเรื่องของเขาจนได้!
“นั่นมันคือรักแท้ต่างหาก..รักแท้.. เจ้าเข้าใจหรือไม่”
หลังจากนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ในที่สุดหลิงหยุนก็รีบเอ่ยตอบโต้ปกป้องตนเองทันที..
“หึ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาได้ฟังคำอธิบายของหลิงหยุนก็ได้แต่ทำเสียงขึ้นจมูกแต่มิเอ่ยอันใดอีก..
“เจ้าทำกิริยาเช่นนี้หมายความเช่นใดกัน”
“มีมีความหมายอันใด..”
“มิมีความหมายอันใด..เจ้าหมายความเช่นใด”
“เจ้าคิดว่าข้ามิรู้งั้นรึ”
แต่มีหรือที่คนเช่นหลิงหยุนจะยอมจนมุมเขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“เจ้ากำลังหึงหวงข้าสินะ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาถึงกับหน้าแดงก่ำ..
“ข้าพูดจี้ใจดำเจ้าล่ะสิ”
หลิงหยุนผายมือออกพร้อมกับยักไหล่เขาส่ายหน้าและกล่าวต่อทันที “นี่.. คนเก่งเช่นข้าก็เหมือนแสงในความมืดมิด ยากนักที่จะปิดบังแสงสว่างมิให้ฉายในความมืดได้ หญิงสาวที่พบเห็นแสงสว่างในตัวข้า ต่างก็พากันเข้ามาหาข้าเอง มิต่างจากแมงเม่าที่เห็นแสงไฟ ผู้ใดก็ยากที่จะห้ามปรามพวกนางได้..”
“แต่โลกใบนี้ก็มักจะมีบางสิ่งบางอย่างที่พิเศษกว่าสิ่งอื่นทั่วไปเสมอทั้งที่ภายในใจชื่นชอบ แต่กลับแสร้งทำทีว่าไม่ชอบหรือเกลียดชัง คล้ายกับคำกล่าวที่ว่า.. องุ่นเปรี้ยว!”
และภาพที่เกิดขึ้นต่อจากนี้แม้แต่เจ้าทองอ้วนยังมิอาจทนดูต่อไปได้ มันรีบยกขาเล็กๆทั้งสองข้างขึ้นปิดดวงตาไว้ มิกล้าจ้องมองภาพตรงหน้าอีก แล้วรีบกระพือปีกบินหนีออกไปทันที
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาได้ฟังคำพูดของหลิงหยุนนางก็ได้แต่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของนางแดงก่ำ และหน้าอกก็กระเพื่อนขึ้นลงอย่างแรง เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหันไปมองหลิงหยุนพร้อมกับยกเท้าขึ้น..
หลิงหยุนซึ่งเตรียมพร้อมอยู่นานแล้วเขาขยับร่างห่างออกไปไกลอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“นี่..โบราณว่าผู้หญิงตี หมายถึงผู้หญิงรัก!!”
“นี่เจ้าไม่รู้สึกเบื่อหน่ายบ้างรึ!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเห็นว่าตนมิมีทางต่อล้อต่อเถียงกับหลิงหยุนชนะได้แน่นางจึงได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน..
“ไม่เบื่อ..”
หลิงหยุนยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องมองเหมี่ยวเสี่ยวเหมาที่อยู่ห่างออกไปพร้อมกับกระเซ้าเย้าแหย่ต่อ
“เจ้ายอมรับมาเถิดว่าสิ่งที่ข้าเอ่ยเมื่อครู่นั้นเป็นความจริงเจ้ามิต้องกังวลใจไป หากเจ้าสารภาพรักกับข้า ข้าย่อมตอบรับเจ้าแน่นอน..”
“…”
ครั้งนี้เป็นเหมี่ยวเสี่ยวเหมาที่เป็นฝ่ายพูดไม่ออกและได้แต่คิดว่าการยั่วโมโหชายที่ไร้ยางอายเช่นหลิงหยุน คงมีแต่จะเสียเปรียบ
“เอาล่ะ..ข้ายอมแพ้!”
หลิงหยุนพยักหน้าอย่างพอใจกับชัยชนะครั้งนี้ของตนเหมี่ยวเสี่ยวเหมาเห็นท่าทางของหลิงหยุน ก็ได้แต่แต่ต้องกัดฟันและทำได้เพียงแค่อดทน
“แผนการของเจ้าหลังจากนี้เล่า”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาคร้านที่จะต่อปากต่อคำกับหลิงหยุนอีกนางจึงเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน
“ดังคำกล่าวว่า..ทำดีต้องทำให้สุด ข้าต้องไปดูให้เห็นกับตาว่า อาวุโสทั้งสองกราบไหว้ฟ้าดินแล้ว จึงจะถือว่าภารกิจเสร็จสิ้นสมบูรณ์”
“แต่..พวกเราคงจะกลับไปที่หมู่บ้านเหมี่ยวเจียงตอนนี้เลยมิได้..”
“นี่..เลิกกล่าววาจาไร้สาระได้แล้ว!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นและหันไปค้อนให้กับหลิงหยุน “ข้ามิได้ถามเจ้าเรื่องท่านย่ากับท่านปู่! ข้าหมายถึงว่าเสร็จจากเรื่องนี้แล้ว เจ้าจะไปทำสิ่งใดต่อต่างหากเล่า” “ข้าต้องไปช่วยแม่นางเหออวี้ฉงเวลานี้นางคอยข้าอยู่ที่โรงแรมจงเทียน เจ้าเองก็รู้มิใช่รึ” หลิงหยุนเอ่ยตอบ
“อ่อ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาพยักหน้า“แล้วหลังจากสะสางปัญหาภายในตระกูลเหอเสร็จแล้วล่ะ..”
“ที่เจ้าสอบถามข้าอย่างละเอียดนี้..”
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยต่อทันที“เพราะเจ้าเป็นห่วงข้างั้นรึ”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหน้าแดงก่ำแต่ก็ฝืนยิ้มกว้างและถามกลับไปว่า “หรือข้าถามไม่ได้..”
“ความจริงข้าก็ไม่มีสิ่งใดต้องปกปิดเจ้าข้าอาจกลับไปหยานจิงจัดการเรื่องสำคัญก่อน จากนั้นก็อาจเดินทางไปประเทศญี่ปุ่น จัดการนำฝาหม้อเสินหนงกลับคืนมา แต่ก็คงต้องดูสถานการณ์ไปก่อน..”
เวลานี้หลิงหยุนต้องการที่จะหลอมกลั่นโอสถขั้นสูงและองค์ประกอบสำคัญก็คือหม้อเสินหนง ช้าเร็วเขาก็คงต้องไปนำฝาหม้อเสินหนงกลับมาให้จงได้ หาไม่แล้วเขาคงจะไม่มีความสุขเป็นแน่
หากได้ฝาหม้อเสินหนงกลับมาโอสถเยาว์วัยที่หลอมกลั่นด้วยหมอเสินหนงนี้ จะมิเพียงเป็นแค่โอสถระดับสมบัติขั้นกลาง แต่จะเป็นโอสถระดับสมบัติขั้นสูงเลยทีเดียว!
เห็นได้ชัดว่าเหมี่ยวเสี่ยวเหมาหาได้สนใจเรื่องเหล่านี้ไม่นางลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามราวกระซิบ
“เจ้าจะไปช่วยท่านป้าหยินเมื่อใด”
“อ่อ..”
หลิงหยุนได้แต่คิดในใจว่า..ที่แท้ก็จะถามเรื่องนี้ เหตุใดต้องพูดจาอ้อมค้อมไปมาเช่นนี้ด้วย
หลิงหยุนยืดตัวตรงพร้อมเอ่ยตอบกลับไปด้วยแววตาเป็นประกาย“ทันทีที่ข้าสามารถเข้าสู่ด่านสุดท้ายของขั้นพลังชี่ได้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือการไปช่วยท่านแม่!”
“อีกนานหรือไม่กว่าเจ้าจะเข้าสู่ด่านสุดท้ายขั้นพลังชี่นี้”
หลิงหยุนตอบกลับไปทันที“ก็น่าจะใช้เวลานาน.. อาจจะราวหนึ่งเดือน!”
“หากเจ้าจะไปช่วยท่านแม่เมื่อใดอย่าลืมบอกให้ข้าไปด้วยล่ะ!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาก้มหน้าลงและกระซิบบอกหลิงหยุนเสียงเบาถึงความตั้งใจของตน..
แม้เสียงของนางจะมิได้ดังมากนักแต่หลิงหยุนก็ได้ยินอย่างชัดเจน และรับรู้ได้ถึงความแน่วแน่และมุ่งมั่นในน้ำเสียงนั้น
“แน่นอน..ข้าต้องพาเจ้าไปด้วยแน่!”
หลิงหยุนได้แต่แอบหัวเราะอยู่ในใจมีหรือที่หลิงหยุนจะไม่เข้าใจความในใจของเหมี่ยวเสี่ยวเหมา แต่เขาไม่ต้องการที่จะเอ่ยออกมาเท่านั้นเอง
“เอาล่ะ..ไปฝึกฝนวิชากันดีกว่า!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมารู้สึกอยากจะฝึกฝนวิชาขึ้นมาทันที..
หลิงหยุนและเหมี่ยวเสี่ยวเหมาได้เสาะหาสถานที่ซึ่งมีพลังชีวิตมากพอจากนั้นก็เก็บตัวฝึกฝนวิชาอยู่ตลอดทั้งวันทั้งคืน
จนกระทั่งเช้าวันใหม่..เหมี่ยวเสี่ยวเหมาจึงได้รับข้อความจากท่านหมอเสี่ยว ทั้งคู่จึงรีบรุดกลับไปที่หมู่บ้านเหมี่ยวทันที
เพื่อเข้าร่วมพิธีแต่งงานของท่านหมอเสี่ยวกับเหมี่ยวเฟิงหวง!
ไม่นานนักหลิงหยุนก็พาเหมี่ยวเสี่ยวเหมาเหาะไปบนยอดเขาลูกหนึ่ง ซึ่งห่างจากหมู่บ้านเหมี่ยวไปสิบกว่ากิโลเมตร
วันนี้อากาศดียิ่งนักแสงอาทิตย์สาดส่องเข้าใส่ร่างของคนทั้งคู่ เป็นประกายระยิบระยับราวกับภาพแห่งความฝัน
ภายใต้แสงอาทิตย์หลิงหยุนและเหมี่ยวเสี่ยวเหมายืนเคียงข้างกัน ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก..
แต่ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่..
“ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีเหตุใดเจ้าจึงพาข้าออกมาเช่นนี้ เจ้านี่จริงๆเลย..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาดึงฝ่ามือของตนออกจากการเกาะกุมของหลิงหยุนพร้อมกับร้องตะโกนออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เฮ้อ..”
หลิงหยุนส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ“ผู้เฒ่าทั้งสอง คู่สามีภรรยาได้กลับมาพบกันอีกครา และได้ฟื้นคืนความสัมพันธ์หลังจากที่ห่างหายจากกันไปเนิ่นนาน เจ้าอยู่ที่นั่นจะมิกลายเป็นอาทิตย์ดวงโตของพวกเขาหรอกรึ”
ระหว่างที่เอ่ยออกไปหลิงหยุนก็ได้ยกมือขึ้นชี้ไปที่ดวงอาทิตย์บนท้องนภา..
“เจ้าหมายความเช่นใด”เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
หลิงหยุนยิ้มพร้อมตอบกลับไป“จะหมายความเช่นใดอีกเล่า หากเจ้าอยู่ที่นั่นมิคิดว่าจะกลายเป็นก้างขวางคอของอาวุโสทั้งสองหรอกรึ?”
“นี่เจ้า..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหันขวับไปมองหลิงหยุนและสามารถเข้าใจได้ในทันที สายตาที่จ้องมองหลิงหยุนพลันเปลี่ยนไป และรู้สึกว่าหลิงหยุนนั้นช่างรอบคอบยิ่งนัก จนนางเองก็มิอาจโต้เถียงได้ “เจ้าอย่าลืมว่าพวกเรามาที่นี่เพื่อทำหน้าที่ดับไฟในเมื่อเปลวไฟได้ดับลงแล้ว ย่อมหมดหน้าที่ของพวกเราเช่นกัน..”
หลิงหยุนส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ“อย่าว่าแต่หลานสาวเช่นเจ้ามิควรอยู่ตรงนั้น แม้แต่ข้าที่จับคู่ให้กับอาวุโสทั้งสอง ยังมิควรอยู่ให้พวกท่านต้องกังวลใจเลย..”
“หึ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเอ่ยต่อโดยมิหันไปมองหน้าหลิงหยุน“เจ้านี่ช่างพูดเอาดีเข้าตัวนัก!”
นางยิ้มกว้างก่อนจะหันไปถามหลิงหยุนเสียงห้วน“หลิงหยุน.. มิใช่ว่าเจ้าฉวยโอกาสกับข้าหรอกรึ!”
หลิงหยุนเอ่ยตอบด้วยสีหน้าจริงจัง“แม่นาง.. ข้าว่าเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ข้าช่วยท่านปู่ของเจ้าให้..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมารีบร้องตะโกนห้ามทันที“นี่เจ้ายังจะพูดอีกรึ!” “ได้ๆๆข้าไม่พูดต่อแล้ว..”
หลิงหยุนได้แต่หัวเราะออกมาและยกมือขึ้นเป็นการบอกว่า จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก..
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหน้าแดงก่ำและเดินหนีไปทางด้านใต้ของภูเขา แต่ใบหน้างดงามสงบนิ่งนั้น กลับมีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปาก
“หลิงหยุนเรื่องนี้นับว่าเจ้าจัดการได้อย่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก!” เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหันกลับมาจ้องมองหลิงหยุน และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่องง่ายๆ..”
หลิงหยุนยิ้มบาง“ความจริงแล้วอาวุโสทั้งสองย่อมสามารถทำลายกระจกที่กั้นกลางได้เป็นแน่ สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องเชื่อมั่นในกันและกัน ข้าเองเพียงแค่มาถูกจังหวะเวลา และช่วยผลักดันให้ขั้นตอนต่างๆสั้นลงก็เท่านั้น”
หลิงหยุนมิได้ลงแรงอะไรมากนักเขาหันมองใบหน้างดงามด้านข้างของเหมี่ยวเสี่ยวเหมา พร้อมกับเอ่ยต่อ
“ต่อให้มิมีข้ามิมีโอสถเยาว์วัย เจ้ากับหนิงน้อยก็ย่อมช่วยกันทำให้อาวุโสทั้งสอง ค่อยๆปรับความเข้าใจกันทีละน้อยได้เป็นแน่..
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาทำสีหน้าตกใจนางตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณหลิงหยุนด้วยความซาบซึ้งใจ แต่กลับกลายเป็นเขาที่ชื่นชมนางแทน แต่เหมี่ยวเสี่ยวเหมาก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ข้าคงไม่มีความสามารถเช่นเจ้าแน่!”
“ภายใต้สถานการณ์ที่กดดันเช่นนั้นแม้เจ้าจะพยายามรักษาหน้าท่านย่า แต่ก็แอบทำให้นางตกหลุมพลางของเจ้าทีละเล็กทีละน้อย โดยที่นางเองก็มิรู้ตัว สุดท้าย.. เจ้างจึงค่อยนำโอสถเยาว์วัยออกมา.. นับเป็นแผนการที่แยบยลยิ่งนัก!”
จู่ๆเหมี่ยวเสี่ยวเหมาก็เอ่ยชมขึ้นเช่นนี้หลิงหยุนถึงกับหน้าแดงก่ำ และรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“ก็แค่แผนการตื้นๆเท่านั้นมิได้ล้ำลึกอะไรถึงเพียงนั้น..”
แต่คำพูดที่เหมี่ยวเสี่ยวเหมาตอบกลับมาก็ประหนึ่งใบมีดที่ทิ่มแทงหลิงหยุน “อ่อ.. เช่นนั้นหญิงสาวรอบตัวเจ้า ไม่ว่าจะเป็นเกาเฉินเฉิน พี่เหยาลู่ หลงหวู่ พี่ซิงเฉิน พี่เม่ยเฟิง รวมทั้งหนิงน้อย… เจ้าก็คงใช้แผนการตื้นๆหลอกพวกนางสินะ”
“…”
หลิงหยุนได้แต่นิ่งอึ้งไปและพูดอะไรไม่ออก..
นั่นเพราะจู่ๆเหมี่ยวเสี่ยวเหมาก็วกเข้าเรื่องของเขาจนได้!
“นั่นมันคือรักแท้ต่างหาก..รักแท้.. เจ้าเข้าใจหรือไม่”
หลังจากนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ในที่สุดหลิงหยุนก็รีบเอ่ยตอบโต้ปกป้องตนเองทันที..
“หึ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาได้ฟังคำอธิบายของหลิงหยุนก็ได้แต่ทำเสียงขึ้นจมูกแต่มิเอ่ยอันใดอีก..
“เจ้าทำกิริยาเช่นนี้หมายความเช่นใดกัน”
“มีมีความหมายอันใด..”
“มิมีความหมายอันใด..เจ้าหมายความเช่นใด”
“เจ้าคิดว่าข้ามิรู้งั้นรึ”
แต่มีหรือที่คนเช่นหลิงหยุนจะยอมจนมุมเขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“เจ้ากำลังหึงหวงข้าสินะ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาถึงกับหน้าแดงก่ำ..
“ข้าพูดจี้ใจดำเจ้าล่ะสิ”
หลิงหยุนผายมือออกพร้อมกับยักไหล่เขาส่ายหน้าและกล่าวต่อทันที “นี่.. คนเก่งเช่นข้าก็เหมือนแสงในความมืดมิด ยากนักที่จะปิดบังแสงสว่างมิให้ฉายในความมืดได้ หญิงสาวที่พบเห็นแสงสว่างในตัวข้า ต่างก็พากันเข้ามาหาข้าเอง มิต่างจากแมงเม่าที่เห็นแสงไฟ ผู้ใดก็ยากที่จะห้ามปรามพวกนางได้..”
“แต่โลกใบนี้ก็มักจะมีบางสิ่งบางอย่างที่พิเศษกว่าสิ่งอื่นทั่วไปเสมอทั้งที่ภายในใจชื่นชอบ แต่กลับแสร้งทำทีว่าไม่ชอบหรือเกลียดชัง คล้ายกับคำกล่าวที่ว่า.. องุ่นเปรี้ยว!”
และภาพที่เกิดขึ้นต่อจากนี้แม้แต่เจ้าทองอ้วนยังมิอาจทนดูต่อไปได้ มันรีบยกขาเล็กๆทั้งสองข้างขึ้นปิดดวงตาไว้ มิกล้าจ้องมองภาพตรงหน้าอีก แล้วรีบกระพือปีกบินหนีออกไปทันที
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาได้ฟังคำพูดของหลิงหยุนนางก็ได้แต่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของนางแดงก่ำ และหน้าอกก็กระเพื่อนขึ้นลงอย่างแรง เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหันไปมองหลิงหยุนพร้อมกับยกเท้าขึ้น..
หลิงหยุนซึ่งเตรียมพร้อมอยู่นานแล้วเขาขยับร่างห่างออกไปไกลอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“นี่..โบราณว่าผู้หญิงตี หมายถึงผู้หญิงรัก!!”
“นี่เจ้าไม่รู้สึกเบื่อหน่ายบ้างรึ!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาเห็นว่าตนมิมีทางต่อล้อต่อเถียงกับหลิงหยุนชนะได้แน่นางจึงได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน..
“ไม่เบื่อ..”
หลิงหยุนยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องมองเหมี่ยวเสี่ยวเหมาที่อยู่ห่างออกไปพร้อมกับกระเซ้าเย้าแหย่ต่อ
“เจ้ายอมรับมาเถิดว่าสิ่งที่ข้าเอ่ยเมื่อครู่นั้นเป็นความจริงเจ้ามิต้องกังวลใจไป หากเจ้าสารภาพรักกับข้า ข้าย่อมตอบรับเจ้าแน่นอน..”
“…”
ครั้งนี้เป็นเหมี่ยวเสี่ยวเหมาที่เป็นฝ่ายพูดไม่ออกและได้แต่คิดว่าการยั่วโมโหชายที่ไร้ยางอายเช่นหลิงหยุน คงมีแต่จะเสียเปรียบ
“เอาล่ะ..ข้ายอมแพ้!”
หลิงหยุนพยักหน้าอย่างพอใจกับชัยชนะครั้งนี้ของตนเหมี่ยวเสี่ยวเหมาเห็นท่าทางของหลิงหยุน ก็ได้แต่แต่ต้องกัดฟันและทำได้เพียงแค่อดทน
“แผนการของเจ้าหลังจากนี้เล่า”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาคร้านที่จะต่อปากต่อคำกับหลิงหยุนอีกนางจึงเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน
“ดังคำกล่าวว่า..ทำดีต้องทำให้สุด ข้าต้องไปดูให้เห็นกับตาว่า อาวุโสทั้งสองกราบไหว้ฟ้าดินแล้ว จึงจะถือว่าภารกิจเสร็จสิ้นสมบูรณ์”
“แต่..พวกเราคงจะกลับไปที่หมู่บ้านเหมี่ยวเจียงตอนนี้เลยมิได้..”
“นี่..เลิกกล่าววาจาไร้สาระได้แล้ว!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นและหันไปค้อนให้กับหลิงหยุน “ข้ามิได้ถามเจ้าเรื่องท่านย่ากับท่านปู่! ข้าหมายถึงว่าเสร็จจากเรื่องนี้แล้ว เจ้าจะไปทำสิ่งใดต่อต่างหากเล่า” “ข้าต้องไปช่วยแม่นางเหออวี้ฉงเวลานี้นางคอยข้าอยู่ที่โรงแรมจงเทียน เจ้าเองก็รู้มิใช่รึ” หลิงหยุนเอ่ยตอบ
“อ่อ..”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาพยักหน้า“แล้วหลังจากสะสางปัญหาภายในตระกูลเหอเสร็จแล้วล่ะ..”
“ที่เจ้าสอบถามข้าอย่างละเอียดนี้..”
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยต่อทันที“เพราะเจ้าเป็นห่วงข้างั้นรึ”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาหน้าแดงก่ำแต่ก็ฝืนยิ้มกว้างและถามกลับไปว่า “หรือข้าถามไม่ได้..”
“ความจริงข้าก็ไม่มีสิ่งใดต้องปกปิดเจ้าข้าอาจกลับไปหยานจิงจัดการเรื่องสำคัญก่อน จากนั้นก็อาจเดินทางไปประเทศญี่ปุ่น จัดการนำฝาหม้อเสินหนงกลับคืนมา แต่ก็คงต้องดูสถานการณ์ไปก่อน..”
เวลานี้หลิงหยุนต้องการที่จะหลอมกลั่นโอสถขั้นสูงและองค์ประกอบสำคัญก็คือหม้อเสินหนง ช้าเร็วเขาก็คงต้องไปนำฝาหม้อเสินหนงกลับมาให้จงได้ หาไม่แล้วเขาคงจะไม่มีความสุขเป็นแน่
หากได้ฝาหม้อเสินหนงกลับมาโอสถเยาว์วัยที่หลอมกลั่นด้วยหมอเสินหนงนี้ จะมิเพียงเป็นแค่โอสถระดับสมบัติขั้นกลาง แต่จะเป็นโอสถระดับสมบัติขั้นสูงเลยทีเดียว!
เห็นได้ชัดว่าเหมี่ยวเสี่ยวเหมาหาได้สนใจเรื่องเหล่านี้ไม่นางลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามราวกระซิบ
“เจ้าจะไปช่วยท่านป้าหยินเมื่อใด”
“อ่อ..”
หลิงหยุนได้แต่คิดในใจว่า..ที่แท้ก็จะถามเรื่องนี้ เหตุใดต้องพูดจาอ้อมค้อมไปมาเช่นนี้ด้วย
หลิงหยุนยืดตัวตรงพร้อมเอ่ยตอบกลับไปด้วยแววตาเป็นประกาย“ทันทีที่ข้าสามารถเข้าสู่ด่านสุดท้ายของขั้นพลังชี่ได้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือการไปช่วยท่านแม่!”
“อีกนานหรือไม่กว่าเจ้าจะเข้าสู่ด่านสุดท้ายขั้นพลังชี่นี้”
หลิงหยุนตอบกลับไปทันที“ก็น่าจะใช้เวลานาน.. อาจจะราวหนึ่งเดือน!”
“หากเจ้าจะไปช่วยท่านแม่เมื่อใดอย่าลืมบอกให้ข้าไปด้วยล่ะ!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมาก้มหน้าลงและกระซิบบอกหลิงหยุนเสียงเบาถึงความตั้งใจของตน..
แม้เสียงของนางจะมิได้ดังมากนักแต่หลิงหยุนก็ได้ยินอย่างชัดเจน และรับรู้ได้ถึงความแน่วแน่และมุ่งมั่นในน้ำเสียงนั้น
“แน่นอน..ข้าต้องพาเจ้าไปด้วยแน่!”
หลิงหยุนได้แต่แอบหัวเราะอยู่ในใจมีหรือที่หลิงหยุนจะไม่เข้าใจความในใจของเหมี่ยวเสี่ยวเหมา แต่เขาไม่ต้องการที่จะเอ่ยออกมาเท่านั้นเอง
“เอาล่ะ..ไปฝึกฝนวิชากันดีกว่า!”
เหมี่ยวเสี่ยวเหมารู้สึกอยากจะฝึกฝนวิชาขึ้นมาทันที..
หลิงหยุนและเหมี่ยวเสี่ยวเหมาได้เสาะหาสถานที่ซึ่งมีพลังชีวิตมากพอจากนั้นก็เก็บตัวฝึกฝนวิชาอยู่ตลอดทั้งวันทั้งคืน
จนกระทั่งเช้าวันใหม่..เหมี่ยวเสี่ยวเหมาจึงได้รับข้อความจากท่านหมอเสี่ยว ทั้งคู่จึงรีบรุดกลับไปที่หมู่บ้านเหมี่ยวทันที
เพื่อเข้าร่วมพิธีแต่งงานของท่านหมอเสี่ยวกับเหมี่ยวเฟิงหวง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร