Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1495

บทที่ 1495 : จำกัดความสัมพันธ์
　　วันเกิดของหลิงเสี่ยวนั้นตรงกับวันที่9 เดือน 9 ตามปฏิทินจันทรคติ ซึ่งชาวจีนจะเรียกวันนี้ว่าเทศกาลฉงหยาง หรือวันเทศกาลเก้าคู่นั่นเอง
　　ในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยวไม่ว่าหลิงหยุนจะติดภารกิจสำคัญมากเพียงใดก็ตาม เขาย่อมต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับไปปักกิ่งก่อน
　　นั่นเพราะตั้งแต่ที่หลิงหยุนกลับเข้าตระกูลหลิงนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ร่วมฉลองวันเกิดของผู้เป็นบิดา ฉะนั้น.. สำหรับหลิงหยุนแล้ววันนี้จึงนับว่าเป็นวันสำคัญยิ่ง!
　　หลิงหยุนจดจำวันนี้ได้อย่างแม่นยำเพราะว่าในวันที่โม่วู๋เตาต้องการคำนวณหาที่ซ่อนตัวของหลิงเสี่ยวนั้น เขาต้องใช้วันเกิดของหลิงเสี่ยวในการคำนวณหา
　　หลังจากที่หลิงหยุนกับหลิงเสี่ยวแยกจากกันในครั้งนั้นนับเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ทั้งคู่ยังมิได้พบกันอีกเลย อีกทั้งตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาก็มิได้รับรู้เลยว่า บิดาของตนฝึกฝนวรยุทธบ่มเพาะไปถึงขั้นใดแล้ว ต่างฝ่ายต่างก็ยุ่งอยู่กับภารกิจของตน เขาจึงมิได้มีเวลาสอบถามเรื่องราวจากอีกฝ่าย
　　“ห๊ะ!พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของท่านลุงหลิงงั้นเหรอ?!”
　　ถังเมิ่งเอ่ยถามด้วยความตกใจเขาสะบัดศรีษะไปมากพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “นี่ฉันลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้ยังไงกัน!”
　　ถังเมิ่งรีบเอ่ยต่อทันที“พี่หยุน ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปปักกิ่งกับพี่ด้วย!”
　　ทั้งคู่รักใคร่และสนิทสนมกันราวกับพี่น้องเช่นนี้วันเกิดของบิดาหลิงหยุนทั้งที เขาจะสามารถอยู่นิ่งเฉยได้อย่างไรกัน
　　“อืมม..ก็ดีเหมือนกัน!”
　　ความสัมพันธ์ระหว่างหลิงหยุนกับถังเมิ่งนั้นแนบแน่นเพียงใดเขาคงมิอาจปฏิเสธคำขอของถังเมิ่งได้เป็นแน่.. 　　แต่แล้วถังเมิ่งก็หันไปมองเหออวี้ฉงพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นว่า“แล้วคุณเหอล่ะพี่หยุน”
　　“ท่านผู้นำตระกูลหลิงข้ามิทราบมาก่อนว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของบิดาท่าน..”
　　เหออวี้ฉงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด“แต่ในเมื่อข้าได้รู้เช่นนี้ มิว่าอย่างไรข้าก็จะต้องไปปักกิ่งเพื่อคาราวะ..”
　　เหออวี้ฉงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแน่วแน่เห็นชัดว่านางตัดสินใจแล้ว ตลอดหลายวันที่ได้อยู่กับถังเมิ่งนั้น นางได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าอำนาจบารมีของหลิงหยุนยิ่งใหญ่เพียงใด นางจึงมิยอมปล่อยให้โอกาสดีๆเช่นนี้หลุดลอยไปได้ง่ายๆเป็นแน่
　　เมื่อหลิงหยุนได้ยินเหออวี้ฉงกล่าวเช่นนี้เขากลับรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย จนต้องเอ่ยออกไปว่า
　　“อภัยให้ข้าด้วยแม่นางเหอข้ารู้สึกผิดต่อเจ้านัก ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่าจะต้องใช้เวลาอยู่ที่หมู่บ้านนานถึงสองสามวันเช่นนี้ ทำให้การไปช่วยครอบครัวของเจ้าต้องล่าช้าไป..” 　　เหออวี้ฉงส่ายหน้าไปมาและรีบเอ่ยตอบหลิงหยุนทันที“ท่านผู้นำตระกูลหลิง.. ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้น ปัญหาในครอบครัวของข้าเกิดขึ้นมานานมากแล้ว หาใช่จะต้องรีบเร่งสะสางภายในวันสองวัน หากจะล่าช้าไปอีกหน่อยก็มิได้ทำให้เหตุการณ์เลวร้ายลงกว่านี้ได้..”
　　“เพียงแค่ท่านผู้นำตระกูลหลิงรับปากช่วยแก้ปัญหาให้กับข้าเพียงเท่านี้ข้าน้อยก็ซาบซึ้งใจยิ่งนักแล้ว! ขอท่านอย่าได้เอ่ยเช่นนั้นอีก”
　　คำกล่าวของเหออวี้ฉงนับว่าทำให้หลิงหยุนสบายใจขึ้นเป็นอย่างมาก..
　　“เอาล่ะ..หลังจากเสร็จภารกิจในวันพรุ่งนี้ จุดหมายปลายทางต่อไปคือครอบครัวของเจ้า!” หลิงหยุนเอ่ยตอบ
　　“อ่อ..แม่นางเหอ ข้าคิดว่าเจ้ากับข้าก็คงจะอายุไล่เลี่ยกัน อีกอย่างพวกเราต่างก็คุ้นเคยกันมากแล้ว เจ้าหยุดเรียกข้าว่าท่านผู้นำตระกูลเสียที จากนี้ไปเจ้าเรียกข้าว่าหลิงหยุนก็แล้วกัน..”
　　เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้หลิงหยุนจึงเหลือบมองไปทางถังเมิ่งพร้อมกับเอ่ยยิ้มๆ “หรือไม่เจ้าก็เรียกข้าว่าพี่หยุนตามถังเมิ่งก็แล้วกัน เจ้าคิดเห็นเช่นใด”
　　“ท่านพี่หยุน..”
　　เหออวี้ฉงยิ้มออกมาและรีบเอ่ยเรียกหลิงหยุนนางเป็นหญิงสาวที่เฉลียวฉลาด การที่หลิงหยุนเป็นฝ่ายเอ่ยปากให้นางเรียกเขาว่าพี่นั้น ย่อมเป็นการย้ำว่านางจะคิดกับเขาเกินเลยกว่านั้นไม่ได้ ซึ่งนางเองก็เข้าใจความหมายดี!
　　ในเวลาเดียวกันนั้นหลิงหยุนที่สังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของถังเมิ่งก็ได้แต่นึกขันอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าแผนการใกล้ชิดหญิงสาวของถังเมิ่งนั้นคงจะมิได้ราบรื่นอย่างที่คิด
　　“เอาล่ะ..ประเดี๋ยวข้าก็จะออกเดินทางแล้ว ส่วนพวกเจ้าทั้งสองจะเดินทางไปปักกิ่งเช่นไร ก็เป็นเรื่องของพวกเจ้าสองคน..” 　　หลิงหยุนเองก็เริ่มคิดถึงครอบครัวมากแล้วเช่นกันแม้ระยะทางกว่าสองพันกิโลเมตร เขาจะเหาะไปโดยใช้เวลาเพียงแค่สิบนาที แต่เขาก็มิอาจรอช้าได้อีก..
　　หลังจากสนทนากับถังเมิ่งและเหออวี้ฉงแล้วหลิงหยุนก็ได้เดินหาเอ็ดเวิร์ดที่ห้องพัก และครั้งนี้แวมไพร์ทั้งห้าก็ต้องเดินทางกลับไปปักกิ่งกับเขาด้วยเป็นแน่
　　เวลาห้าโมงเย็น..หลิงหยุนจึงได้ออกจากโรงแรงจงเทียนไป ก่อนจะหาที่สงบเงียบเหาะขึ้นไปบนท้องนภา และมุ่งหน้าสู่ปักกิ่งทันที
　　……
　　ด้านชานเมืองทางทิศเหนือของปักกิ่งใกล้กบอารามแห่งหนึ่ง..
　　เป็นผืนดินที่ทอดตัวจากเขาหมางซานด้านตะวันตกไปยังเขาหยางซานด้านตะวันออกระยะห่างจากตะวันออกไปตะวันตกนั้นราวสามกิโลเมตร และจากเหนือจรดใต้ก็ราวเก้ากิโลเมตร พื้นที่โดยมรวมก็จะประมาณยี่สิบเจ็ดตารางกิโลเมตร　　และทั้งหมดนี้..ก็เป็นที่ดินของหลิงหยุนแต่เพียงผู้เดียว!
　　เวลานี้..บ้านเรือนที่เคยอยู่ในผืนดินแห่งนี้ได้ถูกรื้อถอนจนหมดแล้ว และชาวบ้านที่เคยอยู่ก็ได้ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นกันอย่างมีความสุข พวกเขาต่างก็คิดไม่ถึงว่าที่ดินซึ่งอยู่ห่างไกลจากปักกิ่งถึงยี่สิบห้ากิโลเมตร จะมีคนสนใจซื้อในราคาที่สูงเช่นนี้..
　　และเงินลงทุนในการซื้อที่ดินผืนนี้ก็สูงถึงหลายพันล้านเลยทีเดียว..
　　ภายในผืนดินหุบเขาแห่งนี้มีชาวบ้านอาศัยอยู่มากกว่าสี่หมื่นคน และจำนวนเงินที่ต้องมอบให้แต่ละคนในการให้พวกเขาย้ายที่อยู่นั้น ก็สูงถึงสองล้านหยวนต่อคนเลยทีเดียว!
　　ครอบครัวใดที่ย้ายออกก็จะได้รับเงินเต็มจำนวนในทันที!
　　เงินจำนวนที่ชาวบ้านแต่ละคนได้รับนั้นมากมายพอที่จะให้พวกเขาไปซื้อบ้านใหม่ในปักกิ่งได้เลยทีเดียว และยังเหลือพอที่จะตกแต่งซื้อเฟอร์นิเจอร์ได้ด้วย!
　　ด้วยเหตุผลของจำนวนเงินที่มากพอจึงไม่มีเหตุผลใดที่ชาวบ้านจะมิยินยอมย้ายออก หลังจากที่ได้รับเงิน พวกเขาต่างก็รีบย้ายออกภายในเวลาอันรวดเร็ว เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ และท้ายที่สุดต่างฝ่ายต่างก็เบิกบาน
　　ที่ผ่านมาก็เคยมีบุคคลสนใจที่จะกว้านซื้อที่ดินแถวนี้แต่เพราะปล่อยให้นายหน้า หรือคนกลางเข้ามาดำเนินการแทน มิเพียงไม่สำเร็จแต่กลับกลายเป็นศัตรูกับชาวบ้านในระแวกนั้นแทน
　　ปรากฏว่า..ผืนดินเกือบสามสิบตารางกิโลเมตรนี้ ได้เปลี่ยนไปภายในชั่วข้ามคืน!
　　เวลานี้..ได้มีการก่อสร้างเริ่มต้นขึ้นแล้ว ได้มีการวางรากฐานโครงสร้าง และมีคนงานก่อสร้างเข้ามาอาศัยอยู่..
　　พวกเขาต่างก็พากันทำงานตลอดทั้งวันทั้งคืนเพื่อเร่งก่อสร้างบ้านให้กับหลิงหยุน..　　เวลานี้หลิงเสี่ยวยืนอยู่บนยอดเขาและกำลังมองดวงตะวันที่กำลังตก กับภาพที่คนงานก่อสร้างกำลังง่วนอยู่กับการทำงานด้านล่าง
　　“ความโกลาหลวุ่นวายด้านล่าง..ดูคล้ายกลับตระกูลหลิงในเวลานี้จริงๆ”
　　ด้านข้างของหลิงเสี่ยวนั้นมีบุคคลผู้หนึ่งยืนอยู่เขาก็คือหลี่จวิ้นหัวผู้ที่อาสาก่อสร้างบ้านหลังนี้ให้หลิงหยุนนั่นเอง
　　แม้หลี่จวิ้นหัวจะหยอกเย้าเช่นนั้นแต่น้ำเสียงของเขาก็บ่งบอกถึงความจริงใจ..
　　“นั่นสินะ..ดูเป็นดังเช่นที่ท่านว่าจริงๆ!”
　　หลิงเสี่ยวเอ่ยออกมายิ้มๆพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย