Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1502

บทที่ 1502 : หนี!
　　เวลานี้นักรบตระกูลหลิงได้แบ่งออกเป็นสองกลุ่มและกำลังวิ่งไล่ล่าหลิงอี๋กับหลิงชีไป เมื่อทั้งหมดช่วยกันล้อมคนทั้งคู่ไว้ได้แล้ว นักรบตระกูลหลิงที่เหลือก็ช่วยกันเตะต่อย และซ้อมทั้งคู่อย่างเอาจริงเอาจัง
　　“นี่ข้าเจ็บนะ!”
　　“พอแล้ว..พอแล้ว.. พวกเราผิดไปแล้ว!!”
　　ทั้งหลิงอี๋และหลิงชีต่างก็ร้องตะโกนออกหลังจากถูกซ้อมอย่างจริงจัง..
　　“ฮ่าๆๆสนุกจริงๆเลย!”
　　“เอาอีก!เอาอีก!”
　　เวลานี้ทั้งหลิงเฟิงหลิงลี่ หลิงซิ่ว หลิงซวี่ และคนอื่นๆ ต่างก็พากันวิ่งออกมายืนดู พร้อมกับส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน
　　…..
　　ในขณะที่ภายในสวนเล็กๆหน้าบ้านของหลิงลี่ทั้งหลิงหยุน หลิงลี่ และเหล่ากุ่ยต่างก็นั่งล้อมวงกันอยู่พร้อมหน้า หลิงหยุนและหลิงลี่ได้เปิดจิตหยั่งรู้ของตนออกดู จึงได้เห็นภาพที่เกิดขึ้นภายในสวนด้านหน้าของคฤหาสน์ตระกูลหลิงได้อย่างชัดเจน ทั้งคู่เฝ้าดูด้วยความสนุกสนานตื่นเต้น
　　มีเพียงเหล่ากุ่ยเท่านั้นที่อยู่ในขั้นต่ำกว่าและทำได้เพียงแค่ฟังเสียงเอาเท่านั้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำพร้อมกับส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยหน่าย
　　“เฮ้อ..เจ้าพวกนี้นับวันยิ่งไร้กฏระเบียบ ข้าจะออกไปจัดการกับพวกเขาก่อน!”
　　เหล่ากุ่ยนั่งฟังเสียงร้องตะโกนโหวกเหวกอยู่นานและดูท่าจะยังมิยอมหยุดเสียที เขาจึงมิสามารถอดรนทนต่อไปได้อีก และลุกขึ้นยืนเตรียมกระโดดไปที่สวนด้านหน้าทันที
　　นักรบตระกูลหลิงทั้งสามสิบหกคนล้วนอยู่ในการดูแลของเหล่ากุ่ยทั้งสิ้น หลิงหยุนกลับมาบ้านทั้งที แต่พวกเขากลับส่งเสียงร้องตะโกนหนวกหูเช่นนี้ เหล่ากุ่ยจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน.. 　　“เหล่ากุ่ย..ปล่อยพวกเขาไปเถิด!”
　　หลิงหยุนเอ่ยยิ้มๆพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้เหล่ากุ่ยนั่งลงแล้วจึงเอ่ยต่อว่า “นี่เป็นปัญหาระหว่างพวกเขาพี่น้อง ปล่อยให้พวกเขาสะสางปัญหากันเองเถิด อย่างไรพวกเขาก็คงไม่ถึงกับฆ่ากันตายหรอกน่า!”
　　“แต่ท่านผู้นำตระกูล..”
　　เหล่ากุ่ยเอ่ยตอบโต้ทันที“นี่ขนาดอยู่ภายในบ้านบรรพชนตระกูลหลิง พวกเขายังกล้าทะเลาะกันเสียงดังอย่างไร้มายาทเช่นนี้ วันหน้ามิไปสร้างเรื่องสร้างราวภายนอกหรอกรึ”
　　หลิงหยุนส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมตอบกลับไปว่า“พวกเขาเป็นนักรบตระกูลหลิง เพียงแค่มีความจงรักภักดีต่อตระกูลหลิงด้วยหัวใจก็เพียงพอแล้ว ให้พวกเขาได้มีอิสระบ้าง มิจำเป็นต้องจำกัดพวกเขาไปเสียทุกเรื่องก็ได้..”
　　“การเป็นตัวของตัวเองจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับผู้ฝึกวรยุทธ!” 　　“ขั้นโฮ่วเทียนก็คือขั้นปรับกายา..แต่เมื่อเข้าสู่ด่านกลางขั้นเซียงเทียนเมื่อใด หากพวกเขามิสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ก็จะส่งผลต่อการฝึกของพวกเขาในวันข้างหน้า!”
　　คำพูดของหลิงหยุนเพียงไม่กี่คำก็สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนว่า แม้ผู้ฝึกวรยุทธจำต้องมีกฏระเบียบบ้าง แต่ก็ต้องไม่ถึงกับตัดทิ้งความเป็นตัวเองไปเสียหมด
　　“เช่นนี้หมายความว่า..ท่านผู้นำตระกูลจะปล่อยให้พวกเขาร้องตะโกนหนวกหูอยู่อย่างนี้รึ!” เหล่ากุ่ยยังคงโต้เถียง
　　“พวกเขาทะเลาะกันพอเมื่อใดก็หยุดเองล่ะน่า!”
　　แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆหลังจากหลิงหยุนเอ่ยออกไปไม่ถึงสองสามนาที เสียงร้องตะโกนก็ได้เงียบหายไป
　　“หลิงอี๋หลิงชี พวกเจ้าสองคนมาหาข้า!”
　　เสียงของหลิงหยุนดังไปเข้าหูของนักรบตระกูลหลิงทั้งสองคนทั้งคู่ยืดกายตรงพร้อมกับร้องตะโกนรับคำสั่ง จากนั้นจึงรีบกระโจนไปยังสวนชั้นที่เก้าซึ่งเป็นบ้านของหลิงลี่ทันที
　　เวลานี้หลิงอี๋กับหลิงชีได้มายืนอยู่ตรงหน้าหลิงหยุนแล้วทั้งคู่ทำการคาราวะหลิงหยุนด้วยใบหน้าที่บวมปูด และเวลานี้ก็กำลังรอคำตำหนิจากหลิงหยุนอยู่
　　หลิงหยุนจ้องมองใบหน้าบวมปูดของทั้งคู่อย่างนึกขบขันแล้วจึงเอ่ยออกไปว่า “หากข้าเป็นพวกเจ้าสองคน ข้าจะจัดการทีละสองสามคน แล้วค่อยถอยกลับออกมาตั้งหลัก..”
　　“เรียนท่านผู้นำตระกูล..พวกเขาทั้งหมดรุมพวกเราสองคนพร้อมๆกัน อีกทั้งแต่ละคนก็มิได้แข็งแกร่งน้อยไปกว่าพวกเรานัก พวกเราจึงไม่สามารถสู้พวกเขาได้..”
　　หลิงชีเอ่ยตอบหลิงหยุนพร้อมกับกรอกตาไปมา..
　　“นั่นแสดงให้เห็นว่าพวกเจ้าสองคนโง่เขลายิ่งนัก!”
　　หลิงหยุนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ในเมื่อไม่สามารถเอาชนะได้ เหตุใดจึงมิรู้จักหนีเล่า”
　　“ข้าเคยได้ยินเพียงแค่ว่าสองหมัดมิอาจเอาชนะสี่หมัดได้ แต่ข้ามิเคยได้ยินว่าสองเท้ามิอาจวิ่งหนีคนกลุ่มใหญ่ได้! ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเจ้าสองคนเวลานี้ หากจะวิ่งหนีแล้วล่ะก็ ยากนักที่พวกเขาจะไล่ตามพวกเจ้าได้ทัน!”
　　หลิงอี๋และหลิงชีได้แต่หันไปมองหน้ากันและต่างก็คิดว่า วิ่งหนีก็ได้อย่างนั้นหรือ!
　　หลิงอี๋กับหลิงชีนั้นได้เข้ามาฝึกฝนเป็นนักรบตระกูลหลิงตั้งแต่ยังเยาว์วัยและนับจากที่พวกเขาทั้งคู่ก้าวเข้ามาในตระกูลหลิงนั้น ก็ถูกยัดเยียดความคิดหลากหลายเข้าไปในหัว แต่ถึงอย่างนั้นก็มิเคยมีคำว่า ‘หนี’ อยู่ด้วยเลย!
　　แต่เวลานี้..ผู้นำตระกูลหลิงคนใหม่ อีกทั้งยังเป็นหัวหน้าใหญ่ของพวกเขาด้วยนั้น กลับกำลังสอนให้พวกเขาทั้งสองรู้จักหนี!!
　　หลังจากนั้นหลิงอี๋กับหลิงชีก็ได้แต่หันไปมองเหล่ากุ่ยซึ่งนั่งอยู่ข้างๆหลิงหยุน..
　　“พวกเจ้าสองคนหันมามองข้าทำไมกันท่านผู้นำตระกูลสอนเช่นใด วันข้างหน้าก็จงทำตามนั้น!”
　　“น้อมรับคำสั่งท่านผู้นำตระกูล!!”ทั้งสองคนร้องตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
　　“เวลานี้พวกเจ้าทั้งสองคนเข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นเซียงเทียน-6แล้ว หากออกไปผจญในยุทธภพ ก็นับเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง แต่ในโลกยุทธภพนั้น ยังมีผู้ที่เหนือกว่าพวกเจ้า และสามารถสังหารพวกเจ้าตายด้วยมือเปล่าได้อย่างง่ายดาย..”
　　หลิงหยุนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง“วันข้างหน้าหากพวกเจ้าออกไปปฏิบัติภารกิจข้างนอก เมื่อใดที่ต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย หากพบว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าเก่งกว่ามาก พวกเจ้าสามารถล่าถอยได้ทันที ข้าจะไม่ตำหนิหรือถือโทษพวกเจ้าเลย..”
　　“น้อมรับคำสั่งท่านผู้นำตระกูล!” 　　“ขอบคุณท่านผู้นำตระกูลที่เมตตา!”
　　หลิงอี๋กับหลิงชีได้ยินเช่นนั้นก็รีบคุกเข่าลงคาราวะหลิงหยุน พร้อมกับร้องตะโกนตอบกลับไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก
　　“พวกเจ้าลุกขึ้นได้!”
　　หลิงหยุนโบกมือพร้อมสั่งให้ทั้งสองลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เอาล่ะ.. ข้ามีภารกิจจะให้พวกเจ้าทั้งสองไปทำ!”
　　“คืนนี้ศิษย์ทั้ง72 คนของข้าที่ฝึกวิชาอยู่ในโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ตระกูลหลิงนั้น จะออกไปข้างนอกจัดหาของขวัญวันเกิดให้ท่านพ่อ ข้าเกรงว่าพวกเขาจะไปสร้างปัญหาเข้า เจ้าสองคนไปจัดเตรียมทีมติดตามเฝ้าดูพวกเขาอยู่ห่างๆ อย่าให้พวกเขาไปสร้างปัญหาได้..”
　　“น้อมรับคำสั่งท่านผู้นำตระกูล..”
　　หลิงอี๋และหลิงชีเอ่ยตอบด้วยสีหน้าตื่นเต้นและมีความสุขยิ่งที่ได้ปฏิบัติภารกิจตามคำสั่งของหลิงหยุน
　　“อ่อ..แล้วงานวันเกิดของท่านพ่อในวันพรุ่งนี้ หากมีผู้ใดเข้ามาสร้างปัญหาได้ล่ะก็ ข้าจะคิดบัญชีกับพวกเจ้าสองคน!”
　　จากนั้นหลิงหยุนก็โบกมือพร้อมกับบอกทั้งคู่ว่า“ไปได้!”
　　“หลิงหยุน..ข้าคิดไม่ถึงจริงๆว่า ตระกูลหลิงจะมีวันนี้ วันที่จะสามารถกระทำการในเมืองปักกิ่งได้ตามใจชอบเช่นนี้!”
　　หลิงลี่เอ่ยขึ้นหลังจากที่หลิงอี๋กับหลิงชีออกไปแล้ว..
　　“หลิงหยุน..ว่าแต่ศิษย์ทั้ง 72 คนของเจ้าจะไม่ไปก่อเรื่องวุ่นวายในเมืองแน่นะ หาไม่ตระกูลหลงกับตระกูลเย่อาจมิพอใจก็เป็นได้..”
　　หลิงหยุนครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า“ศิษย์ทั้ง 72 คนของข้าล้วนเป็นคนของแก๊งมังกรเขียวมาก่อน แต่ละคนล้วนแล้วแต่ลื่นไหลเอาตัวรอดได้เก่ง พวกเขาย่อมรู้ดีว่าควรมีเรื่อง หรือไม่ควรมีเรื่องกับผู้ใด ข้าไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไร..”
　　ระหว่างที่ทั้งสามกำลังนั่งสนทนากันอยู่นั้นพ่อครัวก็ได้นำอาหารและเครื่องดื่มมาเสริฟให้ที่โต๊ะ
　　“ท่านปู่..งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของท่านพ่อในวันพรุ่งนี้ ข้าว่าพวกเรามิควรประกาศออกไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแขกที่จะมา ตัดสินใจเองว่าพวกเขาต้องการจะมา หรือไม่ต้องการจะมา..”
　　คำพูดประโยคนี้ของหลิงหยุนบ่งบอกถึงความหยิ่งยะโสยิ่งนัก!
　　อีกอย่าง..หลิงหยุนกลับมาปักกิ่งครั้งนี้ เขามาอย่างเงียบๆไม่เปิดเผย ตระกูลหลิงจึงมิได้จัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้หลิงเสี่ยวอย่างเอิกเกริก และยิ่งไม่ต้องการเชื้อเชิญแขกอย่างเป็นทางการ
　　ฉะนั้น..มิว่าใครก็ตามที่ต้องการนำของขวัญวันเกิดมาให้กับหลิงเสี่ยว ทุกคนต่างก็มีเวลาเตรียมการเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น! 　　ที่สำคัญ..การทำเช่นนี้ย่อมเป็นการคัดกรองว่า ผู้ที่จะมาร่วมยินดีกับหลิงเสี่ยวในวันเกิดนั้น ย่อมต้องมีคุณสมบัติสามประการคือ..
　　ประการแรก..ต้องเห็นความสำคัญของหลิงเสี่ยว ประการที่สอง.. ต้องรู้วันเกิดของหลิงเสี่ยว และประการที่สาม.. ต้องยอมรับฐานะของตระกูลหลิงในปัจจุบันได้!
　　เมื่อมีคุณสมบัติครบทั้งสามประการที่ว่าแล้วก็เหลือแต่ว่าต้องการจะให้หน้าตระกูลหลิงหรือไม่เท่านั้น
　　หลิงหยุนมิได้กังวลใจเรื่องจำนวนคนที่จะมาร่วมอวยพรในวันเกิดของหลิงเสี่ยวว่าจะมีเท่าใดแต่เขารู้ว่าหนึ่งในบุคคลที่จะมาต้องมีหลี่จวิ้นหัวแห่งตระกูลหลี่อย่างแน่นอน..
　　และคนอย่างหลี่จวิ้นหัวย่อมต้องยินดีทำทุกวิถีทางเพื่อให้หลิงหยุนพอใจ และเพื่อที่จะได้สร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับเขา
　　และนี่ก็นับเป็นโอกาสทองของหลี่จวิ้นหัว!
　　ไม่แน่ว่าหลี่จวิ้นหัวเองอาจจะเฝ้ารอโอกาสนี้ให้มาถึงนานแล้วก็เป็นได้คิดได้เช่นนี้หลิงหยุนก็ถึงกับยิ้มกว้างออกมา..
　　หลิงหยุนมิจำเป็นต้องกังวลในเรื่องนี้เขาจึงหันไปถามหลิงลี่ว่า “ท่านปู่.. ข้าว่าท่านคงจะสะกัดขั้นพลังไว้ได้อีกไม่นานนักใช่หรือไม่”
　　“อืมม..ข้าเองก็ยังคิดอยู่ว่า หากเจ้าไม่กลับมาคงต้องปล่อยไปตามที่ควรจะเป็น!”
　　หลังจากจากเอ่ยตอบหลิงหยุนไปแล้วหลิงลี่ก็กระดกชามเหล้าเข้าปากทันที เวลานี้หลิงลี่ต้องใช้ชามดื่มแอลกอฮอล์แทนแก้วแล้ว
　　หลิงลี่เป็นคนแรกของตระกูลหลิงที่สามารถเข้าสู่ขั้นเซียงเทียน-8ได้ก่อนผู้ใด จากนั้นเมื่อเข้าสู่ขั้นพลังเหนือธรรมชาติ-1 ได้ หลิงหยุนก็ขอให้เขาพยายามสะกัดกั้นขั้นพลังของตนเองไว้ ยังมิให้ทะลวงเข้าสู่ขั้นต่อไป
　　แต่หลังจากที่หลิงหยุนชำระล้างร่างกายให้หลิงลี่ก็ได้ฝึกภายใต้พลังชีวิตที่ปลดปล่อยจากหลิวเทวะวิญญาณ และหลิงหยุนเองก็ได้สร้างค่ายกลหลุมพลังไว้ภายในคฤหาสน์ตระกูลหลิง ทำให้หลิงลี่สามารถเข้าสู่ขั้นพลังเหนือธรรมชาติ-3 ได้ในทันที..
　　หากจะพูดไปก็เทียบเท่ากับขั้นซานฉางชี่(ขั้นพลังชี่-3) นั่นเอง..
　　แต่เวลานี้เสินหยวนได้เต็มเปี่ยมจุดซือไห่ จนหลิงลี่มิสามารถสะกัดกั้นไว้ได้อีกต่อไปแล้ว..
　　หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยยิ้มๆ“เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะช่วยให้ท่านปู่กับท่านพ่อ ทะลวงเข้าสู่ขั้นต่อไปพร้อมกัน..”