Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1509
บทที่ 1509 : ร้อนใจ
“แกเป็นใคร”
“พ่อของแกยังไงเล่า”
ในบรรดาเด็กหนุ่มทั้งสิบสองคนนั้นหลู่เหวินหลงเป็นผู้ที่มีวรยุทธสูงส่งที่สุด เขาจึงไปถึงหลงเถิงวิลล่าก่อนคนอื่นๆ แต่แทนที่จะแอบเข้าไปในอาคารหลังใหญ่นั้น เขากลับเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าหลักแทน
และแน่นอนว่าด้านหน้าประตูทางเข้าหลักนั้นย่อมต้องมีคนคอยดูแลรักษาความปลอดภัยอยู่ แต่คนเหล่านั้นกลับไม่ใช่ผู้มีวรยุทธ และไม่ใช่นักรบตระกูลหลง แต่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมืออาชีพซึ่งถูกฝึกฝนมาอย่างดี พวกเขาทั้งหมดจะทำหน้าที่รับผิดชอบความปลอดภัยของอาคารแห่งนี้ตลอด 24 ชั่วโมง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ทำงานกันอย่างเคร่งครัดมากด้านหน้าจะมีห้องควบคุม และมีเจ้าหน้าที่สองคนคอยเฝ้าดูกล้องวงจรปิดอยู่ตลอดเวลา ฉะนั้น การที่หลู่เหวินหลงและพี่น้องรวมสิบสองคนบุกเข้ามาอย่างเปิดเผยเช่นนี้ ผู้ที่เฝ้าดูระบบกล้องวงจรปิดอยู่ภายในห้อง ย่อมต้องสามารถพบเห็นได้ในทันที
“มีคนบุกเข้ามา!”
หนึ่งในเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ทำหน้าที่จับตามองกล้องวงจรปิดอยู่นั้นได้ร้องตะโกนออกมา แม้สีหน้าจะดูกังวล แต่ก็รีบเปิดสัญาณเตือนภัยทันที
และเวลานี้สัญญาณเตือนภัยก็ได้ดังไปทั่วทั้งหลงเถินวิลล่า..
กริ๊ง..กริ๊ง..
แต่หลู่เหวินหลงกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวหรือว่าใส่ใจกับเสียงสัญญาณเตือนภัยนั่นเลยแม้แต่น้อย เขากระโดดตรงเข้าไปยืนอยู่หน้าห้องของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน ก่อนจะกระโดดถีบประตูสองครั้ง และเมื่อประตูห้องเปิดออก เขาก็ได้ตรงเข้าชกใส่ร่างของพวกมันจนล้มลงทีละคน แต่กลับไม่ปิดสัญญาณเตือนภัย และปล่อยให้มันดังเช่นนั้นต่อไปเรื่อยๆ
“เอาล่ะห้าคนมากับข้า ส่วนที่เหลือแยกย้ายกันออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มละสองคน คอยเฝ้าทางทิศใต้ ออก และตกไว้ให้ดี อย่าให้มีผู้ใดหนีออกไปได้อย่างเด็ดขาด!”
ทางด้านทิศเหนือของอาคารแห่งนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่คอยรักษาความปลอดภัยกลุ่มของหลงเหวินเข้ามาทางด้านนั้น หลิงอี๋และนักรบตระกูลหลิงอีกสองคน ก็ได้ซ่อนตัวอยู่ในป่าทางด้านเหนือของบ้านพักแห่งนี้ และหากมีผู้ใดหนีมาทางทิศนี้ แน่นอนว่าย่อมเท่ากับวิ่งเข้ากับดักดีๆนี่เอง
“เอาล่ะ..พวกเจ้าห้าคนมากับข้า พวกเราเข้าไปคุยกับคนใหญ่คนโตของที่นี่กันดีกว่า!”
หลู่เหวินหลงร้องตะโกนสั่งก่อนจะพาทุกคนกระโดดข้ามประตูใหญ่ที่ขวางหน้าเข้าไปด้านใน น้ำเสียงและท่าทางของเขาประหนึ่งผู้มีพลังอำนาจยิ่ง
กริ๊ง!!! ในเวลานั้นเสียงสัญญาณเตือนภัยก็ยังคงดังขึ้นที่ชั้นสองและชั้นสามของอาคารแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง ขณะเดียวกันก็มีเสียงปืนดังแทรกขึ้นมา แน่นอนว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของอาคารแห่งนี้ กำลังระดมยิงเข้าใส่หลู่เหวินหลงและพรรคพวก
ปัง..ปัง..
หลู่เหวินหลงใช้วิชามังกรพรางร่างที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วและยืดหยุ่นยิ่งนัก หลบคลื่นกระสุนชุดแรก ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนชั้นสามทันที
“พวกมันมีปืนทุกคนระวังตัวด้วย!”
หลู่เหวินหลงร้องตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญยิ่งนักและในระหว่างที่ร้องตะโกนบอกพี่น้องคนอื่นๆนั้น ร่างของเขาก็ยังคงเคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็วไม่หยุด ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนชั้นสามถึงกับตกตะลึง
เสียงของปืนที่กระหน่ำยิงชุดใหญ่นั้นดังนานอยู่สิบกว่าวินาทีแล้วจึงหยุดไป และเวลานี้ภายในหลงเถิงวิลล่าก็ได้ตกอยู่ในความเงียบสงัดยิ่ง
ต้องพูดว่าตระกูลหลงอยู่อย่างสบายมานานเกือบสามสิบปีที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้าหาเรื่องตระกูลหลง ทำให้หลงเถิงวิลล่าซึ่งอยู่ในพื้นที่กว้างใหญ่หลายพันตารางเมตรนี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ไม่มากนัก
ด้วยฐานอำนาจที่แข็งแกร่งของตระกูลหลงซึ่งมีมายาวนานการที่จะมีคนภายนอกบุกรุกเข้ามาในพื้นที่ซึ่งเป็นของตระกูลหลงเช่นนี้ จึงเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน พวกเขาคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะมีผู้ใดกล้าเข้ามาเหยียบจมูกตนเช่นนี้..
หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนับสิบของที่นี่ได้พากันวิ่งออกมาล้อมหลู่เหวินหลงและพวกไว้ แต่เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ถูกหลู่เหวินหลงและพวกจัดการราบคาบ จนไม่มีผู้ใดกล้าวิ่งเข้ามาอีก
“พี่หลงไม่มีใครกล้าเข้ามาอีกแล้วล่ะ!”
เด็กหนุ่มร่างผอมที่มีฉายาว่าลิงผอมหันไปมองรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากเห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว จึงได้ร้องตะโกนบอกหลู่เหวินหลง
หลู่เหวินหลงเห็นท่าทีระแวดระวังของลิงผอมแล้วก็ได้แต่ทำเป็นหลับหูหลับตา ก่อนจะตะโกนสั่งว่า
“เจ้าลงไปชั้นหนึ่งสำรวจให้ทั่วต้อนทุกคนให้ไปอยู่รวมกัน ข้าจะได้เจรจาได้สะดวกขึ้น!”
หลงเถิงวิลล่าปลูกสร้างอยู่บนเขาลูกหนึ่งอาคารนี้มีอยู่ทั้งหมดห้าชั้น หากดูจากภายนอกก็จะเห็นเป็นเพียงแค่อาคารพื้นๆ ฉาบทาด้วยสีขาว ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเลยแม้แต่น้อย ซึ่งตรงข้ามกับภายในอาคารราวฟ้ากับเหว
ทุกๆชั้นภายในอาคารหลังนี้ล้วนถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหราอลังการ อย่างหาที่ใดเปรียบไม่ได้ แต่ละห้องล้วนใหญ่โตโอ่โถง ภายในตกแต่งด้วยหยกและทองคำ ซึ่งดูงดงามล้ำเลิศยิ่งนัก การตกแต่งเช่นนี้เรียกได้ว่าเหนือกว่าโรงแรมห้าดาวใดๆเสียอีก
หลู่เหวินหลงกับพี่น้องอีกห้าคนได้แยกย้ายกันไปสำรวจชั้นหนึ่ง และต้อนทุกคนไปรวมกันไว้ที่เดียว โดยไม่สนใจว่าคนพวกนั้นจะมีฐานะทางสังคมเช่นใด แต่ละคนล้วนมีสีหน้าหวาดกลัวตกใจ.. บางคนถึงกับกลัวจนปัสสาวะราดรดกางเกงจนส่งกลิ่นเหม็นก็มี
หนึ่งในนั้นที่ถือปืนไว้ในมือและเป็นผู้ที่บุกเข้ามายิงเด็กหนุ่มทั้งหก แม้เวลานี้มือทั้งสองข้างของเขาจะกำลังสั่นอยู่เล็กน้อย แต่ดวงตาที่จ้องมองมานั้นกลับเป็นสายตาข่มขู่ เขากัดฟันกรอด และกำลังจ้องมองหลู่เหวินหลงผู้เป็นลูกพี่ ก่อนจะก้าวถอยหลังออกไปครึ่งก้าว
คนผู้นี้ชื่อว่าจ้าวฉวนเป็นหัวหน้าและมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลหลงเถิงวิลล่าแห่งนี้ หากเกิดอะไรขึ้นที่นี่ คนอื่นๆอาจหนีไปได้ แต่เขาเป็นคนเดียวที่จะต้องรับผิดชอบเต็มๆ และไม่อาจหนีไปไหนได้
และเวลานี้เขาก็เข้าใจดีแล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะใช้อาวุธปืนยิงพวกมันอีกแต่เพียงแค่ถือไว้เฉยๆเท่านั้น
“ผม..จ้าวฉวน เป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของหลงเถิงวิลล่าแห่งนี้ ไม่ทราบว่าคนของเราเคยไปทำให้อะไรให้คุณบาดหมางใจ คุณถึงต้องทำขนาดนี้”
“จ้าวฉวนงั้นรึวางปืนลงก่อน!”
หลู่เหวินหลงจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขบขันก่อนจะพูดต่อว่า
“เจ้าก็เห็นแล้วมิใช่รึปืนในมือของเจ้าทำอะไรพวกเราไม่ได้”
จ้าวฉวนกัดฟันกรอดหลังจากแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็วางปืนลง เขาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างระมัดระวัง
“น้องชายเธอรู้มั๊ยว่าที่ที่คือที่ไหน”
หลงเถิงวิลล่าเสมือนถ้ำทองคำของตระกูลหลงนอกจากเหล่าสมาชิกตระกูลหลงจะใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงและพักผ่อนหย่อนใจแล้ว เหล่ามหาเศรษฐีที่มิได้เกี่ยวข้องกับยุทธภพ หากต้องการมาที่นี่ ย่อมต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลจึงจะมีสิทธิ์เข้ามาได้ และที่นี่ก็หาใช่สถานที่คนภายนอกจะรู้จัก หากมิใช่สายเลือดตระกูลหลง หรือเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติพอ
ฉะนั้นบรรดามหาเศรษฐีต่างก็ยินยอมที่จะจ่ายเพื่อให้ได้อยู่ในเครือข่ายของตระกูลหลง เพราะต่อให้ร่ำรวยมากเพียงใด แต่หากไม่มีผู้หนุนหลังที่แข็งแกร่ง ก็อาจเป็นเหยื่อของคู่แข่งทางธุรกิจที่แข็งแกร่งกว่าได้
แต่หาใช่ตระกูลหลงเพียงตระกูลเดียวเท่านั้นที่ทำอะไรเช่นนี้ตระกูลใหญ่อื่นๆก็ทำเช่นเดียวกัน รวมทั้งตระกูลหลิงด้วย
จ้าวฉวนในวัยสามสิบเก้าปีสามารถขึ้นมารับตำแหน่งสำคัญเช่นนี้ได้ แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถพอตัว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเตรียมตัวมาพร้อม เขาจึงมิได้เอะอะโวยวายทำให้เรื่องราวใหญ่โตไปมากกว่านี้
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโยนปืนในมือทิ้งไปหลู่เหวินหลงจึงได้ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ “เอาล่ะ.. ในเมื่อเจ้าเป็นหัวหน้าของที่นี่ ข้าก็จะตอบคำถามและบอกให้เจ้าเข้าใจ”
“ประการแรก..พวกเราย่อมรู้ดีว่าที่นี่เป็นของตระกูลหลง และที่พวกเรามาที่นี่ก็มีเพียงแค่จุดประสงค์เดียวเท่านั้น!”
หลู่เหวินหลงจ้องมองอีกฝ่ายแน่นิ่ง“จ้าวฉวนจงฟัง.. พวกเรามาที่นี่เพื่อทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง!”
ทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง!!
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลู่เหวินหลงจ้าวฉวนก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดเผือด และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกแม้แต่คำเดียว
แน่นอนว่าจ้าวฉวนย่อมต้องรู้จักตระกูลหลิงดีและเวลานี้ตระกูลหลิงก็ผงาดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว จนขึ้นมาเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของประเทศแล้วในเวลานี้!
ในที่สุดตระกูลหลิงก็กลับมาทวงหนี้ตระกูลหลงแล้วเหตุใดจึงได้รวดเร็วเช่นนี้?และเพราะอะไรจึงต้องเลือกที่นี่ด้วย?
จ้าวฉวนคิดจนหัวแทบระเบิดตระกูลหลงมีสถานที่ที่เหมือนกับหลงเถิงวิลล่าอยู่มากมายหลายแห่งในปักกิ่ง เหตุใดจึงต้องเลือกหลงเถิงวิลล่าซึ่งเข้าเป็นผู้รับผิดชอบด้วย
“ข้ารู้ดีว่าเจ้าเองก็เป็นเพียงแค่หัวหน้าที่รับผิดชอบดูแลที่นี่ฉะนั้น เป้าหมายของข้าก็มิใช่เจ้า!”
หลู่เหวินหลงก้าวเดินตรงไปด้านหน้าอีกสองก้าวเขาก้มหน้าลงมองจ้าวฉวนที่เวลานี้ได้ทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เจ้ามีทางเลือกเพียงแค่สองทางเท่านั้นคือ..ให้ความร่วมมือกับข้า หรือไม่ก็นั่งนิ่งๆทำตัวเป็นอัมพาตอยู่ที่นี่ และรอดูสิ่งที่เกิดขึ้นจนกว่าพวกเราจะกลับออกไป”
หลู่เหวินหลงเคยอยู่กับแก๊งมังกรเขียวมาก่อนเขาจึงคุ้นเคยกับเรื่องการทวงหนี้เป็นอย่างดี เพียงแต่เป้าหมายของเขานั้นแตกต่างจากเดิม เขาจึงต้องระมัดระวังมากกว่าเดิม จ้าวฉวนปากสั่นจนฟันกระทบกันแต่ก็ยืดตัวตรงพร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “พวกคุณจะทำอะไรกันแน่”
หลู่เหวินหลงตอบยิ้มๆ“ไม่ต้องห่วง.. พวกเราไม่ได้มาปล้น จึงไม่ต้องการทำร้ายร่างกายใคร พวกเราเพียงแค่มาทวงผลประโยชน์ของตระกูลหลิง ที่ตระกูลหลงฉกฉวยไปกลับคืนมา.. ก็เท่นั้น!”
เสียงของหลู่เหวินหลงดังก้องจนได้ยินไปถึงชั้นห้า..
หลู่เหวินหลงรู้ดีว่ามีหลิงหยุนคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง พวกเขาแค่ออกหน้าทวงเงินคืนเช่นนี้ จึงไม่มีสิ่งใดต้องหวาดกลัว
“นี่พวกเธอ…”
จ้าวฉวนได้ฟังถึงกับตกใจอย่างมากแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้มากกว่านั้น
จ้าวฉวนไม่อาจให้ความร่วมมือได้จำต้องเลือกหนทางที่สองแทน
“นับว่าเจ้าฉลาดไม่น้อยทีเดียว!” หลู่เหวินหลงมีความสุขยิ่งนักเขาโบกมือพร้อมกับหันไปสั่งพี่น้องทั้งห้าคนว่า “พวกเจ้าขึ้นไปข้างบน นำทุกคนที่เหลืออยู่ลงมาที่นี่ให้หมด สอบถามฐานะที่แท้จริงของพวกเขามาด้วย..”
…..
และนี่เป็นเพียงแค่ศิษย์ส่วนหนึ่งของหลิงหยุนเท่านั้นเพราะเวลานี้ศิษย์กลุ่มอื่นๆที่อยู่ในโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ตระกูลหลิง ต่างก็กระจายตัวไปถนนเหนือใต้ของปักกิ่ง ภายใต้การนำของนักรบตระกูลหลิง
ค่ำคืนนั้นทำให้หลายคนต้องตกอยู่ในชะตากรรมที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้..
และผู้ที่ร้อนใจที่สุดดูเหมือนจะเป็นตระกูลหลงและตระกูลเย่!
“แกเป็นใคร”
“พ่อของแกยังไงเล่า”
ในบรรดาเด็กหนุ่มทั้งสิบสองคนนั้นหลู่เหวินหลงเป็นผู้ที่มีวรยุทธสูงส่งที่สุด เขาจึงไปถึงหลงเถิงวิลล่าก่อนคนอื่นๆ แต่แทนที่จะแอบเข้าไปในอาคารหลังใหญ่นั้น เขากลับเดินตรงไปที่ประตูทางเข้าหลักแทน
และแน่นอนว่าด้านหน้าประตูทางเข้าหลักนั้นย่อมต้องมีคนคอยดูแลรักษาความปลอดภัยอยู่ แต่คนเหล่านั้นกลับไม่ใช่ผู้มีวรยุทธ และไม่ใช่นักรบตระกูลหลง แต่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมืออาชีพซึ่งถูกฝึกฝนมาอย่างดี พวกเขาทั้งหมดจะทำหน้าที่รับผิดชอบความปลอดภัยของอาคารแห่งนี้ตลอด 24 ชั่วโมง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ทำงานกันอย่างเคร่งครัดมากด้านหน้าจะมีห้องควบคุม และมีเจ้าหน้าที่สองคนคอยเฝ้าดูกล้องวงจรปิดอยู่ตลอดเวลา ฉะนั้น การที่หลู่เหวินหลงและพี่น้องรวมสิบสองคนบุกเข้ามาอย่างเปิดเผยเช่นนี้ ผู้ที่เฝ้าดูระบบกล้องวงจรปิดอยู่ภายในห้อง ย่อมต้องสามารถพบเห็นได้ในทันที
“มีคนบุกเข้ามา!”
หนึ่งในเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ทำหน้าที่จับตามองกล้องวงจรปิดอยู่นั้นได้ร้องตะโกนออกมา แม้สีหน้าจะดูกังวล แต่ก็รีบเปิดสัญาณเตือนภัยทันที
และเวลานี้สัญญาณเตือนภัยก็ได้ดังไปทั่วทั้งหลงเถินวิลล่า..
กริ๊ง..กริ๊ง..
แต่หลู่เหวินหลงกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวหรือว่าใส่ใจกับเสียงสัญญาณเตือนภัยนั่นเลยแม้แต่น้อย เขากระโดดตรงเข้าไปยืนอยู่หน้าห้องของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน ก่อนจะกระโดดถีบประตูสองครั้ง และเมื่อประตูห้องเปิดออก เขาก็ได้ตรงเข้าชกใส่ร่างของพวกมันจนล้มลงทีละคน แต่กลับไม่ปิดสัญญาณเตือนภัย และปล่อยให้มันดังเช่นนั้นต่อไปเรื่อยๆ
“เอาล่ะห้าคนมากับข้า ส่วนที่เหลือแยกย้ายกันออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มละสองคน คอยเฝ้าทางทิศใต้ ออก และตกไว้ให้ดี อย่าให้มีผู้ใดหนีออกไปได้อย่างเด็ดขาด!”
ทางด้านทิศเหนือของอาคารแห่งนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่คอยรักษาความปลอดภัยกลุ่มของหลงเหวินเข้ามาทางด้านนั้น หลิงอี๋และนักรบตระกูลหลิงอีกสองคน ก็ได้ซ่อนตัวอยู่ในป่าทางด้านเหนือของบ้านพักแห่งนี้ และหากมีผู้ใดหนีมาทางทิศนี้ แน่นอนว่าย่อมเท่ากับวิ่งเข้ากับดักดีๆนี่เอง
“เอาล่ะ..พวกเจ้าห้าคนมากับข้า พวกเราเข้าไปคุยกับคนใหญ่คนโตของที่นี่กันดีกว่า!”
หลู่เหวินหลงร้องตะโกนสั่งก่อนจะพาทุกคนกระโดดข้ามประตูใหญ่ที่ขวางหน้าเข้าไปด้านใน น้ำเสียงและท่าทางของเขาประหนึ่งผู้มีพลังอำนาจยิ่ง
กริ๊ง!!! ในเวลานั้นเสียงสัญญาณเตือนภัยก็ยังคงดังขึ้นที่ชั้นสองและชั้นสามของอาคารแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง ขณะเดียวกันก็มีเสียงปืนดังแทรกขึ้นมา แน่นอนว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของอาคารแห่งนี้ กำลังระดมยิงเข้าใส่หลู่เหวินหลงและพรรคพวก
ปัง..ปัง..
หลู่เหวินหลงใช้วิชามังกรพรางร่างที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วและยืดหยุ่นยิ่งนัก หลบคลื่นกระสุนชุดแรก ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนชั้นสามทันที
“พวกมันมีปืนทุกคนระวังตัวด้วย!”
หลู่เหวินหลงร้องตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญยิ่งนักและในระหว่างที่ร้องตะโกนบอกพี่น้องคนอื่นๆนั้น ร่างของเขาก็ยังคงเคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็วไม่หยุด ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบนชั้นสามถึงกับตกตะลึง
เสียงของปืนที่กระหน่ำยิงชุดใหญ่นั้นดังนานอยู่สิบกว่าวินาทีแล้วจึงหยุดไป และเวลานี้ภายในหลงเถิงวิลล่าก็ได้ตกอยู่ในความเงียบสงัดยิ่ง
ต้องพูดว่าตระกูลหลงอยู่อย่างสบายมานานเกือบสามสิบปีที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้าหาเรื่องตระกูลหลง ทำให้หลงเถิงวิลล่าซึ่งอยู่ในพื้นที่กว้างใหญ่หลายพันตารางเมตรนี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ไม่มากนัก
ด้วยฐานอำนาจที่แข็งแกร่งของตระกูลหลงซึ่งมีมายาวนานการที่จะมีคนภายนอกบุกรุกเข้ามาในพื้นที่ซึ่งเป็นของตระกูลหลงเช่นนี้ จึงเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน พวกเขาคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะมีผู้ใดกล้าเข้ามาเหยียบจมูกตนเช่นนี้..
หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนับสิบของที่นี่ได้พากันวิ่งออกมาล้อมหลู่เหวินหลงและพวกไว้ แต่เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ถูกหลู่เหวินหลงและพวกจัดการราบคาบ จนไม่มีผู้ใดกล้าวิ่งเข้ามาอีก
“พี่หลงไม่มีใครกล้าเข้ามาอีกแล้วล่ะ!”
เด็กหนุ่มร่างผอมที่มีฉายาว่าลิงผอมหันไปมองรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากเห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว จึงได้ร้องตะโกนบอกหลู่เหวินหลง
หลู่เหวินหลงเห็นท่าทีระแวดระวังของลิงผอมแล้วก็ได้แต่ทำเป็นหลับหูหลับตา ก่อนจะตะโกนสั่งว่า
“เจ้าลงไปชั้นหนึ่งสำรวจให้ทั่วต้อนทุกคนให้ไปอยู่รวมกัน ข้าจะได้เจรจาได้สะดวกขึ้น!”
หลงเถิงวิลล่าปลูกสร้างอยู่บนเขาลูกหนึ่งอาคารนี้มีอยู่ทั้งหมดห้าชั้น หากดูจากภายนอกก็จะเห็นเป็นเพียงแค่อาคารพื้นๆ ฉาบทาด้วยสีขาว ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเลยแม้แต่น้อย ซึ่งตรงข้ามกับภายในอาคารราวฟ้ากับเหว
ทุกๆชั้นภายในอาคารหลังนี้ล้วนถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหราอลังการ อย่างหาที่ใดเปรียบไม่ได้ แต่ละห้องล้วนใหญ่โตโอ่โถง ภายในตกแต่งด้วยหยกและทองคำ ซึ่งดูงดงามล้ำเลิศยิ่งนัก การตกแต่งเช่นนี้เรียกได้ว่าเหนือกว่าโรงแรมห้าดาวใดๆเสียอีก
หลู่เหวินหลงกับพี่น้องอีกห้าคนได้แยกย้ายกันไปสำรวจชั้นหนึ่ง และต้อนทุกคนไปรวมกันไว้ที่เดียว โดยไม่สนใจว่าคนพวกนั้นจะมีฐานะทางสังคมเช่นใด แต่ละคนล้วนมีสีหน้าหวาดกลัวตกใจ.. บางคนถึงกับกลัวจนปัสสาวะราดรดกางเกงจนส่งกลิ่นเหม็นก็มี
หนึ่งในนั้นที่ถือปืนไว้ในมือและเป็นผู้ที่บุกเข้ามายิงเด็กหนุ่มทั้งหก แม้เวลานี้มือทั้งสองข้างของเขาจะกำลังสั่นอยู่เล็กน้อย แต่ดวงตาที่จ้องมองมานั้นกลับเป็นสายตาข่มขู่ เขากัดฟันกรอด และกำลังจ้องมองหลู่เหวินหลงผู้เป็นลูกพี่ ก่อนจะก้าวถอยหลังออกไปครึ่งก้าว
คนผู้นี้ชื่อว่าจ้าวฉวนเป็นหัวหน้าและมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลหลงเถิงวิลล่าแห่งนี้ หากเกิดอะไรขึ้นที่นี่ คนอื่นๆอาจหนีไปได้ แต่เขาเป็นคนเดียวที่จะต้องรับผิดชอบเต็มๆ และไม่อาจหนีไปไหนได้
และเวลานี้เขาก็เข้าใจดีแล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะใช้อาวุธปืนยิงพวกมันอีกแต่เพียงแค่ถือไว้เฉยๆเท่านั้น
“ผม..จ้าวฉวน เป็นหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของหลงเถิงวิลล่าแห่งนี้ ไม่ทราบว่าคนของเราเคยไปทำให้อะไรให้คุณบาดหมางใจ คุณถึงต้องทำขนาดนี้”
“จ้าวฉวนงั้นรึวางปืนลงก่อน!”
หลู่เหวินหลงจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขบขันก่อนจะพูดต่อว่า
“เจ้าก็เห็นแล้วมิใช่รึปืนในมือของเจ้าทำอะไรพวกเราไม่ได้”
จ้าวฉวนกัดฟันกรอดหลังจากแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็วางปืนลง เขาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างระมัดระวัง
“น้องชายเธอรู้มั๊ยว่าที่ที่คือที่ไหน”
หลงเถิงวิลล่าเสมือนถ้ำทองคำของตระกูลหลงนอกจากเหล่าสมาชิกตระกูลหลงจะใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงและพักผ่อนหย่อนใจแล้ว เหล่ามหาเศรษฐีที่มิได้เกี่ยวข้องกับยุทธภพ หากต้องการมาที่นี่ ย่อมต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลจึงจะมีสิทธิ์เข้ามาได้ และที่นี่ก็หาใช่สถานที่คนภายนอกจะรู้จัก หากมิใช่สายเลือดตระกูลหลง หรือเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติพอ
ฉะนั้นบรรดามหาเศรษฐีต่างก็ยินยอมที่จะจ่ายเพื่อให้ได้อยู่ในเครือข่ายของตระกูลหลง เพราะต่อให้ร่ำรวยมากเพียงใด แต่หากไม่มีผู้หนุนหลังที่แข็งแกร่ง ก็อาจเป็นเหยื่อของคู่แข่งทางธุรกิจที่แข็งแกร่งกว่าได้
แต่หาใช่ตระกูลหลงเพียงตระกูลเดียวเท่านั้นที่ทำอะไรเช่นนี้ตระกูลใหญ่อื่นๆก็ทำเช่นเดียวกัน รวมทั้งตระกูลหลิงด้วย
จ้าวฉวนในวัยสามสิบเก้าปีสามารถขึ้นมารับตำแหน่งสำคัญเช่นนี้ได้ แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถพอตัว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเตรียมตัวมาพร้อม เขาจึงมิได้เอะอะโวยวายทำให้เรื่องราวใหญ่โตไปมากกว่านี้
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโยนปืนในมือทิ้งไปหลู่เหวินหลงจึงได้ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ “เอาล่ะ.. ในเมื่อเจ้าเป็นหัวหน้าของที่นี่ ข้าก็จะตอบคำถามและบอกให้เจ้าเข้าใจ”
“ประการแรก..พวกเราย่อมรู้ดีว่าที่นี่เป็นของตระกูลหลง และที่พวกเรามาที่นี่ก็มีเพียงแค่จุดประสงค์เดียวเท่านั้น!”
หลู่เหวินหลงจ้องมองอีกฝ่ายแน่นิ่ง“จ้าวฉวนจงฟัง.. พวกเรามาที่นี่เพื่อทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง!”
ทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง!!
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลู่เหวินหลงจ้าวฉวนก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดเผือด และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกแม้แต่คำเดียว
แน่นอนว่าจ้าวฉวนย่อมต้องรู้จักตระกูลหลิงดีและเวลานี้ตระกูลหลิงก็ผงาดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว จนขึ้นมาเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของประเทศแล้วในเวลานี้!
ในที่สุดตระกูลหลิงก็กลับมาทวงหนี้ตระกูลหลงแล้วเหตุใดจึงได้รวดเร็วเช่นนี้?และเพราะอะไรจึงต้องเลือกที่นี่ด้วย?
จ้าวฉวนคิดจนหัวแทบระเบิดตระกูลหลงมีสถานที่ที่เหมือนกับหลงเถิงวิลล่าอยู่มากมายหลายแห่งในปักกิ่ง เหตุใดจึงต้องเลือกหลงเถิงวิลล่าซึ่งเข้าเป็นผู้รับผิดชอบด้วย
“ข้ารู้ดีว่าเจ้าเองก็เป็นเพียงแค่หัวหน้าที่รับผิดชอบดูแลที่นี่ฉะนั้น เป้าหมายของข้าก็มิใช่เจ้า!”
หลู่เหวินหลงก้าวเดินตรงไปด้านหน้าอีกสองก้าวเขาก้มหน้าลงมองจ้าวฉวนที่เวลานี้ได้ทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เจ้ามีทางเลือกเพียงแค่สองทางเท่านั้นคือ..ให้ความร่วมมือกับข้า หรือไม่ก็นั่งนิ่งๆทำตัวเป็นอัมพาตอยู่ที่นี่ และรอดูสิ่งที่เกิดขึ้นจนกว่าพวกเราจะกลับออกไป”
หลู่เหวินหลงเคยอยู่กับแก๊งมังกรเขียวมาก่อนเขาจึงคุ้นเคยกับเรื่องการทวงหนี้เป็นอย่างดี เพียงแต่เป้าหมายของเขานั้นแตกต่างจากเดิม เขาจึงต้องระมัดระวังมากกว่าเดิม จ้าวฉวนปากสั่นจนฟันกระทบกันแต่ก็ยืดตัวตรงพร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “พวกคุณจะทำอะไรกันแน่”
หลู่เหวินหลงตอบยิ้มๆ“ไม่ต้องห่วง.. พวกเราไม่ได้มาปล้น จึงไม่ต้องการทำร้ายร่างกายใคร พวกเราเพียงแค่มาทวงผลประโยชน์ของตระกูลหลิง ที่ตระกูลหลงฉกฉวยไปกลับคืนมา.. ก็เท่นั้น!”
เสียงของหลู่เหวินหลงดังก้องจนได้ยินไปถึงชั้นห้า..
หลู่เหวินหลงรู้ดีว่ามีหลิงหยุนคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง พวกเขาแค่ออกหน้าทวงเงินคืนเช่นนี้ จึงไม่มีสิ่งใดต้องหวาดกลัว
“นี่พวกเธอ…”
จ้าวฉวนได้ฟังถึงกับตกใจอย่างมากแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้มากกว่านั้น
จ้าวฉวนไม่อาจให้ความร่วมมือได้จำต้องเลือกหนทางที่สองแทน
“นับว่าเจ้าฉลาดไม่น้อยทีเดียว!” หลู่เหวินหลงมีความสุขยิ่งนักเขาโบกมือพร้อมกับหันไปสั่งพี่น้องทั้งห้าคนว่า “พวกเจ้าขึ้นไปข้างบน นำทุกคนที่เหลืออยู่ลงมาที่นี่ให้หมด สอบถามฐานะที่แท้จริงของพวกเขามาด้วย..”
…..
และนี่เป็นเพียงแค่ศิษย์ส่วนหนึ่งของหลิงหยุนเท่านั้นเพราะเวลานี้ศิษย์กลุ่มอื่นๆที่อยู่ในโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ตระกูลหลิง ต่างก็กระจายตัวไปถนนเหนือใต้ของปักกิ่ง ภายใต้การนำของนักรบตระกูลหลิง
ค่ำคืนนั้นทำให้หลายคนต้องตกอยู่ในชะตากรรมที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้..
และผู้ที่ร้อนใจที่สุดดูเหมือนจะเป็นตระกูลหลงและตระกูลเย่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร