Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1511
บทที่ 1511 : ปล่อยให้เขาทำไป
ทันทีที่หลงฮ่าวหลานได้รับรายงานเลือดในกายของเขาถึงกับเดือดพล่าน เขาทั้งโกรธและตกใจในคราเดียว ร่างที่สั่นเทิ้มนั้นมีแสงสว่างสีเขียวแผ่นซ่านออกมา
แต่ไม่นานนักหลงฮ่าวหลานก็สามารถสงบสติลงได้ และกลับสู่ความเป็นปกติ หลังจากครุ่นคิดเพียงแค่เล็กน้อย เขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
“คนของตระกูลหลิงบุกเข้ามาตอนกี่โมงแล้วบุกไปที่ไหนบ้าง พวกเจ้าพอรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกมันหรือไม่?”
“เรียนท่านผู้นำตระกูลพวกมันบุกเข้ามาในราวสามทุ่มตรง โดยบุกไปที่หลงเถิงวิลล่าเป็นที่แรก แต่คนที่บุกเข้าไปนั้นไม่ใช่คนของตระกูลหลิง แต่เป็นนักเลงหัวไม้ที่เคยทำงานให้กับแก๊งมังกรเขียวมาก่อน หลิงหยุนพาลูกน้องทั้ง 72 คนมาจากจิงฉู และให้มาฝึกฝนวรยุทธอยู่ที่โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ของตระกูลหลิง”
ตระกูลหลงนับเป็นตระกูลที่มีรากฐานแข็งแกร่งยิ่งนักทำให้มีสายและหน่วยข่าวกระจายอยู่ทั่ว จึงสามารถรายงานข่าวได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำเช่นนี้
แต่เรื่องที่หลงหยุนนำศิษย์ทั้ง72 คนมาจากจิงฉู และส่งไปอยู่กินฝึกฝนที่โรงยิมนั้น เขาก็มิได้จงใจปกปิดเป็นความลับแต่อย่างใด
หลงฮ่าวหลานพยักหน้ารับรู้ดวงตาทั้งสองเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า
“ไม่ว่าพวกมันจะทำไปด้วยจุดประสงค์อะไรข้าคงต้องทำให้พวกมันรู้จักตระกูลหลงของเราบ้าง!”
ตลอดระยะเวลามากกว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาต้องบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหลงและตระกูลหลิงนั้น ค่อนข้างห่างเหินจากเดิมมาก เสาหลักของทั้งสองตระกูลต่างก็ตัดขาดการไปมาหาสู่ลงอย่างสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งสองตระกูลต่างก็เป็นตระกูลใหญ่ด้วยกันทั้งคู่ ย่อมต้องให้หน้าซึ่งกันและกัน แต่หากทั้งสองตระกูลต่างเป็นตระกูลเล็กๆที่มิมีผู้ใดให้ความสนใจ ก็คงต้องปะทะกันไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยว เหตุใดตระกูลหลิงยังเลือกที่จะมีเรื่องกับตระกูลหลงในช่วงเวลามงคลเช่นนี้
“เรียนท่านผู้นำตระกูลเด็กหนุ่มที่บุกรุกหลงเถิงวิลล่าประกาศว่า พวกเขาจะมาทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง”
“…”
หลงฮ่าวหลานถึงกับนิ่งอึ้งไป..
ทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง!
หากจะพูดไปทั่วทั้งประเทศจีน คงจะมิมีผู้ใดเข้าใจความหมายของคำพูดประโยคนี้ได้ดีไปกว่าหลงฮ่าวหลานเป็นแน่
เมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนหน้านี้เพราะเรื่องของหลิงเสี่ยวและหยินชิงเฉวียน ทำให้คนตระกูลถูกสังหารตายเกือบทั้งหมด และหลังจากที่พรรคมารนำตัวหยินชิงเฉวียนกลับไปนับแต่นั้นมา กิจการทั้งหมดที่เคยเป็นของตระกูลหลิงกว่า 60% ก็ได้ตกไปอยู่ในมือของหลงฮ่าวหลาน..
กิจการเหล่านั้นมีทั้งธุรกิจน้ำมันก๊าซ สื่อสาร การเงิน อสังหาริมทรัพย์ และอีกมากมายหลายอย่าง ซึ่งครอบคลุมอุตสาหกรรมสิบกว่าชนิด เรียกได้ว่าเป็นเนื้อก้อนโตที่ผู้ได้ไปถึงกับอิ่มหมีพลีมันเลยทีเดียว!
แต่เนื้อก้อนโตถึงเพียงนั้นหลงฮ่าวหลานกลับมิต้องเสียเงินแม้แต่หยวนเดียว นั่นเพราะทั้งหมดนั้นตระกูลหลิงเป็นฝ่ายที่เสนอตัวยกให้เอง!
ดังคำพูดว่า..อยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นจำเป็นต้องก้มหัว! การที่ตระกูลหลิงอยู่รอดมาได้เกือบยี่สิบปีนั้น จำเป็นต้องอาศัยผู้อื่น ซึ่งไม่ต่างจากตระกูลหลี่ในทุกวันนี้
แต่เวลานี้..หลงฮ่าวหลานรู้ดีกว่าใครๆว่า ตระกูลหลิงมีหลิงหยุนเพียงแค่คนเดียว ก็สามารถนำพาตระกูลหลิงให้ขึ้นสู่จุดสูงสุดได้โดยที่ผู้ใดก็มิอาจขัดขวางได้
ในอดีต..เรื่องของหลิงเสี่ยวนั้น เป็นเพราะหลงฮ่าวหลานแอบใส่ไฟอย่างลับๆ จนเกิดความขัดแย้งบานปลายใหญ่โต และตระกูลหลงก็รอรับผลประโยชน์จากข้อขัดแย้งนี้ แต่เวลานี้ตระกูลหลิงได้กลับมาผงาดขึ้นอีกครั้งแล้ว จึงได้เวลาที่หลิงหยุนจะต้องตามทวงหนี้จากทุกคนคืน
เมื่อคิดได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยวการที่หลิงหยุนลงมือในคืนนี้จึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล!
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือหลิงหยุนกลับไม่ลงมาจัดการด้วยตัวเอง และไม่มีแม้แต่คนของตระกูลหลิงแม้แต่คนเดียว มีเพียงแค่เด็กหนุ่มในวัยสิบเจ็ด หรือสิบแปดปีเท่านั้น!
หากตระกูลหลงไม่ตอบโต้กลับในทันทีและรอที่จะเจรจากับตระกูลหลิงต่อไป ตระกูลหลิงก็สามารถทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และปฏิเสธได้ เพราะเด็กหนุ่มเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มิมีใครแซ่หลิง! แต่หากตระกูลหลงตัดสินใจที่จะตอบโต้เด็กหนุ่มเหล่านั้นกลับไปอย่างรุนแรงแล้วล่ะก็เชื่อว่าบรรดาเสาหลักของตระกูลหลิง รวมทั้งหลิงหยุนที่เอาแต่ใจ จะต้องบุกมาตระกูลหลงพร้อมกันเป็นแน่ และเมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลหลงก็จะมีแต่พ่ายแพ้และพ่ายแพ้!
“คิดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าเด็กพวกนั้นจะกล้าบุกรุกตระกูลหลงของข้าเช่นนี้!”
หลงฮ่าวหลานคิดแล้วก็ได้แต่ปวดใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้เวลานี้เขาคิดไม่ออกว่าจะแก้ไขสถานการณ์เช่นไรดี!
แต่สิ่งหนึ่งที่หลงฮ่าวหลานมั่นใจก็คือว่าจุดประสงค์ของหลิงหยุนในครั้งนี้ ก็เพื่อล้างความอัปยศให้กับหลิงเสี่ยวผู้เป็นพ่อ และเพื่อสร้างแรงสั่นสะเทือนให้ทั่วทั้งปักกิ่ง หรืออาจจะทั่วทั้งประเทศ!
คืนนี้..หลิงหยุนมิได้เพียงแค่กลับมาทวงสิ่งที่เคยเป็นของตระกูลหลิงคืน แต่เขายังทำเพื่อแก้แค้นแทนพ่อ และล้างความอัปยศ คืนฐานะและหน้าตาให้กับตระกูลหลิงอีกด้วย! พรึบ..พรึบ..
แต่ในระหว่างที่หลงฮ่าวหลานกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเหล่านักรบตระกูลหลงในชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นอีกหลายคน
“รายงานท่านผู้นำตระกูลเวลานี้โรงแรมหลงฮัวมีคนบุกยึด..”
“รายงานท่านผู้นำตระกูลเวลานี้คฤหาสน์หลงเซียงได้ถูกคนล้อมไว้แล้ว..”
“รายงาน…”
หลังจากที่ได้รายงานให้กับหลงฮ่าวหลานรู้แล้วนักรบตระกูลหลงหลายคนก็ได้ประกาศตัวพร้อมสู้ตาย..
“ท่านผู้นำตระกูลจ้าวอู่พร้อมสู้ตายเพื่อท่าน!”
“จ้าวจิ่วก็พร้อมสู้ตายเช่นกัน!”
“ท่านผู้นำตระกูลได้โปรดสั่งการเถิด..”
นักรบตระกูลหลงทุกคนมิได้ใช้แซ่หลงแต่พวกเขาทั้งหมดจะใช้แซ่จ้าวแทน.. หลังจากที่ได้ฟังรายงานจากนักรบตระกูลหลงคนแล้วคนเล่าในที่สุดหลงฮ่าวหลานก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความโมโห
“พวกเจ้าหุบปากให้หมด!”
“พวกมันสังหารผู้ใดตายหรือไม่”หลงฮ่าวหลานเอ่ยถามต่อทันที
“เด็กหนุ่มพวกนั้นมิได้ลงมือสังหารผู้ใดเพียงแต่เกิดการปะทะกันและได้รับบาดเจ็บเท่านั้น! พวกเขาประกาศว่าจะไม่จับกุม ไม่ทำร้าย เว้นแต่ใครที่ขัดขืนเท่านั้น!”
หลงฮ่าวหลานเชื่อว่าหลิงหยุนต้องกลับมาปักกิ่งแล้ว และเวลานี้ก็ต้องอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลหลิงแล้วเป็นแน่!
ท่ามกลางเสียงหนวกหูหลงฮ่าวหลานก็กำลังใคร่ครวญ และสามารถคาดการได้อย่างแม่นยำ และหากหลิงหยุนอยู่ปักกิ่ง คืนนี้ตระกูลหลงคงต้องเสียเปรียบแน่..
หลงฮ่าวหลานก้มศรีษะลงเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองเหล่านักรบตระกูลหลงที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“นักรบตระกูลหลงจงฟังคำสั่ง!”
หลงฮ่าวหลานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก“พวกเจ้านำนักรบตระกูลหลงไปสถานที่อื่นๆของตระกูลหลงที่ยังไม่ถูกบุกรุก นำคนออกมาจากที่นั่นให้หมด และหากพบว่ามีคนของตระกูลหลิงอยู่ที่นั่นแล้ว ห้ามผู้ใดขัดขวาง ปล่อยให้พวกเขาทำอย่างที่ต้องการไป!”
“นี่มัน…”
เหล่านักรบตระกูลหลงที่นั่งคุกเข่าอยู่ถึงกับนิ่งอึ้งไป..ไม่ขัดขืน ไม่ต่อต้าน ปล่อยให้ทำตามใจชอบงั้นรึ!!
ตลอดหลายทศวรรษที่ผ่านมาตระกูลหลงมิเคยต้องเจ็บปวด และอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อนเลย!
หลงฮ่าวหลานถึงกับหน้าบึ้งตึงพร้อมกับร้องตะโกนถามออกไปว่า“ทำไม พวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งของข้าแล้วงั้นรึ?”
“พวกเราน้อมรับคำสั่งท่านผู้นำตระกูล!”
หลงฮ่าวหลานโบกมือไล่พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ไปได้..”
เพียงแค่พริบตาเดียวเหล่านักรบตระกูลหลงก็หายไปจากสวนภายในบ้าน ทิ้งหลงฮ่าวหลานให้ยืนอยู่ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง..
หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่หลงฮ่าวหลานจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ใบหน้าบ่งบอกถึงความเศร้าโศก
“หลังจากทุ่มเททำงานหนักมานานกว่ายี่สิบปีแต่เพียงแค่คืนเดียว ตระกูลหลงถึงกับต้องสูญเสียทรัพย์สมบัติไปมากมาย”
“เทียนซิง..เจ้ามิต้องหลบซ่อนหรอก ออกมาเถิด!”
หลงเทียนซิงปรากฏตัวขึ้นในความมืดและเวลานี้ร่างที่เคยสง่างามประหนึ่งหอกแหลม กลับดูไร้อ่อนแอไม่มีแม้แต่แรงจะถือพัดดังเช่นแต่ก่อน
“ท่านพ่อ..ตระกูลหลงของเราจะปล่อยให้หลิงหยุนจองหองเช่นนี้จริงๆรึ สิ่งที่เขาทำอยู่เวลานี้ ไม่ต่างจากกำลังเหยียบหัวพวกเราอยู่เลยแม้แต่น้อย มันเกินไปจริงๆ..”
หลงเทียนซิงเอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย..
หลงฮ่าวหลานเหลือบมองบุตรชายพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“เจ้ายืดกายขึ้นตรงเดี๋ยวนี้!”
หลงเทียนซิงได้ฟังจึงรีบยืดกายให้ตรงประหนึ่งหอกแหลมทันที!
หลงฮ่าวหลานพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้บุตรชาย“ลูกพ่อ.. เจ้าจงแข็งแกร่งให้มาก เจ้าจะเอาชนะศัตรูได้อย่างไร หากมิสามารถเอาชนะตัวเองได้ก่อน!”
ดวงตาของหลงเทียนซิงเป็นประกายขึ้นมาทันที“ท่านพ่อ.. ลูกจะจดจำคำสอนของท่านพ่อไว้!” หลงฮ่าวหลานยิ้มพร้อมกับเอ่ยต่อว่า“ประเทศจีนของเรามีประวัติศาสตร์ยาวนานมากว่าห้าพันปี แต่เพียงแค่สองพันปีหลัง เจ้าก็เห็นแล้วว่าเปลี่ยนมากี่ราชวงศ์ หากเทียบกับพายุที่ตระกูลหลงของเรากำลังเผชิญอยู่แล้วล่ะก็ ยังนับเป็นเรื่องเล็กน้อยนัก..”
หลงฮ่าวหลานยังคงบอกลูกชายที่นิ่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ“ทุกอย่างล้วนมีขึ้นมีลง.. ต่อให้หลิงหยุนจะแข็งแกร่งสักเพียงใด ก็ใช่ว่าจะสามารถเอาชนะศัตรูได้ทุกครั้งไม่ เพียงแต่คนผู้นั้นยังไม่ไปปรากฏต่อหน้าเขาเท่านั้น..”
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยวการที่หลิงหยุนต้องการมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับผู้เป็นบิดา โดยเลือกที่จะลงมือกับตระกูลหลงก่อนเช่นนี้ พวกเราก็ควรทำใจกว้างๆ ปล่อยให้เขานำเนื้อกลับคืนไปก่อน เนื้อก้อนโตขนาดนั้น เขาจะกินได้มากสักเท่าไหร่กัน”
“จากตำนานบรรพชนของตระกูลหลิงตระกูลนี้เป็นตระกูลนักรบ นอกจากหลิงเจิ้นและหลิงห่าวแล้ว คนอื่นๆล้วนมีเลือดนักสู้ในกายโดยสายเลือด อีกทั้งยังไม่เคยทำเรื่องชั่วร้าย..”
“อีกอย่าง..กิจการมากมายใหญ่โตเช่นนั้น ให้ตระกูลหลิงเป็นผู้ดูแลย่อมดีที่สุด ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดย่อมได้ครอบครองสิ่งที่ดีที่สุด นี่คือกฏธรรมชาติมิใช่รึ”
“แต่หากตระกูลหลิงมิดูแลจัดการให้ดีเชื่อว่าตระกูลหลงของเราคงมิต้องลงมือเอง คงจะมีคนพูดคุยกับตระกูลหลิงแทนเป็นแน่ เจ้าเองก็รู้ดีมิใช่รึ”
หลงฮ่าวหลานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของพระราชวังต้องห้าม..
หลงเทียนซิงพยักหน้า“ลูกทราบดี..”
“อีกอย่าง..หลิงหยุนก้าวหน้าได้รวดเร็วอย่างน่ากลัวเช่นนี้ หากปะทะกันอย่างเอาเป็นเอาตายในคืนนี้ ตระกูลหลงของเราก็ยังหาใช่คู่ต่อสู้ของเขาไม่ และย่อมต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ส่วนท่านปู่ของเจ้าก็กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของการฝึกฝน หากมิใช่เรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ข้าย่อมไม่กล้ารบกวนแน่!”
หลงเทียนซิงได้แต่พยักหน้า..
“เมื่อครู่ข้าเห็นตะเกียงชีวิตของน้องชายเจ้าเป็นประกายสีทองนานกว่าหนึ่งชั่วโมงนั่นไม่เพียงบ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่ยังบ่งบอกว่าเขากำลังได้รับโอกาสที่ดีมากด้วย”
หลเทียนซินถึงกับร้องอุทานออกมา“จริงรึท่านพ่อ!”
หลงฮ่าวหลานยิ้ม“จริงสิ! นี่นับเป็นข่าวดีของตระกูลหลงอย่างมาก! ตอนนี้พวกเราเพียงแค่ต้องอดทนรอให้น้องชายของเจ้ากลับมา และเมื่อเวลานั้นมาถึง สถานการณ์ของตระกูลหลงจะต้องเปลี่ยนเป็นตรงกันข้ามกับเวลานี้อย่างแน่นอน!”
หลงเทียนซิงได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าจะวิ่งตรงไปที่ห้องทางด้านตะวันตก เพื่อไปดูตะเกียงชีวิตของน้องชาย แต่แล้วจู่ๆก็หยุดชะงักและหันไปเอ่ยกับหลงฮ่าวหลานผู้เป็นพ่อ “ท่านพ่อ..ข้าเกือบลืมไปเสียสนิท! หลิงหยุนมิได้บุกตระกูลหลงที่เดียว เขายังส่งทีมอื่นๆไปที่ตระกูลเย่อีกด้วย!”
“งั้นรึ!”
หลงฮ่าวหลานร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจแต่เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว เขาก็เอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ
“แต่เมื่อครั้งที่เจ้ากลับจากงานชุมนุมชาวยุทธเจ้าบอกกับข้าว่าตระกูลเย่ไปช่วยหลิงหยุนมิใช่รึ นี่เขาไม่คิดแม้แต่จะให้หน้าตระกูลเย่เลยรึ?”
หลงเทียนซิงฝืนยิ้ม“หึ.. ไอ้พวกเด็กสารเลวนั่นมันไม่ฟังอะไรเลย คิดแต่จะทวงหนี้คิดบัญชีเท่านั้น!”
“ดูท่าคืนนี้หลิงหยุนต้องการล้างความอัปยศให้กับพ่อจนไม่คิดที่จะให้หน้าผู้ใดเลยสินะ!”
หลงฮ่าวหลานถอนหายใจออกมาอีกครั้ง.. “ท่านพ่อ..แล้วเรื่องของตระกูลหลิงในวันพรุ่งนี้…” หลงเทียนซิงเอ่ยถามสิ่งที่ตนเองตั้งใจจะถามตั้งแต่คราแรก
“ข้าย่อมต้องไปร่วมแสดงความยินดีแน่!”
หลงฮ่าวหลานไม่รอให้หลงเทียนซิงถามจบเขายิ้มให้พร้อมตอบออกไปทันที “ในเมื่อคืนนี้ข้าได้มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้หลิงเสี่ยวไปแล้ว หากไม่ไปดื่มไวน์สักแก้ว คงจะขาดทุนอย่างยับเยินเป็นแน่!”
หลงเทียนซิงเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจ“ท่านพ่อ.. แต่หลิงหยุนมันจงใจที่จะยั่วท่านพ่อ..”
หลงฮ่าวหลานยกมือห้าม“เรื่องนั้นเจ้ามิต้องกังวลใจไป เรื่องคืนนี้ข้าก็เสียหน้ามากแล้ว หากเจ้าเด็กนั่นต้องการฉีกหน้าข้าต่อหน้าคนอื่นๆ ข้าย่อมมีวิธีรับมือ..”
“ก่อนที่น้องชายของเจ้าจะกลับมาตระกูลหลงต้องหลีกเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับหลิงหยุน อะไรที่เขาทำแล้วมีความสุข ก็ปล่อยให้เขาทำไปก่อน..” หลงฮ่าวหลานเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม..
ทันทีที่หลงฮ่าวหลานได้รับรายงานเลือดในกายของเขาถึงกับเดือดพล่าน เขาทั้งโกรธและตกใจในคราเดียว ร่างที่สั่นเทิ้มนั้นมีแสงสว่างสีเขียวแผ่นซ่านออกมา
แต่ไม่นานนักหลงฮ่าวหลานก็สามารถสงบสติลงได้ และกลับสู่ความเป็นปกติ หลังจากครุ่นคิดเพียงแค่เล็กน้อย เขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
“คนของตระกูลหลิงบุกเข้ามาตอนกี่โมงแล้วบุกไปที่ไหนบ้าง พวกเจ้าพอรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกมันหรือไม่?”
“เรียนท่านผู้นำตระกูลพวกมันบุกเข้ามาในราวสามทุ่มตรง โดยบุกไปที่หลงเถิงวิลล่าเป็นที่แรก แต่คนที่บุกเข้าไปนั้นไม่ใช่คนของตระกูลหลิง แต่เป็นนักเลงหัวไม้ที่เคยทำงานให้กับแก๊งมังกรเขียวมาก่อน หลิงหยุนพาลูกน้องทั้ง 72 คนมาจากจิงฉู และให้มาฝึกฝนวรยุทธอยู่ที่โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ของตระกูลหลิง”
ตระกูลหลงนับเป็นตระกูลที่มีรากฐานแข็งแกร่งยิ่งนักทำให้มีสายและหน่วยข่าวกระจายอยู่ทั่ว จึงสามารถรายงานข่าวได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำเช่นนี้
แต่เรื่องที่หลงหยุนนำศิษย์ทั้ง72 คนมาจากจิงฉู และส่งไปอยู่กินฝึกฝนที่โรงยิมนั้น เขาก็มิได้จงใจปกปิดเป็นความลับแต่อย่างใด
หลงฮ่าวหลานพยักหน้ารับรู้ดวงตาทั้งสองเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง พร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า
“ไม่ว่าพวกมันจะทำไปด้วยจุดประสงค์อะไรข้าคงต้องทำให้พวกมันรู้จักตระกูลหลงของเราบ้าง!”
ตลอดระยะเวลามากกว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาต้องบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหลงและตระกูลหลิงนั้น ค่อนข้างห่างเหินจากเดิมมาก เสาหลักของทั้งสองตระกูลต่างก็ตัดขาดการไปมาหาสู่ลงอย่างสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้น ทั้งสองตระกูลต่างก็เป็นตระกูลใหญ่ด้วยกันทั้งคู่ ย่อมต้องให้หน้าซึ่งกันและกัน แต่หากทั้งสองตระกูลต่างเป็นตระกูลเล็กๆที่มิมีผู้ใดให้ความสนใจ ก็คงต้องปะทะกันไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยว เหตุใดตระกูลหลิงยังเลือกที่จะมีเรื่องกับตระกูลหลงในช่วงเวลามงคลเช่นนี้
“เรียนท่านผู้นำตระกูลเด็กหนุ่มที่บุกรุกหลงเถิงวิลล่าประกาศว่า พวกเขาจะมาทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง”
“…”
หลงฮ่าวหลานถึงกับนิ่งอึ้งไป..
ทวงหนี้ให้กับตระกูลหลิง!
หากจะพูดไปทั่วทั้งประเทศจีน คงจะมิมีผู้ใดเข้าใจความหมายของคำพูดประโยคนี้ได้ดีไปกว่าหลงฮ่าวหลานเป็นแน่
เมื่อเกือบยี่สิบปีก่อนหน้านี้เพราะเรื่องของหลิงเสี่ยวและหยินชิงเฉวียน ทำให้คนตระกูลถูกสังหารตายเกือบทั้งหมด และหลังจากที่พรรคมารนำตัวหยินชิงเฉวียนกลับไปนับแต่นั้นมา กิจการทั้งหมดที่เคยเป็นของตระกูลหลิงกว่า 60% ก็ได้ตกไปอยู่ในมือของหลงฮ่าวหลาน..
กิจการเหล่านั้นมีทั้งธุรกิจน้ำมันก๊าซ สื่อสาร การเงิน อสังหาริมทรัพย์ และอีกมากมายหลายอย่าง ซึ่งครอบคลุมอุตสาหกรรมสิบกว่าชนิด เรียกได้ว่าเป็นเนื้อก้อนโตที่ผู้ได้ไปถึงกับอิ่มหมีพลีมันเลยทีเดียว!
แต่เนื้อก้อนโตถึงเพียงนั้นหลงฮ่าวหลานกลับมิต้องเสียเงินแม้แต่หยวนเดียว นั่นเพราะทั้งหมดนั้นตระกูลหลิงเป็นฝ่ายที่เสนอตัวยกให้เอง!
ดังคำพูดว่า..อยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นจำเป็นต้องก้มหัว! การที่ตระกูลหลิงอยู่รอดมาได้เกือบยี่สิบปีนั้น จำเป็นต้องอาศัยผู้อื่น ซึ่งไม่ต่างจากตระกูลหลี่ในทุกวันนี้
แต่เวลานี้..หลงฮ่าวหลานรู้ดีกว่าใครๆว่า ตระกูลหลิงมีหลิงหยุนเพียงแค่คนเดียว ก็สามารถนำพาตระกูลหลิงให้ขึ้นสู่จุดสูงสุดได้โดยที่ผู้ใดก็มิอาจขัดขวางได้
ในอดีต..เรื่องของหลิงเสี่ยวนั้น เป็นเพราะหลงฮ่าวหลานแอบใส่ไฟอย่างลับๆ จนเกิดความขัดแย้งบานปลายใหญ่โต และตระกูลหลงก็รอรับผลประโยชน์จากข้อขัดแย้งนี้ แต่เวลานี้ตระกูลหลิงได้กลับมาผงาดขึ้นอีกครั้งแล้ว จึงได้เวลาที่หลิงหยุนจะต้องตามทวงหนี้จากทุกคนคืน
เมื่อคิดได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยวการที่หลิงหยุนลงมือในคืนนี้จึงเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล!
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือหลิงหยุนกลับไม่ลงมาจัดการด้วยตัวเอง และไม่มีแม้แต่คนของตระกูลหลิงแม้แต่คนเดียว มีเพียงแค่เด็กหนุ่มในวัยสิบเจ็ด หรือสิบแปดปีเท่านั้น!
หากตระกูลหลงไม่ตอบโต้กลับในทันทีและรอที่จะเจรจากับตระกูลหลิงต่อไป ตระกูลหลิงก็สามารถทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และปฏิเสธได้ เพราะเด็กหนุ่มเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มิมีใครแซ่หลิง! แต่หากตระกูลหลงตัดสินใจที่จะตอบโต้เด็กหนุ่มเหล่านั้นกลับไปอย่างรุนแรงแล้วล่ะก็เชื่อว่าบรรดาเสาหลักของตระกูลหลิง รวมทั้งหลิงหยุนที่เอาแต่ใจ จะต้องบุกมาตระกูลหลงพร้อมกันเป็นแน่ และเมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลหลงก็จะมีแต่พ่ายแพ้และพ่ายแพ้!
“คิดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าเด็กพวกนั้นจะกล้าบุกรุกตระกูลหลงของข้าเช่นนี้!”
หลงฮ่าวหลานคิดแล้วก็ได้แต่ปวดใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้เวลานี้เขาคิดไม่ออกว่าจะแก้ไขสถานการณ์เช่นไรดี!
แต่สิ่งหนึ่งที่หลงฮ่าวหลานมั่นใจก็คือว่าจุดประสงค์ของหลิงหยุนในครั้งนี้ ก็เพื่อล้างความอัปยศให้กับหลิงเสี่ยวผู้เป็นพ่อ และเพื่อสร้างแรงสั่นสะเทือนให้ทั่วทั้งปักกิ่ง หรืออาจจะทั่วทั้งประเทศ!
คืนนี้..หลิงหยุนมิได้เพียงแค่กลับมาทวงสิ่งที่เคยเป็นของตระกูลหลิงคืน แต่เขายังทำเพื่อแก้แค้นแทนพ่อ และล้างความอัปยศ คืนฐานะและหน้าตาให้กับตระกูลหลิงอีกด้วย! พรึบ..พรึบ..
แต่ในระหว่างที่หลงฮ่าวหลานกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเหล่านักรบตระกูลหลงในชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้นอีกหลายคน
“รายงานท่านผู้นำตระกูลเวลานี้โรงแรมหลงฮัวมีคนบุกยึด..”
“รายงานท่านผู้นำตระกูลเวลานี้คฤหาสน์หลงเซียงได้ถูกคนล้อมไว้แล้ว..”
“รายงาน…”
หลังจากที่ได้รายงานให้กับหลงฮ่าวหลานรู้แล้วนักรบตระกูลหลงหลายคนก็ได้ประกาศตัวพร้อมสู้ตาย..
“ท่านผู้นำตระกูลจ้าวอู่พร้อมสู้ตายเพื่อท่าน!”
“จ้าวจิ่วก็พร้อมสู้ตายเช่นกัน!”
“ท่านผู้นำตระกูลได้โปรดสั่งการเถิด..”
นักรบตระกูลหลงทุกคนมิได้ใช้แซ่หลงแต่พวกเขาทั้งหมดจะใช้แซ่จ้าวแทน.. หลังจากที่ได้ฟังรายงานจากนักรบตระกูลหลงคนแล้วคนเล่าในที่สุดหลงฮ่าวหลานก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความโมโห
“พวกเจ้าหุบปากให้หมด!”
“พวกมันสังหารผู้ใดตายหรือไม่”หลงฮ่าวหลานเอ่ยถามต่อทันที
“เด็กหนุ่มพวกนั้นมิได้ลงมือสังหารผู้ใดเพียงแต่เกิดการปะทะกันและได้รับบาดเจ็บเท่านั้น! พวกเขาประกาศว่าจะไม่จับกุม ไม่ทำร้าย เว้นแต่ใครที่ขัดขืนเท่านั้น!”
หลงฮ่าวหลานเชื่อว่าหลิงหยุนต้องกลับมาปักกิ่งแล้ว และเวลานี้ก็ต้องอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลหลิงแล้วเป็นแน่!
ท่ามกลางเสียงหนวกหูหลงฮ่าวหลานก็กำลังใคร่ครวญ และสามารถคาดการได้อย่างแม่นยำ และหากหลิงหยุนอยู่ปักกิ่ง คืนนี้ตระกูลหลงคงต้องเสียเปรียบแน่..
หลงฮ่าวหลานก้มศรีษะลงเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองเหล่านักรบตระกูลหลงที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“นักรบตระกูลหลงจงฟังคำสั่ง!”
หลงฮ่าวหลานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก“พวกเจ้านำนักรบตระกูลหลงไปสถานที่อื่นๆของตระกูลหลงที่ยังไม่ถูกบุกรุก นำคนออกมาจากที่นั่นให้หมด และหากพบว่ามีคนของตระกูลหลิงอยู่ที่นั่นแล้ว ห้ามผู้ใดขัดขวาง ปล่อยให้พวกเขาทำอย่างที่ต้องการไป!”
“นี่มัน…”
เหล่านักรบตระกูลหลงที่นั่งคุกเข่าอยู่ถึงกับนิ่งอึ้งไป..ไม่ขัดขืน ไม่ต่อต้าน ปล่อยให้ทำตามใจชอบงั้นรึ!!
ตลอดหลายทศวรรษที่ผ่านมาตระกูลหลงมิเคยต้องเจ็บปวด และอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อนเลย!
หลงฮ่าวหลานถึงกับหน้าบึ้งตึงพร้อมกับร้องตะโกนถามออกไปว่า“ทำไม พวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งของข้าแล้วงั้นรึ?”
“พวกเราน้อมรับคำสั่งท่านผู้นำตระกูล!”
หลงฮ่าวหลานโบกมือไล่พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ไปได้..”
เพียงแค่พริบตาเดียวเหล่านักรบตระกูลหลงก็หายไปจากสวนภายในบ้าน ทิ้งหลงฮ่าวหลานให้ยืนอยู่ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง..
หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่หลงฮ่าวหลานจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ใบหน้าบ่งบอกถึงความเศร้าโศก
“หลังจากทุ่มเททำงานหนักมานานกว่ายี่สิบปีแต่เพียงแค่คืนเดียว ตระกูลหลงถึงกับต้องสูญเสียทรัพย์สมบัติไปมากมาย”
“เทียนซิง..เจ้ามิต้องหลบซ่อนหรอก ออกมาเถิด!”
หลงเทียนซิงปรากฏตัวขึ้นในความมืดและเวลานี้ร่างที่เคยสง่างามประหนึ่งหอกแหลม กลับดูไร้อ่อนแอไม่มีแม้แต่แรงจะถือพัดดังเช่นแต่ก่อน
“ท่านพ่อ..ตระกูลหลงของเราจะปล่อยให้หลิงหยุนจองหองเช่นนี้จริงๆรึ สิ่งที่เขาทำอยู่เวลานี้ ไม่ต่างจากกำลังเหยียบหัวพวกเราอยู่เลยแม้แต่น้อย มันเกินไปจริงๆ..”
หลงเทียนซิงเอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย..
หลงฮ่าวหลานเหลือบมองบุตรชายพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“เจ้ายืดกายขึ้นตรงเดี๋ยวนี้!”
หลงเทียนซิงได้ฟังจึงรีบยืดกายให้ตรงประหนึ่งหอกแหลมทันที!
หลงฮ่าวหลานพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้บุตรชาย“ลูกพ่อ.. เจ้าจงแข็งแกร่งให้มาก เจ้าจะเอาชนะศัตรูได้อย่างไร หากมิสามารถเอาชนะตัวเองได้ก่อน!”
ดวงตาของหลงเทียนซิงเป็นประกายขึ้นมาทันที“ท่านพ่อ.. ลูกจะจดจำคำสอนของท่านพ่อไว้!” หลงฮ่าวหลานยิ้มพร้อมกับเอ่ยต่อว่า“ประเทศจีนของเรามีประวัติศาสตร์ยาวนานมากว่าห้าพันปี แต่เพียงแค่สองพันปีหลัง เจ้าก็เห็นแล้วว่าเปลี่ยนมากี่ราชวงศ์ หากเทียบกับพายุที่ตระกูลหลงของเรากำลังเผชิญอยู่แล้วล่ะก็ ยังนับเป็นเรื่องเล็กน้อยนัก..”
หลงฮ่าวหลานยังคงบอกลูกชายที่นิ่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ“ทุกอย่างล้วนมีขึ้นมีลง.. ต่อให้หลิงหยุนจะแข็งแกร่งสักเพียงใด ก็ใช่ว่าจะสามารถเอาชนะศัตรูได้ทุกครั้งไม่ เพียงแต่คนผู้นั้นยังไม่ไปปรากฏต่อหน้าเขาเท่านั้น..”
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหลิงเสี่ยวการที่หลิงหยุนต้องการมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับผู้เป็นบิดา โดยเลือกที่จะลงมือกับตระกูลหลงก่อนเช่นนี้ พวกเราก็ควรทำใจกว้างๆ ปล่อยให้เขานำเนื้อกลับคืนไปก่อน เนื้อก้อนโตขนาดนั้น เขาจะกินได้มากสักเท่าไหร่กัน”
“จากตำนานบรรพชนของตระกูลหลิงตระกูลนี้เป็นตระกูลนักรบ นอกจากหลิงเจิ้นและหลิงห่าวแล้ว คนอื่นๆล้วนมีเลือดนักสู้ในกายโดยสายเลือด อีกทั้งยังไม่เคยทำเรื่องชั่วร้าย..”
“อีกอย่าง..กิจการมากมายใหญ่โตเช่นนั้น ให้ตระกูลหลิงเป็นผู้ดูแลย่อมดีที่สุด ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดย่อมได้ครอบครองสิ่งที่ดีที่สุด นี่คือกฏธรรมชาติมิใช่รึ”
“แต่หากตระกูลหลิงมิดูแลจัดการให้ดีเชื่อว่าตระกูลหลงของเราคงมิต้องลงมือเอง คงจะมีคนพูดคุยกับตระกูลหลิงแทนเป็นแน่ เจ้าเองก็รู้ดีมิใช่รึ”
หลงฮ่าวหลานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของพระราชวังต้องห้าม..
หลงเทียนซิงพยักหน้า“ลูกทราบดี..”
“อีกอย่าง..หลิงหยุนก้าวหน้าได้รวดเร็วอย่างน่ากลัวเช่นนี้ หากปะทะกันอย่างเอาเป็นเอาตายในคืนนี้ ตระกูลหลงของเราก็ยังหาใช่คู่ต่อสู้ของเขาไม่ และย่อมต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ส่วนท่านปู่ของเจ้าก็กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของการฝึกฝน หากมิใช่เรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ข้าย่อมไม่กล้ารบกวนแน่!”
หลงเทียนซิงได้แต่พยักหน้า..
“เมื่อครู่ข้าเห็นตะเกียงชีวิตของน้องชายเจ้าเป็นประกายสีทองนานกว่าหนึ่งชั่วโมงนั่นไม่เพียงบ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่ยังบ่งบอกว่าเขากำลังได้รับโอกาสที่ดีมากด้วย”
หลเทียนซินถึงกับร้องอุทานออกมา“จริงรึท่านพ่อ!”
หลงฮ่าวหลานยิ้ม“จริงสิ! นี่นับเป็นข่าวดีของตระกูลหลงอย่างมาก! ตอนนี้พวกเราเพียงแค่ต้องอดทนรอให้น้องชายของเจ้ากลับมา และเมื่อเวลานั้นมาถึง สถานการณ์ของตระกูลหลงจะต้องเปลี่ยนเป็นตรงกันข้ามกับเวลานี้อย่างแน่นอน!”
หลงเทียนซิงได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าจะวิ่งตรงไปที่ห้องทางด้านตะวันตก เพื่อไปดูตะเกียงชีวิตของน้องชาย แต่แล้วจู่ๆก็หยุดชะงักและหันไปเอ่ยกับหลงฮ่าวหลานผู้เป็นพ่อ “ท่านพ่อ..ข้าเกือบลืมไปเสียสนิท! หลิงหยุนมิได้บุกตระกูลหลงที่เดียว เขายังส่งทีมอื่นๆไปที่ตระกูลเย่อีกด้วย!”
“งั้นรึ!”
หลงฮ่าวหลานร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจแต่เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว เขาก็เอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ
“แต่เมื่อครั้งที่เจ้ากลับจากงานชุมนุมชาวยุทธเจ้าบอกกับข้าว่าตระกูลเย่ไปช่วยหลิงหยุนมิใช่รึ นี่เขาไม่คิดแม้แต่จะให้หน้าตระกูลเย่เลยรึ?”
หลงเทียนซิงฝืนยิ้ม“หึ.. ไอ้พวกเด็กสารเลวนั่นมันไม่ฟังอะไรเลย คิดแต่จะทวงหนี้คิดบัญชีเท่านั้น!”
“ดูท่าคืนนี้หลิงหยุนต้องการล้างความอัปยศให้กับพ่อจนไม่คิดที่จะให้หน้าผู้ใดเลยสินะ!”
หลงฮ่าวหลานถอนหายใจออกมาอีกครั้ง.. “ท่านพ่อ..แล้วเรื่องของตระกูลหลิงในวันพรุ่งนี้…” หลงเทียนซิงเอ่ยถามสิ่งที่ตนเองตั้งใจจะถามตั้งแต่คราแรก
“ข้าย่อมต้องไปร่วมแสดงความยินดีแน่!”
หลงฮ่าวหลานไม่รอให้หลงเทียนซิงถามจบเขายิ้มให้พร้อมตอบออกไปทันที “ในเมื่อคืนนี้ข้าได้มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้หลิงเสี่ยวไปแล้ว หากไม่ไปดื่มไวน์สักแก้ว คงจะขาดทุนอย่างยับเยินเป็นแน่!”
หลงเทียนซิงเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจ“ท่านพ่อ.. แต่หลิงหยุนมันจงใจที่จะยั่วท่านพ่อ..”
หลงฮ่าวหลานยกมือห้าม“เรื่องนั้นเจ้ามิต้องกังวลใจไป เรื่องคืนนี้ข้าก็เสียหน้ามากแล้ว หากเจ้าเด็กนั่นต้องการฉีกหน้าข้าต่อหน้าคนอื่นๆ ข้าย่อมมีวิธีรับมือ..”
“ก่อนที่น้องชายของเจ้าจะกลับมาตระกูลหลงต้องหลีกเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับหลิงหยุน อะไรที่เขาทำแล้วมีความสุข ก็ปล่อยให้เขาทำไปก่อน..” หลงฮ่าวหลานเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม..
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร