Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1521
บทที่ 1521 : แขกเต็มบ้าน
รถหรูเป็นแถวยาวกว่าห้าร้อยเมตรเคลื่อนจากทิศตะวันตกไปทางทิศตะวันออกอย่างช้าๆ ก่อนจะมาจอดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลหลิง สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก
ภายใต้รัศมีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนเขาได้แต่พยักหน้าอย่างสนอกสนใจ พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ไปดูกันดีกว่า!”
ภาพรถหรูแล่นมาเป็นแถวยาวกว่าห้าร้อยเมตรนี้เป็นภาพที่เขาเองก็เพิ่งพบเห็นเป็นครั้งแรกเช่นกัน อีกทั้งขบวนรถหรูนี้ยังแล่นมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของตนเช่นนี้ จึงเป็นภาพที่หลิงหยุนเองก็ไม่อยากจะพลาด
นอกจากรถหรูทั้งหมดแล้วยังมีรถบัสอีกสองคัน และสาวงามอีกมากมาย!
หลิงหยุนสังเกตเห็นว่าเมื่อรถแล่นมาถึงจะมีสาวงามออกไปต้อนรับถึงที่ โดยสาวงามทั้งหกสิบหกคนนี้ล้วนแล้วแต่สวมใส่ชุดกี่เพ้าสีแดง และสีฟ้า แดงสะดุดตา และฟ้าเจิดจรัส ทุกคนต่างก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ชุดกี่เพ้าผ่าขาลึกเผยให้เห็นต้นขาเรียวงาม เป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้พบเห็นยิ่งนัก!
“เยี่ยม..เยี่ยมมาก!”
หลิงหยุนจ้องมองด้วยความเพลิดเพลินจนลืมระมัดระวังตัว และเผลอรำพึงรำพันออกมาด้วยความชื่นชอบ..
เกาเฉินเหลือบมองหลิงหยุนด้วยหางตาพร้อมกับเอ่ยถามเสียงห้วน “นี่เจ้าชมอะไร”
“ข้าหมายถึงรถหรูพวกนั้นเอ่อ.. ว่าแต่ข้ายังไม่เห็นคนตระกูลหลี่เลย พวกเขาอยู่ที่ใดงั้นรึ”
หลิงหยุนรีบถามกลบเกลื่อนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเกาเฉินเฉินเอื้อมมือมาหยิกเข้าที่เนื้อข้างเอวของเขาอย่างแรง
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นข้างๆหลิงหยุนกับเกาเฉินเฉินและเป็นเสียงหัวเราะของหลิงซิ่วกับหลิงซวี่นั่นเอง หลังจากนั้นก็มีสุภาพบุรุษห้าคนเดินลงมาจากรถบัสเป็นชุดสุดท้าย แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าไปในตระกูลหลิง
“ผมชื่อหลี่จี้กังได้รับมอบหมายให้มาดูแลเรื่องการต้อนรับแขกเหรื่อ ไม่ทราบว่าผู้ใดเป็นหัวหน้างานทางนี้หรือครับ”
หลี่จี้กังอยู่ในวัยสามสิบปีนอกจากสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่งแล้ว เขายังเป็นคนที่มีมารยาทอย่างมากคนหนึ่งด้วย
“หลิงหยุนนี่เจ้ามาแอบดูสาวๆงั้นรึ”
หลิงซิ่วไม่วายเอ่ยถามหลิงหยุนเป็นหารทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เขาก่อนจากไป..
ในการประชุมก่อนหน้านี้หลิงเย่วได้มอบหมายให้หลิงซิ่วกับหลิงเฟิง มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลเรื่องการต้อนรับแขกเหรื่อ นางจึงมิอาจที่จะอยู่คุยกับหลิงหยุนต่อได้อีก
แต่หลังจากที่หลิงซิ่วก้าวออกไปได้เพียงแค่ก้าวเดียวทางด้านหลิงอี๋กับหลิงเฟิง ก็ได้เดินนำหลี่จี้กังเข้ามาด้านใน หลังจากที่สองพี่น้องตระกูลหลิงได้พบกับหลี่จี้กังทั้งคู่ก็สนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหลี่จี้กังก็หยิบวิทยุสื่อสารในมือขึ้นมาสั่งการ
พนักงานต้อนรับสาวที่อยู่ด้านหน้าต่างก็ยืนแยกกันเป็นสองฝั่งอยู่ด้านหน้าประตู ฝั่งหนึ่งสวมชุดกี่เพ้าสีแดง ส่วนอีกฝั่งสวมชุดกี่เพ้าสีฟ้า
ภาพที่เห็นช่างดูงดงามน่ามองยิ่งนักการจัดการเป็นไปอย่างราบรื่น และมีระบบระเบียบ..
แม้พนักงานต้อนรับทั้งหมดจะเป็นคนที่ตระกูลหลี่จัดหามาเพื่อให้มาคอยต้อนรับ และบริการเสริฟน้ำชาให้กับแขกภายในงาน แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าต้องฟังคำสั่งของคนตระกูลหลิงด้วยเช่นกัน
“ดูท่าทุกอย่างจะเรียบร้อยแล้วก็สะดวกกว่าที่คิดไว้มาก..” หลิงหยุนพึมพำออกมา
ภายใต้จิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนพนักงานต้อนรับภายในงาน ต่างก็เดินออกห้องโน้นทีห้องนี้ทีกันให้ขวักไขว่ แต่แล้วจู่ๆ หลิงหยุนก็ถึงกับยิ้มกว้า
“ถังเมิ่งมาแล้วรึ!”
ถังเมิ่งรีบเร่งมาถึงตระกูลหลิงตั้งแต่เช้าตรู่..
“ข้าช่างออกมาได้เวลาเหมาะเจาะพอดีนักเพราะคนกลุ่มนี้ข้าต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง!”
นั่นเพราะนอกจากถังเมิ่งแล้วหลิงหยุนก็ยังเห็นจินเหยียว และเหออวี้ฉงนั่งมาในรถคันเดียวกันด้วย นอกจากนั้นก็ยังมีเฉิงเทียน ซ่งเจิ้งหยาง มู่หลงเวิ่นฉี อวี้เฉิงจิน หานเหล่าซาน และคณะผู้บริหารของบริษัทหลิงหยุนคอร์ปอเรชั่น รวมทั้งหวังชงเซียวและแวมไพร์ทั้งห้าด้วย
เพียงแค่ผู้คนที่นั่งมาในรถสองคันแรกนั้นหลิงหยุนย่อมต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเองแล้ว และเขาก็ไม่เคยลืมผู้ที่เคยมีพระคุณต่อเขาในอดีต “พี่หลิงซิ่วแขกกลุ่มนี้ข้าจะออกไปต้อนรับเอง!”
หลังจากเอ่ยออกไปแล้วหลิงหยุนก็พุ่งออกไปรอที่ประตูด้านหน้าในทันที
“พี่หยุน!!”
“หลิงหยุน!!”
“ท่านน้าจินเหยียว!”
หลิงหยุนไม่ได้สนใจถังเมิ่งเขารีบตรงไปช่วยเปิดประตูให้กับจินเหยียว พร้อมกับเอ่ยทักทาย
ในขณะที่เกาเฉินเฉินหลิงซวี่ และหลิงเลี่วยต่างก็รู้จักจินเหยียวเช่นกัน จึงรีบวิ่งออกมาต้อนรับด้วย
จินเหยียวสำรวจหลิงหยุนอย่างละเอียดก่อนจะพยักหน้าด้วยความพอใจ แต่ก็มิได้เอ่ยกล่าวอันใด
นั่นเพราะเมื่อคืนนี้หลิงหยุนได้จัดการถอนค่ายกลออกหมดแล้วนางจึงสามารถมองเห็นทุกอย่างภายในบ้านผ่านจิตหยั่งรู้ของตนเองจนหมดแล้ว
“พี่หยุนเมื่อวานฉันกลับไปจิงฉู แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถพา…”
ถังเมิ่งกำลังจะบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หลิงหยุนฟัง..
“เจ้าหุบปากไปก่อนเลย!”
หลิงหยุนรีบร้องห้ามและย้ำเสียงเข้ม “วันนี้ห้ามนายพูดถึงเม่ยเฟิง หนิงน้อย หรือใครๆก็ตามอีกอย่างเด็ดขาด!”
“……..”
ถังเมิ่งได้แต่นิ่งอึ้งพูดไม่ออก..
เขาแทบอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาตอนนี้เขาตระหนักดีแล้วว่า เป็นดังเช่นจินเหยียวพูดจริงๆ หลิงหยุนไม่ได้ยุ่งจนลืมที่จะชวนบรรดาผู้หญิงของเขา แต่เขาตั้งใจที่จะไม่ชวนต่างหากเล่า!
‘พี่หยุนนะพี่หยุนตัวเองหนีกลับมาปักกิ่งคนเดียวสบายใจเฉิบ ปล่อยให้ฉันไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงพวกนั้นตามลำพัง..’ ระหว่างที่กำลังพร่ำบ่นอยู่ในใจนั้นถังเมิ่งก็รู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องตนเองอยู่ เขาจึงรีบหันไปมอง และพบว่าเป็นเกาเฉินเฉินที่กำลังยืนยิ้มเย็นชาให้ และนั่นทำให้ถังเมิ่งรู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจเลยทีเดียว!
‘เฮ้อ..ซวยซับซวยซ้อนจริงๆ!’
ถังเมิ่งได้แต่แอบบ่นพึมพำอยู่ในใจแต่ยังไม่ทันไรหลิงหยุนซึ่งยังคงต้อนรับจินเหยียวกับแขกผู้ใหญ่คนอื่นๆอยู่ ก็กำชับสั่งถังเมิ่งผ่านทางกระแสจิตอีกครั้งว่า
–ห้ามพูดเรื่องผู้หญิงของข้าในงานนี้อย่างเด็ดขาด!-
“หลิงหยุนงานวันนี้ไม่ธรรมดาเลย ดูจากรถหรูที่จอดเรียงรายอยู่หน้าบ้าน!”
ซ่งเจิ้งหยางที่เดินออกมาจากรถเป็นฝ่ายเอ่ยติดตลก“พวกเราค้นสมบัติกันจนทั่วบ้านแล้ว ก็ยังหาของขวัญที่เหมาะสมกับงานใหญ่โตแบบนี้ไม่ได้ หวังว่าเธอคงจะไม่หัวเราะเยาะพวกเรานะ..” “ลุงซ่งครับอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย เพียงแค่ทุกท่านให้เกียรติมาร่วมงานเช่นนี้ ก็นับว่าให้เกียรติตระกูลหลิงของข้ามากแล้ว ไหนเลยข้ายังจะกล้ารับของขวัญจากทุกท่านอีกเล่า”
หลังจากนั้นหลิงหยุนก็รีบออกไปทักทายพวกเขาทีละคน..
เวลานี้แขกเหรื่อได้เริ่มทยอยกันมาแล้วทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลหลิงจึงครึกครื้น และมีเสียงดังเป็นพิเศษ
หลิงหยุนหันไปร้องบอกกลุ่มผู้บริหารของบริษัทหลิงหยุนคอร์ปอเรชั่น“ที่นี่ค่อนข้างวุ่นวาย ขอเชิญทุกท่านเข้าไปดื่มน้ำชาและสนทนากันด้านในจะดีกว่า..”
“ดีๆ”
จากนั้นหลิงหยุนก็เดินนำทุกคนเข้าไปด้านใน และแขกกลุ่มนี้เป็นไปไม่ได้ ที่หลิงหยุนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพนักงานต้อนรับ
“ถังเมิ่ง..เจ้าพากลุ่มผู้บริหารไปพบท่านลุงสองที่บ้านที แนะนำทุกคนให้เขารู้จักที แล้วก็อย่าลืมต้อนรับทุกคนให้ดีด้วยล่ะ แล้วข้าจะตามไป..”
แต่ยังไม่ทันที่ถังเมิ่งจะได้เดินไปแขกกลุ่มใหม่ก็เดินทางมาถึง..
การที่ถังเมิ่งรีบมาตระกูลหลิงแต่เช้านั้นก็เพื่อต้องการมาช่วยหลิงหยุนด้วยนั่นเอง เขาหันไปพยักหน้าให้กับหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“พี่หยุนพี่ไม่ต้องห่วงทางนี้ ฉันจัดการเอง!”
หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับเดินโอบเอวเกาเฉินเฉินออกไปทันที และแน่นอนว่าหลิงหยุนย่อมต้องพาเกาเฉินเฉินออกไปต้อนรับแขกด้วย เพราะครั้งนี้แขกที่มาคือคนของตระกูลเกา นอกจากเกาจิ้นสง เกาซิงฉางและภรรยาแล้ว เกาเทียนหลงก็มาด้วย!
หากจะเรียงลำดับความอาวุโสแล้วล่ะก็หลิงเสี่ยวยังนับว่าอยู่ในรุ่นที่ต่ำกว่าเกาจิ้นสง และการที่เกาจิ้นสงมาร่วมอวยพรเช่นนี้ หลิงเสี่ยวควรต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง เพียงแต่ครั้งนี้แตกต่างจากงานเลี้ยงฉลองวันเกิดทั่วๆไป
นั่นเพราะวันนี้นับเป็นวันประกาศการกลับมายิ่งใหญ่และกลับมาอยู่ในจุดสูงสุดของประเทศนี้ของตระกูลหลิงอย่างเป็นทางการอีกครั้ง คนอื่นอาจไม่ล่วงรู้ถึงจุดประสงค์นี้ แต่ต้องไม่ใช่ตระกูลเกา..
ดังนั้นผู้เฒ่าแห่งตระกูลเกาจึงมิได้สนใจเรื่องอื่นใดนัก และการมาของเขาในครั้งนี้ก็เพื่อแสดงความยินดีกับตระกูลหลิง!
……..
ภายในบ้านของหลิงเย่ว..
หลิงเย่วยิ้มออกมาพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ท่านพ่อ ข้าว่าพวกเราคงไม่มีเวลาจิบชาพลังชีวิตอีกแล้วล่ะ คิดไม่ถึงว่าแขกชุดแรกจะมากันแต่เช้าถึงเพียงนี้ ดูท่าจะมากันมืดฟ้ามัวดินเลยทีเดียว..”
หลิงลี่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “มาถึงวันนี้ ตระกูลหลิงของเรายังต้องกลัวว่าจะมีแขกมามากเกินไปอีกรึ ยิ่งมากันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
จากนั้นหลิงลี่ก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปต้นรับแขกกับข้าได้แล้ว!”
ในเมื่อเกาจิ้นสงและพ่อแม่ของหลานสะใภ้มาทั้งที แน่นอนว่าหลิงลี่ย่อมต้องออกไปต้อนรับด้วยตัวเองเป็นแน่ หลิงเสี่ยวและหลิงเย่วเองก็ตามไปด้วย
และเวลานี้ทุกคนในตระกูลหลิงต่างก็ยุ่งกันทุกคน..
ระหว่างที่หลิงลี่หลิงเสี่ยว และหลิงเย่วเดินออกมานั้น ก็บังเอิญพบกังถังเมิ่งที่เดินนำคณะของตนเองเข้ามาพอดีเช่นกัน หลังจากที่ถังเมิ่งแนะนำทุกคนให้หลิงเย่วรู้จักแล้ว หลิงเย่วก็ได้เดินออกไปต้อนรับแขกที่ประตูด้านหน้า
ซ่งเจิ้งหยางและคนอื่นๆต่างก็เห็นว่าทุกคนในตระกูลหลิงล้วนวุ่นวายอยู่กับการต้อนรับแขกพวกเขาจึงมิได้นึกตำหนิอะไร และเข้าใจว่าวันนี้เป็นวันสำคัญยิ่งของตระกูลหลิง จึงได้มีแขกเหรื่อทะยอยกันมามากมายถึงเพียงนี้
รถหรูเป็นแถวยาวกว่าห้าร้อยเมตรเคลื่อนจากทิศตะวันตกไปทางทิศตะวันออกอย่างช้าๆ ก่อนจะมาจอดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลหลิง สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้พบเห็นยิ่งนัก
ภายใต้รัศมีจิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนเขาได้แต่พยักหน้าอย่างสนอกสนใจ พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “ไปดูกันดีกว่า!”
ภาพรถหรูแล่นมาเป็นแถวยาวกว่าห้าร้อยเมตรนี้เป็นภาพที่เขาเองก็เพิ่งพบเห็นเป็นครั้งแรกเช่นกัน อีกทั้งขบวนรถหรูนี้ยังแล่นมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของตนเช่นนี้ จึงเป็นภาพที่หลิงหยุนเองก็ไม่อยากจะพลาด
นอกจากรถหรูทั้งหมดแล้วยังมีรถบัสอีกสองคัน และสาวงามอีกมากมาย!
หลิงหยุนสังเกตเห็นว่าเมื่อรถแล่นมาถึงจะมีสาวงามออกไปต้อนรับถึงที่ โดยสาวงามทั้งหกสิบหกคนนี้ล้วนแล้วแต่สวมใส่ชุดกี่เพ้าสีแดง และสีฟ้า แดงสะดุดตา และฟ้าเจิดจรัส ทุกคนต่างก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ชุดกี่เพ้าผ่าขาลึกเผยให้เห็นต้นขาเรียวงาม เป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้พบเห็นยิ่งนัก!
“เยี่ยม..เยี่ยมมาก!”
หลิงหยุนจ้องมองด้วยความเพลิดเพลินจนลืมระมัดระวังตัว และเผลอรำพึงรำพันออกมาด้วยความชื่นชอบ..
เกาเฉินเหลือบมองหลิงหยุนด้วยหางตาพร้อมกับเอ่ยถามเสียงห้วน “นี่เจ้าชมอะไร”
“ข้าหมายถึงรถหรูพวกนั้นเอ่อ.. ว่าแต่ข้ายังไม่เห็นคนตระกูลหลี่เลย พวกเขาอยู่ที่ใดงั้นรึ”
หลิงหยุนรีบถามกลบเกลื่อนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเกาเฉินเฉินเอื้อมมือมาหยิกเข้าที่เนื้อข้างเอวของเขาอย่างแรง
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นข้างๆหลิงหยุนกับเกาเฉินเฉินและเป็นเสียงหัวเราะของหลิงซิ่วกับหลิงซวี่นั่นเอง หลังจากนั้นก็มีสุภาพบุรุษห้าคนเดินลงมาจากรถบัสเป็นชุดสุดท้าย แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าไปในตระกูลหลิง
“ผมชื่อหลี่จี้กังได้รับมอบหมายให้มาดูแลเรื่องการต้อนรับแขกเหรื่อ ไม่ทราบว่าผู้ใดเป็นหัวหน้างานทางนี้หรือครับ”
หลี่จี้กังอยู่ในวัยสามสิบปีนอกจากสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่งแล้ว เขายังเป็นคนที่มีมารยาทอย่างมากคนหนึ่งด้วย
“หลิงหยุนนี่เจ้ามาแอบดูสาวๆงั้นรึ”
หลิงซิ่วไม่วายเอ่ยถามหลิงหยุนเป็นหารทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เขาก่อนจากไป..
ในการประชุมก่อนหน้านี้หลิงเย่วได้มอบหมายให้หลิงซิ่วกับหลิงเฟิง มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลเรื่องการต้อนรับแขกเหรื่อ นางจึงมิอาจที่จะอยู่คุยกับหลิงหยุนต่อได้อีก
แต่หลังจากที่หลิงซิ่วก้าวออกไปได้เพียงแค่ก้าวเดียวทางด้านหลิงอี๋กับหลิงเฟิง ก็ได้เดินนำหลี่จี้กังเข้ามาด้านใน หลังจากที่สองพี่น้องตระกูลหลิงได้พบกับหลี่จี้กังทั้งคู่ก็สนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหลี่จี้กังก็หยิบวิทยุสื่อสารในมือขึ้นมาสั่งการ
พนักงานต้อนรับสาวที่อยู่ด้านหน้าต่างก็ยืนแยกกันเป็นสองฝั่งอยู่ด้านหน้าประตู ฝั่งหนึ่งสวมชุดกี่เพ้าสีแดง ส่วนอีกฝั่งสวมชุดกี่เพ้าสีฟ้า
ภาพที่เห็นช่างดูงดงามน่ามองยิ่งนักการจัดการเป็นไปอย่างราบรื่น และมีระบบระเบียบ..
แม้พนักงานต้อนรับทั้งหมดจะเป็นคนที่ตระกูลหลี่จัดหามาเพื่อให้มาคอยต้อนรับ และบริการเสริฟน้ำชาให้กับแขกภายในงาน แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าต้องฟังคำสั่งของคนตระกูลหลิงด้วยเช่นกัน
“ดูท่าทุกอย่างจะเรียบร้อยแล้วก็สะดวกกว่าที่คิดไว้มาก..” หลิงหยุนพึมพำออกมา
ภายใต้จิตหยั่งรู้ของหลิงหยุนพนักงานต้อนรับภายในงาน ต่างก็เดินออกห้องโน้นทีห้องนี้ทีกันให้ขวักไขว่ แต่แล้วจู่ๆ หลิงหยุนก็ถึงกับยิ้มกว้า
“ถังเมิ่งมาแล้วรึ!”
ถังเมิ่งรีบเร่งมาถึงตระกูลหลิงตั้งแต่เช้าตรู่..
“ข้าช่างออกมาได้เวลาเหมาะเจาะพอดีนักเพราะคนกลุ่มนี้ข้าต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง!”
นั่นเพราะนอกจากถังเมิ่งแล้วหลิงหยุนก็ยังเห็นจินเหยียว และเหออวี้ฉงนั่งมาในรถคันเดียวกันด้วย นอกจากนั้นก็ยังมีเฉิงเทียน ซ่งเจิ้งหยาง มู่หลงเวิ่นฉี อวี้เฉิงจิน หานเหล่าซาน และคณะผู้บริหารของบริษัทหลิงหยุนคอร์ปอเรชั่น รวมทั้งหวังชงเซียวและแวมไพร์ทั้งห้าด้วย
เพียงแค่ผู้คนที่นั่งมาในรถสองคันแรกนั้นหลิงหยุนย่อมต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเองแล้ว และเขาก็ไม่เคยลืมผู้ที่เคยมีพระคุณต่อเขาในอดีต “พี่หลิงซิ่วแขกกลุ่มนี้ข้าจะออกไปต้อนรับเอง!”
หลังจากเอ่ยออกไปแล้วหลิงหยุนก็พุ่งออกไปรอที่ประตูด้านหน้าในทันที
“พี่หยุน!!”
“หลิงหยุน!!”
“ท่านน้าจินเหยียว!”
หลิงหยุนไม่ได้สนใจถังเมิ่งเขารีบตรงไปช่วยเปิดประตูให้กับจินเหยียว พร้อมกับเอ่ยทักทาย
ในขณะที่เกาเฉินเฉินหลิงซวี่ และหลิงเลี่วยต่างก็รู้จักจินเหยียวเช่นกัน จึงรีบวิ่งออกมาต้อนรับด้วย
จินเหยียวสำรวจหลิงหยุนอย่างละเอียดก่อนจะพยักหน้าด้วยความพอใจ แต่ก็มิได้เอ่ยกล่าวอันใด
นั่นเพราะเมื่อคืนนี้หลิงหยุนได้จัดการถอนค่ายกลออกหมดแล้วนางจึงสามารถมองเห็นทุกอย่างภายในบ้านผ่านจิตหยั่งรู้ของตนเองจนหมดแล้ว
“พี่หยุนเมื่อวานฉันกลับไปจิงฉู แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถพา…”
ถังเมิ่งกำลังจะบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หลิงหยุนฟัง..
“เจ้าหุบปากไปก่อนเลย!”
หลิงหยุนรีบร้องห้ามและย้ำเสียงเข้ม “วันนี้ห้ามนายพูดถึงเม่ยเฟิง หนิงน้อย หรือใครๆก็ตามอีกอย่างเด็ดขาด!”
“……..”
ถังเมิ่งได้แต่นิ่งอึ้งพูดไม่ออก..
เขาแทบอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาตอนนี้เขาตระหนักดีแล้วว่า เป็นดังเช่นจินเหยียวพูดจริงๆ หลิงหยุนไม่ได้ยุ่งจนลืมที่จะชวนบรรดาผู้หญิงของเขา แต่เขาตั้งใจที่จะไม่ชวนต่างหากเล่า!
‘พี่หยุนนะพี่หยุนตัวเองหนีกลับมาปักกิ่งคนเดียวสบายใจเฉิบ ปล่อยให้ฉันไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงพวกนั้นตามลำพัง..’ ระหว่างที่กำลังพร่ำบ่นอยู่ในใจนั้นถังเมิ่งก็รู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องตนเองอยู่ เขาจึงรีบหันไปมอง และพบว่าเป็นเกาเฉินเฉินที่กำลังยืนยิ้มเย็นชาให้ และนั่นทำให้ถังเมิ่งรู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจเลยทีเดียว!
‘เฮ้อ..ซวยซับซวยซ้อนจริงๆ!’
ถังเมิ่งได้แต่แอบบ่นพึมพำอยู่ในใจแต่ยังไม่ทันไรหลิงหยุนซึ่งยังคงต้อนรับจินเหยียวกับแขกผู้ใหญ่คนอื่นๆอยู่ ก็กำชับสั่งถังเมิ่งผ่านทางกระแสจิตอีกครั้งว่า
–ห้ามพูดเรื่องผู้หญิงของข้าในงานนี้อย่างเด็ดขาด!-
“หลิงหยุนงานวันนี้ไม่ธรรมดาเลย ดูจากรถหรูที่จอดเรียงรายอยู่หน้าบ้าน!”
ซ่งเจิ้งหยางที่เดินออกมาจากรถเป็นฝ่ายเอ่ยติดตลก“พวกเราค้นสมบัติกันจนทั่วบ้านแล้ว ก็ยังหาของขวัญที่เหมาะสมกับงานใหญ่โตแบบนี้ไม่ได้ หวังว่าเธอคงจะไม่หัวเราะเยาะพวกเรานะ..” “ลุงซ่งครับอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย เพียงแค่ทุกท่านให้เกียรติมาร่วมงานเช่นนี้ ก็นับว่าให้เกียรติตระกูลหลิงของข้ามากแล้ว ไหนเลยข้ายังจะกล้ารับของขวัญจากทุกท่านอีกเล่า”
หลังจากนั้นหลิงหยุนก็รีบออกไปทักทายพวกเขาทีละคน..
เวลานี้แขกเหรื่อได้เริ่มทยอยกันมาแล้วทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลหลิงจึงครึกครื้น และมีเสียงดังเป็นพิเศษ
หลิงหยุนหันไปร้องบอกกลุ่มผู้บริหารของบริษัทหลิงหยุนคอร์ปอเรชั่น“ที่นี่ค่อนข้างวุ่นวาย ขอเชิญทุกท่านเข้าไปดื่มน้ำชาและสนทนากันด้านในจะดีกว่า..”
“ดีๆ”
จากนั้นหลิงหยุนก็เดินนำทุกคนเข้าไปด้านใน และแขกกลุ่มนี้เป็นไปไม่ได้ ที่หลิงหยุนจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพนักงานต้อนรับ
“ถังเมิ่ง..เจ้าพากลุ่มผู้บริหารไปพบท่านลุงสองที่บ้านที แนะนำทุกคนให้เขารู้จักที แล้วก็อย่าลืมต้อนรับทุกคนให้ดีด้วยล่ะ แล้วข้าจะตามไป..”
แต่ยังไม่ทันที่ถังเมิ่งจะได้เดินไปแขกกลุ่มใหม่ก็เดินทางมาถึง..
การที่ถังเมิ่งรีบมาตระกูลหลิงแต่เช้านั้นก็เพื่อต้องการมาช่วยหลิงหยุนด้วยนั่นเอง เขาหันไปพยักหน้าให้กับหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“พี่หยุนพี่ไม่ต้องห่วงทางนี้ ฉันจัดการเอง!”
หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับเดินโอบเอวเกาเฉินเฉินออกไปทันที และแน่นอนว่าหลิงหยุนย่อมต้องพาเกาเฉินเฉินออกไปต้อนรับแขกด้วย เพราะครั้งนี้แขกที่มาคือคนของตระกูลเกา นอกจากเกาจิ้นสง เกาซิงฉางและภรรยาแล้ว เกาเทียนหลงก็มาด้วย!
หากจะเรียงลำดับความอาวุโสแล้วล่ะก็หลิงเสี่ยวยังนับว่าอยู่ในรุ่นที่ต่ำกว่าเกาจิ้นสง และการที่เกาจิ้นสงมาร่วมอวยพรเช่นนี้ หลิงเสี่ยวควรต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง เพียงแต่ครั้งนี้แตกต่างจากงานเลี้ยงฉลองวันเกิดทั่วๆไป
นั่นเพราะวันนี้นับเป็นวันประกาศการกลับมายิ่งใหญ่และกลับมาอยู่ในจุดสูงสุดของประเทศนี้ของตระกูลหลิงอย่างเป็นทางการอีกครั้ง คนอื่นอาจไม่ล่วงรู้ถึงจุดประสงค์นี้ แต่ต้องไม่ใช่ตระกูลเกา..
ดังนั้นผู้เฒ่าแห่งตระกูลเกาจึงมิได้สนใจเรื่องอื่นใดนัก และการมาของเขาในครั้งนี้ก็เพื่อแสดงความยินดีกับตระกูลหลิง!
……..
ภายในบ้านของหลิงเย่ว..
หลิงเย่วยิ้มออกมาพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“ท่านพ่อ ข้าว่าพวกเราคงไม่มีเวลาจิบชาพลังชีวิตอีกแล้วล่ะ คิดไม่ถึงว่าแขกชุดแรกจะมากันแต่เช้าถึงเพียงนี้ ดูท่าจะมากันมืดฟ้ามัวดินเลยทีเดียว..”
หลิงลี่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “มาถึงวันนี้ ตระกูลหลิงของเรายังต้องกลัวว่าจะมีแขกมามากเกินไปอีกรึ ยิ่งมากันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!”
จากนั้นหลิงลี่ก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า“เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปต้นรับแขกกับข้าได้แล้ว!”
ในเมื่อเกาจิ้นสงและพ่อแม่ของหลานสะใภ้มาทั้งที แน่นอนว่าหลิงลี่ย่อมต้องออกไปต้อนรับด้วยตัวเองเป็นแน่ หลิงเสี่ยวและหลิงเย่วเองก็ตามไปด้วย
และเวลานี้ทุกคนในตระกูลหลิงต่างก็ยุ่งกันทุกคน..
ระหว่างที่หลิงลี่หลิงเสี่ยว และหลิงเย่วเดินออกมานั้น ก็บังเอิญพบกังถังเมิ่งที่เดินนำคณะของตนเองเข้ามาพอดีเช่นกัน หลังจากที่ถังเมิ่งแนะนำทุกคนให้หลิงเย่วรู้จักแล้ว หลิงเย่วก็ได้เดินออกไปต้อนรับแขกที่ประตูด้านหน้า
ซ่งเจิ้งหยางและคนอื่นๆต่างก็เห็นว่าทุกคนในตระกูลหลิงล้วนวุ่นวายอยู่กับการต้อนรับแขกพวกเขาจึงมิได้นึกตำหนิอะไร และเข้าใจว่าวันนี้เป็นวันสำคัญยิ่งของตระกูลหลิง จึงได้มีแขกเหรื่อทะยอยกันมามากมายถึงเพียงนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร