Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร นิยาย บท 1534

บทที่ 1534 : หลงฮ่าวหลานปรากฏตัว
　　มาเร็วไปเร็ว..
　　ครั้งนี้หลายคนได้เห็นหัวหน้าแห่งหน่วยมังกรมิใช่หาง..
　　แต่ก็เป็นเวลาเพียงแค่สั้นๆไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำไปและเพียงแค่นั้นก็สามารถทำให้ห้องจัดเลี้ยงทั้งห้องโกลาหลขึ้นได้อีกครั้ง!
　　‘นี่ข้ามิได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่’
　　นี่คือสิ่งที่เหล่าชาวยุทธคิดในครั้งแรก..
　　‘ดูท่าของขวัญที่ข้านำมาให้จะยังมีมูลค่าน้อยไปสินะ!’
　　และนี่คือเรื่องที่สองที่พวกเขาแอบครุ่นคิดอยู่ในใจ..
　　มากกว่าครึ่งของแขกที่อยู่ภายในห้องจัดเลี้ยงนี้เดินทางมาร่วมงานเพราะได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ คนเหล่านี้ล้วนไม่ต่างจากไม้เลื้อย ที่อยากหาโอกาสทำความสนิทสนมกับตระกูลหลิง หรืออย่างน้อยแค่ให้ได้พวกเขาเห็นหน้าคร่าตาตนก็ยังดี
　　และคนเหล่านี้ก็ไม่กล้าแม้แต่จะหวังว่าคนตระกูลหลิงจะตื่นเต้นดีใจเมื่อเห็นหน้าตน..
　　นั่นเพราะแขกทุกคนที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงนี้เรียกได้ว่าไม่มีผู้ใดมีฐานะเทียบเท่าโจวเหวินอี้ เย่ชิงเฟิง เกาจิ้นสง และหลี่กวนผิง เพราะพวกเขาเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นผู้นำในด้านสาขาอาชีพต่างๆของประเทศ
　　และการที่จ้าวซิงหวู่เดินทางมามอบของขวัญด้วยตนเองเช่นนี้พวกเขาคงไม่อาจคิดเป็นเรื่องเล็กได้!
　　ฉะนั้นภายในห้องจัดเลี้ยงเวลานี้ จึงมีเพียงความเงียบสงัด แม้แต่เข็มตกสักเล่มก็คงได้ยินอย่างชัดเจน
　　หลิงหยุนไม่ได้เดินออกไปส่งจ้าวซิงหวู่ด้วยตนเองเพราะรู้ดีว่าไม่จำเป็น และอีกฝ่ายก็คงไม่ต้องการให้เขาทำเช่นนั้นด้วย
　　เวลานี้หลิงหยุนยังคงถือม้วนอักษรไว้ในมือแน่น และกำลังใคร่ครวญว่า เขาควรจะเปิดต่อหน้าทุกคนดีหรือไม่
　　หลิงหยุนหันมองไปทางโต๊ะแถวหน้าซึ่งเหล่าอาวุโสหลายคนนั่งอยู่ และพบว่า..
　　เกาจิ้นสงเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าเบาๆหลี่กวนผิงเองก็เช่นกัน ในขณะที่โจวเหวินอี้บอกกับหลิงหยุนว่า
　　“หลิงหยุนเจ้าไม่เปิดเวลานี้ จะรอเปิดเมื่อใดกัน อย่าลืมว่าเมื่อเวลาเช่นนี้ผ่านไปแล้ว ย่อมไม่ย้อนกลับคืนมาได้อีกแน่..”
　　ท้ายที่สุดหลิงหยุนจึงหันมองไปทางหลิงเย่วเขายิ้มให้กับหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เปิดให้ทุกคนได้เห็นเถิด..”
　　หลิงหยุนไม่ลังเลอีกต่อไปเขาสะบัดมือที่ถือม้วนอักษรอย่างรวดเร็ว จากนั้นม้วนกระดาษอักษรกว้างกว่าหนึ่งเมตร ก็ได้ลอยขึ้นไปอยู่กลางเวที แล้วค่อยๆคลี่ออก เผยให้เห็นอักษรที่เขียนไว้ว่า..
　　อินทรีย์..
　　สยาย.. 　　ปีก..
　　ม้วนกระดาษค่อยๆคลี่ออกทีละนิดเผยให้เห็นตัวอักษรทีละตัว ทุกคนได้แต่อ่านตามไปทีละคำ และเมื่ออ่านจบทุกคนก็ถึงกับต้องอ้าปากค้าง..
　　ไม่เพียงแค่อักษรงดงามที่ปรากฏแต่เป็นเพราะวิธีเปิดม้วนอักษรโดยไม่ต้องใช้มือของหลิงหยุนด้วย!
　　และหลังจากที่ทุกคนได้อ่านอักษรจนครบพวกเขาต่างก็ปิดปากเงียบ ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยอันใดออกมาแม้แต่คำเดียว..
　　“ความหมายช่างดียิ่งนัก!”
　　หลิงหยุนอุทานออกมาด้วยความยินดีปลาบปลื้มเขายกมือขึ้นอีกครั้ง ม้วนอักษรนั้นก็ได้ลอยกลับมาอยู่ในมือ ก่อนจะหายเข้าไปในแหวนจักรวาลอย่างรวดเร็ว
　　“ความหมายล้ำเลิศแรงสั่นสะเทือนยิ่งใหญ่!”
　　“ช่างเป็นตัวอักษรที่มีความหมายพิเศษยิ่งนัก!”
　　“ควรค่าแก่ตระกูลหลิงยิ่งนัก!”
　　หลังจากที่หลิงหยุนเปิดอักษรต่อหน้าทุกคนในห้องจัดเลี้ยงเสียงอื้ออึงก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง..
　　เวลานี้ทุกคนในตระกูลหลิงต่างก็ปลาบปลื้มและตื่นเต้นยิ่งนักเพียงแค่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิด กลับได้รับของขวัญที่ล้ำค่าเช่นนี้ พวกเขายังต้องการสิ่งใดอีกเล่า!
　　ในประเทศนี้..จะมีสักกี่คนที่มีโอกาสเช่นนี้!
　　ในระหว่างนั้นหลี่จวิ้นหัวก็วิ่งเข้าไปยืนข้างหลิงเย่ว พร้อมกับก้มลงกระซิบบอกบางอย่างกับเขา
　　หลิงเย่วพยักหน้าพร้อมกับลุกขึ้นทันทีแล้วจึงหันไปบอกกับหลิงหยุนว่า “หยุนเอ๋อ ลุงหลี่บอกว่าได้เตรียมห้องรับรองส่วนตัวไว้ให้แล้ว พวกเราควรโยกย้ายแขกกันได้แล้ว..”
　　นี่เป็นงานเลี้ยงฉลองหาใช่งานประชุมประจำปีของบริษัท หลังจากฟังเจ้าภาพกล่าวจบแล้ว ขั้นตอนต่างๆสำหรับเจ้าภาพจึงนับว่าสิ้นสุดลงแล้ว ก็เหลือแต่การเลี้ยงรับรองแขกอย่างจริงจัง
　　ต่อให้อาหารจะอร่อยสักเพียงใดหากภายในห้องยังมีผู้คนระดับสูงของประเทศ และตระกูลหลิงที่แข็งแกร่งอยู่ร่วมด้วยเช่นนี้ แขกคนอื่นๆคงจะต้องอึดอัด และรู้สึกไม่สบายเป็นแน่
　　งานเลี้ยงของหลิงเสี่ยวในวันนี้ไม่ได้มีการส่งบัตรเชิญออกไป หลี่จวิ้นหัวจึงไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะมีผู้ใดมาร่วมงานบ้าง ฉะนั้น จึงต้องรอให้แขกเดินทางมาถึง และรายงานฐานะของตนเองก่อน หลังจากนั้นหลี่จวิ้นหัวจึงจะสามารถเตรียมห้องรับรองส่วนตัวให้ได้
　　และการจัดหาห้องรับรองส่วนตัวนับร้อยห้องในช่วงเวลาสั้นๆนี้ก็มิได้เป็นงานที่ยากเย็นของโรงแรมปังกูเซเว่นสตาร์เลย..
　　หลิงเย่วเดินขึ้นไปบนเวทีเขาสูดลมหายใจลึก แล้วจึงประกาศเสียงดังว่า “ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน.. ข้าหลิงเย่ว ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมอวยพรวันเกิดให้กับน้องชายของข้า แต่เป็นเพราะตระกูลหลิงมิได้ส่งบัตรเชิญออกไป จึงยากต่อการคาดเดาจำนวนแขกที่จะมาร่วมงาน หากท่านใดได้รับการต้อนรับขับสู้ที่ไม่พึงพอใจ ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย..”
　　“แต่เนื่องจากมีผู้คนหลั่งไหลมาร่วมงานในครั้งนี้กันอย่างมากมายมาจากทั่วทุกหัวระแหง และทุกสาขาอาชี คงเป็นเรื่องไม่เหมาะสมที่จะให้ทุกคนแออัดกันอยู่ในห้องจัดเลี้ยงนี้..”
　　“นี่ก็เพิ่งจะเที่ยงครึ่งยังไม่สายไปนัก ข้าจึงอยากจะขอเชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ไปร่วมดื่มกินที่ห้องรับรองส่วนตัว..”
　　หลังจากที่หลิงเย่วเดินลงจากเวทีแขกบางส่วนก็เริ่มลุกขึ้นยืน แต่จู่ๆ หลิงหยุนก็แสยะยิ้มออกมา และกระโดดขึ้นไปบนเวทีประกาศเสียงดังทันที
　　“ทุกท่าน..ได้โปรดกลับไปนั่งที่เดิมสักครู่ก่อน ยังมีแขกที่กำลังจะเข้ามาอีกหนึ่งราย!”
　　ในเมื่อหลิงหยุนประกาศเช่นนั้นมีผู้ใดบ้างที่จะกล้าไม่เชื่อฟัง
　　ทุกคนต่างก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมของตนเองระหว่างนั้นก็สนทนากันไปด้วย..
　　“ป่านนี้แล้วยังจะมีแขกที่ไหนมาอีกงั้นรึ”
　　“ยังไม่นับว่าสายเกินไปนักงานเลี้ยงเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น..”
　　“ผู้ใดกันนะที่เพิ่งจะมาเอาป่านนี้..”
　　หลายคนในห้องต่างก็คาดเดาว่าการที่หลิงหยุนดึงเวลามาจนถึงตอนนี้ น่าจะเป็นเพราะกำลังรอคอยแขกคนสำคัญผู้นี้อยู่เป็นแน่ ทุกคนจึงได้แต่รอคอยแขกที่กำลังจะมาอย่างใจจดใจจ่อ
　　“หลงฮ่าวหลาน..ในที่สุดท่านก็มาสินะ!”
　　หลังจากที่หลิงหยุนสังเกตเห็นเย่ชิงเฟิงเองก็พึมพำออกมายิ้มๆ
　　“เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง!” 　　โจวเหวินอี้เองก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาเมื่อพบว่าหลงฮ่าวหลานเดินทางมาถึงแล้ว
　　“ข้าเองก็กำลังรอคอยเขาเช่นกัน..”
　　เย่ชิงเฟิงเพิ่งจะผ่านการเสียหน้าให้กับหลิงหยุนมาก่อนหน้านี้เขาจึงต้องการเห็นหลงฮ่าวหลานโดนเช่นตนเองบ้าง
　　“ต้องเป็นหลงฮ่าวหลานกับหลงเทียนซินเป็นแน่!นี่.. เจ้ามาเดิมพันกับข้าหรือไม่” เย่เทียนสุ่ยเอ่ยถามเย่เทียนตูด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
　　เย่เทียนตูเอ่ยถามเสียงเนิบ“เจ้าจะเดิมพันเรื่องอะไร”
　　“ก็พนันว่าหลิงหยุนจะไล่หลงฮ่าวหลานกลับหรือไม่น่ะสิ!”
　　เย่เทียนตูใคร่ครวญดูแล้วและรู้สึกไม่มั่นใจ จึงได้แต่ปฏิเสธไป “ข้าไม่เดิมพันกับเจ้าแน่!”
　　เย่เทียนสุ่ยจึงเอ่ยต่อว่า“เจ้าไม่ได้ยินที่หลิงหยุนประกาศก่อนหน้านี้รึ.. หากตระกูลหลงไม่มาย่อมเท่ากับไม่ให้หน้าตระกูลหลิงคนอย่างหลิงหยุนย่อมไม่ปล่อยตระกูลหลงผ่านไปง่ายๆเป็นแน่ ต่อให้หลงฮ่าวหลานจะมาด้วยตนเอง แต่ไม่มีของขวัญที่น่าพอใจติดไม้ติดมือมา เจ้าว่าหลิงหยุนจะไม่ตะเพิดออกจากงานหรอกรึ”
　　“แต่ข้ายอมเป็นฝ่ายเดิมพันตรงกันข้าม..ข้าจะเดิมพันว่าหลงฮ่าวหลานได้อยู่ในงานเลี้ยงก็ได้!”
　　นับว่าเย่เทียนสุ่ยเจ้าเล่ห์ยิ่งนักจงใจบอกเหตุผลเพียงแค่ด้านเดียว โดยไม่เอ่ยถึงเงื่อนไขอื่นๆ เพราะบุคคลสำคัญคนอื่นๆในตระกูลหลิงย่อมต้องออกมาห้ามปรามหลิงหยุน และให้หลงฮ่าวหลานได้อยู่ร่วมรับประทานอาหารในงานเลี้ยงด้วยเป็นแน่
　　“แต่ข้าว่า..เขาไม่น่าจะได้อยู่!”
　　จากนั้นเย่เทียนตูก็เหลือบมองและใช้ปลายทางชี้ไปทางหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เจ้านั่นเองก็หาใช่เป็นคนดีอะไรนัก!”
　　ในระหว่างนั้นหลงฮ่าวหลานและคนที่มาด้วย ต่างก็กำลังก้าวเดินเข้ามาในบริเวณล็อบบี้โรงแรม
　　เย่เทียนสุ่ยร้องถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“ตกลงเจ้าจะยอมเดิมพันกับข้าแล้วใช่หรือไม่”
　　“เจ้าจะเดิมพันด้วยสิ่งใด”
　　“แหวนพื้นที่!”
　　“เจ้าอย่าได้ฝันไปเลย!”
　　เย่เทียนตูได้แต่คิดว่าพูดไปพูดมา.. เย่เทียนสุ่ยก็คิดที่จะหาวิธีเอาแหวนพื้นที่ไปจากตนนั่นเอง!
　　หลิงหยุนไม่เคยพบกับหลงฮ่าวหลานมาก่อนแต่เขารู้จักหลงเทียนซิน และพอที่จะคาดเดาได้ว่าผู้ที่มากับหลงเทียนซินก็คือหลงฮ่าวหลาน
　　แต่ถึงอย่างนั้นหลิงหยุนก็มิได้ใส่ใจสองพ่อลูกตระกูลหลงนัก แต่กลับสนใจคนที่พวกเขาทั้งคู่พามาด้วยมากกว่า!
　　เพราะเขาคือหลงคุนซึ่งเป็นพ่อของหลงหวู่! 　　“ท่านลุง..ข้ามิได้พบท่านเสียนาน!”
　　หลิงหยุนรู้สึกเบิกบานใจยิ่งนักหลงคุนหายตัวจากเมืองจิงฉูไปเป็นเวลาหลายเดือน ในที่สุดเขาก็ได้พบหลงคุนอีกครั้ง และนั่นทำให้หลิงหยุนอารมณ์ดีขึ้นมาได้ในทันที นับว่าตระกูลหลงทำสิ่งที่ผิดจากที่เขาคิดไปมาก
　　แต่ถึงอย่างนั้น..เขาก็ยังไม่ได้พบหลงหวู่อยู่ดี!
　　หลิงหยุนตัดสินใจแล้วว่าวันนี้ไม่ว่าอย่างไร เขาก็จะต้องสอบถามที่อยู่ของหลงหวู่ให้รู้จงได้!
　　หลงฮ่าวหลานเดินขึ้นไปชั้นสองโดยมีพนักงานต้อนรับเดินนำหน้าไป เขาเยื้องย่างไปอย่างช้าๆ สบายๆไม่รีบร้อน ฝีเท้ามั่นคงไม่หวั่นไหว
　　ส่วนหลงเทียนซินนั้นกลับต้องพยายามข่มความรู้สึกภายในและยิ่งเข้าใกล้ห้องจัดเลี้ยงมากเท่าไหร่ สีหน้าของเขาก็ยิ่งบ่งบอกถึงความกระวนกระวายใจ　　มีเพียงหลงคุนเท่านั้นที่ถึงแม้ดูเหมือนจะนิ่งเงียบไปตลอดทาง แต่ภายในใจกลับตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
　　ด้านหลังคนทั้งสามนั้นมีชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำเดินตามหลังเข้ามามากมาย พวกเขาล้วนไม่ใช่เหล่านักรบตระกูลหลง แต่เป็นศิษย์ทั้ง 72 คนของหลิงหยุน
　　ศิษย์ทั้ง72 คนนั้นล้วนเป็นคนของแก๊งมังกรเขียวมาก่อน และหลงคุนก็เป็นเจ้านายที่พวกเขาเคารพศรัทธายิ่งนัก ทั้งหมดจึงเดินตามคนทั้งสามเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึง!
　　ทุกคนต่างร้องตะโกนทักทายหลงคุนและต้องการที่จะเข้าไปหา แต่กลับถูกบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นขวางกั้นไว้ จึงไม่อาจเข้าไปใกล้ได้
　　หลงฮ่าวหลานก้าวเดินเข้าไปภายในห้องจัดเลี้ยงท่ามกลางสายตาของแขกเหรื่อนับพันด้วยสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่ง..